Moederkensdag… Of je haar nu viert in mei of in augustus, verandert nauwelijks iets aan de intentie. Een dag voor moeder, is een dag dat de tijd voor haar even wordt stil gezet. Dat verhalen opgediept worden die iedereen al lang kent, maar die vandaag in de schittering van een onverwachte traan in haar ogen, regenbogen worden, met aan het einde de pot goud: het moederhart. Nee, je hoeft haar niet vast te binden met een strik op een versierde stoel. Het excuus dat het teveel moeite is voor haar, wuift ze weg. Het is LEVEN. Ze wil jullie samen zien, rond haar. Even weer de moederkloek zijn, trots en blij. De voorbereiding van haar eigen feest, de verwachting zal haar uit de slaap houden. Door haar hoofd spookt alles wat ze zeker niet wil vergeten. Ze heeft niet ‘gevraagd’ om te komen, bang opdringerig te zijn, maar ze koestert de hoop dat de traditie het haalt op andere vrije- dag bestedingen. Het aanbod is zoveel ruimer geworden, de keuze voor haar, des te bewuster. Zij houdt alvast de lamp brandend en is op alles voorbereid. Ze heeft nog eens gewinkeld zoals ze dat jaren lang deed, met een grote korf vol lekkers voor een tafeltje- rond. Ook al impliceert dat wellicht overschotten die de komende dagen zullen herinneren aan de gezamenlijke sit-in of net aan de betreurde afwezigheid. Ze wil zich ’s morgens mooi maken. Als de kapper op maandag gesloten was, zal ze wellicht een paar uur met een ijzerwinkel rondlopen, want als ze een selfie zouden nemen, wil ze niet uit de toon vallen bij al dat schoon jong volk dat haar nageslacht is… en misschien doet het wel ooit dienst voor haar doodsprentje… Ze zal het strak gesteven en gestreken damasten tafelkleed uithalen, de tafel dekken met het porselein dat alleen op een dag als deze uit de kast komt en niet in de vaatwasser mag. Zo breit ze er voor zichzelf nog een na- geniet moment aan… ze kiest zorgvuldig taart of bakt ze misschien wel zelf … met voor elk wat wils- smaakje… de champagne coupes of -flutes worden te schitteren gezet op het zilveren dienblad, de bubbels liggen gekoeld. Wachten maar, inmiddels haar tweede natuur. Ondanks het wisselvallig weer nog snel de ramen zemen, zodat de luttele zonnestraal die verwacht wordt, niet gebroken wordt… Als ze nu maar komen… tenminste één dag per jaar heeft men er zelfs een officiële feestdag midden in de week van gemaakt om zonder verlies van verlofdag, bij moeder te kunnen vertoeven. Maar er is inmiddels ook zoveel ander leuks onder de zon of zelfs in de regen… de concurrentie in het aanbod is groot. Tijd is dus nu een kwestie van prioriteit. Als moeder nog krachtig én veerkrachtig is, dan overleeft en/of relativeert ze het allemaal: de drukte als haar kroost met gevolg door elkaar discussieert, als ze uitgesproken meningen op tafel gooien die soms botsen, als ze klagen of bluffen, als de ene wél en de andere niet bijdraagt tot de gezellige warme sfeer.... ze stuurt onzichtbaar bij... al is het maar door de vraag: 'nog iemand een stuk taart? ' Ook al ontgaat haar de pointe waarmee gelachen wordt, ze is gewoon gelukkig als ze lachen… En voor wie niet komt, zal ze zelf het excuus formuleren dat ‘de kinderen het zo druk hebben’ en ze niet vergeten werd. Ze stuurden immers een kaart of een bloemetje of zoals in deze tijd handiger: een mailtje of een sms- je…. Oudere moeders zijn gewend te incasseren… en ze prijzen zich gelukkig in vergelijking met de ‘vergeten’ of ‘verstoten’ moeders… Een fenomeen dat pas sinds kort ook benoemd wordt en waaraan gesleuteld wordt op hoog niveau... langzaam maar zeker, maar zeker langzaam... hopelijk niet omdat her en der 'verstoters' aan de riemen zitten... wat uiteraard contraproductief werkt. Oud-, ziek, eenzaam zijn er ook tal van moeders die vandaag net iets meer dan andere dagen, weemoedig kijken naar bezoek dat hun deur passeert. Een weemoed waar op dagen als deze, de helende rol van de verpleging niet te schatten is. Aan al deze moeders stuur ik 'a touch of Rose', 'een vleugje Rose'… Graag deel ik hierbij het gedicht van Paul Claudel, dat -zij het met flarden en blijkbaar niet helemaal correct- me de voorbije slapeloze nacht terug door de geest spookte. Moederkensdag op het christelijk feest van Onze- Lieve- Vrouw ten Hemelopneming is méér dan een Antwerps gegeven. Lees en voel het in Claudels gebed...
La Vierge à Midi Auteur : Paul Claudel Il est midi. Je vois l'église ouverte. Il faut entrer. Mère de Jésus-Christ, je ne viens pas prier. Je n'ai rien à offrir et rien à demander. Je viens seulement, Mère, pour vous regarder. Vous regarder, pleurer de bonheur, savoir cela Que je suis votre fils et que vous êtes là. Rien que pour un moment pendant que tout s'arrête. Midi ! Etre avec vous, Marie, en ce lieu où vous êtes. Ne rien dire, mais seulement chanter Parce qu'on a le coeur trop plein, Comme le merle qui suit son idée En ces espèces de couplets soudains. Parce que vous êtes belle, parce que vous êtes immaculée, La femme dans la Grâce enfin restituée, La créature dans son honneur premier Et dans son épanouissement final, Telle qu'elle est sortie de Dieu au matin De sa splendeur originale. Intacte ineffablement parce que vous êtes La Mère de Jésus-Christ, Qui est la vérité entre vos bras, et la seule espérance Et le seul fruit. foto geplukt van website 'Antwerpen in foto vroeger en nu' (Thierry Frencken) Parce que vous êtes la femme, L'Eden de l'ancienne tendresse oubliée, Dont le regard trouve le coeur tout à coup et fait jaillir Les larmes accumulées, Parce qu'il est midi, Parce que nous sommes en ce jour d'aujourd'hui, Parce que vous êtes là pour toujours, Simplement parce que vous êtes Marie, Simplement parce que vous existez, Mère de Jésus-Christ, soyez remerciée
Eind april, in de lente van 2005: rond vijf uur, telefoon van ons Roosje om dringend naar de dierenwinkel vlakbij te komen... de vraag 'waarom', werd ietwat geheimzinnig ontwijkend beantwoord met het 'dwingend' verzoek nu toch maar meteen even in de auto te springen, wat toen nog gezwind lukte . En daar stond ik dan rond een geïmproviseerde ren waarin duidelijk enkele pups hadden gezeten, maar waar nu nog eentje 'volgens Roosje' met smekende oogjes vroeg om naar het Ganzenhof te mogen verhuizen, voordat het daar alleen zou achterblijven als de winkel sloot...
