Vandaag is het terug naar Phoenix….onze reis zit er bijna op, vandaag nog genieten, morgen vliegen…..hmm, dat ruimt nog….maar dat is voor later. Iedereen is op tijd uit de veren en aan het ontbijt. Gisteren was het berekoud, wel vandaag heet het licht gevroren, er ligt een laagje ijs op de zadels van de motoren. We vertrekken wel een dik half uur later en de temperatuur stijgt hier redelijk snel. Na de laatste briefing van dit verlof, stijgt iedereen in het zadel van zijn ijzeren ros en geeft het de sporen richting Sedona voor een eerste koffiepauze. De weg naar Sedona is een streling voor het oog en een heel bochtig traject. Na al de lange rechte wegen in de voorbije dag is dit echt een kom vol snoep die we krijgen. Sedona is een heel mooi toeristisch stadje waar je ook je centen aan souvenirs en kledij kan spenderen. De temperatuur is op een klein uurtje van 45*F naar 65*F gestegen….en het zal nog warmer worden. Vanaf nu zijn er geen stops met bezoek meer voorzien, het is…….snif……naar de eindbestemming rijden. We laten de Interstate links (of rechts) liggen en rijden via schilderachtige en soms bochtige wegen tot in Payson om het middagmaal te nuttigen. Hier zijn motorrijders heel erg welkom want op minder dan geen tijd staan de tafels bij alkaar geschoven en kunnen we onze bestelling….het laatste middagmaal kiezen. Buikje rond voor de laatste kilometers en daar gaan we dan…..het einddoel en de warmte tegemoet. Justin wil eerst nog een pak mijlen rijden om reeds in de warmte een eerste stop te houden. Bij de voorlaatste benzinestop is de temperatuur al opgelopen tot 78*F en spoor ik iedereen aan om een flinke slok water te nemen om de komende droge hitte te overwinnen. Zo gezegd zo gedaan en weer kruipen we het zadel in om ons stalen ros de laatste sporen te geven. Opvallend en onbegrijpelijk in deze warme streek is dat er geen overdekte schuilplaatsen zijn om even uit te rusten. Gedwongen stoppen we na een uurtje rijden in de volle zon en doen ons te goed aan water. Ondertussen is het 86*F. Verfrist vangen we echt de laatste kilometers aan tot bijna in Phoenix waar we nog eens voltanken, en de motoren naar hun vertrouwde stal brengen. Dank U wel ijzeren paardjes om ons 12 dagen veilig te hebben gedragen doorheen een del van Amerika……… Bij een temperatuur van 90*F wordt iedereen met 2 pick-ups naar het motel gebracht waar we nog gaan genieten van een laatste avondmaal en deels van elkaar afscheid nemen want niet iedereen vertrek samen naar huis.
Slot: voor mij was het de 2de ervaring als 2de gids en hoop dat iedereen er van genoten heeft. Vonden jullie het ook leuk er op deze manier een beetje bij te zijn, laat het dan weten via de knop “E-mail mij!” Wie er allemaal mee was op reis zie je in de laatste fotos via deze linkvanaf pagina 29
Vandaag is het extra vroeg uit de veren want we vertrekken reeds om 07u15 naar de Grand Canyon....voor de helicoptervlucht. Zelf ben ik al om 05u30 buiten om de aanhanger af te koppelen en het is berekoud, de ruiten van de pick-up zijn licht bevroren, de thermometer vertelt me 30* F....reken maar om in Celsius. Iedereen staat op tijd paraat en we vertrekken voor de eerst kilometers tot een tussenstop. Echter onderweg voelt een deelnemer zich onwel worden en neemt het wijs besluit langs de kant van de weg te stoppen. Inderdaad, de koude speelt hemparten en hij ziet er lijkbleek uit. Een 2de deelnemer was ook gestopt en deze stuur ik door om Justin te verwittigen. Ondertussen voelt de zieke ppersoon zich al iets beter in de warmte van de pick-up en we besluiten van plaats te wisselen. Ik rij verder met zijn motor en hij met de volgwagen. Aan de tussenstop voelt hij al zich heel wat beter en aan de luchthaven van de Grand Canyon is hij genoeg hersteld om zeker de helicoptervlucht niet te missen. Enkelen zien de helicoptervlucht met bange ogen tegemoet maar na de vlucht komen ze terug in de hall met opengesperde ogen vanbewondering. Het was meer dan de moeite