Het is zover, ik kan eindelijk eens naar buiten komen met mijn verzameling schoentjes. Vermits wij verhuizen in septeber naar Blankenberge, kijk ik nu al regelmatig op de site van deze badstad wat er zoal gebeurt en omgaat in het gemeenschapsleven. Nu heb ik enige tijd terug gelezen dat er in het najaar een tentoonstelling gepland is voor inwoners van Blankenberge en deelgemeenten en meer bepaald omtrend verzamelingen die niets zo alledaags zijn. Dus ik vond dat mijn verzameling daar zeker in zou thuis horen. Na contactname heb ik antwoord gekregen dat ze geïnteresseerd zijn. Dus ik zoek mijn mooiste en speciaalste schoentjes uit en ook deze die een emotionele waarde hebben en maak daar een mooi geheel van om te tonen aan de inwoners en bezoekers van mijn nieuwe verblijfplaats waar ik mee bezig ben. Momenteel weet ik nog altijd niet waar ik zal verblijven met al die schoentjes, maar ik kan ze voorlopig in bewaring geven bij mijn vader. Gelukkig heb ik hem nog, want mijn ouders waren indertijd altijd klar om naar rommelmarkten te gaan en schoentjes te zoeken.
Weeral vele maanden zijn voorbijgevlogen zonder iets te schrijven in mijn blog. Ik ben toch onverbeterlijk. Graag zou ik alles eens deftig op een rijtje krijgen, maar het lukt me gewoonweg niet. Nochtans heb ik zeer goede vooruitzichten in het herinrichten van mijn leven.Kort nadat we uit verlof gekomen zijn in september vanuit Ameland (trouwens een vakantie om nooit meer te vergeten, zo mooi, zulk mooi weer en zoveel gefietst !) heeft mijn partner voorgesteld om te verhuizen naar Blankenberge. Ik was verrast, maar na een korte tijd ging ik akkoord en zie ik er naar uit om alles hier op te ruimen en naar zee te gaan wonen. Maar... wat moet er dan gebeuren met mijn schoentjes? Dat is iets waar ik nog niet volledig uit ben. Ik doe ze niet graag weg, maar ik denk dat ik daar geen plaats genoeg heb. Dus ben ik nog altijd aan het denken wat ik ermee zal doen. Weggeven, een stapelplaats zoeken, iemand die ze verder wil verzamelen, ik weet het niet. Ik heb nog tijd tot het najaar, maar dan is het zover en moet er iets gebeuren.
Ik had het in het begin gezegd : veel tijd heb ik niet om mij te bekommeren om mijn blog, maar door een mail van seniorennet ben ik er vandaag toch toe gekomen iets bij te voegen. Ik ben vanaf morgen met verlof en ga zondag met mijn partner voor 2 weken naar Ameland op fietsvakantie. Dit is niet de eerste keer dat we gaan. Al een paar keer naar Friesland geweest en al 3 keer naar Ameland, maar telkens voor "slechts" 5 à 6 dagen. Als je wil genieten moet je toch langer kunnen gaan en nu is het zover. De laatste keer zijn we 2 jaar geleden gegaan samen met mijn schoonbroer: een zeer mooie vakantie, maar jammer genoeg is het achteraf niet zo mooi gebleven. 3 weken later is hij ziek geworden, nog enkele tijd later in de kliniek opgenomen en nooit meer naar huis gekomen ! Hij is 3 maand nadien gestorven aan nierkanker: dit was een verrassing voor iedereen die hem kende. Wij zijn echter blij dat we hem nog beter leren kennen hebben op die vakantie. Nu zullen de herinneringen weer boven komen, maar het zullen vooral de mooie zijn, want deze koesteren we. Voor mijn schoentjes heb ik nog altijd geen oplossing en veel zijn er niet bijgekomen: wel af en toe enkele van de kinderen die eentje vinden op een rommelmarkt, of van een reis. Een digitaal fototoestel