Met de herinnering aan gewonde vogeltjes, verloren kikkers, uitgehongerde egeltjes, een gesneuvelde valk... waar we dan onverwijld mee naar dierenarts of vogelcentrum MOESTEN, wist ik meteen dat alle verzet nodeloos was... bovendien, het beestje miste enkel de spraak om die vraag zelf te formuleren. Zo kwam zes weken na de geboorte een piepklein nog als enige overblijvende van het nestje Jack Russell pups in ons gezin... Vandaag wordt deze schat dus 12 jaar... Met heel veel liefde voor onze schattige huisgenoot, dienen we toch even te vermelden dat we de bijgeleverde handleiding, met specifieke kenmerken voor dit hondenras, pas lazen toen het mormeltje eindelijk moegetraind, in slaap viel... en wij niet veel later... Grootmoedig vergeven we haar de paar escapades, toen de lokroep van de wijde wereld te sterk was en we er met z'n allen mochten achter crossen. Vergeven ook die keer dat ze met neergeslagen blik op ons wachtte in het politiekantoor waar een attente voorbijganger haar naartoe had gebracht, toen ze blijkbaar een opening in de omheining had ontdekt om dan op de hoek van de straat op de uitkijk te staan. Vergeven, maar wel opgeslagen in het collectief geheugen, die keer dat de taart iets te vroeg op tafel stond... en we dan maar een 'koekje' bij de koffie presenteerden... De jaren verstreken en langzaam werd de tred wat rustiger, kan ze knorrend genieten van haar plekje in de zon achter het glas. Maar vergis u niet, zelfs met de oogjes toe, detecteren haar immer aandachtige oortjes elke op kousenvoeten voorbijsluipende kat of kater en dan is het hek letterlijk van de dam. Mocht er snelheidscontrole in onze tuin staan, we betaalden ons blauw. Met halsbrekende atletische sprongen over de beplanting gaat ze heldhaftig de blazende harige hoge rug achterna tot die afdruipt, om dan haast triomfantelijk haar dorst te komen lessen... Maar zoals in het liedje: en de kat kwam weer...
Dus, Lieve Choukie, gelukkige verjaardag. Je blijft dan wel tevergeefs uitkijken naar de komst van ons Roosje, onze Chris en de boykes, telkens de deur opengaat... maar met de liefde van Amélie en Eline, is het leven toch nog geregeld feest voor je... en dat je, als oma even niet kijkt, aan het voeteinde bij opa kruipt, is een zondeke dat we je glimlachend vergeven...omdat je er beiden duidelijk van geniet...
15 juni 2013 - 15 juni 2016 3 jaar gemis van Chris
15 juni 2013 - 15 juni 2016
net als vanavond, viel drie jaar geleden, die onvergetelijke 15de juni, ook de avond. 'Ga nu even naar huis, het was een zeer lange emotionele dag en jullie moeten even bekomen, dan zorgen ze hier nu even voor onze Chris en als je dat wil, kan je seffens terugkeren'... de dwingende toon waarop het betraande gezicht van onze oudste dochter dit zei, liet weinig tegenspraak toe. Begrijpelijk, papa die uren onbeweeglijk in zijn rolstoel naast onze Chris had gezeten, zijn hand in de zijne, beiden vechtend tegen verdriet... zo verschrikkelijk aandoenlijk. Elke keer dat ze elkaar die misschien-wel-laatste blik toewierpen, rolden bij beiden de tranen over de wangen en allebei probeerden hetzelfde: glimlachen. De senior en de junior.
Zo eindigde dus die verschrikkelijke dag, waarbij onze blik gefocust bleef op het van pijn vertrokken gezicht van onze Chris, waar geen pijnstilling tegen gewassen bleek, tot het tegen valavond eindelijk ontspande en we enkel nog zijn sterke sporthart voelden kloppen tot ook dat zich gewonnen moest geven...
Het was volbracht. En net zoals na de zondagsmis van weleer, Ite Missa est, werden we naar huis gestuurd.
De opdracht was duidelijk. Die had ik nog van mijn zoon gekregen, meerdere keren zelfs: "zorg goed voor mijne pa, hé mama". Alsof dat moest gezegd worden, hij waarborgen wilde. Precies als ons Roosje, stervend met haar laatste krachten een toekomst voor haar kinderen veilig wilde stellen....
Eens thuis en papa verzorgd, moest ik naar je terug. Ik werd naar je toe gezogen.
Je had me niet gebeld, wat 's avonds laat en zelfs nachts geregeld gebeurde, als je zin had in een klapke als jouw dag of nacht erop zat.
Nee, nu kwam ik ongevraagd binnen... en je liet me begaan. In de kille kamer, een glasraam als decor, lag je 'opgebaard'... mijn grote slungel, mijn knappe zoon, het evenbeeld van die jongen waarmee ik meer dan 40 jaar geleden overtuigd was, oud te worden, omringd door kinderen en kleinkinderen in ons geliefde Ganzenhof.
En hier ligt nu voor de tweede keer in amper 2 jaar tijd, opnieuw een deel van die prachtige droom aan diggelen.
Hoe moet het nu met alles wat we voor de toekomst opbouwden, hoe herprogrammeer je toekomstperspectieven, schep je waardvolle momenten die verbinden, hoe kan ik je achterlaten in een wereld waar ik niets van weet, de weg niet ken, je niet meer nabij kan zijn als je erom vraagt?
Papa die een leven lang inzette op communicatie mogelijkheden met de andere kant van de wereld, wist geen verbinding te leggen met de onbekende wereld waarnaar nu ook jij ons voorafgaat.
En dus is het gissen.
Daar zat ik nu naast je geknield, je hoofd in mijn arm, en even flitste een gedeeld stil moment me door het hoofd, toen we samen in Rome de wit marmeren pracht van de Piëta van Michelangelo bewonderden. Een sacraal moment, toen je het immens verdriet van de moeder met de dode zoon op haar schoot projecteerde op je eigen bestaan. 'Moeder Maria heeft met haar zoneke ook haar 'pere' gezien. Verloren in de tempel, controversiële stellingen verdedigen, rel schoppen met poenscheppers... kiezen voor de sukkelaars en dan nog aan 't kruis sterven tussen moordenaars. Geef toe, je zou voor minder... ' Ik kon een glimlach niet onderdrukken en ook de leef - tijd klopt nu... mijne Messias... nog zo gek niet !
En nu zat ik daar en zag mijn kans schoon om hem zoveel te vertellen dat ik vaak om de goede orde of de lieve vrede, ongezegd liet... terwijl het mortuarium transformeerde in een tranendal.
Wonderbaarlijk hoe je met alles akkoord was, me niet één keer tegensprak, maar rustig met gesloten ogen luisterde. Ik had het vermoeden of was het een stil verlangen dat je naar me glimlachte...
Helemaal PLH, maar voor de gelegenheid en nog lang daarna wisselde ik de laatste letter voor een S.
Of ik het allemaal toen gezegd heb, of je het toch al eerder geassimileerd had, of je het nu allemaal als vanzelf weet -later, als ik dood zal zijn, dan zal ik alles weten- één zekerheid draag ik mee: je oprechte, zij het soms goed gecamoufleerde liefde voor ons allemaal.
Met een knuffel van jou, werd ik letterlijk en figuurlijk helemaal ingepakt. En dat mis ik ontzettend... Put your hand on my shoulder... mijn antiek singeltje van Paul Anka bleek bij het opruimen, tussen jouw vinyls verdwaald. undecided
Node, maar uit respect voor de nachtzuster die bleef wachten zolang als ik wilde blijven, heb ik je moeten achterlaten, mijn doorgeschoten, 'klein' venteke, mijn Meester- DJ, mijn parel aan de kroon, die wel eens voelde als de nagel aan mijn... je weet wel, maar waar ik nog altijd zo verschrikkelijk veel van houd...