waard blijkbaar. Na de helicoptervlucht begeven we ons naar de ingang van de Grand Canyon, Justin betaald de ingang en we rijden gezamelijk door tot het visitor center. Hier maken we de laatste afspraken en wordt interessante info verteld over de Grand Canyon. Ieder mag het bezoek op eigen houtje met de motor afleggen en we zien elkaar om 15u30 aan het andere visitor centre aan het andere eind van de Grand Canyon. Ook ik trek er alleen op uit, terug met de volgwagen, maak terug mijn bekende geniepige foto's maar ben ook eens op de juiste plaats op het juiste moment om een paar unieke foto's te nemen van het "wildlife" in het park. Ter info, het is vandaag in de Grand Canyon maar 58*F. Iedereen kan genieten van fantastische zichten op de Grand Canyon dank zij de aanwezigheid van meerdere View Points, ook zijn er ruines in ere gehouden van vroegere bewoners, de Tusayan. Zelf ben ik hier voor de 4de maal en telkens vindt ik andere bezienswaardigheden en sta iedere keer weer perplex van de wonderen van de natuur. Een bezoek aan het Desert View, het 'andere' vsitor centre brengt een einde aan dit bezoek. We keren allen terug naar het motel in Flagstaff met een "waw" die door ons hoofd spookt....heel veel moois gezien vandaag, dit moet je in levende lijve gezien hebben, een foto kan op geen enkele manier hulde brengen aan dit prachtig stukje natuur.....wat gaan we weer goed dromen en nog niet denken aan morgen......
Vandaag staat er de hele dag “Route 66” op het programma/ Het wordt een rustige dag en vermits alles op zijn einde loopt ontbijten we vandaag allemaal samen en dit pas om 08u…is dat geen echte vakantie? Het is vandaag heel wat frisser dan de voorbije dagen, slechts 62* F, de vesten en handschoenen worden aangetrokken Na ontbijt en briefing vertrekken we richting Hackberry. Dit is geen bezoek aan een Route 66 dorpje maar aan een oude benzinepomp, annexe garage…..geweest. Op de website van Route66reizen.nl is dit de bekende foto met de Corvette. Het souvenirwinkeltje wordt druk bezocht en ook de nodige fotoshoots worden gemaakt. Zelfs andere toeristen kunnen genieten van een foto op de motor. Enkelen nieuwsgierigen vragen waar we geweest zijn en heen gaan en we leren uit de gesprekken dat we geluk gehad hebben in Zion Valley, het blijkt daar gisteren heel hard geregend te hebben zodat een deel van de vallei onder water staat. Na Hackberry stoppen we in Seligman, ook een toeristisch dorpje op de Route 66, alle nog overeind staande huizen zijn er handelszaken. En ja, ook ik doe daar een koopje. Hier genieten we ook van een middagmaal, ieder kiest voor zichzelf of het een uitgebreid of lichte maaltijd wordt. Van wanneer we vertrokken zijn hebben we de nostalgie van de Route 66 kunnen opsnuiven. Het is veel heerlijker om langs deze oude “interstate” te rijden dan via de nieuwe, maar ja, tijden veranderen, wagens worden moderner, vrachtwagens zwaarder en groter….dus…aanpassingen moesten er wel gebeuren……. Tijdens de trip naar het volgende opgewaardeerde dorpje zien we een goederentrein waar maar geen einde lijkt aan te komen. Als je weet dat de vracht getrokken wordt door 4 locomotieven dan hoeven we er geen tekening bij te maken he….. Spijtig genoeg bestaat de Route 66 niet helemaal meer en moeten we soms verplicht over de Interstate 40 die de Route 66 vervangen heeft. Naast de I 40 zien we wel nog oude overwoekerde delen asfalt van de oude R66. Na een tijdje verdwijnt dit maar net voor de afrit naar Williams komt de oude route terug te voorschijn. Williams is ook een in leven gehouden dorpje langs de R66. Williams heeft ook woningen en hotels en mooier, moderner dan Seligman. De schops zijn groter en beter onderhouden, je kan eerder spreken van replica’s van vroeger. Hier houden we een koffiestop voor we aankomen in Flagstaff, onze eindstop voor vandaag. Een rustige dag met een rustig einde, avondmaal en slapen, want morgen is het om 07u15 reeds vertrekken naar…….aha, vertel ik jullie morgen…..
