14-08-2012, 20:04 geschreven door stany

Gisteren vertelde ik jullie van onze supermooie uitstap langs de kust. Wat ik voor jullie verzweeg

was dat ik hele dag bijna hinkelend en strompelend doorbracht.

Bij onze eerste halte maakte ik op een bijzondere wijze contact met de Franse bodem. Een putje

in het gras zorgde ervoor dat ik pardoes op de grond belandde.

Ik wou zelf niet geloven dat er iets mis was en sprak mezelf moed in dat het na enkele dagen rust

wel in orde zou komen.

Vandaag staken er twijfels op omdat mijn voet vreselijk opgezwollen was. Dan toch maar naar

‘ URGENCE’???

Daar zaten we dan ….. in een wachtzaal met nog 2 lotgevallen met gezwollen linkerenkel.

Na 3 en een half uur wachten kwamen ze me halen en Stany mocht niet mee binnen op de spoedafdeling. Hij bleef achter in de wachtzaal.

De dokters en het verplegend personeel waren heel vriendelijk. Ze spraken speciaal voor

‘la dame Flamande’ in een trager ritme dan gewoonlijk.

Na nog een uur kwam het verdikt: er is niets gebroken maar er zijn problemen met de gewrichtsbanden. De dokter verkondigde dat ik absoluut niet op de voet mocht staan.

Nu zitten we hier wat uit ons lood geslagen aan onze caravan.

Wat nu? Eindigt onze trip hier! Kunnen we op krukken verder van onze vakantie genieten?

We zullen er een nachtje over slapen.

Linda

13-08-2012, 22:37 geschreven door stany

Vandaag gingen we 2 gebieden ten oosten en ten westen van Cherbourg ontdekken.

Eerst trokken we naar de Val de Saire. Verschillende kleine kustdorpjes liggen er verspreid langs

de rustige kust. Onze eerste stop stond in het teken van het eiland Tatihou. Een klein eiland niet zo

ver van de kust is bij laag tij te voet bereikbaar.

In Barfleur ligt er een gezellig haventje. De bootjes liggen er niet zij aan zij zoals in de meeste haventjes maar ze liggen lekker verspreid zoals niet opgeruimd speelgoed.

Niet ver van Barfleur is er een grote vuurtoren. Jammer genoeg was het net middag zodat de kassa

gesloten was om een biljetje te kopen om de toren te beklimmen. Daar misten we een mooie kans

op een ver en wijd uitzicht over de zee en de aangrenzende baaien. Om toch wat te genieten, hebben we daar aan de voet van de toren onze bokes opgesmuld.

Een laatste tussenstop voor de stad Cherbourg maakten we op Cap Lévi waar we een kleiner formaat van vuurtoren konden vinden.

De stad Cherbourg zelf hebben we enkel met de auto doorkruist. Het is een stad met een megagrote

haven die opgesplitst is in een militaire haven, een jachthaven, een handelshaven, een haven voor veerboten naar Ierland en Groot Brittanië en een vissershaven.

Aan de andere kant van Cherbourg verkenden we het tweede gebied: La Hague. Het gebied en vooral

de kust is er veel ruiger dan in de Val de Saire. Het wordt wel eens vergeleken met Ierland in het klein.

Er zijn heel wat klippen en de zee heeft er een enorme sterke stroming. Heel wat vissers raken hier

met hun bootjes in moeilijkheden. Daarom is er in Goury op het uiterste puntje een reddingscentra

gevestigd. Een grote boot kan er ingezet worden om zeebonken in gevaar te gaan redden.

Nog een mooi zicht op de baai van Ecalgrain en een uitzicht vanop de hoogste klif, Nez de Jobourg,

nemen we afscheid van deze wondermooie kusten en rijden we weer landinwaarts.

Wat me vandaag ook bijbleef zijn de vele, vele hortensia’s die overal tegen de lage muurtjes staan

te bloeien. Alle varianten van roze, paars en blauw schitteren van hun zachte tot heel diepe kleuren.

Jammer genoeg beginnen sommige planten al  te denken aan de herfst en vertonen hier en daar

verwelkte bloemen. Voor mij mogen ze gerust nog enkele weken verder pronken.

