Eind april 1945 deed mijn oudste zuster , haar plechtige communie . Van feesten was nog geen spraak want het was nog altijd oorlog. Mijn ouders hadden mij en mijn twee zussen beloofd om op een zondag eens naar Brussel te gaan . En zo geschiede .Op zondag 8 mei 1945 gingen we te voet naar Halle , een mars van ander half uur . Daar namen we de tram naar Brussel . Eerst bezochten we verschillende groot waren huizen , maar door de oorlog waren daar meer lege dan gevulde schappen . Er was iets dat ik bijzonder interessant vond, namelijk , de lift . Die werd bediend door een jonge " picollo " van ongeveer 14 jaar , strak in het pak en met een speciaal hoofddeksel op . Op dat hoofddeksel stond in gouden letters de naam van het groot waren huis . Die jongen deed de schuif deuren van de lift voor de gebruikers , open .Hij starte de lift en stopte op iedere verdieping , drie in totaal . En telkens het zelfde ritueel . Deuren open vouwen , buiten gaan staan , vriendelijk goede dag zeggen ( in het Frans ! ) tegen de mensen die de lift verlieten en daarna de wachtenden vriendelijk uitnodigen om in te stappen. Ik vond dat fijn zo azltijd op en af te gaan , het was toch gratis.Soms kreeg de liftjongen een fooi . Dan was hij super vriendelijk . Hoe meer fooien hoe beter want dat was eigenlijk zijn loon . Kort na de middag gingen we naar de cinema . Het was de eerste keer dat ik dat mee maakte . Een ganse zaal vol zachte zetels .......... dat bestond op de buiten niet . We zouden een film van de cowboys en de indianen zien . Eerst was er wwat plaatselijk nieuws en dan begon de film . Opeens gingen alle lichten in de zaal aan . Een heer in een zwart pak , kwam mededelen dat de wapenstilstand van de oorlog 1940 - 1945 getekend was . Plots begon er muziek te spelen , wat dan de "Brabançonne " leek te zijn . De eerste keer dat ik onze natiopnale hymne hoorde . Iedereen in de zaal stond recht . Hier en daar zag ik mensen naar hun zakdoek grijpen Toen de muziek op hield begon iedereen van blijdschap te roepen . Er werden handen gedrukt , gekust . Iedereen was blij en uitgelaten en wou naar buiten . In de straten van Brussel was het één grote chaos . Vele mensen repten zich naar het koninklijk paleis . Maar de koning mocht nog niet meteen terug keren naar België , dus wapperde de nationale driekleur , niet op het paleis . Dat zou nog jaren duren .......? Tot de volgende keer . Emile
In het bos lag een bataljon Canadezen , om uit te rusten en hun materiaal na te zien en te herstellen . Ook van deze soldaten kregen de kinderen chocolade en koekjes .( ook ons eerste sigaretje )Ik kon me nog altijd niet inbeelden dat deze soldaten tegen de Duitsers vochten . Voor mij waren het allemaal vrienden en kon het niet dat die onder mekaar ruzie maakten. Iedere avond was er nu vuurwerk te zien aan de hemel . De Duitsers lanceerde vliegende bommen ( V 1 ) , om Antwerpen ( dat nog bezet gebied was ) en Londen te bombarderen .De " vliegende bom "was eigenlijk niet meer dan een kleine raket , volgepropt met dynamiet . 's Nachts zag je dus een rood gele vlam die uit de uitlaat kwam . Het eigenaardige was : als je de motor hoorde sputteren en de rode vlam doofde , dan viel die raket als een steen naar beneden . Zo stonden mijn vader en ik op een avond ( geboeid ) te kijken naar het gratis schouwspel, toen we plots voor ons zo'n raket haar vlam zagen uitgaan. Mijn vader trok me bij de arm al roepend , " in de kelder , ze valt ! " Mijn twee zussen en mijn moeder die in de keuken zaten , repten zich ook naar de kelder . We waren nog maar pas in de kelder , één oorverdovende knal , het lantaarn licht ging uit en wij werden door de hevige luchtdruk, op de grond geworpen . Dan een zwaar geroffel , rinkelend glas ................ Ik dacht dat het huis ging instorten . Daarna werd het stil . We hielden mekaars hand vast , dood van de schrik . Mijn vader , die van niets schrik had , ontstak terug de lantaarn , kalmeerde ons een beetje en ging een kijkje nemen . Een beetje later riep hij van in de kelder deur dat we ook moesten boven komen . Ik was verbaasd . Het was nacht , maar een klare hemel . Daar we uit de donkere kelder kwamen , konden we tamelijk goed zien wat er gebeurd was . Overal lagen glas scherven . Al de ruiten waren stuk .De pannen van het dak langs de voor kant van ons huis , waren weg geblazen . Ik had schrik . Misschien zou er nog wel één kunnen vallen . 's Anderendaags ben ik met mijn vader gaan kijken waar de bom gevallen . Een twee honderdtal meter van ons huis . De bom had een grote diepe krater in de grond geslagen , wel twintig meter groot volgens mijn vader . Die bom kwam van mijn vrienden van de uitkijkpost . Toen ben ik beginnen begrijpen dat het geen echte vrienden waren .Mensen die U pijn willen doen zijn geen vrienden . En zo zag ik het ook . Tot de volgende keer . Emile
Na een jaar of drie waren de Duitsers plots uit hun uitkijkpost verdwenen . Mijn vader zei dat de soldaten terug naar huis waren . Meer wou hij er niet over kwijt.