Vandaag vertrekken we wat later omdat we gisteren wat laat gestapt hebben in Las Vegas, ook omdat de stad het mooiste is bij nacht. Eentje is rijker terug gekomen dan dat hij vertrokken is, niet dat hij superrijk geworden is maar toch een extraatje heeft voor de rest van het verlof, proficiat…….(for me to know, for you to find out) Iedereen is toch vroeger klaar dan afgesproken, dus vertrekken we na de briefing iets vroeger. De motoren worden (weeral) eens volgetankt en hop, op weg naar de Hoover Dam. Hierover kan ik jullie niets vertellen vermits ik er met de volgwagen niet op mag. De controle is zo scherp dat ik alle bagage zou moeten uitpakken zodat ze in detail kan gecontroleerd worden. Ik rij dus (eenzaam) verder tot ik een geschikte parkeerplaats vindt om de “kindjes” op te wachten. Tijd voor mij om jullie een “inside info” te geven. De groep hangt heel goed aan elkaar en het taalverschil vormt geen barriere om zich verstaanbaar te maken. Uiteraard heeft de jongste telg, Julie, heeft wat bijval bij de “oudere” mannen….uiteraard enkel om de plezante sfeer te bevorderen. De route loopt bijna op zijn einde maar het hoogtepunt, bezoek aan de Grand Canyon met de helikoptervlucht moet nog komen, ben nieuwsgierig wat ze daar gaan van zeggen. Voor mezelf, 2de maal als 3-talige gids, heb ik weer wat ervaring kunnen vergaren, zowel op organisatorisch vlak als op communicatievlak. Voila, genoeg info hierover, back to the actuallity, nog beetje wachten en ze zullen hier weldra komen aangestoven op hun “iron horses” . En inderdaad, ze komen er aan en pik terug aan richting Kingman. In Kingman aangekomen worden er eerst een paar foto”s genomen van de oude locomotief die vroeger dienst deed op de Santa Fe lijn. Daarna nuttigen we het middagmaal in een “diner” rechtover de trein en nu wj een volle maag hebben bezorgen we de motoren een volle tank om ons dan richting Oatman, een stadje op de “Route 66”, te begeven…….onder mijn leiding, yep, ben weer op de motor gekropen, Justin gaat naar het hotel om alles al te regelen. De route richting Oatman bezorgd ons een paar fijne surprises…..we krijgen een stukje ondergelopen straat zodat we allen door het water waden met onze motoren en iets later komt het leuke……bochtjes pikken op de echte onvervalste “Route 66 Highway”. Vermits ik de route en de staat van de baan ken loods ik iedereen veilig tot in Oatman waar ons een nieuwe surprise wacht….. 2 ezels laten duidelijk hun liefde voor elkaar zien maar het vrouwtje is of verlegen of heeft momenteel nog geen zin……. De ezels lopen hier vrij over de baan en heb daarom de dames verwittigd er zeker van te zijn met de juiste ezel terug naar het hotel te komen…. Oatman is in zijn originele staat bewaard maar zo goed als alle huizen worden commercieel uitgebaat. Menig vindt hier terug wel een kledingstuk en/of sierraad naar haar of zijn zin. Via dezelfde weg keren we terug en houden nog even halt aan een oud, niet meer in dienst zijnde, tankstation. Dit is ook een souvenirszaak geworden en ook hier wordt wat gekocht. De laatste etappe naar het hotel wordt aangevat en gelukkig is het ondergelopen wegdek geen stroom water meer maar een klein beekje. De motoren zijn nu wel echt vuil. Aangekomen aan het hotel plaatsen we ons met een verfrissend drankje aan het zwembad waar Justin de kamers toebedeeld en na een verkwikkende douche en lekker avondmaal begeven we ons allen naar de kamers om deze dag nog eens te beleven in onze dromen….