Als papa vanavond in de perfect aangepaste accomodatie naar jouw extra groot flatscreen ligt te kijken, dat speciaal voor het EK in zijn kamer is geplaatst, voel ik hoe hij je mist. De keren dat je samen keek of zelfs enkel maar na de match aan de telefoon hing om na te kaarten, het was dat waar hij al die jaren ver van huis van droomde ooit te doen, met zijn zoon, met zijn kleinzonen... Supporterend of mekkerend, zoals de beste stuurlui altijd aan de wal staan, maar badend in- en genietend van die verbondenheid die we zijn blijven delen.
En ja, ik zorg goed voor 'je' pa... als je iets belooft, moet je het ook doen. En je weet dat ik een vrouw van mijn woord ben. Het is niet simpel voor een man die de wereld zijn dorp noemde, om nu gekluisterd aan een rolstoel, zo zijn mobiliteit beperkt te weten, maar opgeven is zeker voor hem geen optie.
Zoonlief, ben net even in de tuin geweest met Choukie.
Het is een kille nacht, ook al is het half juni, maar er staat een heldere maan aan de bewolkte hemel en via deze natuurlijke sateliet gaat mijn nachtzoen naar al wie hem wil ontvangen met 'a touch of Rose' en 'a sound of Chris' als bewijs van mijn liefde en trouw aan alles waarin we blijven geloven en op hopen. Voor jou en ons Roosje ginds: we all ly.
26-05-16 15 jaar Child Focus-vermiste kinderen... zijn ook kinderen die 'gemist' worden...
Gisteren "vierde" ons land anderhalf decennium Child Focus - Vermiste kinderen ...opmerkelijk dat het niet respecteren van bezoekrecht één van de vijf categorieën is die ressorteren onder de definitie 'vermist'?
geplukt van de website van:
Child Focus
tel: 116 000
Vermiste kinderen Child Focus deelt de gevallen van vermiste kinderen op in vijf categorieën. Voor elk type verdwijning worden verschillende procedures toegepast. Er bestaan ook verschillende samenwerkingsverbanden met politie, justitie, de FOD Buitenlandse Zaken en Justitie, en met verschillende hulpverleningsorganisaties.
Wat kan ik doen als mijn kind vermist is?
Weglopers Minderjarige weglopers die hun ouderlijke woning, een instelling of het pleeggezin verlaten.
Internationale kinderontvoeringen door ouders Internationale ontvoering van één of meer kinderen door een ouder (of voogd) die het kind (of de kinderen) meeneemt naar een ander land dan het land waar deze doorgaans verblijven, zonder wettelijke toelating van de andere ouder. Onder deze definitie vallen eveneens internationale dossiers waarbij het bezoekrecht van de andere ouder niet wordt gerespecteerd.
Dit gehavend kaartje was de toegangsbadge die ik opgekleefd kreeg bij mijn eerste kruistocht langs de commissie justitie, voor een afspraak met Goedele Uyttersprot. Zij heeft vandaag het uiteindelijke wetsontwerp voor grootoudercontact ingediend, dat ik gedragen weet over de partijen heen. Het bewijs dat opgeven geen optie is en valse hoop niet bestaat... nu velen vandaag het als 'a touch of Rose' voelen...Reden om dit onooglijk papiertje dankbaar als een relikwietje te koesteren.
foto van toegangsbad Kamer van Volksvertegenwoordigers, ecember 2014
myriamvanloon@skynetblogs.be
Uitgerekend vandaag werd in de kamer van Volksvertegenwoordiging een wetsvoorstel ingediend tegen de ONMENSELIJKHEID om kleinkinderen te vervreemden van hun grootouders. Méér dan een onmenselijk leed voor beiden wordt het als een 'gescheiden' ouder van jonge kinderen overlijdt en de innige vertrouwensband met de familie van de overleden ouder abrupt wordt verbroken. De wreedheid van wie dit bewerkstelligt, is het flagrante bewijs dat niet gehandeld wordt in het belang van het kind. Bemiddeling is een edel middel, maar als de afspraken die er uit voortvloeien, eenzijdig niet nageleefd worden, is er maar één alternatief en dat is de rechtbank. Die velt een vonnis waarbij de kinderen één weekend en een woensdagnamiddag per maand in de familie van de overleden ouder mogen doorbrengen, maar de kinderen zijn op dat moment uit school gehaald, of de datum werd vergeten... In de plaats van de 'pester' want dat is het natuurlijk, daarvoor te 'straffen', verandert het dossier in een POS (VOS) dossier en is het voor kleinkinderen en grootouders 'game over'... Die laatsten zijn - of kunnen we straks zeggen- "waren" : quantité négligeable, net als kleinkinderen uit hoofde van hun minderjarigheid, automatisch onmondig en derhalve eenzijdig manipuleerbaar.
Het onder toezicht van de jeugdrechtbank staan zonder contact met de familie van de overleden ouder, herleidt de kleinkind- grootouderband tot het statuut van erfgenaam na diens dood... niet meteen het meest leuke perspectief, na de ervaring dat zonder bescherming van 'eigen volk', het testament van een overleden ouder, boven de hoofden van minderjarige kinderen, verdobbeld kan worden... cry
Liefdevolle oma's speuren de hemel af en vinden allemaal de mooiste ster...
"ik kon mijn jeugd daar niet doorbrengen, omdat iemand mijn vrede wegnam"...uit het lied van Jamala, onverwachte winnares van het Eurovisie- songfestival 2016...
Eigenlijk kijken we al jaren niet meer naar het liedjesfestival... geen negatief- geïnspireerde keuze, maar vaak niet passend in onze agenda's volgens het principe dat tijd een kwestie is van prioriteit... dat veel ruimte biedt aan alternatieven allerhande.
Maar de buitenkans gisteren om op VIP- plaatsen helemaal vooraan en zonder oordopjes, want een van op afstand bedienbaar volume, the European songcontest live te beleven, was een keuze ingegeven door 'Leve het leven'. En ja, ook 'onze' Laura slaagde er in, het ons weer te laten geloven.
Een hele ommezwaai, nadat we 's morgens met velen het verdriet deelden van een papa die met vier jonge kindjes, eentje zelfs nog met fopspeentje onafgebroken op zijn arm, afscheid moest nemen van hun moedige mama. Mijn hart brak zowat de herkenbare hoopvolle woorden van de oma te horen, die ook haar kleinkinderen plechtig beloofde om samen de meest schitterende ster aan de hemel te vinden... Ze zullen er veel vinden en de mooiste kiezen als duurzaam kompas, zoals alle andere mooisten dat ook zijn....
Vlijmscherpe herinneringen aan verdriet dat mensen enkel kunnen delen door elkaar nabij te zijn om blijvend te geloven en hopen dat liefde en tijd de trouwste bondgenoten zijn als opgeven geen optie is. De afdruk van de 4 kleine kinderhandjes op het gedachtenisprentje laat geen twijfel bestaan over de opdracht .
De verwarrende middag van mijmeren en opborrelende herinneringen, abrupt doorbroken door een calamiteit die directe actie vereiste, eindigde uiteindelijk voor het podium in Stockholm. Brood en spelen... opium voor het volk... the show must go on... verstand op nul, blik op oneindig... een resem definities voor 'entertainment'. Maar mispak u niet.
