Zaterdag 27 Augustus 2005
Een uitspraak die mij ontroerde:
Waarom moet vuur
steeds iets vernietigen
voor het warmte kan geven?
Luk Meyhi (1959-1976)
Een Belgische jongen, wiens gedichten
mij telkens weer ontroeren.
Groetz, DiMe2005
Zondag, 21 augustus 2005
Bescherming
Dit is een mooi verhaal dat ooit in de Engelstalige ‘National Geographic’ heeft gestaan.
Na een bosbrand in Yellowstone National Park, trokken boswachters het bos in om de schade op te nemen. Een van de boswachters vond een verkoolde vogel onderaan een boom. Het was duidelijk te zien dat de vogel in doodsangst had gezeten terwijl het zich helemaal tegen een boom had geklemd. Het was geen prettig gezicht en de boswachter duwde voorzichtig de vogel omver met een stok. Terwijl hij duwde, kwamen er drie kleine vogeltjes onder de vleugels van hun dode moeder vandaan.
Een liefdevolle moeder had het gevaar zien aankomen, haar kroost naar een plekje onderaan de boom gebracht en ze onder haar vleugels in bescherming genomen. Ze had aangevoeld dat de rook omhoog zou gaan en er bescherming nodig was tegen de verzengende hitte. Hoewel ze zelf had kunnen weg vliegen, weigerde ze om haar kleintjes onbeschermd achter te laten. Uiteindelijk had de hitte haar kleine lichaam verteerd, maar haar kleintjes waren voldoende beschermd. Ze was bereid haar leven te geven, zodat zij die onder haar vleugels waren konden leven.
NB: Ik trof dit bericht ergens aan van een mede-weblogger van 20six (het adres ben ik helaas vergeten), maar ik vond het bericht zo mooi en ontroerend, dat ik het bij deze heb geplaatst op mijn eigen web-log.
Groetz, DiMe
VREEMDE ONTMOETING 2
In het diepste der diepten van vergeten dromen,
het lijkt zo ver weg, zo lang geleden.
Komt de herinnering van een verafgelegen strand,
het heldere zand strekt zich ver uit tot aan de einder.
Daar vond ik toen mijn prinses van het zand.
Toen ik het schuim volgde, kiezelstenen onder mijn voeten,
keek ik achterom en zag ik haar, zo bevallig.
Ze kwam naar me toe en ik zag in haar ogen,
het bedrukte gevolg van duizend zuchten.
Ik noemde haar mijn prinses van het zand.
Ze staarde me aan en mijn gedachten waren in verbijstering,
toen we verder liepen in een waas van een zomerse zee-droom.
Ze bewoog haar mond, maar er kwam geen geluid,
de boodschap die ze bracht zal nooit worden gevonden.
Maar ik noemde haar mijn prinses van het zand.
Een ogenblik liepen we,
met de nachtbries in ons gezicht.
Toen keek ik op, maar ze was weg.
Er was geen voetspoor van haar aanwezigheid,
waar zij heen ging of vandaan kwam, wie zal het weten,
of dat zij ooit weer terugkomt om mij nu te helpen.
Wie is zij, mijn prinses van het zand.
Soms als de zomernachten terugkeren,
ga ik terug naar de zee en volg dat zanderige spoor.
Dan kijk ik om me heen in de hoop het te vinden,
die vreemde vroege droom, zo innig beleefd.
Ik noem haar mijn prinses van het zand.
Nick Drake (1968)
DROOM 1
Gisteren had ik een droom
die vandaag even
heel even uitkwam
Ik zag je te kort
om je te begroeten
maar de droom was te lang
Mensen komen en gaan
ze lopen in en uit
zomaar in en uit mijn leven
Morgen ga ik verder
maar ik weet nog niet waar
ik weet nog niet waar naar toe
Ik kom en ik ga
ik loop in en uit
zomaar in en uit jouw leven
Morgen ga ik verder
om je gisteren te ontmoeten
Ik zie er nu al naar uit
DiMe