Vandaag gaan we naar Las Vegas, de stad die nooit slaapt. Na het ontbijt en de gebruikelijke briefing tanken we alle motoren nog eens vol en rijden we al gauw de snelweg op. Het is echter geen saaie snelweg maar eentje die onze mond doet open vallen van de varierende prachtige rotsformaties. Bij wijze van spreken krijgen we na iedere bocht een noieuw schilderachtig landschap te zien. Op ongeveer 80 miles van Las Vegas zien we al een hoop casino"s die elkaar opvolgen, een voorbode van wat komen zal. We houden en korte stop om te geniten van een frisdrank uit de volgwagen want het is al terug behoorlijk droog en warm, zo'n 85* F. We rijden verder met als eerste bestemming Overton. Alhoewel we het al gewoon zijn van grote vrachtwagens te zien, wordt plots onze aandacht getrokken door een "Road Train", een opligger met nog 2 extra aanhangwagens....indrukwekkend! In Overton aangekomen tanken we alle voertuigen nog eens vol voor een volgende eerte etappe die ons naar een haven zal brengen waar we het middagmaal gaan nuttigen. Onderweg kunnen we terug genieten van de prachtige natuur. We komen aan in Callville Bay maar het restaurant is gesloten, de snackbar is echter wel open en vermits onze honger te groot is eten we daar maar wat. Buikje vol voor de laatste etappe naar Las Vegas met toch nog eerst een verfrieesende stop om dan aan te komen bij de grote Harley dealer van Las Vegas....echter die is met de verhuis bezig en de zaak is zo goed als leeg, de nieuwe zaak is ook nog niet open.... We maken er toch een nuttige stop van en kopen wat drank aan in het nabij gelegen groot warenhuis. En geloof het of niet maar op enkele miles in het droge Las Vegas kregen weplots af te rekenen met een regenbui die maar enkele minuten duurde; Justin nam wel het besluit even te stopppen want het was toch wel een hevige regenbui. Een regenbui bij volle zon....feest in de hel? Vermits we bij de dealer niets kunnen vinden rijden we door naar de strip, naar het bord "Welcome in Las Vegas". Ik kan er met de volgwagen annex aanhangwagen niet stoppen en rij dan maar door naar het motel terwijl zij er een groepsfoto voor het bord nemen. Na het inchecken geniet iedereen van een verfrissende douche om dan te voet Las Vegas in te trekken. We laten ons leiden door Justin en vallen van de enen verbazing in de andere......een lichtstad waar de luxe en het comfort niet te evenaren valt.....neem een kijkje bij de sfeerfotos...... Fotos vind je hier
Vandaag vertrekken we terug om 07u30 maar in werkelijkheid is het nog maar 06u30....dit omdat we door een tijdzone gereden zijn en dit vandaag terug zouden moeten aanpassen en zo een uur zouden verliezen.....slim he? Onder ons gezegd, het idee komt van een hollander...als ze maar iets kunnen besparen.... Na de gebruikelijke briefing begeven we ons met de motoren naar een Denny's voor het ontbijt om daarna richting Kanab, de eerste tussenstop te rijden. Uiteraard tanken we eerst de motorennog eens vol. Onderweg plezieren de verschillende landschappen onze ogen en eens aangekomen in Kanab kunnen we genieten van een verfrissing want de temperatuur hangt weer net boven de 80° F. In de lokale souvenirshop, een hele grote waar je ook kledij vindt, vinden velen een geschikt geschenk voor het thuisfront. Ook de amateurfotografen onder ons kunnen hier hun gading vinden. Na een rustpauze van 45min rijden we door naar Zion National Park, het volgende natuurpracht. Enkele miles voor het park tanken we alle voertuigen nog eens vol, vullen de nodige paapieren in om de volgwagen door een van de tunnels te loodsen en rijden we er in een ruk heen. De motoren worden aan het museum geparkeerd, de zware motorkledij wordt in de volgwagen gelegd en ik moet nog een plaatsje vinden voor de volgwagen met aanhanger. De enige geschikte plek is de parking aan het Visitor Center maar daar aangekomen zie ik een bordje met "full". Waar ik ook zoek ik krijg de mastodont niet kwijt en vetoef dan maar 2 uur in de volgewagen tot iedereen terug op het afspraakpunt is. Iedereen heeft blijkbaar genoten van zijn bezoek maar ook de warmte heeft zijn tol geeist. Iedereen kan terug een frisdrank uit de koelbox best gebruiken. Ondertussen is de temperatuur opgelopen tot 94° F. We rijden door naar St George en maken nog 1 tussenstop om de frigobox terug aan te vullen. In St George geniet iedereen van een verkwikkende douche voor het avondeten om dan voldaan te gaan slapen.....de meesten toch.....een paar zware jongens en vrouw blijven tot redelijk laat aan de volgwagen "hangen"....... Foto's vind je hier