heb ik ook nog niet, want geen tijd gehad. Deze zomer heb ik zelf een slechte ervaring gehad, die gelukkig goed afgelopen is. Op een 3-tal weken tijd is er bij mij een gezwel vastgesteld in de borst dat zeer hevig aan het groeien was, en het is al operatief verwijderd en ik werk al weer een maand. Het was goedaardig, maar niettemin ben ik fel geschrokken en toch had ik iets van : ik laat mij niet doen. Ik zal met volle moed proberen hieraan iets te doen, want mijn grootmoeder is 40 jaar geleden ook aan de borst geopereerd geweest. Toen was dat nog heel anders dan nu en toch bleef zij opgewekt en positief, hoewel het van haar een amputatie was en na enkele jaren uitgezaaid was. Tot het laatste moment bleef zij lachen en ons steunen in al wat wij toen deden. Dit blijft mij altijd bij en zo wil ik ook door het leven gaan : POSITIEF. Ik klaag wel veel over zaken op mijn werk, die niet naar mijn zin zijn, maar ik zeg altijd erbij: sorry collega's het is voor de goeie gang van zaken dat ik zaag en binnen enkele jaren ga ik op pensioen. Dan zijn we er allebei vanaf. Ik begin op 1 oktober met parttime. Ik heb de knoop doorgehakt en ik zal nu op dinsdag en woensdag werken en om de veertien dagen op donderdag. Hopelijk heb ik dan wat meer tijd om te schrijven. Dan zal het misschien regelmatiger gebeuren en zijn het niet zo'n ellenlange epistels. Tot in oktober hopelijk !
Ik ben er eindelijk weer eens geraakt. Zoals ik bij de start al schreef heb ik te weinig tijd om mij met mijn verzameling of mijn blog of nog zoveel andere dingen optimaal bezig te houden. Daar komt nu nog bij dat we sinds 13 februari een hond hebben. "We" moet ik veranderen, want de hond is van mijn partner. Het is een cocker spaniel, dus een zeer druk beestje en nog jong. Dat houdt in dat we enorm veel stof hebben en ik dus genoodzaakt was om bijna alles wat in onze living stond (zeker 200) heb moeten inpakken en voorlopig in dozen gestoken heb. De hele mooie heb ik laten staan. Dit geeft me wat meer ruimte en tijd, want op de duur moest ik niets anders doen dan staan poetsen. Tijd ontbreekt mij dus, want momenteel is het in ons gezin ook weer druk: mooi weer dus eens naar zee of eens naar Ardennen, waar we een verblijfje hebben. Deze week zijn we ook weer een kleinkind rijker geworden, dus weer iets om tijd in te stoppen. Ik ben aan het overleggen om wat minder te gaan werken. Nu werk ik 4/5 en ik denk eraan om 50% te werken. Ik ga er wat meer van profiteren gedurende mijn laatste jaren voor mijn pensioen. Vooral vandaag was het mij duidelijk. Vanaf vrijdag had ik mijn kleinzoon tot vanmorgen omdat zijn mama en zusje in de materniteit lagen. Het was dus superdruk vanmorgen vroeg, want mijn zoon kwam zijn zoontje halen en moederdag wensen en ik wilde ook nog eens in Kortrijk naar de rommelmarkt waar wij indertijd met onze kinderen zoveel keer zelf gaan verkopen zijn. Het grootste deel van mijn verzameling schoentjes komt daar vandaan. Nu heb ik er weer een 7-tal op de kop kunnen tikken, wat niet zo heel veel is, maar ja het kan niet altijd 20 of 30 stuks zijn. Morgen kan ik nog eens gaan en dan kan het goed gebeuren dat ik meer succes heb. Ik heb nog altijd geen digitaal fototoestel, maar nu zal het toch niet lang meer duren, want ik begin die filmkes ambetant te vinden. Tot een volgende keer en ik denk dat ik dan een paar foto's op plaats van mijn schoentjes.
