uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
03-12-2009
Chinees
Met zon opschrift kan ik alle kanten uit maar het gaat wel degelijk over eten.
Wij gaan wel een keer bij de Chinees eten.Vroeger gingen wij altijd naar het Chinese hoek restaurant in St-Andries Brugge. Het was gelegen waar de Gistel steenweg ende Tourhout steenweg samen komen. Toen ze ongeveer een jaar geleden sloten moesten we op zoek naar één die evenwaardig was. Die vonden we maar niet. We wilden gisteren, eerst de Jade in Loppem uitproberen maar die is op woensdag gesloten. Dan zouden we het wagen in het centrum van St-Andries, gelegen tussen de Betverkerk laan korte stuk, dat leidt naarhet Jan Breidel stadion, en het kerkhof.We hadden gehoord dat het daar zeer goed was maar dat er weinig volk op af komt. Dan toch maar eens uitproberen.We hadden nog een reserve adres en dat was er één op nr. 13 van de Torhout steenweg, ook in St-Andries.
Dit in het centrum was open en we hoefden niet verder te zoeken.We waren helemaal alleen in de zaak. Er werden nogenkele maaltijden afgehaald.
Het was de allereerste keer bij een Chinees dat wij alles op aten. Er was meer dan voldoende maar zo lekker dat ik waarschijnlijk een zondeke heb gedaan tegen de ww regels. Voor één keer kon het me nu eens glad niet schelen. Heel veel krokkante groenten werden er opgediend en dat is naar onze tand. Dit is voor herhaling vatbaar. De gegevens kan je vinden op het internet maar ze beschikken niet over een website. Wat ik wel vond is het onderstaande.
Do you own or manage Ocean City ? Amendyour address details Enter full description Have you eaten here, what was your experience ?
heel lekkere maaltijd gehad ! super 11/8/2009 wauter rated this Restaurant as Highly Recommended
Wij kunnen de waardering die Wauter aangeeft, echt bevestigen. Het was effenaf lekker. Ik heb ook een waardering toegevoegd maar die is nog niet verschenen. Mijnheer doet de bediening en mevrouw is in de keuken. Ze vormen een jong koppel met drie nog zeer jonge kinderen.
Voor de meeneemschotels kan je uit alles kiezen wat op de kaart staat maar dan aan -10%
Deze spreekwoorden en gezegden horen bij het eerste deel van mijn dag...het stil bezig zijn: lezen, schrijven en bekijken. Daar hoort ook heel wat beweging bij. Om vier uur plaats ik de ontbijttafel en maak de koffiezet klaar zodat ik later maar op het knopje te duwen heb. Dan laat ik de kat buiten die meestal komt eten in mijn atelier. Als ik zijn droge brokken buiten zet, dan is er hier een agressieve kater die baas boven baas speelt en alles voor zichzelf voorbehoudt. De onze lust niets anders dan die korrels uit de Aldi en ook nog een bepaalde muizensoort.
Ik denk dat het binnenmuizen zijn en dat hij de veldmuizen hier aan de keukendeur komt leggen. Soms, in bepaalde perioden van het jaar is dat meerdere per dag. Het is de beste muizenpakker die we ooit hadden en de vorige katers deden ook hun best. Misschien is het omdat hij zijn reisbewijs is afgekomen en geen tijd meer verliest met kattinnen na te jagen. Hij is zeer afhankelijk maar is niet graag op de arm genomen. Elke avond komt hij ongeveer op hetzelfde moment souperen en dan steek ik hem in de garage waar hij op zolder kan. Als Let nog niet thuis is en de auto nog binnen moet, dan vliegt hij rechtstreeks op zolder met de val dicht. Zowel op zolder als in de garage staat een kattenbak. Ik denk niet dat onze poes een spreekwoordelijke kat is maar een rasechte muizenpakker. Bij ons dansen de muizen niet want de kat is bijna nooit van huis. Volgens mij bibberen ze en denken daardoor ernstig na om te verhuizen... spreekwoordelijk dan.
Fotos liegen soms, ze kunnen misleiden, o.a. door optisch bedrog. De telelens is voor mij een soort optisch bedrieger. Foto's kunnen ook getrukkeerd of bijgewerktt zijn. Hier kan ik ontelbare voorbeelden van vinden op het internet. Beperken zal wel moeten. Om te einigen ééntje dat verwijst naar wat volgt. Met foto's kan je iemand van zijn paard slaan.
Ook met spreuken kan je iemand van zijn paard slaan.
