Het helpt om naar buiten te gaan. Ik prent het in mijn hoofd.

De val waarin ik me gevangen voel moet open. 

En wel zo vlug als mogelijk.

Opnieuw bedreigende situaties. Ik wil er niet nog zieker van worden.

De stap om me daaruit te bevrijden meteen gezet.

En daarna nog een... een die niet hoefde, misschien zelfs niet geoorloofd was... maar een die ik nodig had. Jezelf zijn, proberen zoveel mogelijk je hart en gevoel te volgen.

Dat was een goede stap, de spontane. 

Vandaag voel ik me lichter. Dat gevoel van verdoofdheid is er nog steeds, daarom zorg ik voor rust door het te laten zijn. Ertegen vechten baat niet. Rust in mezelf creeëren is belangrijker en doeltreffend.

De ochtenden en hoe ik ontwaak... de dag waar ik aan begin voelt als een nachtmerrie, als een hel... maar ook dat laat ik zijn... omdat ik ondertussen weet dat het na een uurtje of langer overgaat.

Doorheen de dag duiken telkens opnieuw vlagen van pijn, verdriet en leegte op... die vind ik moeilijk te hanteren.

Ik merk aan de manier waarop ik schrijf dat er meer helderheid is dan maanden geleden.

Daardoor kan ik op deze manier ook zonder extra zwaarte dat wat is van me afschrijven. 

Verder is alles wit en leeg. 

De chaos rondom me proberen te verminderen is een begin. Hoe tergend langzaam het ook gaat, ieder stapje is er een.

Nog belangrijke stapjes zijn deze waarin ik mezelf oefen om tijdig poorten te sluiten... .

Om de pijn draaglijk te maken van het gevoel een speelbal te zijn van sommige mensen om me heen.

En het is me tot twee maal toe gelukt. Ik voel het als een vorm van bevrijding.

Wat ze van me eisen of verwachten terwijl ze zelf niet eens een schijntje daarvan naar mij toe doen... een bareel gezet. Ik antwoord niet langer... ik wens niet langer diegene te zijn die alles moet slikken en verder kan stikken. (hallo... ik ben op de goede weg als er weer een schim van humor tussen of door mijn woorden heen sluimert)

En nu met volle moed de rest van de dag tegemoet. 

05-11-2021 om 09:19 geschreven door Trisje

Om een indruk neer te zetten... een hoofd waar de aparte delen niet meer bestaan, alle delen vloeiden door elkaar, er is geen begrenzing meer, ook niet buiten dat hoofd van me... het voelt of alles onbelemmerd binnenstroomt. Ik kan de hoeveelheid niet meer terugdringen, evenmin binnenlaten, binnen zit immers boordevol... .

Ik voel me zo verdoofd, alsof ik al tijden niet meer besta, niet meer echt meer leef, beleef...

Een alleen voelen dat niet meer verlangt naar gezelschap, naar mensen om me heen, naar hulp. Niet meer geloven in hulp. Goede hulp.

Die goede hulp verdween. De zoektocht naar nieuwe hulp, bijna twee jaar, tegelijk met zware gebeurtenissen, het punt bereikt... of misschien net niet, want ik schrijf immers... van opgeven, van niet meer geloven in licht, lucht, hulp. 

De pijn verder van negaties, verwijten, beschuldigingen, miskenningen, kwaadaardige leugens. Hét is opgeraakt. 

Ik zou heel hard willen roepen om hulp... tegelijk dat gevoel wat dat zou veranderen aan wat is... schreeuwen achter een immens dikke glazen muur, maar ze denken dat ik lach, zing, alles aankan, blijf aankunnen.

Ze hebben het mis. Het loopt mis, heel erg mis.

Nood aan hulp, goede hulp, op regelmatige basis en niet met weken zonder hulp. En die hulp, voelt niet eens meer als hulp. 

Van het kastje naar de muur en van de muur weer naar een kastje.

Ik weet heel goed dat ik nog leef, maar net zo goed weet ik dat ik me dood voel, levenloos. 

Vruchteloze telefoontjes... die ofwel onbeantwoord bleven, ofwel telkens dezelfde zin herhaalden. 

04-11-2021 om 12:14 geschreven door Trisje

04-11-2021 om 11:50 geschreven door