In dit motel is er geen continental breakfast en moeten we dus ergens anders heen. Dus opstaan, reiskoffers in de aanhangwagen en direct de motor op om een kleine kilometer het ontbijt te nuttigen. Het Twin Rocks Café heeft zijn naam niet ver moeten zoeken, kijk maar eens naar de foto's. Na het ontbijt stoppen we eerst nog eens om vol te tanken en dan is het richting Monument Valley, bekend van de films met John Wayne......voor wie hem nog kent..... Halfweg houden we halt aan de Mexican Hat, een "plat" rotsblok dat in evenwicht ligt op de top van een andere berg....de wonderen van de natuur..... Even stoppen voor een fotoshoot....op het einde gaan we ons nog chinees voelen... Genoeg gepalaverd, op naar Monument Valley. Daar aangekomen wordt er eerst gepolst wie daadwerkelijk de vallei wil gaan verkennen met de "tourjeep".....iedereen uiteraard. Justin gaat onderhandelen en kan een heel lage prijs bekomen. Iedereen wordt verdeeld over 2 jeeps en de gidsen (chauffeurs) rijdens ons door de vallei en stoppen op mooie viewpoints. Uiteraard zijn er dit maar enkelen want hiervoor zou je een hele dag nodig hebben. En wees maar zeker dat er foto's gemaakt worden, iedereen helpt iedereen om mooi foto's met achtergronden te maken, hier worden de vriendschapsbanden weer waar versterkt. Momenteel is het hier 80 graden Fahrenheit en in de zomer kan dit oplopen tot 90 graden maar je moet ook weten dat het in de winter onder 0 durft te gaan.....reken het maar eens om. Momenteel leven hier nog zo'n 12 gezinnen constant in de vallei. Na de rit is iedereen super tevreden dat ze dit meegemaakt hebben. En op naar Kayenta voor de volgende tankbeurt maar vooral voor het middagmaal want het is al 12u30. We tanken de motoren en onszelf vol en vangen het laatste stuk met volle moed aan. Het is ondertussen weer heel erg warm maar echte "motards" (mannen en vrouwen) die we zijn kan het ons niet tegenhouden. Hakfweg houdt Justin wijselijk nog eens halt aan een tankstation, annex superetten om iets fris te nuttigen en even schaduw op te zoeken. Enkele straathonden komen ons vervoegen in de hoop iets te krijgen. Eentje gaat resoluut naar Frans.....hmm....ruikt die hond iets gekend...of lekkers??? We hebben nog worstjes over van de BBQ gisteren en vermits we deze zelf niet meer gaan nuttigen kan ik het niet laten mijn hart van hondenliefhebber (zie www.hondennonkel.be) te laten spreken. Ik neem de worstjes en geef iedere hond op basis van een beloning een worstje. een feestmaal voor deze dieren. Na de rustpauze en het werk van barmhartigheid rijden we verder naar Page. Je ziet Page al van in de verte liggen door de hoge schouwen van de elektriciteitsbedrijf. Justin rijdt met de groep eerst nog naar de Glen Canyon Dam, een grote dam waar ook aan elektriciteitsproductie gedaan wordt. In het visitor center kan je zien hoe de dam gebouwd werd. Heel impressionant.....voor iedereen We hebben weer heel wat gezien en gereden vandaag, weer een dag van voldoening......nu nog een goede douche, een goed avondmaal en een goed bed......slaapwel! Fotos vind je hier