Afgaand op wat gisteren in HD de wereld werd ingestuurd, bewijst het big business- gehalte van amusement. Schril contrast met een totaal ander reëel wereldbeeld waar schuldbergen, armoede- kraters, meedogenloze rivalen, verwoeste steden kleurloos afsteken tegen de illusie van wat hier schittert. Van de hartjes en kushandjes die de wereld moeten rondgaan.
De meest frisse inzending waarvan we zonder muzikaal te oordelen genoten van haar wervelende verschijning, mooi gevormde strakke billetjes, een exemplaar uit de tango van Toon Hermans. Knap en schier moeiteloos zet 'onze' Laura twee hagelwitte sneakers aan het dansen en verdiende beslist de hoofdprijs voor jeugdig vrolijk en perfect synchrone schwung.
Of het Eurovisie Songfestival de weiden, of de festivalweiden het Songfestival bevruchten, de retorische vraag van de kip en het ei... Alleszins qua techniciteit moeten ze niet voor mekaar onderdoen. Dat deze inside songcontest de ijsheiligen met gemak trotseert, sluit wel het genot van de gegeerde modderbaden op de festivalweide uit. Het is maar hoe je 't bekijkt.
Alleszins lijkt er geen limiet te staan op de creativiteit van de IT- specialisten om de fata morgana projectoren te voeden. Zo verandert de 'walk on water' in een vuurzee en breekt het heelal open en vliegen we tussen de sterren... een onzichtbare "one small step for the artist, one giant leap for the show". Is de virtuele wereld maakbaar... moeten we misschien voorbeelden simuleren om ook de échte brandjes aan te pakken? Knopje omdraaien en vuur in Canada geblust, staakt het vuren bestendigd en belagers 'bevriezen' tot ze afgekoeld zijn...
Ach. Is de wil er, het vlees blijft zwak.
De verplichte politieke neutraliteit opgenomen in het Eurovisie songfestival reglement kon nooit verhinderen dat er allianties waren, verbloemde versie voor vriendjespolitiek, die vaak het kwalitatief betere werk in de weg stonden. Buurlanden die elkaar schatplichtig maakten of net niet... Sleutelen aan het systeem zouden objectieve criteria moeten kunnen garanderen. Dat vraagt om experten, de vakjury genoemd. Die zouden deze keer, in een overigens onberispelijk georchestreerd scenario, als eersten hun appreciatie in punten uitdrukken.
Dat die uitslag op het scorebord na de stemming door de volksjury onderuit zou gehaald worden, verraste voor- en tegenstander.
Als televoting een gecontroleerd en niet manipuleerbaar instrument is, dan kan het dooreen geschud scorebord alleen maar aangeven dat de vox populi iets anders dan 'show' oppikte. Ondanks het verwijt van politieke desinteresse bij de burgers, stuurde net die burger, een politiek signaal de wereld in. Een merkwaardig fenomeen, voer voor onderzoekers. Het zij zo...
Al won niet het mooiste lied, niet de meest spetterende act, heb ik te beperkte kennis van de redenen van verdeeldheid rond dit onderwerp in Oekraïne zelf... om een gefundeerd standpunt in te nemen, wat ook geen toegevoegde waarde zou betekenen.
De enige reden waarom de onverwachte kaapster uit Oekraïne een extra punt van mij krijgt, is omdat de gesmoorde stem van haar (over)oma 72 jaar na datum, eindelijk gehoord wordt.
Een hart onder de riem voor deze oma en haar credo dat opgeven géén optie is... al zet dergelijke wachttijd aan tot een tandje bijsteken ... want dat ene zinnetje uit Jamala's lied mag geen enkel kind nog overkomen.
Vormselviering: met één voet op de snelweg naar volwassenheid...
30 april wordt onze oudste kleinzoon gevormd. De bisschop van Antwerpen zelf dient het Vormsel toe in de parochiekerk waar Alexander 12 jaar geleden ook gedoopt werd. Toen hun parochiekerk in Ekeren.
Dat Alexander niet te midden van de leeftijdsgenoten in de eigen parochie in Schoten gevormd wordt, tja, daar zal wel een reden voor zijn. Toch jammer ook, want precies die verankering in de lokale gemeenschap is een meerwaarde voor jongeren. Nu zullen we het maar in de context van risicospreiding bekijken: school in Brasschaat, scouts in Berchem, gevormd onder jongeren van Ekeren, wonen in Schoten... toch een link met opa- globetrotter? Dan komen er nog veel kilometers op de teller...
De laatste dag van april, hopelijk zonder gure gril, is het dan eindelijk D- day. Keek hij verlangend uit naar deze dag? Lost die dan ook zijn verwachtingen in?
Stiekem hoop ik dat die verder reiken dan materiële verzuchtingen als geschenken, kleren, gevulde omslagen of het feestgebak... al kleuren ze uiteraard zijn dag... en dat mag. smile
Mag het sacrament van het Vormsel hem vandaag zegenen met extra kr8 om de beproeving die hem al zo jong overkwam om te zetten in een sterke positieve levenshouding op zijn weg naar volwassenheid.
Mag het chrisma waarmee de bisschop zijn voorhoofd zalft, symbool staan voor het 'charisma', dat hij een leven lang mag uitstralen. Mag hij bij het noemen van zijn mooie naam Alexander, de klank herinneren van de stem van zijn moeder die hem zo vaak vol tederheid en liefde uitsprak. Geef hem het gevoel dat ze alleen van plaats wisselden: zoals hij mocht groeien onder haar hart, leeft zij voor altijd verder in het zijne.
Ondanks het ontbreken van de 'originele' cast zoals bij zijn doopsel, inclusief de originele peter en meter, zijn we met ons allen met hart en ziel met hem verbonden, via onze satelieten in heaven.innocent
Liefste lieveling- vormeling, lang geleden zongen wij bij ons Vormsel het nog in het Latijn: "Veni Creator Spiritus, mentes tuorum visita" maar het gaat duidelijk om dezelfde boodschap, die in de moedertaal vertaald, zo klinkt:
Kom Schepper, Geest, daal tot ons neer,
houd Gij bij ons uw intocht, Heer;
vervul het hart dat U verbeidt,
met hemelse barmhartigheid.
Gij zijt de gave Gods, Gij zijt
de grote Trooster in de tijd,
de bron waaruit het leven springt,
het liefdevuur dat ons doordringt.
Gij schenkt uw gaven zevenvoud,
O hand die God ten zegen houdt,
O taal waarin wij God verstaan,
wij heffen onze lofzang aan.
Verlicht ons duistere verstand,
geef dat ons hart van liefde brandt,
en dat ons zwakke lichaam leeft
vanuit de kracht die Gij het geeft.
Laat vandaag de zon in je hart, zelfs als de grillen van april de kop opsteken. We duimen mee. Intussen staat mei voor de deur, kan je de laatste maanden lagere school aftellen en lonkt een totaal nieuw begin. Het leven lacht je toe, maak het de moeite waard, zodat je in de spiegel niet alleen een 'mooie' jongen ziet, wat heel leuk is, maar ook een eervolle, eerlijke, trouwe, moedige, begripvolle jonge kerel waar men kan op rekenen.
Weet dat wij hier allemaal heel intens met je meeleven en -vieren. Uitgesteld is zeker niet afgesteld. En heel wat gemiste feesten wachten gewoon op jullie om over te doen. Idem dito de geschenkjes... wink
Zie hoe de wind de roze bloesems als een loper voor je uitrolt als 'een vleugje Rose' dat de wereld zoveel mooier en liever maakt.
