De Heemkundige Kring van Rijkevorsel geeft opnieuw een boek uit, jaarboek 2020-2021. Er is weer, zoals we dat gewoon zijn van deze groep, een keur aan boeiende en interssante artikels. Hieronder vindt u een tipje van de sluier.
Dat schrijver Aster Berkhof dit jaar op 18 juni 2020 honderd jaar werd en op 29 september 2020 overleed, kon de kring natuurlijk niet negeren. In dit boek lees je hoe hij Rijkevorsel subtiel aan bod liet komen in zijn werken. Hijzelf vertelt ook hoe zijn schooltijd in Sint-Jozef verliep. wat een verschil met nu.
Andere boeiende teksten zijn onder meer: de kleuterschool die in 1986 afbrandde, een broeder die zijn leven wijdde aan krankzinnigen, een jong meisje dat per ongeluk doodgeschoten werd bij de bevrijding van ons dorp in 1944, een jongeman die Rijkevorsel kiest als traject om in het geheim over de grens te geraken tijdens WO1.
Een lang artikel legt uit hoe het komt dat het maar een haar scheelde of Rijkevorsel was van de kaart verdwenen op het einde van de 16de eeuw. Het ging er zeer erg aan toe in ons dorp en de huisraad van het Hof van Rijkevorsel moest er ook aan geloven.
Eet jij ook graag een stukje gerookte hesp, Het slachten van varkens en het roken van heerlijke hespen gebeurde gewoon thuis tot 70 jaar geleden.
Ten slotte heeft men het nog over een mysterieus zegel in glas met daarop "Rijkevosel 1716", gevonden in Delft.
Men vindt het allemaal, en nog veel meer, in de nieuwe uitgave, volledig in kleur en met meer dan 80 afbeeldingen op 208 bladzijden
De brede waaier van interessante onderwerpen zal de lezer corona doen vergeten als hij rustig genietend, met dit boekje in een hoekje zal zitten.
Het boek zal voor 25 euro te koop zijn bij de plaatselijke dagbladhandels een ook aan de balie van het gemeentehuis en in het museum tijdens de openingsuren.
Heemkundige Kring van Rijkevorsel op het nummer: BE86 9730 8236 4350
Vergeet niet uw naam en adres te vermelden bij de betalingsopdracht + Jaarboek 2020-2021.
Heemkundige kring van Rijkevorsel, nieuw jaarboek 2021
Het was in de beginjaren van de Heemkundige Kring. We werden uitgenodigd om naar Dave (Namen) te komen, in de buurt van Namen. Daar was een gesticht van de Broeders van Liefde. We zouden er een bezoek brengen aan dat huis. Die instelling was al geen gesticht meer, zoals we er vroeger een beeld van hadden was nu een psychiatrich centrum in volle overgang. Daar werden wat we vroeger krankzinnigen noemden, opgevangen. We kregen er een rondleiding door de directeur van de instelling. Hij nam ons mee door een doolhof van gangen en lokalen. We zagen overal patiënten die soms minder en soms wat meer voor zichzelf konden instaan. We zagen volwassen mannen met een verstandelijk niveau van drie jaar een sigaret roken en anderen die als een plant leefden. Het was een zeer ingrijpende ervaring. De directeur gaf uitleg over de nieuwste ontwikkelingen in het centrum. De zieken waren voortaan niet langer heel de dag opgesloten en sommigen mochten in het weekend naar huis. Men probeerde voor hen een warme thuis te creëren. Dit was allemaal nieuw en de zieken verbleven in vrij nieuwe gebouwen. Op een deel van het terrein stonden ook nog de oude gebouwen van voor de veranderingn. ze waren klaar voor de afbraak, maar toch waren er nog kamers te bekijken die vroeger moesten dienen voor de zieken.Ook liet hij een afgedankte isoleerkamer zien. Soms gebeurde het dat iemand een crisis kreeg en dan werd hij op zo'n kamer opgesloten. Daar waren beelden te zien die al meer dan veertig jaar op ons netvlies blijven hangen zijn. In de deur stond een stukje micaglas, ondoorzichtig. Daar mocht geen echt glas in staan want iemand in crisis zou zich eraan kunnen verwonden door het glas te breken, alhoewel hij enkel zijn eigen lichaam had en gee andere hulpmiddelen. Sommige hadden ondanks dat toch pogingen gedaan om uit te breken en krasten met hun nagels sporen in het dikke, onbreekbare mica. Milimeters diep waren die. De Directeur: "Als iemand in crisis is, en hij denkt dat de cel in brand staat en vol vuur is, dan is dat voor hem echt, heel echt, alhoewel er geen vuur te zien is. Op zo'n moment willen ze vluchten uit die cel en dan onstaan die krassen".
Later werden we uitgenodigd aan de tafel voor een maal. We werden bediend door een psychiatrisch patiën die graag ober was en dat ook aankon. Hij deed voortreffelijk zijn werk, alhoewel hij wel zijn broek achterstevoren aanhad en die dan ook nog open stond. Dat was het minste van zijn zorgen. Toen we van Wallonië terugkeerden naar Rijkevorsel waren we zwaar onder de indruk van wat we gezien hadden.
Over wie die directeur van dat psychiatrisch centrum was en zijn relatie met onze gemeente,kan je lezen in ons jaarboek dat binnen enkele weken uitkomt. Lees er meer over achter deze link: Recente jaarboek. M.B.