Mijn oog viel op de drie woordenboeken, die in mijn atelier onder de stof bedolven zijn, met als titel Spreekwoordender Nederlandse taal'.Ik greep een volume, sloeg het open op een willekeurige plaats en met mijn ogen dicht plaats ik mijn vinger op de rechter bladzijde. Ik zit op pagina 23 en lees: Als goede lieden kwaad worden, dan hebben ze den duivel in. De daaropvolgende spreuk geeft als het ware de uitleg : Als goede lieden kwaad worden dan is er geen tegenhouden aan.
Ik kan me niet inhouden en lees er nog eentje: Als onzindelijke lieden net worden, dan schuren ze de pan aan de buitenkant.
En nog maar eentje om te eindigen: Als jonge lieden niet slapen en ouden niet waken, dan kunnen ze het beiden niet lang maken.
De verzameling dateert van 1861 en is nog in het Oud Nederlands. Hoe ik aan die boeken ben gekomen weet ik niet waarschijnlijk gekregen maar van wie? Of ik kocht ze, jaren geleden eens bij De Sleghte.
Op zondag gaan we doorgans wandelen , als Let niet moet werken. Zo waren we in Heist bij vrienden.Ze hebben een appartementje dat tussen twee huizenblokken in, uitkijkt op de baai van Heist. Dat is een nieuw natuurgebeid in het duinenzand dat zich spontaan vormde na de aanleg van de oostelijke havendam van Zeebrugge.Vegetatie op puur zand, gevoed door zoutwater vormt natuurlijk een heel aparte biotoop.
De zee was heel rustig en de zon brak door de sombere nattigheid van de laatste dagen en gaf een apart winters aanvoelend licht. De vrouw van het koppel is een vroegere collega van Letje. De man is vrijwilliger bij Oranje, een groepering voor minder validen. Hij is een gezellige burger die heel sappig en boeiend kan vertellen.De vrouwen hadden mekaar een tijdje niet gezien.Alhoewel de telefoon roodgloeiend had gestaan, hadden ze blijkbaar nog heel veel bij te babbelen. De man is ook een fervente kok die reeds 20 jaar kookles volgt bij de KWB.Of hij blijft gaan om bij te leren of voor de gezellige feeststemming bij het verorberen van het klaargemaakte gerechtbevloeid met de beste wijn die ze vonden passen bij het gerecht.Als ik het hem vraag lacht hij geheimzinnig en ben ik even wijs als voorheen.
Er komt nog elke jaar een strookje zand bij. Nu is het een goed half uur wandelen vooraleer je er omheen bent.
Aan het begin van het paadje tot aan de waterlijn staat een bord met geschrijving van het spontaan ontstane natuurgebied dat een ideale broedplaats vormt meer verschillende vogels.
De flora is ook heel appart.
Het duinengras dat vooral het zand vasthoudt heeft hier de bovenhand maar daartussen vind je allerhande bloemsoorten en mossen.
Eens het water genaderd, heb je een totaalzicht op de dijk van Heist.
De dames waren een stapje voor omdat wij werden vertraagd door het nemen van foto's. Op de achtergrond bemerk je het kleine duinengebied dat heis nog scheidt van Duinbergen dat aansluit bij de dijk van Knokke en Het Zoute is dan het verlende.
Het natuurgebied is duidelijk afgescheiden en dit is de grens tot waar de sporters op het water mogen en niet verder. De foto's zijn allemaal genomen tussen 4u en 4u30 in de namiddag en dat kan je zien aan onze schaduwen op het zand. De zon was reeds behoorlijk laag aan de horizon.
De Haven ven Zeebrugge is heel dicht bij maar door de hoge dan en bepaalde gebouwenzie je de haven wel maar je hoort hem niet.
Hier zie je ook de eerste groep windturbines die aan de kust werden gebouwd. Technische gegeven moet je niet bij mij zoeken.
Wij wandelen graag aan zee. De biezondere bijkomende elementen zijn dat je er eens goed kunt uitwaaien, de muizenisten worden uit je hoofd geblazen en zeelucht scherpt de eetlust. Rond negen uur waren we terug thuis maar ik kon opnieuw niet aanstonds de slaap vatten omdat ik door mijn eerste slaap heen was. In de winter komt die nu regelmatig rond acht uur. Ik was dan ook op van 3u30, een half uur eerder dan gewoonlijk. Na de middag zijn we aanstonds vertrokken en miste ik een beetje mijn middagpauze.
Sedert ik weight watchers volg ben ik een fervente soepdrinker geworden. Wel te verstaan, drink ik altijd heel magere soep waarin het vetgehalte verwaarloosbaar is. Regelmatig maak ik dan ook zelf een grote pot dikke soep.Die leng ik dan op, volgens het seizoen. In de winter is die dikker dan in de zomer. Dat is mijn hongerstiller.