Linda

13-08-2012, 22:00 geschreven door stany

Vanmorgen na het ontbijt en de afwas vertrokken naar andere oorden. We waren snel klaar, de luifel naar omhoog en de poten indraaien en aanpikken , gaat al heel vlot. We zijn langs de grote baan richting Sainte-Mère-Eglise gereden. We hielden halt met ons gespan 300meter voor het dorp en zijn dan te voet verder gegaan. We konden er de beroemdste parachutist van de oorlog bewonderen, John Steel, die daar met zijn parachute aan de kerktoren was blijven hangen en potdoof was geworden van de klokken van de toren. Moest Patje, mijn legercollega, er zijn blijven aanhangen zijn, dan denk ik dat die zoveel lawaai had gemaakt dat ze hem wel rapper waren komen bevrijden, haha.

Dit even terzijde. Maar wat een massa toeristen er daar toch op af komt, kan je niet geloven. Heel de dag door, en buiten dat kleine kerkje waar iedereen dan binnen gaat en buiten de bekende souvenierwinkeltjes,  is er heus niet veel te zien ,

Dan zijn we verder gereden en rond 12.30u aangekomen op onze nieuwe camping te L’Etang Bertrand. Kleine installatie gedaan en gegeten. En verder platte rust. Ik heb terug TV vlaanderen, want op de vorige camping stonden de bomen in de weg. WIFI hebben ze hier niet ,maar we hebben wel iets om te kunnen internetten en om onze blog te vervolledigen.

Straks nog de dag van morgen een beetje plannen en genieten van een heerlijke avond.

Nu afsluiten ,want Linda wil graag aperitieven, haha

Stany

13-08-2012, 21:58 geschreven door stany

Yeh, vandaag was het weer echt zomer. Gisteren was het ook mooi weer maar vandaag was het super!

Ideaal om er op uit te trekken: in de voormiddag planden we een ritje met de auto langs de

stranden van de landing.

De stranden hebben allemaal andere namen  zo heb je de Gold Beach, Omaha Beach en Juno Beach.

Vanop het strand van Arromanche, een kleine badstad, kan je in zee de ruïnes zien van een drijvende

haven. De Duitsers hadden alle bestaande havens ingenomen. Als we de zwaarbewaakte havens niet kunnen inpalmen nemen we er zelf één mee, zeiden de geallieerden. De onderdelen voor de haven

werden in het grootste geheim in Engeland gebouwd en enkele dagen na de landing kwamen alle

onderdelen met sleepboten aan. De onderdelen werden aan mekaar gezet en zo hadden de geallieerden een echte haven waardoor alle materieel kon worden aangevoerd. Nu zie je alleen nog overblijfselen maar ze geven zeker weer hoe groot het project was.

Een wandeling over ’t strand op blote voeten samen met onze Yuna was de max.

Na de middag trokken we naar het oude stadje Bayeux. Op ons verlanglijstje stond de tapisserie van

Bayeux. Het is echt een meesterwerk. Een 70 m lange linnen doek staat  boordevol geborduurde figuren, paarden, tempels, Vikkingboten enz…..

Het geheel lijkt wel een stripverhaal. Via de nieuwste audiotechnieken kan je het verhaal echt volgens ( zelfs in het Nederlands). De kleuren, het reliëf van de borduursteken en de beweging van

sommige beelden zijn adembenemend. Er moeten echt veel mensen aan gewerkt hebben want dat

enorme borduurwerk krijg je in één mensenleven nooit af.

De kathedraal van Bayeux is ook heel indrukwekkend. Hoe kregen ze het in de vorige eeuwen voor mekaar om zo’n gigantisch bouwwerk te vervaardigen, vraag ik me altijd af.

Als afsluiter bezochten we de  grootste Britse begraafplaats uit de buurt. Sobere witte paaltjes staan

in tientallen rijen opgesteld. 4700 Britse soldaten lieten hier hun leven voor de bevrijding van Frankrijk. Hier word je even stil van.

Onder een heerlijk zonnetje reden we weer naar onze camping.

We braken de voortent alvast af want morgen reizen we weer naar andere oorden.

Linda

Ps : toen we terug op de camping kwamen is Linda direkt begonnen aan het tapijt van onze reis.

       Het wordt 120dagen lang en 50cm hoog.

Stany

13-08-2012, 21:54 geschreven door stany