Yes, ik heb eindelijk mijn eigen blog. Ik had al regelmatig gereageerd op andere blogs oa. van Het Nieuwsblad. Nu kan ik mijn ei kwijt op "MIJN BLOG". Ik verzamel reeds vele jaren allerhande kleine schoentjes in alle vormen, materialen, kleuren ... Dit doe ik meestal via rommelmarkten. Inmiddels heb ik er al meer dan 850 stuks. Sorry voor het niet exact weergeven van het juiste aantal, maar de laatste tijd ben ik een beetje de tel kwijt geraakt. Het kunnen er ook al 900 zijn. Ik moet mij namelijk dringend eens aan het sorteren zetten. Ik maak geregeld foto's van die schoentjes zodat ik bij het afschuimen van de rommelmarkten kan checken of ik geen dubbele aankoop. Nu heb ik een gewoon fototoestel en daar zit mijn groot probleem. Door de grote hoeveelheid heb ik al veel te veel foto's en is het moeilijk om deze in boekjes mee te nemen. Het zou misschien handiger zijn met een digitaal toestel en daar dan een mooie rangschikking van te maken: soort bij soort. Maar ja een digitaal toestel moet ik eerst aankopen (dus uitzoeken welk apparaat best is), dan leren mee werken en dan al die schoentjes weer eens per soort schikken en foto's nemen. Zie je waar mijn probleem zit? Ik werk namelijk nog en heb nu al tijd te kort. Dus ik ben maar met een blog begonnen. Wie weet is er iemand die mij daar tips voor kan bezorgen, hoe ik aan zo'n werk begin. Laat maar komen en bij een volgende gelegenheid zet ik misschien enkele foto's op mijn blog, want ik probeer nu regelmatig mijn foto's bij de ontwikkeling op een CD-rom te plaatsen, dus kan ik ze toch al op de PC plaatsen. Oef, mijn eerste ontboezeming zit erop. Tot een volgende.
Het is zover, ik kan eindelijk eens naar buiten komen met mijn verzameling schoentjes. Vermits wij verhuizen in septeber naar Blankenberge, kijk ik nu al regelmatig op de site van deze badstad wat er zoal gebeurt en omgaat in het gemeenschapsleven. Nu heb ik enige tijd terug gelezen dat er in het najaar een tentoonstelling gepland is voor inwoners van Blankenberge en deelgemeenten en meer bepaald omtrend verzamelingen die niets zo alledaags zijn. Dus ik vond dat mijn verzameling daar zeker in zou thuis horen. Na contactname heb ik antwoord gekregen dat ze geïnteresseerd zijn. Dus ik zoek mijn mooiste en speciaalste schoentjes uit en ook deze die een emotionele waarde hebben en maak daar een mooi geheel van om te tonen aan de inwoners en bezoekers van mijn nieuwe verblijfplaats waar ik mee bezig ben.
Weeral vele maanden zijn voorbijgevlogen zonder iets te schrijven in mijn blog. Ik ben toch onverbeterlijk. Graag zou ik alles eens deftig op een rijtje krijgen, maar het lukt me gewoonweg niet. Nochtans heb ik zeer goede vooruitzichten in het herinrichten van mijn leven.Kort nadat we uit verlof gekomen zijn in september vanuit Ameland (trouwens een vakantie om nooit meer te vergeten, zo mooi, zulk mooi weer en zoveel gefietst !) heeft mijn partner voorgesteld om te verhuizen naar Blankenberge. Ik was verrast, maar na een korte tijd ging ik akkoord en zie ik er naar uit om alles hier op te ruimen en naar zee te gaan wonen. Maar... wat moet er dan gebeuren met mijn schoentjes? Dat is iets waar ik nog niet volledig uit ben. Ik doe ze niet graag weg, maar ik denk dat ik daar geen plaats genoeg heb. Dus ben ik nog altijd aan het denken wat ik ermee zal doen. Weggeven, een stapelplaats zoeken, iemand die ze verder wil verzamelen, ik weet het niet.