Gisteren, terwijl Let de boodschappen ging halenstond ik dus in de keuken.Soep maken is meestal een leuke bedoening.Verser kon de prei niet zijn want die zat, toen ik moest beginnen, nog in de grond. Alles liep heel vlot. Het begint altijd in de tuin met de prei en als die proper en zandvrij is komen de dikke uien aan de beurt.De selder haal ik s winters uit de diepvries. Een conservenblikje tomaat en de kruiden maakten dat de inhoud om het water om te toveren in heerlijke soep, compleet waren. Onder de kruiden zit er altijd een beetje pikanterie om de smaak te verfijnen zonder dat je het proeft of dat het brand op de tong.
Tot nu toe gebruikte in nooit de snelkoker maar op aandringen van moeder de vrouw liet ik de grote gewone pot voor wat hij was. Dan de spoep nog een beetje dikker maken hé. En ja na twintig minuten kon ik er de mixer in plaatsen om alle brokken drinkbaar te maken.
Dan maar eerst proeven om nog wat bij te kruiden en genieten maar van de verse, amper lopende, drank.
Op zicht zag het er goed uit maar er bleven een paar hardnekkige wortelstukken hun vorm behouden. Dan nog maar eens de mixer erin plaatsen en . pattapoeffff, een harde knal en een soort steekvlam en van mixen was geen sprake meer. Om van de emotie te bekomen greep ik naar de fles (wijn) die reeds op tafel stond. Ik trilde op mijn benen.Vlug bekomen, vergat ik niet mijn wwpoints te noteren maar wel de zekeringen te controleren, die ik dan nog moest herstellen als Let verder wilde koken...volgens afspraak, ik de soep en de groenten kuisen en Let het eigenlijke koken.
Niets blijft meegaan.Ik had dan ook geen tijd te verliezen en belde Let op, Als je wilt verder blijven mixen dan zal je er eentje moeten halen bij de elektricien.Adieu dus,mixer van mama Louisa.
Toen Let thuis kwam moest ik luisteren naar haar relaas.De winkeldame vroeg namelijk hoe het gekomen was dat er kortsluiting was.Van heel Lets relaas heb ik maar één zinnetje onthouden mijn man heeft ook eens soep gemaakt.Zou je niet zeggen en op slag herinnerde ik mij het voorval van jaren geleden toen Let bij metje liet vallen dat ik niets deed in het huishouden.Toen kreeg ik erbovenop nog een bemoeien van tante Cecile op mijn hals. Ik dreigde toen om eens niets meer te doen in ons huishouden en dat ze nog raar zou kijken. Eens met pensioen is alles anders geworden.
Het overdrijven van Let is er blijkbaar nog niet uit en ze overdrijft dan nog in beide richtingen.Als ik tweemaal iets verkeerds doe dan wordt het vlug altijd en wat ik ook help in de keuken, het blijft maar hij doet ook eens iets.Sta maar vroeg op hé, als je de naam hebt van slaper, dan is het allemaal onbegonnen werk.Dat is de pure folklore van het huwelijksleven hé. Ik zal proberen haar met nieuwjaar een spreuk als geschenk te overhandigen. En die spreuk zal goed passen bij ons want ik weet er ook van, vooral dan als het om cijfers gaat.
Ik maakte dus gisteren mijn eerste ELEKTRO KNALSOEP en nog lekkere ook. Voortaan wil ik het houden bij gewone soep. Te veel emoties zijn voor niemand goed. De dik gebleven wortelen heb ik er dan maar uit gevist en smakelijk verorberd.
Conclusie: was de mixer te oud of waren de brokken te groot of mijn soep te dik? Wie zal het zeggen, of is het een beetje alles samen? In elk geval hadden we vroeger een mixer met 160W en de nieuwe is er 450. De brokken zullen groot mogen zijn en de soep dik.
Dat ik het, na een avondje Hagen Kwartet,moeilijk had om mij te concentreren en wakker te blijven, zal wel niemand verwonderen.Gewoonlijk vlucht ik dan weg in tuinarbeid maar met zon weer was dat vrij beperkt.In de namiddag had ik, om kwart voor twee, een afspraak bij mijn huisarts. Daar was het druk en er waren waarschijnlijk tussenkruipers in het spel, voor wie het nooit lang zal duren...zogezegd. Ik was pas om twee uur dertig terug buiten. Dan ben ik doorgereden naar Brugge. Letje was op zwier met een goede vriendin.Moet ook kunnen!