Kijk vanavond voor het slapengaan nog even naar de hemel waar een stralende ster je goede nacht wenst en zo trots is op haar Vormeling.
Naast de vele kaarten met gelukwensen van iedereen van onze familie, hoop ik dat je ook nog even met Marnix kan genieten van de e- kaart van opa en oma, op de pc van je papa.
Donderdag laatstleden, onderweg naar Leuven voor de dialoogdag van de Ouderwerking Vlaams- Brabant werd ik 'visuele' deelgenoot aan de monsterfile van 350 km die zowat alle toegangswegen naar de koekenstad deed dichtslibben. Omschreven als een 'banaal' ongeluk op de Antwerpse Ring met enkel blikschade, is uiteraard voorbijgaan aan de hart- en zenuwschade alsook slijtage aan het gebit van tandenknarsers...
En hoe groot mijn medeleven met de gedupeerden ook mag zijn, ik adem opgelucht dat ik in tegenovergestelde richting moet. Ik verlaat Antwerpen richting Leuven. Zou best een megafoontje op het dak van mijn auto willen om wie nog rijdt, van geen aankomend kwaad bewust, aan te manen de eerste de beste afrit te nemen... zou men überhaupt die raad dan ook opvolgen, herinnerend hoe dun het lijntje tussen recht op privacy en verantwoordelijkheidsgevoel wel is. Nog maar eens pijnlijk ervaren een dag eerder toen ik met moederlijke bezorgdheid een rokend zwanger heel jong meisje mét al een kleuter in de buggy, het roken afraadde en per kerende kreeg: 'Ik weet het' terwijl ze met de aansteker het kankerstokje in de fik stak. 'Denk aan je kindje en aan dat wat meerookt, longkanker doodt en wie zal er dan voor hen zorgen.' Het antwoord snijdt door mijn hart. 'Misschien is het wel goed bedoeld, maar bemoei u er niet mee, dat is mijn keuze'... En ja, ze heeft gelijk, maar als ze straks ziek is, haar kindjes niet meer kan verzorgen, en zelf een kostelijke patiënt wordt en zonder inkomen zit... waar dan met haar keuze? Ik dwing mezelf door te stappen.
Verder op weg naar Leuven: Geen enkele Vlaamse stad is in mijn 'perceptie' meer veranderd dan Leuven. De eerste levendige indruk dateert van toen ik 18 was met een vriendje aan de KUL. Hoe leuk die tijd, het werd wel de doodsteek voor mijn universitaire ambities. Categorieke beslissing, want in Leuven werd men zwanger ??? Lang vroeg ik me af hoe dat dan in zijn werk ging en waarom uitgerekend daar? Toegegeven, het getuigt van een zekere naïviteit die me jaren later nog doet glimlachen, maar toch wel 'significant' voor de beschermende omgeving waarin ons vader zijn harem beschermde... en als oudste met de bedenkelijke eer de heetste kastanjes uit het vuur te mogen halen.
Telkens ik de wegwijzer Leuven tegenkom denk ik er terug aan. Ook de vele keren met ons Roosje, op kot in een beschermd afgesloten studiootjescomplex, aanleunend tegen het omwalde Leuven- Centraal. De ritjes op zondagavond waren met 'vragen staat vrij'... ideale moeder- dochter momenten.
Daarna ook één jaar met zoonlief dezelfde richting uit, die ik achteraf bekeken niet aan de Universiteit- maar aan een pretpark afzette. De impact van dat jaar is inmiddels omgetuned tot een vreemde vorm van dankbaarheid dat hij er tenminste van genoten heeft...
Op de radio Benjamien Schollaert die 'you'll never walk alone' op de draaitafel legt op verzoek van een luisteraar... en mij een body vol kippenvel bezorgt. Op mijn netvlies, onze moe- getergde, doodzieke Rose op dat podium, een traan wegpinkend bij die belofte dat ze er niet alleen voorstaat, terwijl ze krachtig de steen in de rivier verlegt waardoor Vlamingen haar voorgoed in hun hart sloten.
De talloze ritten naar Leuven gleed het mooie glooiende landschap van Vlaams- Brabant wellicht onzichtbaar voorbij, veronderstellend dat het er toch nog wel zal geweest zijn... toen we eerst met - of naar ons Roosje in Gasthuisberg reden en papa en ik, zwijgend naast elkaar, verzonken in de eigen angsten, zwegen om elkaar te sparen, of ik honderduit babbelde om te overleven... Nochtans voelde ieder woord als een snaar die sprong en de ander in het gezicht zou zwiepen. In het licht van elke tegenligger verraadden onze natte wangen de worsteling met verdriet, hoop en wanhoop en de schroom elkaar nog meer verdriet te doen door die angst uit te spreken... Een beeld en ingegroeid gevoel dat diep in mijn hart opgeslagen zit.
Wie zou op dat moment het doemscenario hebben kunnen verzinnen dat amper twee-en-een-half jaar later we voor de tweede keer de omgekeerde wereld zouden doormaken. Maar toch, het gebeurt... en dan nog is opgeven géén optie...
Heb ik mijn man in die tijd dan toch verwaarloosd, of kwam het door het feit dat hij altijd weer geruststelde dat de doorzit- en/of ligwonde niet zo'n proportie kon aannemen dat de echo er in weergalmde. Behelpen was niet langer een optie en zo belandde hij uiteindelijk in december 2013 met de vreselijke decubituswond in Leuven voor de drastische aanpak.
In alle ellende kreeg hij er onverwacht 'a touch of Rose' van formaat, toen bleek dat hij onder de hoede stond van Jan, een van de close vrienden van Roosje op het superkot, nu diensthoofd Plastische chirurgie in Gasthuisberg. Hij was al een super student en zijn carrière is dus in lijn. Uitgerekend de man met het uitpuilend agenda, nam de tijd om met papa prachtige herinneringen aan ons Roosje, die hij Merel noemde, te delen. Ik ben overtuigd dat die momenten bijdroegen aan het voorspoedig herstel...
Hartverwarmend hoe onze beide kinderen over de dood heen, troost genereren via hun vrienden. Heel bijzondere gewaarwording.
Mijn eenzame ritten toen naar- en van Leuven overtuigden me dat met de kr8 van beiden, ons geloof, hoop en liefde overeind zouden blijven.
En nu ben ik dus tegen de stroom in -niet eens zo verwonderlijk- weer op weg naar Leuven. Naar zoals gezegd, de dialoogdag voor Ouderwerking. Duizenden contacten met (gescheiden) ouders en verweesde grootouders die hun kommer en kwel in onze korf dropten, gelovend en hopend dat valse hoop niet bestaat en we dus zullen blijven sleutelen aan verbetering. Die belofte op zoek te gaan naar de sleutel die recht rechtvaardig kan maken, proberen we in daadkracht om te zetten. De minister van Justitie, bij monde van zijn Kabinetschef, leden van de Kamercommissie Justitie, het Kinderrechtencommissariaat, verantwoordelijken bij Kind en Gezin, maar evengoed magistraten en advocaten kennen en erkennen wat er schort en zijn bereid om samen de grond om te woelen zodat recht er kan gedijen. Al hebben andere terroristen de aandacht nu even afgeleid. undecided
Geen eenvoudige opdracht, zo blijkt bij elke consultatie, in elk contact met zoveel individuele gevallen, waarvan geen enkel gelijk is. En ook op de dialoogdag van donderdag kon ik vaststellen dat altijd weer de communicatie stottert. Forumtheater 'speelde' een improvisatie waarin duidelijk bleek hoe het belang van het kind in goed bedoelde juridische bijstand, compleet uit het oog wordt verloren. Dat oma een prominente rol toebedeeld kreeg in het familiaal toneeltje, voelde als een knap staaltje realiteitszin van de zorgverstrekkers, op dat moment onwetend dat er een oma op het puntje van haar stoel zat... en niet alleen dat...
