Vele sprookjes beginnen met " er was eens " en alhoewel het hier niet om een sprookje maar om het echte leven gaat als mens in relatie tot - vul ik de titel verder aan met er is nog steeds ...
of het verhaal van door ziekte bewogen worden en intenser te gaan leven .
Het schrijven van haiku's ervaar ik als een vorm van dankend verwijlen,om de bewondering en de verwondering die de mij omringende natuur oproept .
Het schrijven van haiku is voor mij als dauwen op het veld.
een langzaam insypelen van water uit de levensbron die beetje bij beetje de kracht en de rijping van "hart" en "geest" weet te bevorderen.
Haiku schrijven is binnen een stramien van vastom-schreven regels de lezer uitnodigen tot ... Het kan een wezenlijke leidraad zijn bij het doorgronden van ons bestaan als MENS.
Het schrijven van haiku's scherpt de zintuigen aan en het is tevens een uitnodiging tot groeien in zelfbeheersing. De zelfbeheersing zit hem in het vrij houden van subjectieve beoordeling van het waargenomene. De waarneming is uiteindelijk middel en geen doel op zichzelf.
Een haiku schrijven is op zich geen kunst,ondanks het feit dat men aan een welomschreven stramien verbonden is.
de haiku is een uiterst compact 3 - regelig gedicht van 17 lettergrepen ( verdeling 5-7-5 lettergrepen ). In wezen is de haiku 1 zin die in één adem kan gelezen worden . Er zijn geen vormvereisten zoals rijm en maat. Haiku's bevatten veelal een natuurelement.
De pointe van een haiku zit hem vaak in de laatse regel --------- van hieruit moet de oproep tot reflectie van de lezer gaan .
IK ZOU DURVEN STELLEN DAT HET " KUNSTIGE" HEM ZIT IN DE UITDAGING DE LEZER TE BEWEGEN TOT EEN EIGEN SPIRITUELE REIS !
Wandel je even door mijn tuin van " ZIJN " en pluk je een haiku- boeketje ?