Voor mijn verjaardag kreeg ik twee aankoopbonnen; één bij de Standaert boekhandel en de andere bij Fnac. Het was er wel het weer niet naar om veel rond te trotten in Brugge maar ik moest in beweging zijn en liefst ook een beetje in de buitenlucht. In de Standaert te St- Andries, waar ik tegenover de winkel kan parkeren, was wat ik zocht, nog voorhanden. Het boekenpakket kookboekjes met aankoopbon had ik gevonden in Knack weekend. Dit hou ik nog verborgen voor Let want het is bestemd voor onder de kerstboom. We zijn beiden erg verzot op kleine hapjes en Let weet die altijd een persoonlijk draai te geven zodat het gerecht naar liefde smaakt. Jullie mogen het gerust weten maar voor mij is hier elke maaltijd een feest. Alles mag ik eten als ik maar weet wat erin zit en er zo de pointswaarde van ww kan op kleven.
In de Standaert te St- Andries, waar ik tegenover de winkel kan parkeren, was wat ik zocht, nog voorhanden. een boekenpakket kookboekjes met aankoopbon van Knack weekend. Dit hou ik nog verborgen voor Let want het is bestemd voor onder de kerstboom. We zijn beiden erg verzot op kleine hapjes en Let weet die altijd persoonlijk draai te geven zodat ze naar liefde smaken. Jullie mogen het gerust weten maar voor mij is hier iedere maaltijd, hoe eenvoudig ook, een feest van de smaak. En zeggen dat de liefde van de man door de maag gaat! Kon ik het beter passen en om nog heel veel meer.
Dan moest ik naar hartje Brugge. Zoeken naar een parkeerplaats, daar heb ik een hekel aan. Dus ga ik naar de relatief goedkope en zeer ruime parking aan het station en neem dan de bus naar het centrum. Ik zocht een degelijk boek over foto-elements 7. Er stonden er drie in de rekken. Een half uur heb ik gebladerd en de inhouds van de inhoudstafel bekeken maar ik was niet tevreden en...
dan viel mijn oog op dat bekende en geprezen boek van Pascal Vincke. Met een paar euro opleg, was het van mij. In minder dan een uur was ik terug bij de auto. Dat kon ik zien aan het kleine bedrag dat ik moest betalen voor de parking. Tegen vier uur was ik terug thuis. Het Knack-weekendpakket heb ik verborgen en toen Let me vroeg wat ik kocht zei ik -ons kerstgeschenk.
Rustig geïnstalleerd in mijn zetel wilde ik wat lezen in het boek van Vincke maar....ja goed geraden! Geen vijf minuten duurde het. Let maakte mij wakker voor het avondeten maar ik had weinig honger. Het gevoel van honger was er wel maar na enkele happen was dat over. Met het gevoel van verzadiging heb ik het nog altijd moeilijk. Ik vraag me af wat de Weight Watchers daar echt mee bedoelen. Iemand van hen beantwoordde mijn vraag als volgt. Verzadiging wil zeggen dat je niet mag eten dat je barst. Zo ben ik even wijs als voorheen. Deze morgen stond ik om 4u reeds beneden zonder last van slaperig en met een goed gevoel.
Als onze dagen zijn druk bezet maar donderdag 26 november was toch speciaal druk.
Let had mij gevraagd om mij de voormiddag laag te houden.Die vraag hoefde wel niet want dat is elke donderdagvoormiddag zo omwille van de les fotoshop-elements die dan dient voorbereid te worden. Van 1u30 tot rond 5u was ik dan in die les waar ik moeite had om te volgen omdat ik vorige week, wegens de prostaatperikelen van toen, moest missen. Gelukkig is er de schriftelijke cursus nog waarin alles kan teruggevonden worden. Om vijf uur dertig had ik de bus terug naar Stalhillewaar ik om kwart over zes met een kwartier vertraging toekwam.
Let was vroeger weggegaan uit de vergaderingdie gewoonlijk op donderdagnamiddag plaats heeft.Ze was reeds thuis en zo kon ik direct na aankomst, snipverkouden, een grote kom hete soep opslurpen.Voor acht uur moesten we in het concertgebouw zijn in Brugge voor de voorstelling van het Hagen Kwartet uit Oostenrijk.
Liesbet had dit voor ons geregeld. Zowel Let als ikzelf zijn beluisteraars van de klassieke radio Klara en houden van viool zowel als van piano.Opera ligt ons minder terwijl koormuziek dan weer hoog in onze belangstelling staat.
Warm ingeduffeld waren we goed op tijd en vonden een centraal plaatsje op de vierde rij.
Op de eerste zou ik niet graag zitten.Ik zou voordurend de neiging hebben om mijn hoofd in te trekken, telkens de strijkstok van de cellist gevaarlijk vooruit komt. Drie mannen en één vrouw zitten heel dicht bij het publiek.Ik denk dat ze zich verlaten zouden voelen op dat grote podium moesten ze verderaf geplaatst worden.