In de geanimeerde ronde- tafelgesprekken bogen de deelnemers zich over thema's als participatie,continuïteit, bezorgdheden of verontrusting en nieuw samengestelde gezinnen, pleegzorg en jeugdzorg.
En de contacten terug in ogenschouw nemend, concludeer ik dat armoede méér is dan geld tekort. Die nood lenigen is het werk van ons allemaal, 'in het belang van de kinderen'... Wie dat woord nog eens ijdel gebruikt, krijgt het met mij aan de stok... en ja, dat bedoel ik nu net met 'uit je schelp komen'...
Na de donkere droeve dagen die onze samenleving ontredderden, alle waarden op een hoopje gooiden en de terreur van de angst een voedingsbodem gaf om zich in ons hart te nestelen... bleef ik 'een vleugje Rose' rondstrooien.
De explosies die het leven van zoveel mensen veranderden hebben onze kijk op het eigen leven en dat van anderen veranderd. En of er nu door een "significante hoeveelheid" al-dan niet moslims gejuicht werd of het om één gestoorde gaat, het is er één teveel. Juichen of klinken op de dood ... of dat nu gebeurt door een moslim of wie zich als christen en/of beschaafd probeert voor te doen, is de menselijkheid voorbij. 'Daar moeten we ons over beraden', dixit minister Alexander Croo, zondag in de 7de dag...
Maar zoals de aanhef klinkt, is de ene explosie de andere niet. Dat fenomeen voltrok zich tijdens het weekend in de natuur. De afwisselende zon en regen en weer zon... voorzag kale bomen van een heerlijk groene pruik, liet bloesems plots de einder een bruidssluier aanmeten, terwijl de zacht opkomende roze waas de belofte verdedigt dat lente er toch echt wel aankomt nu april uitdeint...
Een uitbarsting die energie aanmaakt. Alle hens aan dek om het terrasmeubilair in staat van paraatheid te brengen om zodra de temperaturen van de partij zijn, geen straaltje van 'Laura' te missen.... tenminste, nadat we nog alle ruiten poetsten, het gazon trimden, de BBQ in stelling brachten, de wintergarderobe switchten, de zomerbloeiers aanplantten... en ons dan strategisch terugtrekken voor een malse april gril... positief stellend dat het goed is voor de meststof op het gazon. De perceptie, weet je wel.
Wij overleefden hier inmiddels onze boekenexplosie. Een wel héél groot vleugje Rose. Heerlijk.
Nu inmiddels stilaan de geur van drukinkt hier vervaagt, kan ik het resterende laatste stapeltje boeken deugdelijk inpakken, om zodra de storting er is, het naar de laatste liefhebbers die ik nog kan plezieren, te verzenden.
Tijd dus voor een terugblik op een drukke, maar hartverwarmende maand...
29 maart verscheen hier mijn laatste blogje, onder de hoofding: "Pasen on the road"... met het verhaal van Paasdagen met een hoog koeriergehalte...
Het enthousiasme van de intekenaars waar we zelf het boek afleverden, trof me. Het was een deugddoend vleugje Rose op de blaren van onze serieuze misrekening in afstanden. Onze keuze voor een verzenddienst die de verpakking én de verzending verzorgde van boeken bestemd voor het 'ver van mijn huis' Vlaamse grondgebied, maakte dat wij de illusie hadden even een aantal pakjes om de hoek te leveren.
De postcodes als leidraad mogen dan amper een cijfer schelen, de afstanden tikken behoorlijk aan. Want zoals eerder in mijn blogje beschreven tik je dan wel in de GPS de bestemming straat per straat in, maar datzelfde slimme ding maakt geen melding van bestemmingen die praktisch in mekaars verlengde liggen. Tot die ontdekking kwamen we tijdens de eerste reis pas bij de déjà vu ervaring ... als je na de straat aan de andere kant van het dorp, opnieuw door de vorige geloodst wordt voor het volgende adres. Zolang je er de glimlach niet bij verliest... is het leerrijk... een verkenningstocht...
Omdat de auto van papa toch binnen moest, lieten we meteen een upgrade van de GPS uitvoeren, zodat voor de tweede ronde, ook alle nieuwe verkavelingen opgenomen waren. Bij de start tikten we nu eerst alle adressen in eenzelfde dorp in en sloegen ze op als 'laatste bestemmingen'. Als je dan de adressen na mekaar oproept, zie je meteen de afstand en bepaal je een meer logische opeenvolging. Nooit te oud om te leren dus.
Na het bezorgen van de laatste boeken waarvoor de storting genoteerd was, kon eindelijk een up to date lijst uitgeprint worden. Geselecteerd naar het volgnummer van de overschrijving werd dan een mail naar openstaande namen verstuurd om te herinneren dat intekenen slechts de helft van het verhaal was... de storting, integraal voor 'a touch of Rose' is de andere helft, die nog ontbrak.
De daaropvolgende dagen kwam of prompt de storting binnen of de valabele uitleg dat op naam van 'meneer' gestort werd voor de intekening van 'mevrouw' en er daardoor in de lijst twee namen vermeld stonden en maar één als gestort was gemarkeerd. En zo viel uiteindelijk alles netjes in de plooi.
Daardoor kwamen dan wel een aantal boeken terug in de running, die ons meer dan van pas zouden komen. Want ... Zodra de eerste golf boeken zijn bestemmelingen bereikt had, barstte mijn mailbox én facebook uit de voegen.
Dat de uitgave 'een vleugje Rose' zelfs de verwachtingen die hoog gespannen waren, overtrof, was méér dan een hart onder de riem. Hartverwarmende reacties die ook vaak erg ontroerden. Zeker die met mooie en/of schrijnende eigen verhalen, met de melding dat mensen uit het boek kr8 putten om het geloof, de hoop en vooral de liefde te bewaren. Veel mooie emotionele momenten waar ik hier expliciet dank wil voor zeggen.
Maar natuurlijk wekten die lovende woorden en de bijpassende mooie foto's op fb, waarbij het boek geëtaleeerd werd, de aandacht van geïnteresseerden die het inteken moment misten, en nu achter het boek aangingen. Doch, het boek is enkel gedrukt op het aantal exemplaren waarvoor ingetekend was en in de handel is het niet te koop. Probleem !
Uit voorzienigheid hadden we zelf wel een buffertje ingebouwd van enkele extra boeken, naast die voor het 'koffertje vol dromen' van de kleinkinderen. Aangevuld met vrijgekomen exemplaren van dubbele inschrijvingen en een aantal intekenaars waarvan geen storting volgde, kunnen we toch nog ingaan op een aantal verzoeken, die vaak zeer gemotiveerd geformuleerd werden... Alleszins blijken er heel wat verzamelaars te bestaan van al wat aan Roosje herinnert. Dat het ons dankbaar en gelukkig maakt, hoeft geen betoog. Haar 'erfenis' is tenminste op een andere manier veilig gesteld voor haar zonen.