Vandaag ben ik de voorrijder van dienst, Justin gaat namelijk inkopen doen voor de BBQ vanavond. Dus na de ochtendbriefing, iedereen in het zadel en mee naar het tankstation....achter mij deze keer. Van daar rijden we richting Mesa Verde, een nationaal park met een geschiedenis. Daar aangekomen betaal ik de ingang en rijden we eerst nog een stukje samen tot aan de eerste grote parking. Ik geef aan iedereen een uitleg wat er hier zoal allemaal te zien is en geef hen een plannetje zodat ze de weg niet verliezen. Vermits er enkele hobbyfotografen zijn, kunnen deze naar hartelust stoppen waar ze willen om foto's te maken. Vermits hier ook wat bochtenwerk is komt in eentje het kind naar boven en amuseert hij zich rot, net zoals een baby die een nieuwe rammelaar gekregen heeft.....als hij maar gelukkig is. Om 11u30 staat iedereen braafjes op de afgesproken plaats en rijden we naar een locatie waar we het middagmaal kunnen nuttigen, ditmaal in een "Denny's". Van hieruit rijden we met een vol buikje terug naar het hotel om nogmaals te tanken en Justin op te pikken en zo door te rijden naar het bekende "4 Corners monument"; de plaats waar 4 staten elkaar "kruisen". We maken van de gelegenheid gebruik om hier een mooie groepsfoto te maken. Vermits ik voorop rij kan ik niet zo veel foto's maken als anders maar ik doe mijn best..... Na een uitgebreide rondwandeling, want ook hier vindt je kleien souvenirshops, met name, Native Indians die door verkoop van handgemaakte souvenirs een centje trachten bij te verdienen, rijden we door naar de eindbestemming Bluff. De trekpleister van dit kleine stadje is de manier waarop het ontstaan is. Ik ga met enkelen, die de moed nog vinden, naar het visitor center waar door middel van een filmpje het ontstaan verteld wordt. En daarna is het BBQ-time.......er wordt lekker gegeten en....gedronken.......oogjes vallen dicht en iedereen gaat weer tevree naar bed... Voor de fotos klik hier
Ontbijt vanaf 05u maar om 05u30 zit ik hier maar zielig alleen te ontbijten, om 07u is hier echter "vollen bak". Iedereen zit hier fris en monter te ontbijten, nieuwsgierig wat de dag gaat brengen. De weersverwachtingen zien er niet zo fraai uit, 78° Fahrenheit en 50% kans op regen....hmm... Om 08u is het briefing, wordt de aanhangwagen afgekoppeld en rijden we eerst naar het tankstation. Iedereen getankt en hop, richting Durango....het lachen vergaat ons stilletjes als we in de verte wel degelijk dikke regenwolken zien. De eerste miles rijden we er nog nest naast maar het verlop van de weg is wel in die richting. Justin neemt het zekere voor het onzekere en besluit te stoppen om de regenkledij aan te trekken. Een van de groep krijgt zijn regenpak echt niet aan en besluit zo verder te rijden op hoop van zegen. Net voor we vertrekken zien we nog een koe langswandelen, weliswaar aan de lijn maar met op haar rug een hond......mooi.... In Durango aangekomen houden we eerst nog een tussenstop en rijdt Justin met 2 man nog snel naar de HD dealer om regenpakken aan te kopen, de andere onfortuinlijke deelnemer krijgt de reservebroek van Justin ter beschikking....voor straks. Na de koffiestop brengen we eerst een bezoek aan het treinmuseum in Durango, het is niet groot maar wel impressionant. Iedereen kijkt vol bewondering naar de oude treinen en toebehoren. Op weg naar Durango werden we nog, buiten enkele druppels gespaard van de regen maar de rit naar Silverton had heel wat anders in petto. Zelf rij ik met de volgwagen en had echt medelijden met de motorrijders, van zware regenbuien werd het hagel en als je dacht dat het gedaan was begon het pas erger te regenen. Justin houdt nog een tussenstop maar de regen onttrekt het mooie vergezicht en we rijden al snel verder. In Silverton regent het niet meer en kunnen we genieten van het zonnetje. Sommigen kunnen letterlijk hun kledij te drogen hangen op de motor. Silverton is een dorp dat zijn oude glorie bewaard heeft maar waarvan vele gebouwen of eethuizen zijn of souvenirwinkels. Sommigen gaan wandelen, anderen gaan eten en om 14 staan we allen terug paraat om de terugweg aan te vatten. Net buiten Silverton tanken we de motoren nog eens vol en vertrekken we terug langs dezelfde weg naar Durango....met regenkledij. Ditmaal blijft de regen achterwege