Het kwartet toen ze nog veel jonger waren. Nu zijn ze grijs aan het worden.. De man met de baard is Rainer Smidt.
Het vioolkwartet bestaat uit: Lukas hagen en Rainer Smidt viool-, Veronika Hagen altviool- en Clemens Hagen cello-.
Er werden strijkkwartetten gespeeld van Ludwig van Beethoven, Jörg Widmann en Claude Debussy.
Bij beethoven had ik knikkebol neigingen omdat na acht uur gewoonlijk voor mij, vooral na een drukke dag, mijn eerste slaapneigingen de bovenhand halen. Gelukkig was daar Let die van mij voor één keer de toelating kreeg om haar ellebogen te gebruiken.Dat heeft ze dan ook gretig gedaan.Het geweldige applaus hielp me over mijn eerste slaap heen. Daardoor kwam mijn tweede slaap pas om middernacht. Bij het stuk van Widmann kan je gewoon niet in slaap vallen.Die man is geboren in 1973 en wat die allemaal vraagt van de violisten, grenst aan het ongelooflijke. Ze moesten meer met hun vingers tokken,en met hun handen kloppen en wrijven en op de snaren kletsen dan ze met de strijkstok speelden. Het resultaat was dan ook verbluffend.Ik ben niet in staat om het raker te beschrijven.De violen klaagden, piepten, kraakten en nog meer onmogelijk in woorden te vatten geluiden.Zo nu en dan was er een muzikale neiging naar een melodie maar zo ver kwam het nooit. Het luisterende publiek zat geboeid, bijna met hun mond open en viel van de ene verrassing in de andere.Alles was zo perfect uitgevoerd dat het heel boeiend bleef.
Opnieuw volgde een nu nog luider en langer aanhoudend applaus.Daarna was er een twintig minuten pauze. Zowat iedereen ging een glaasje wijn of bier drinken e neen heel kleine minderheid fruitsap of zelfs water, om de emoties door te spoelen.
Van Claude Debussy werd als sluitstuk het strijkkwartet in g opus 10 opgevoerd.
Het applaus wilde daarna maar niet ophouden waardoor we, eenons onbekend stuk, als toemaat kregen.Het was het vloeiendste en meest melodieuze van de avond waardoor het als een slaapliedje in de oren klonk. Speel het echter niet voor kinderen want ze zouden de hele nacht geen oog dicht doen. dit is de gewone opstelling van het kwartet. Lukas Hagen bespeelt een viool van Antonius Stradivarius uit Cremona. Verinika Hagen bespeelt een altviool van Giovanni Paolo Maginni uit Brescia. Deze beide instrumenten worden ter beschikking gesteld door de nationale bank van Oostenrijk.
Nu zit ik hier natuurlijk te snotteren en te snuiten.Het is zo erg dat ik jullie aanraad niet te dicht bij jullie PC te gaan, zodat je niet besmet wordt.Die verkoudheid liep ik waarschijnlijk zondag op, toen we in Tillegem moesten frutten voor een vlug opkomende stortbui.Het kan ook dat ik daarna nog met mijn poep bloot heb geslapen toen Let de nacht had.Hoe dan ook, zit ik nu geplaagd met al de ongemakken vandien.
Vermoeidheid en weinig fut getuigen van een kleine weerbots van de spanning van de voorbije dagen.Het goede nieuws maakt wel veel goed maar ik val toch een beetje in een vacuüm. Extra rust zal de zaak wel effenen.Vandaag moet ik na één afwezigheid terug naar de les van fototoshop elements maar ik kan er voorlopig mijn gedachten niet op zetten.
Gisteren waren we bij kennissen waarmee ik samen was de periode van Congo, 1962-1972. Dus ongeveer 40 jaar geleden.We aten er samen mwabe , dat is kip in palmolie gebakken en gegaard in de pulp van palmnoten.Dit is een Congolees nationaal gerecht.Toch vond ik de smaak van vroeger niet terug in het gerecht van gisteren. Het was gekruid met en niet met waardoor het niet echt pikant was. Zelfs Letje kon ervan eten en vond het zeer lekker.Niet dat ik het niet lekker vond maar het evenaart bijlange niet het origineel recept. Ik had mijn verwachtingen waarschijnlijk te hoog ingesteld. Naar het schijnt moet je even wennen aan het recept in de conserven, zodat je die smaak gewoon wordt.Let zal het er ook eens op wagen om het klaar te maken.Conserven kunnen ook nooit de smaak evenaren van iets dat met verse ingrediënten is klaar gemaakt. Dat spreekt vanzelf.