Intussen zagen we dikwijls de vliegtuigen van de geallieerden in grote getallen oost waarts vliegen . Op een namiddag zagen we van op de speelplaats van de school , vliegtuigen die een kleiner vliegtuig met een kabel voort trokken . Gans de hemel , zo ver je kijken kon , waren er vliegtuigen . ( remember , de slag om Arnhem .) Een paar weken later kwamen Engelse troepen , triomfantelijk ons dorp binnen .Het was een echte kermis sfeer . Iedereen was blij en liep rond met een tricolore bandje rond zijn arm . Aan ieder huis hing een Belgische driekleur . Nog nooit gezien !
Toch werd die feeststemming over schaduuwd door represaille maatregelen van het ondergrondse verzet . Mensen die met de bezetter hadden samen gewerkt , of jonge vrouwen die zich in lieten met Duitse soldaten , werden in het openbaar gestraft . Executies heb ik nooit geweten . Maar wat ik wel gezien heb : hoe ze een jonge vrouw haar lange haren afsneden en ze haar daarna kaal schoren . Afgrijselijk was dat. Dat deed me denken aan sommige passages uit onze geschiedenis boeken .
Intussen was de oorlogs machine in volle gang . Duitse bommenwerpers bestookten Engeland . Maar toen was het vliegbereik van zo'n zwaar erg beperkt . Zo danig dat de vliegers heen en terug , naar Londen konden .
Op een nacht kwamen de Duitsers van de uitkijk post mijn vader halen . Het was een heel chaotisch moment en daar van kon ik gebruik maken om mee te glippen op een vrachtwagen . Het ging om een Duitse bommenwerper op de terug weg , die gecrasht was , juist naast het bos . " Wij " daar naar toe, en toen heb ik een tafereel gezien dat ik mijn leven lang zal mee dragen . De bemanning had zich kunnen redden met hun parachutes , behalve de piloten , Die zaten nog op hun stoel in de verwoeste cocpit , die nog aan het branden was. Van de twee lichamen was enkel nog de romp te zien .Hun klederen waren helemaal verkoold . Hun rompen waren zwart geblakerd , in het midden gebarsten door de hevige hitte en uit die barsten vloeide bloed, mensen bloed , dat terstond stolde en ook begon te branden .
Ik kon het niet meer aanzien en heb me omgedraaid . Waren dat ook van die vriendelijke mensen waarvan ik chocolade, snoep en speelgoed , kreeg ?........................
1940 : OORLOG Dat mijn vader in 1939 gemobiliseerd werd om het vaderland te dienen herinner ik me niet meer. Zijn thuis komst zo veel te meer . Hij kwam te voet en met de trein van uit zuid Frankrijk . Daar werd het Belgisch leger naar toe gebracht om aan te sluiten bij het Franse leger . Dat is de eerste tastbare kennis making met mijn vader . Ik kende hem enkel van een vergeelde foto . Wij woonde in een boswachter woning op de rand van Hallerbos in Brabant , waar mijn vader bos wachter was . In dat bos had de Duitse bezetter een uitkijkpost geïnstaleer Die dikwijls beroep op mijn vader deden om hen de weg te wijzen . In die tijd bestond er nog geen GPS . Mijn vader deed dat tegen zijn goesting , maar het was van moeten . Het fijt dat hij regelmatig in een Duitse legerwagen gezien werd maakte hem bij de inwoners van ons gehucht niet popilair . Om niet te zeggen dat hij als een " zwarte " aan zien werd . Die Duitse soldaten waren tegen mij ( als kind ) heel vriendelijk . Sinterklaas bestond niet onder oorlog . Daar was immers geen speelgoed of geen snoep. Wel van die soldaten heb ik mijn mooiste Sint ter Klaas gekregen van heel mùijn leven . Ik had chocolade , snoep en speelgoed . Nog nooit in mijn leven gezien ! U kunt wel denken hoe fier ik was , maar ik mocht daar van mijn vader , niets van vertellen ...........................
Dit is mijn eerste berichtje op mijn blog . Van harte welkom aan iedere bezoeker . Wat ik wil doen is wat terug gaan in de " goeie ouwe tijd " Op seniorennet moet dat te vinden zijn .
even kennis maken Ik ben een gehuwde , gepensioneerde 72 jarige man uit Oost Vlaanderen .Van geboorte een echte Brabander . Wat me boeit is de tweede wereldoorlog , auto's , figuurzagen en sport om maar enkele te noemen . Ik kijk er naar uit wat dit gaat geven . Normaal zou ik elke week een verhaaltje vertellen .We zullen zien .