en zorgt het zonnetej voor een aangename temperatuur. Justin maakt er gebruik van om nog eens op hetzelfde viewpoint te stoppen voor een foto. Van daar gaat het dan rechtstreeks naar de HD dealer in Durango. Daar genieten we van de prachtige motoren, de mooie winkel, een tas koffie en......het opbergen van de regenkledij. We zijn voldaan van onze dag en keren terug naar het motel voor een verfrissende douche en een avondmaal. De regen heeft veel energie gekost en al gaauw gaan de lichtjes uit en de oogjes dicht......behalve voor ondergetekend die jullie dagelijks op de hoogte houdt....... Fotos: klik hier
Vandaag staan er heel wat kilometers op het programma richting Cortez. Justin en ik hebben in een ander hotel geslapen en waren dus goed op tijd uit de veren om naar het R66 Motel te gaan om de deelnemers af te halen. Iedereen zat al aan het ontbijt en na de briefing konden we al vertrekken om 07u45 i p v om 08U, nice! Na een stukje Interstate rijden we verder via secundaire wegen. We houden een korte tussenstop om de motoren met kleine tank bij te vullen maar ook Frans komt aan de pomp staan wantook zijn motor zou ook leeg zijn.....tja, als je altijd wat extra gas zit te geven en toertjes rijdt dan is je tank sneller leeg dan voorzien..... Justin maakt hem eerst wijs dat dit niet in het budget voorzien is en onze Frans begint al lichtjes te panikeren tot zijn dollar gevallen is..... Van hier rijden we door tot in Chinl, doorheen Hopi-Indianen gebied, waar alle motoren volgetankt worden. Oh ja, moet ik nog vertellen dat de ambiance er goed in zit en dat het taalverschil geen enkel probleem vormt? Ik dacht het niet hé? Genietend van de landschappen en andere bezienswaardigheden rijdt iedereen mooi in groep met Frans & Willem als echte Bodygards enekel meters naast elkaar achter de groep....het kan geen mooier zicht zijn. Eindelijk komen we aan het Visitor Centre van Canyon de Chelly, gelegen in Navajo gebied. De Canyon is een prachtig stukje natuur maar de aomoede van de Indianen bezorgd ons toch een beetje een triest gevoel. Na het bezoek genieten we van een middagmaal waar Jean Marc terug het slachtoffer is om als laatste bediend te worden. Na 3 maal zou je gaan denken dat het zo gepland is...... We vertrekken voor nog eens zoveel kilometers richting Cortez. Waar we eerst genieten van een prachtige zon worden we plots overvallen door dikke regendruppels en zien in de verte dat het serieus aan het gieten is.......gelukkig blijft het hierbij en kunnen we verder geniten van het landschap. In de verte kunnen we ook een prachtige regenboog zien. Onderweg houden we nog een tank en plaspauze. Aan deze tankstop zitten 2 oude heren (indianen) die daar ooit gaan zitten zijn en nooit meer bewogen hebben......die indruk geven ze toch. Ze willen niet gefotograffeerd worden maar dan hebben ze geen rekening gehouden dat ik er bij ben.....got you! De laatste rechte lijn wordt ingezet met nog een kleien rustpauze op 30 miles van Cortez. Om 17 komen we aan maar.......het is hier al 18u, dus tijd voor een douche en het avondmaal.... Vandaag was het veel rijden en weinig bezoeken maar dat wordt morgen en de komende dagen dik goed gemaakt.
Oatman is in zijn originele staat bewaard maar zo goed als alle huizen worden commercieel uitgebaat. Menig vindt hier terug wel een kledingstuk en/of sierraad naar haar of zijn zin. Via dezelfde weg keren we terug en houden nog even halt aan een oud, niet meer in dienst zijnde, tankstation. Dit is ook een souvenirszaak geworden en ook hier wordt wat gekocht. De laatste etappe naar het hotel wordt aangevat en gelukkig is het ondergelopen wegdek geen stroom water meer maar een klein beekje. De motoren zijn nu wel echt vuil. Aangekomen aan het hotel plaatsen we ons met een verfrissend drankje aan het zwembad waar Justin de kamers toebedeeld en na een verkwikkende douche en lekker avondmaal begeven we ons allen naar de kamers om deze dag nog eens te beleven in onze dromen….