Weightwatchers gooit het over een andere boeg, points worden nu pro points
- Tot nu toe werden de points van een voedingsmiddel berekend op basis van:het aantal calorieën en het vetgehalte.
- De propointsvan een productworden nu berekend op basis van:hetgehalte eiwitten , vetten, koolhydraten en vezels.
Je mag bij WW gewoon alles eten maar bereken daar maar eens de propointswaarde van want je moet binnen het dagtotaal van je propoints blijven!
Alle pointswaarden van de producten veranderen.
Dat houdt indat je opnieuw alles moet gaan opzoeken.
De waarden zullen in de meeste gevallen stijgen maar praktisch alle vers fruit krijgt een nulwaarde. Bananen, druiven kiwi gold, mangos enz. die vroeger pointswaarden haddenkomen nu op een propoints nulwaarde. De waarden van de comfort plus producten (vrije porties) zijn fors opgetrokken maar er zijn meer producten die comfort plus zijn. Voor eiwitten is dat van 3 points naar 5 propoints en koolhydraten is dat van 4 points naar 7 propoints gestegen.
Doordatde propointswaardenvan de producten gestegen zijn tegenover de vroegere pointswaarden krijgen de deelnemers nu allemaal meer propoints dan vroeger points. De vrouwen krijgen nu +/-evenveel propoints als de mannen.Ik ga van 28points naar 34 propoints een vrouw gaat bv van 21points naar 34propoints
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Alle gouden ereleden moeten opnieuw een periode van 6 weken stabiliseren waardoor het aangeraden is om gedurende die 6 weken elke week aanwezig te zijn, al is het maar om te wegen en de schriftelijke richtlijnen te ontvangen.
Ja, zo is de spanning van mij afgevallen. We hadden een afspraak om 13u. De wachtzaal zat vol mensen die een resultaat kwamen ophalen en ze hadden allemaal een afspraak om 13u. Het was uiteindelijk 13u15 toen we bij de dokter binnen geroepen werden maar we moesten opnieuw wachten tot 13u40 tot de dokter bij ons kwam.Twee minuten later stonden we op de gang, opnieuw te wachten maar nu in een traag schuivende rij aan het secretariaat om de schriftelijke uitslag en een nieuwe, op papier geplaatste, afspraak voor 31 mei op te halen. We stonden op de zevende plaats en het duurde toch evenvooraleer we aan de beurt waren.De secretaresse begroette mij met de woorden goed nieuws hé!.Ik weet dat ik glunderde en op de gang zag ik enkel bedrukte gezichten. Ofwel stonden ze nog te wachten, ofwel hadden ze minder goed nieuws gekregen, ofwel kijken ze altijd bedrukt.
Deze grafiek vond ik deze morgen. Ik had voordien geen enkele informatie gezocht over prostaatkanker. De PSA (bepaald bij het bloedonderzoek) was gunstig geweest en ik zit dus bij het blauwe peleton. Daar had ik mij had ik mij aan opgetrokken tot iemand me vertelde dat hij een persoon kende die ook een goede PSA had maar een zeer agressieve kanker had ontwikkeld. Hoe het met die persoon afliepwist hij niet. De dokter wilde dus weten of ik bij die 2 op 100 behoorde die door de PSA worden gemist. Had ik die man, met zijn verhaal, niet ontmoet, dan was er geen vuiltje aan de lucht geweest. En ik dacht ook aan wat nonkel Charles Vercruysse mij eens zei na ons ongeluk in de jaren tachtig. 'Moesten wij met de hele familie in een straat, langs de huizen lopen en er valt een pan van het dak, dan zou jij ze op je hoofd krijgen'. Zou het tij zijn gekeerd of had nonkel Charles zaliger het mis voor? Zo sliep ik slecht voor een paar nachten en was ik de dag van het resultaat al om 3u op.De zenuwachtigheid maakte zich langzaam meester van mij en ik moest praten en zenuwachtig zot doen tegen Let en iedereen die in mijn buurt kwam.Hoe meer ze mij gerust wilden stellen, hoe zenuwachtiger ik werd.Het was zoals olie op het vuur gieten. Ik kon mij sterk houden tot 8u en dan was de punch eraf.De hele voormiddag was ik rusteloos.Ik wilde fotos van mijn apparaat op de pc plaatsen maar die liet het nogmaals afweten. Het was waarschijnlijk en hopelijk aan mijn zenuwen te wijten. Ik begreep dat ik beterkon stoppen. Dan heb ik maar een opgenomen spannende film bekeken op de TV.Tegen 11u ben ik dan bij mijn overbuur Vital geweest om eventjes te praten. Die heeft me waarachtig aan het lachen gekregen. Tegen dat ik terug kwam was het tijd voor het middagmaal.Mijn eetlust was niet aangetast door de zenuwen.
