Indertijd kwamen de bakker, de beenhouwer, ... elke dag aan huis om het bestelde te leveren en nieuwe bestellingen op te nemen.Steevast werd hierbij wat gekletst en geroddeld. Een van deze leveranciers had de gewoonte om het gesprekje dan af te sluiten met een spreuk of volkswijsheid, in de trant van "ja, ja, elk huisje heeft zijn kruisje", "elk vogeltje zingt zoals het gebekt is", ...Het repertoire was beperkt, oubollig en meestal banaal, en er werd dus niet echt nog aandacht aan gegeven. Nochtans bevatten deze spreuken en volkswijsheden soms een kern van waarheid die nadere reflectie waard is.
Een lieveling van de beenhouwer was bijvoorbeeld: "het leven is een schouwtoneel, elk heeft zijn rol en krijgt zijn deel". Zijn we niet allemaal vooral bezig om ons rollen toe te eigenen en deze in de loop van ons leven uit te spelen ? Als toegewijde vader/moeder/zoon/dochter/echtgenoot, joviale vriend, sportieve kerel, stoere bink, intellectueel, ... ? En richten we niet zelf ons "decor " op om deze rollen te spelen (huis, kledij, attributen allerhande, ...) ? En zoeken we niet voortdurend naar een geschikt publiek dat ons rollenspel bevestigt ? Maar wat gebeurt er wanneer een belangrijk element in onze rol wegvalt: kinderen verlaten het huis, een relatie loopt spaak, onze partner overlijdt, ziekte, werkloosheid, faillissement, ... Sommigen passen zich aan, zoeken een nieuwe rol, maar anderen kunnen zich niet "heruitvinden" en glijden af naar eenzaamheid, depressie, ...
Cruciale vraag: zijn we uiteindelijk nog meer dan de rol(len) die we spelen ?
