De vrouw waar ik tien jaar mee gelukkig was geweest, vertrok. Mijn wereld stortte in. ik verloor alles: mijn werk, mijn ziel, mijn vrienden. Twee maanden kon ik in een Boedhistische tempel in Mechelen verblijven, twee maanden bij een vriendin (dat dacht ik toch) die me niet meer nodig had wanneer haar zus bij haar kwam inwonen. Ik stond op straat, verpletterd als een mier onder een zware voet, vernederd en vooral BESCHAAMD!
4 september 2006...
Mijn eerste dag waarvan ik niet weet waar ik de nacht zal doorbrengen. Ik heb geen extra kleding bij, nog een paar euro, en geen tabak.Het wordt een lange dag.Het worden twee lange weken, tot.......
ER IS EEN NIEUWE MENS GEBOREN
Mijnheer het is één uur, wilt U het station verlaten, wij gaan sluiten!
Net nu ik een half uurtje was ingedommeld wordt ik op een dreigende toon door bewakingsagenten van het Centraal Station gewekt. Mijn hele lichaam doet pijn, mijn nek maakt het me onmogelijk om mijn hoofd normaal te bewegen. Ik heb het koud en wordt de nacht ingestuurd. Waar naartoe, ik weet het niet. Ik heb nog twee en een halve euro, maar die moet ik houden voor tabak.
Dinsdag 19 september 2006. Na een zwerftocht van 14 dagen tussen pleinen , parkenen het Centraal Station van Antwerpen is het genoeg geweest. Ik voel me verpletterd, als was ik een mier die onder de voetzolen van een mens is terechtgeko-men.Vernederd, beschaamd, vuil, maar vooral: fysiek en mentaal zwaar onder nul. Het dichtstbijzijnde OCMW-kantoor is Borgerhout.
Een uur later sta ik voor de deur van Het Werk der Daklozen. Ik heb de keuze: de deur openduwen of vannacht opnieuw in een bushokje één of twee uur slapen. Ik twijfel omdat ik niet weet wat me hier te wachten staat. Wordt het weer ene! of wordt het eindelijk de kans omeen nacht fatsoenlijk te rusten en, wie weet, iets te eten(ik kan me de smaak van een gekookte aardappel, laat staan van groenten, nog nauwelijks herinneren)? Ik kies voor de deur, mijn lichaam smeekt erom.
Jan Maes, maatschappelijk assistent, luistert naar mijn verhaal . Ik ween, ik kan niet meer. Nooit had ik gedacht dat houden van zoveel pijn kon doen. Volgens Jan is het letterlijk en figuurlijk vijf voor twaalf. Hij loodst me mee naar de refter waar ik tussen lotgenoten, met veel moeite en vol schaamte, een bord soep kan eten. Daarna is het wachten. Een uur, twee uur, ik weet het niet. Maar Jan zegt me uiteindelijk dat ik kan opgenomen worden. Een sleutel. Kamer 36. Een tafel, een stoel, een kast en een bed. Ik kies voor het laatste en val in slaap,totik sanderendaags rond half negen wakker wordt van het lawaai van emmers.De poetser is op komst
Een week heb ik niemand gezien, al was ik daar niet rouwig om, te beschaamd, ik was een verschoppeling iemand die te mijden was, iemand die het zelf gezocht had en vooral: iemand zonder toekomst
Langzaam drong de keuze zich op: verkommeren in een ruimte van enkele vierkante meter of terugvechten. Het heeft me 4 maanden gekost om de keuze te maken.De feestdagenwaren voor mijdagen van immens verdriet, want vorig jaar was alles nog zo mooi en gezellig thuis!
Half januari van 2007leerde ik twee nieuwe medewerksters, Nele en Tessa,van het Werk der Daklozen kennen. Door hun stimulans, door hun gedrevenheid zag ik opnieuw het einde van de tunnel.Er waren twee mensen die nog in mij geloofden!!! Twee engelen die me opnieuw leerden glimlachen, die me een sleutel gaven om de deur achter mij te sluiten en vooral, die me leerden dat ik ooit nog van iemand zal kunnen houden!Door hen verdween mijn schaamte: ik begon voluit mijn ziel bloot te leggen: ik sprak200 studenten toe en het was muisstil in de zaal! Ja, iedereen mocht weten hoe het allemaal zover was kunnen komen. En plots veranderde alles: ik kreeg aanmoedigingen, schouderklopjes, felicitaties. Ik begon kwissen en uitstappen voor de bewoners van Het Werk Der Daklozen te organiseren.En Jan Maes? Die keek en zag dat het goed was. Ik volgde een cursus van vier maanden bij de VDAB waar men in mij de opstand wakker maakte: dit mag nooit meer gebeuren! En die wekenlange stilte, die eenzaamheid,dit maganderen niet overkomen!
Juni 2007. Heel toevallig vind ik op de website van CAW Metropool een vacature: Sociaal Hotel DE PASSAGE zoekt een nacht- enweekendpermanent. Hoger Secundair Onderwijs.Ervaring in daklozen-problematiek is een pluspunt Ik solliciteer en wordt uitgenodigd voor een gesprek. Meer dan 40 minuten weerleg ik alle nadelen van de job. Ik wordt zeker niet zomaar aan de kant gezet, maar er zijn nog kandidaten Wachten
13 juli, 12u10: Telefoon van de teamcoördinator van De Passage: Ik ben aangenomen! Startdatum 1 september!!! Mijn taak bestaat erin het kortstondig verblijf van mensen die niet weten waar naartoe zo aangenaam mogelijk te maken: eten , een bed, en vooral: een babbeltje, een duwtje in de rug, een schouderklop
13 november, de dag dat ik deze tekst afmaak: Op 1 december, na veertien maanden, verlaat ik het Werk Der Daklozen. Ik ga naar mn eigen studio in Berchem. Ik zal Kerstmis THUIS kunnen vieren. Met nieuwe vrienden. Maar mijn hart zal op Kerstavond bij diegenen zijn die het leven schonken aan deze nieuwe mens. Ze zeggen steeds: Je moet ons niet bedanken, je hebt het ZELF gedaan! Ja ik heb die ster die veertien maand geleden zover weg was, uit het heelal geplukt. Maar JULLIE hebben mij de ruimte ingestuurd Zalig Kerstfeest en vooral, veel sterkte in 2008 !
dit is hier allemaal nieuw voor me. Ik was een eigen site begonnen, maar leek me een beetje te amateuristich, te weinig mogelijkheden,en het lukt me ook niet een gastenboek te activeren.
Waarover gaat het? Door een relatiebreuk kwam ik op straat te staan. Wat er daarna allemaal gebeurd is gaat U hier kunnen lezen.Geef me wat tijd, ik probeer elke dag een stukje aan te vullen! Warme groeten van denieuwemens! En tips voor het opmaken van deze blog: altijd welkom!
Dakloos: het einde?
Waarover gaat het?