Uiteraard willen we nog graag aan die verzoeken voldoen. Met een vraag groter dan het aanbod, hebben we dan even markteconoom gespeeld voor het goede doel, vermits de integrale opbrengst naar 'a touch of Rose' gaat.
En zo zullen ook deze laatste vleugjes Rose de weg naar de liefhebbers vinden.
Het voorraadje karton en plakband om het mooie boek ongeschonden bij de lezer te krijgen, raakt stilaan uitgeput, maar dat kan de pret niet bederven. Elke morgen checkt papa de speciale bankrekening en maken we de etiketten voor Kiala... zo genieten we samen toch ook nog een beetje van ons vleugje Rose...
Elke avond lees ik enkele bladzijden in bed voor het slapen gaan en dan lijkt het of ik 's nachts de hemel ervaar met hen...
Misschien een leuk weetje, dat ook dit boek inmiddels is opgenomen in het archief van de Antwerpse stadsbibliotheek met de prachtige Consciencezaal aan het gelijknamige plein. Het was een van de geliefkoosde pleisterplaatsen van ons Rose, waar de vorige week overleden Laurens de Keyzer zijn memorabel interview met haar afnam voor De Standaard magazine.
De Carolus Borromeuskerk op datzelfde mooie plein, was trouwens de kerk waar ze trouwde... en ik samen met Amélie op city trip, een privé geleid bezoek kreeg in de catacomben... waar voorname families hun laatste rustplaats kregen en waar men een plaatsje voor Marie- Rose reserveert. Daar beslis ik niet over, de urne bewaren we liefdevol voor haar beide zonen, die haar zeker in ere zullen herstellen.
Schrijven mag dan al een stukje bevrijden, maar hoe therapeutisch ook, voor mij is het méér.
Tussen tal van waarderingen en beoordelingen van het boek, grijpt de quote "Knap, moedig, sereen maar tegelijk zo'n krachtdadig pamflet in uw strijd om recht rechtvaardig te maken", me naar de keel. Een perfecte synthese van wat me drijft, in de wetenschap dat valse hoop niet bestaat zolang opgeven geen optie is...
De juiste mensen, die er iets aan kunnen DOEN, pikten het signaal inmiddels al op en DOEN er samen met vele anderen, ook echt iets mee. langzaam maar zeker, maar zeker langzaam... wink
Inmiddels kan het psycho- sociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose' uitkijken naar een extra vleugje Rose om in te zetten waar het vermeerderd kan worden tot extra leven aan de tijd van kankerpatiënten en hun families.
Mag ik u allen veel intens leesgenot wensen met 'een vleugje Rose' en voel u verbonden met elkaar en solidair met hen die door uw vrijgevigheid kunnen genieten van weldaden die 'a touch of Rose' kan bieden.
En ja, geen paniek. Ik ben niet leeg geschreven en mijn blogje blijft uitnodigen om de waarheid en niks dan de waarheid kond te doen... die ik met veel liefde met U blijf delen.
Eigenlijk ben ik inmiddels aan de Côte d' Azur ... Het had gekund als ik de kilometers aan elkaar had geregen die ik als leverancier vrat tijdens het paasweekend.
Het eerste jaar in ons (groot)ouderleven dat we 'kinder- en/of kleinkinderloos' Pasen celebreerden. Het lag zeker niet aan al wat Pasen kleurt, zoals de uitbundig bloeiende Paasbloemen in de tuin en de verleidelijke snoepklare paaseitjes, met zelfs een heel bijzonder zakje, gekocht van scoutsjes waar een van de verkopertjes 'Roosje' heette en het jongetje dat herkenbaar groen petje droeg, zoals ik er in onze Chris zijn kleerkast een bewaar... Dan weet je 't wel zeker?
Dus voor het eerst geen Paasbrunch in het Ganzenhof en derhalve extra time om 'een vleugje Rose' te verspreiden.
Het begon al op stille zaterdag. Vrijgesteld van de obligate voorbereidingen voor de traditionele feesttafel, kon ik het aantal 'overzeese' pakketten gaan afgeven en werd prompt geconfronteerd met de overigens charmante en correcte security check. Of het wel degelijk boek- en geen 'boem' pakketten waren.
Terug naar onze bergplaats thuis om de volgende reeksen dozen op de achterbank te laden en maar weer de baan op naar hunkerende liefhebbers. Opvallende leuke ontmoetingen, altijd zéér kort want met één oog op de volle dozen die boek per boek, en steeds kilometers uit elkaar, geleverd werden, met mondjesmaat dus, dringt de tijd.
Opvallend hoe klein de gleuf van Antwerpse brievenbussen is. Of ligt het aan de omvang van het boek? Handig dat af en toe een brievenbus achteraan open kan. Lukt het niet, dan is het over naar de buren. Opvallend hoe bereidwillig mensen zijn om 'ons Roosje' binnen te laten ... Dan wordt een mailtje naar de rechtmatige eigenaar verstuurd met de melding van de tussenstop. Bedoeling was om zoveel mogelijk boeken nog in het Paasweekend op de juiste bestemming te krijgen. Een vorm van mijn bijna obsessieve drang om dat ook waar te maken. Op Berchem/ Wilrijk/ Edegem/ Kontich ... na, scheelt het geen haar of dat was gelukt.
Geen paniek voor wie het boek nog niet ontving, er staan nog enkele dozen op de achterbank van de auto die wellicht morgen terecht komen.
Dat het leveren in en rond Antwerpen- toch beter bekend terrein- vlugger zou gaan, is inmiddels een achterhaalde illusie.
Nochtans waren de elementen om goed gezind van te worden, present. Een grondige gratis carwash met bakken hemelwater, een ritje door een heftige natuurlijke droogtunnel, na dat alles de zon en een 'dubbele' regenboog. Even stoppen en een selfietje nemen... oh, nee, dan moet je er zelf opstaan zeker. Dubbele regenboog. Een mens wordt van minder blij.
Leuke muziek aan met af en toe een meezinger van formaat... (I will survive) koos ik maar resoluut voor de verste bestemming eerst, zodat de volgenden als reeds 'op de terugweg naar huis' zouden voelen. En zo kwam ik een beetje thuis, al was ik er nooit eerder fysiek geweest, waar de zielsverwantschap tastbaar was. Duizenden boeken, evenveel verhalen en warme herinneringen. Even deelden we dezelfde passie en voelde het als 'kennen'. Txs.
Taxi- chauffeur. Dat leek me destijds als 18- jarige met de autosleutels van een 'kevertje' op zak, een droomjob... Later evolueerde die 'drive' meer naar lange- afstanden, liefst met open dak op eenzame Amerikaanse highways met gelimiteerde en gerespecteerde snelheidslimiet... Een beetje 'veel' anders en minder poëtisch is het voor wie de Antwerpse- en/of Brusselse Ring frequenteert of in de binnenstad- al dan niet opengereten- zijn weg zoekt. En nu na enkele dagen koerier activiteit heb ik mateloos respect voor pakjesbezorgers. Het spoorzoeken in onmogelijke verkavelingen, die me thans nopen onze GPS te laten updaten, het in- en uitstappen ook als het stortregent want time is money..., afwezige bewoners, onooglijk kleine brievenbusgleuven, een hond aan de omheining die je rauw lijkt te lusten... en dan de koele, toonloze stem van 'Helga' die maar volhoudt dat je moet keren, terwijl je doel bereikt is. Bijna gesprekspartner, want ik hoor me antwoorden "och gij, ik ben er... "
Voor gesloten deuren staan is niet leuk, al heeft het ook wel een lucratieve kant. Je leert behulpzame en opvallend vriendelijke buren kennen, die 'een vleugje Rose' wel smaken... En mensen zien tegen geen moeite op, komen helemaal naar beneden en zullen in 't oog houden wanneer de buur thuiskomt en het pakje geven. Trouwens in een hopeloze verkaveling wachten op een andere wagen om de weg te vragen en dan een 'voorrijder' meekrijgen omdat uitleggen niet evident is... ook dat zijn "wij".
