Bed en breakfast. Nog een dag doorbrengen in afwachting van de terugreis naar huis. Mijmerend in een zetel op het terras. Mijn laptop is niet meer beschikbaar. De electriciteit is uitgevallen en de reserve op zonne-energie geeft na een kwartiertje er de brui aan.
Het mijmeren neemt een nieuwe vlucht. Terug denken aan de voorbije week . Na de dag van aankomst op weg naar Masindi, een 300 km ten Westen van Kampala . De weg brengt geen nieuwigheden , want niet de eerste keer . Het voelt bijna aan als thuiskomen . De "driver" van de auto die ik ter beschikking heb is bijna zoals een broer . We praten over onze kinderen, de laatste politieke gebeurtenissen, lekker eten.....alle kleine dingen van het leven die voor allebei zo herkenbaar zijn . We drinken samen een biertje bij de aankomst .
Dit keer geen bezoeken aan de lokale bevolking. Vier dagen vergaderen staat me te wachten. Enkele concrete doelstellingen die ik wil bereiken flitsen om de haverklap door mijn hoofd . En dan de volgende ochtend is het zover. Vergaderen met mensen naar wie je een warm hart toedraagt, maar die je af en toe toch op de vingers moet tikken om hen voor zekere dingen de ogen te openen zodat ze hun taak beter aan kunnen. De dankbaarheid zien in hun ogen nadien..... het zijn overheerlijke ervaringen . Na deze dagenn met heel wat mensen te hebben samengezeten , moe maar tevreden zit ik hier klaar voor de terugtocht .
Het verflangen naar een nieuwe tocht naar dit fantastisch mooie land met zoveel problemen, maar met zulke fijne bewoners en met zulk aangenaam klimaat begint al te groeien......
Ik ben een gelukkig mens, correctie....een mens met veel geluk.
Geboren aan het einde van een oorlog, die miljoenen mensen het leven heeft gekost. Opgegroeid tijdens een tijd dat alles beter werd en er geen einde kon komen aan de groei van de welvaart . Staatsschuld was een abstract iets en was een zorg voor later . Gezondheidszorg kon steeds meer fysieke en mentale problemen onder controle houden .
Beroepshave kon ik een leven leiden waarbij ik over een groot deel van de wereld mensen als mens kon ontmoeten. Een leven dat me in contact bracht met alles wat de natuur in zijn mooie en minder mooie aspecten te bieden had . Een leven waarbij ik geleerd heb dat de meeste mensen fundamenteel dezelfde waarden nastreven en overal op zoek zijn naar zich gelukkig voelen met zichzelf en met wie rondom hen leeft .
Wetende dat na al die geweldige ervaringen , ik het leven kan verlaten zonder spijt . Zelfs al is daar op dit ogenblik geen indicatie voor dat dit nabij is .
Vanuit het diepste van mijn ziel, wens ik dat al die mensen die nog rondom mij leven en na mij komen, maar dan vooral diegenen die met al hun zin voor relativiteren en de warmte van hun gevoelens naar hun medemens uitstralen , hun menselijke ambities verder kunnen blijven beleven en niet door een aantal idioten in de onmogelijkheid worden gebracht om in geluk en warmte verder te leven ......Maar ik vrees eervoor
Heb verschillende jaren een blog gehad op Netlog, tot ze er enkele jaren geleden mee opgehouden zijn . Wie het interesseert kan die blogs terugvinden door op google in te tikken : Domdo op Netlog (geen Dombo) .
Lang heb ik gezocht naar een alternatief . Dat alternatief wil ik hier uitproberen en af en toe de gevoelens die in me opborrelen trachten te verwoorden .