Dan is het allemaal vlug gegaan tot in de kliniek natuurlijk. Daar weet je altijd wanneer je binnen gaat maar nooit wanneer je er buiten geraakt.Al met al is het nog vlug gegaan, alhoewel, een uur om een resultaat van 2 minuten op te halen.Ik denk dat je ook betaald om de zetels van de wachtzaal te gebruiken en dat ze die wachttijd rekken opdat de factuur zou oplopen. Ik ben ook al tevreden met een gewone stoel die goed zit.
En de clou van de historie is, dat ik helemaal geen gezwel heb maar gewoon een ontsteking . 20 dagen antibiotica.En zeggen dat ik reeds preventief moest starten met dat medicament, drie dagen voor de punctie. Het is wel de eerste keer in mijn leven dat ik antibiotica moest nemen vooraleer de dokter goed wist waarover het ging.Heeft hij goed gegokt of is het zijn ervaring die hier heeft gewerkt.
Sommigen schreeuwen spanningen van zich af maar ik heb reeds lang een grote behoefte om al mijn kleine spannende en andere belevenissen van mij af te schrijven.Het is nuttig voor de geest, het geheugen en mijn goed gevoel. Als ik dan aan het schrijven ben, kan ik er moeilijk mee ophouden en de tijd vliegt. Of het ook goed is voor mijn reumavingers weet ik niet maar het lukt me nog altijd.
Als het avond is, ga je slapen en s morgens sta je op.Over dag ben je bezig.Dit varieert van de ene persoon tot de andere.We kunnen immers niet allemaal de eerste president van Europa zijn.
Mijn kinderen zeggen altijd dat ik midden in de nacht op sta. Wel, dan gaan zij midden in de nacht slapen. De nacht begint, als de zon onder gaat en de dag, als de zon op komt. Ik sta op om 4u en ga slapen om 21u. Ik ben dus 7u in bed. In de winter mag je zeggen dat de zon gemiddeld onder gaat om 5u en opstaat om 8u.In de zomer is dat gemiddeld van 10u30 onder en 4u30 op.
Hoeveel uren per nacht ben ik dus op in het donker, met andere woorden, leef ik met kunstlicht en/ of verwarming?
In de winter is dat voor mij 4u s avonds plus 4u s morgens.Hoeveel uur ben jij s nachts op in het donker .dit alles zijn gemiddelde cijfers.In de zomer ligt het anders. Ik zou nog verder met die cijfers kunnen foefelen en goochelen maat het zint mij niet meer.
Vandaag gaan we de uitslag ophalen van mijn prostaatpunctie. Om 13 u is onze afspraak. Ik heb het twee keer opnieuw gevraagd, eenmaal aan de dokter en één keer in het medisch secretariaat. Dat is toch wel een vrij raar uur om op consultatie te gaan.Het bleek inderdaad 13u te zijn. Ik denk niet dat we daar in een lege wachtkamer terecht zullen komen. Waarschijnlijk zal hij even vol zijn als bij het onderzoek en waarschijnlijk dezelfde gepensioneerde personen. Misschien eten ze daar om beurten hun boterhammetje op met lauwe koffie.
In het ergste geval, verwacht ik een kwaadaardige kanker in het beginstadium.Ik heb dus deze nacht weer eens minder goed geslapen. Dat zijn zo van die spannende momenten in een mens zijn leven hé!
Onze voorfaçade ziet er vanaf gisteren voor een tijdje weer anders uit.
Ja, ze hanger er, de nieuwe werken.Het heeft bijzonder lang geduurd. Normaal gezien verander ik per seizoen. De vorige hebben er ditmaal een vol jaar gehangen.Ik kwam er maar niet toe om de huidige twee af te werken. De tsunami gedachte is zelfs geen nieuw werk en dateert van toen de tsunami in Azië zo verwoestend heeft toegeslagen.Het werk was beschadigd zodat ik het heb moeten vernieuwen. Werk die veel en lang buiten hangen slijten vlugger af en kunnen onverwacht, meestal bij het vertikkelen, beschadigd worden. De droom van het samenzijn is geschilderd op een oude schilderij die niet meer tot zijn recht kwam, sedert ik de tweede helft ervan heb weggeschonken aan Addi, voor het jarenlang gebruik van haar tuin voor de jaarlijkse tetoonstelling 'beelden in de tuin'.Ik heb alles machinaal gewreven en heb er de huidige bovenop geschilderd. De oude schilderij heb ik dus gebruikt als grondlaag (fundament) voor de nieuwe.