Het boek verpakken in doorschijnend micca heeft een onvermoed voordeel: mensen herkennen de cover en zeggen spontaan dat ze Roosje in hun hart dragen. Dat doet wat met een 'groot' moederhart.
Intussen enkele tientallen boeken later, valt- ook al blijft het langer licht- de avond. Thuis wacht een enthousiaste echtgenoot die meteen wil weten hoeveel dozen er leeg zijn... en de balans opmaakt hoeveel dus nog te doen.
Maar hij heeft nu toch wel een beetje honger ook... Aardappeltjes zijn gaar en de gegarneerde zuurkool met rookworst smaakt als een veredeld paaslam. Dus is het toch nog een beetje feest. Inmiddels sijpelen alweer heel wat berichtjes binnen, waarbij eentje in het oog springt omdat het wijst naar de initiatiefnemer om mijn dagboekblogs te bundelen: "Ik lees op de achterkaft dat het idee van mijn vroegere baas komt en dan kan je ervan op aan dat het zoals steeds, een goed idee is..."
Zou ik lang geleden bij dergelijke verklaring me afvragen of ik me zorgen hoefde te maken, nu doet deze uiting van waardering jaren na zijn actieve loopbaan ons beiden deugd... want geloof het op niet: papa en mama zijn één...
Nee, nee... geen concurrent van 'dwars door Vlaanderen'... al komt het parcours dat ik vanmiddag met opa verkende, aardig in de buurt met een paar knapperige hellingen, enkele pittige stroken stugge kassei, smalle slingerpaden mét agrarisch slijkspoor, lange banen om lekker lang te 'waaieren'... en fraaie omgeving om mooie televisieplaatjes te schieten. Maar nee, onze dwars door Klein- Brabant was er een op vier wielen.
Onze koffer vol boeken trokken we na een uitgebreid ontbijt en de zon in de aanslag, op weg om alvast nog een pak boeken voor Pasen bij de intekenaars te bezorgen. Voor alle adressen buiten onze provincie, buiten de eigen omgeving en die van 'a touch of Rose', besteedden we inpak- en verzending uit, die ons trouwens aangenaam én spectaculair in snelheid pakte.
Zelf nog worstelend met de te verpakken boeken, papier op maat knippend, rollen plakband verslindend, adressen invullend... de voltaren gel voor de overbelaste schouder en arm binnen handbereik ... werd ik al overspoeld door enthousiaste mails en fb -berichten met bijhorende knappe foto's als bewijsmateriaal dat het boek was aangekomen en zelfs een prominent plaatsje had veroverd bij de paasdecoratie.
That's what professionals are for...
Maar ook het familiaal opgetrommelde privé leger leveranciers, versta hieronder tante Fawie en nonkel Guy, lieten zich niet onbetuigd en haalden de reeds verpakte, geadresseerde en per postnummer gesorteerde boeken op en gingen ermee "op weg naar een tevreden klant", de vrienden en sympathisanten van 'a touch of Rose'.
Opa en ikzelf besloten onze tour te beginnen bij het verste punt, Klein- Brabant. De in de GPS ingebrachte adressen zijn dan wel makkelijk te vinden, maar geven hun ligging tegenover elkaar niet prijs. Dat werd al gauw duidelijk toen we van hot naar her reden om vast te stellen dat we daar een uur eerder en amper een paar straten verder al een boek bezorgden. Ook wegenwerken zijn onvoorziene obstakels, die met een beetje oriëntatievermogen "relatief makkelijk" omzeild kunnen worden. Toch niet blijkbaar. Ten einde raad na het derde rondje toeren in dezelfde omgeving en dat zonder de 'flosh' te hebben gepakt, bel ik aan bij het laatste huis waarnaast de straat in een grote bouwput eindigt. Als de geraadpleegde autochtoon dan plots de juf van het eerste leerjaar van de twee kleindochters blijkt te zijn, dan kan je niet anders dan geloven in 'a touch of Rose'...
Dat uitgestrekt gebied, dat zich toch wel een beetje vals bescheiden: Klein- Brabant laat noemen... vergastte ons op een aangenaam tripje door kilometers bos waarvan de bomen met de voetjes in het water staan, dan weer een dorp als een 'nederzetting' rond een imposante kerk. Dan weer eindeloos lijkende smalle slingerende betonnen wegen met hier en daar een huis, 'in the middle of nowhere'. Kilometers lang de zon voor- en dan weer achter ons... kronkelend temidden van weiden met daarin een zeldzaam trekpaard, een hangbuikvarkentje, een paar geiten... en eindeloze velden, sommigen onder een duizenden vierkante meter plastieken afdekking, waar de wind golfslag in brengt... en waaronder iets lekkers kiemt, toch beducht voor misschien nog wat verraderlijke vorst aan de grond...
We rijden om te leveren en dus zijn we iedere keer weer blij het juiste leveringsadres te vinden. Blije gezichten als ze het boek in handen krijgen en het meteen koesteren. Sommigen kregen het pas bij thuiskomst, want ook dat is een positief gevolg van landelijk wonen, waar ons, ons kent en de buur met plezier het pakje zal afleveren. Opdracht die inmiddels ook succesvol volbracht werd, te merken aan de mails die inmiddels binnenkomen om te bedanken.
Maar ik ben het die iedereen wil danken voor die gulle giften voor 'a touch of Rose' waarmee de stichting kankerpatiënten en hun families dat vleugje Rose kan geven, dat het de moeite waard maakt om niet op te geven te blijven geloven en hopen dat enkel in een rechtvaardige wereld, liefde zin heeft...
Inmiddels krijgen we vragen of er boeken over zijn en of ze nog kunnen bekomen worden. We hebben een buffertje en wie daarvoor in aanmerking wil komen, kan een mailtje sturen naar myriamvanloon@skynet.be. Dan bewaar ik die mails in een lijstje en als alle leveringen gedaan zijn, zien we waar we staan en verwittig ik per mail hoe en wat we kunnen doen voor de gegadigden.
Voor nu, slaapwel en ook al is het morgen een uurtje minder lang slapen, maak van Pasen een feest, met chocolade of verse eitjes, maar vooral geloof en hoop op verrijzenis tot beter mens... en de nog niet geleverde boeken komen er de volgende dagen aan...
.
Aardappeltjes zijn gaar en de gegarneerde zuurkool met rookworst smaakt als een veredeld paaslam. Dus is het toch nog een beetje feest. Inmiddels sijpelen alweer heel wat berichtjes binnen, waarbij eentje in het oog springt omdat het wijst naar de initiatiefnemer om mijn dagboekblogs te bundelen: "Ik lees op de achterkaft dat het idee van mijn vroegere baas komt en dan kan je ervan op aan dat het zoals steeds, een goed idee is..."
