Haastig loop ik samen met m, n hond een Amerikaanse Cocker Spaniël Cindy, naar de bushalte.
Vandaag komt mijn moeder een dag op visite, ze komt om de week.
Daar komt de bus al, gelukkig ben ik op tijd.

Mijn moeder is een kleine mollige vrouw, ze komt net tot mijn schouder.
We kussen elkaar en ik neem haar weekend tas van haar over, daar zit haar was in.
De bushalte is een paar straten van mijn huis vandaan.
Druk pratend leunt ze zwaar op mijn arm, ze is stijf en scheef.
Ze heeft Parkinson, het wordt steeds zichtbaarder, mijn moeder is oud voor haar tijd.

Ze heeft ook schizofrenie, een zeer ernstige geestesziekte.
Het woord schizofreen wordt vaak ten onrechte als modern woord voor van alles en nog wat gebruikt.
Geloof me, deze ziekte is zo ernstig dat het hele leven van degene die heeft erdoor verziekt kan worden.
Ook voor de naaste familie is er bijna geen mogelijkheid voor normaal contact.
Mijn moeder leed er echt onder, haar leven werd beheerst door waanbeelden.
Voor ons vreemd, voor haar dagelijkse werkelijkheid.

“Oh heerlijk moeder”, zeg ik enthousiast terwijl ik de geschenken van mijn moeder aanpak.
Ze heeft altijd een chocolade reep voor mijn man, snoep voor de kinderen, kokoskoeken, en een spuitbus slagroom bij zich.
Snel zet ik boven de wasmachine met de kleding van mijn moeder aan, het zijn altijd twee draaien.

“Is de verwarming is de douche aan?, Vraagt ze gretig, ik bevestig dat ik die vanmorgen vroeg al aangedaan heb.
Tijdens het inschenken van de koffie stoot ik tegen haar aan, ze loopt heel dicht achter me aan.
Dat blijft ze de hele dag doen, af en toe wat in zichzelf mompelend.
Soms is er even een echt gesprek, ze spreekt heel zacht, ik moet me erg concentreren om haar te verstaan.
De geestelijke verwarring van mijn moeder maken de bezoekjes vermoeiend.
Meestal zorg ik dat ik wat handwerk heb, dan kan ik bij haar zitten en hoef haar niet de hele tijd aan te kijken.

Haar bevende hand gaat naar de koffie, als haar hand bij het kopje is gaat hij weer terug.
Dit herhaald zich tientallen keren, zo heeft ze nog meer herhalend gedrag.
Ze brengt haar hand om de minuut naar haar kapsel, dan naar haar rok die trekt ze steeds een stukje hoger.
“Nou moeder dat is wel erg sexy”, zeg ik, direct trekt ze de rok weer op zijn plaats.
Zodra ik opsta om naar het toilet te gaan staat zij ook op, tot ik zeg wat ik ga doen dan loopt ze weer terug naar de bank.

Tussen de middag als de kinderen er zijn eten we soep, daar is ze gek op.
De kinderen vinden de verwardheid van hun oma normaal en ook wel leuk.
Welke oma heeft nu een gefantaseerde vriend die, Teun Piet”, heet.
Ze verteld tijdens het eten aan de kinderen dat ze met de handschoen met Teun Piet getrouwd is .
De kinderen keken hier niet van op, ik ook niet, m, n moeder is van adel en familie van de koningin, volgens haar eigen zeggen.
Op de Parkinson is ze best trots, omdat prins Claus dat ook had.

In de middag gaat mijn moeder lekker douchen, dat mag in het pension waar ze woont maar één keer in de week, het is daar nog koud ook.
Na het douchen verzorg ik haar kapsel, daarna mag ze het zelf keuren in de handspiegel.

Mijn gehandicapte broertje komt er s, middags ook bij, dan heb ik even de tijd om het eten te koken.
Hij doet al haar bewegingen na, zij denkt dat hij dat doet door zijn handicap.
Hij doet het na, door haar handicap.
Zo vermaken ze elkaar, hij is het kind van mijn pleegmoeder die drie jaar daarvoor overleden is.
Hij is mijn halfbroer, we hebben dezelfde vader.

Vanaf het sterven van mijn vader drie weken na mijn pleegmoeder woont mijn broertje bij ons in huis.
Ik zie hem als mijn eigen kind, mijn kinderen zien hem als hun eigen broertje.
Mijn moeder accepteert hem helemaal, hij noemt haar ook moeder.

Tijdens het eten tikt het mes in de trillende hand van mijn moeder onophoudelijk tegen de rand van haar bord.
Het geluid vermengt zich met het kauwende geluid
uit de moeizaam etende mond van mijn broertje.
Doordat zijn mondspieren verlamd zijn door de spierziekte kan hij niet met gesloten mond eten.
Om de irritatie van al deze geluiden te verdringen mag mijn moeder een verhaal uit de kinderbijbel kiezen.
Ze kiest altijd hetzelfde verhaal van Gideon, blij toe dat duurt lekker lang, met luide stem lees ik voor.

Als een klein blij kind spuit m, n moeder de slagroom op de toetjes, dat is een taak die ze niet uit handen geeft.

Na de koffie brengt mijn man haar weer naar huis, ze is zo scheef dat haar hoofd bijna op de arm van mijn man ligt.
Met haar weekend tas op schoot zit ze met de sleutel al naar voren gericht.
Onverstaanbare woordjes prevelend, waarop m, n man op goed geluk ja of nee antwoord.
Met het gevoel dat daar mijn kind weer gaat, zwaai ik haar uit.
Ze is alleen in naam mijn moeder.

Wat jaren verder is zo ziek dat het einde er aan komt.
Haar trillende handen zijn één nacht stil geweest door de morfine.
Het was de laatste nacht van haar leven .
Ik heb de hele nacht haar hand vastgehouden en ervan genoten dat ze niet hoefde te trillen.
Op haar schokkende ademhaling na had ze eindelijk rust.
“Ga maar lief moedertje van mij”, zei ik, waarop ze haar laatste adem bijna onhoorbaar uitblies.
De stilte die daarop volgde was oorverdovend.
Mijn hoofd beseft dat er nu, nooit een kans zal zijn om mijn moeder als moeder te beleven.

© 2007-09-27 Annie