Gisteren ochtend zag het er nog zo uit. Links hangt 'het koppel' en rechts 'Tsunami'.
Ik ben dus heel duidelijk in een blauwe periode. De kleuren zijn veel lichter dan de vorige. De vorige waren heel duidelijk een voelbare realiteit. De werken 'koppel' en 'Tsunami' zijn tastbare zaken en zijn zwaarder en donkerder in verf en kleur gezet. Daarentegen 'een droom' en 'een gedachte', zijn ontastbare, abstrakte dingen van de geest en vallen dus veel lichter en subtieler uit in kleur. Ik heb aan het herwerken van de ene en vooral aan het heel vlugge afwerken van de andere bijzonder veel plezier beleefd. het deed mij zeer veel deugd om na enkele maanden terug te kunnen schilderen.
Opnieuw wilde ik het voornemen maken om het deze keer niet te laten schieten. Toch heb ik het niet gedaan omdat ik blijkbaar af en toe, eens een rustperiode nodig heb. Het verlangen om (de) nieuwe werken te maken was er reeds in het voorjaar. Dan is het echter te druk in de tuin. Dan moest ik de vijver beveiligen voor onze Kasper en eind Augustus kwam Jolientje lief en zeer rustig in de familie met een nasleep van bezoeken en bezoekjes. En je weet, als de dochter in Leuven woont, dan ben je, vanuit Stalhille, telkens een volle dag zoet hé.
Het schilderverlangen is eindelijk ontploft in mij en als een bezetene heb ik de werken gedurende enkele regendagen, als het ware in tranche afgewerkt. Alles gebeurde intuïtief en het geeft een zalig gevoel. Het voelt dan aan als het eten van een zeer sappige heerlijk rijpe vrucht, rechtstreeks uit de hand van de muze. Dat is nu eens echt schilderen en dat is ook het artiesten gevoel. Vroeger voelde ik mij nooit zo echt artiest alhoewel men mij zo aansprak. Stilaan kwam dat gevoel er toch. Nu komt het het telkens terug als ik weer een periode schilder. Zo'n tijdspanne kan lang duren en ook vlug voorbij zijn. Dat is de grillige vastberadenheid van de muze. juist daarom kan voor mij de muze, alleen maar vrouwelijke zijn. De muze is enerzijds een gevoel maar kan ook een persoon zijn. Het hoeft daarom nog geen beeldschone vrouw zijn maar vooral een 'karakterwijfje'. Dit is een apparte wereld waar enkel artiesten binnen mogen, omdat enkel zij die wereld kunnen betreden en bespelen. Ik heb heel lang een persoonsmuze gehad waarmee ik heel regelmatig, ongeveer één keer per maand, een kort gesprek voerde. Van zodra ze in het echtelijk bootje stapte, hield de betovering op.
De schilderijen op zichzelf zijn twee licht verschillende genres. Het ene 'de Tsunamigedachte' is totaal abstract, terwijl het andere een abstract schilderij is dat figuratieve elementen bevat. Daardoor is het geen abstract schilderij meer en ook niet echt een figuratief in de volle betekenis van het woord.
En ja ze hangt daar zo maar te zweven.Je moet al heel dicht gaan kijken om de truck door te hebben. Het is dan ook een orchidee.
En als je dacht dat ze tegen de ruit geplakt was...nee hoor, ze hing zo maar te zweven aan onzichtbare draden. De poetsende hand kon er zo maar achter bewegen, op en neer.
En omdat het poetsdag was werd het bloemetje geplukt en de stengel door een swiffer stof afnemer verslonden.
Op het kerkhof van Stalhille ligt een alternatief graf.Het zal je niet verwonderen als ik zeg dat het van een kunstenaar is.Ik ga er nooit heen op Allerheiligen of Allerzielen maar telkens als ik de bus naar Brugge neem en een beetje te vroeg ben. Wij waren verbonden door een heel vreemde vriendschap en bewezen elkaar wederzijds dienst op dienst. Hij was een goede maat van mij. Herman de Pauw woonde hier , een eindje van de dorpskern in de nachtegaal straat, temidden van de poldervlakte.Hij woonde er op een verwaarloosd domein waar indertijd veel oud ijzer, papier en vodden werden gestockeerd om gesorteerd te worden.Veel van de waardeloze rommel is daar blijven liggen.He huis, een oud boerderijtje, heeft hij wat opgeknapt en de binnenkant ervan weer leefbaar gemaakt. In één van stallingen had hij zijn atelier voor kopersculpturen gemaakt.Hij leefde er een beetje op los.Hij hield niet van de vrouwen maar van de liefde. Hij dronk als een bodemloos vat maar kwam zelden of nooit dronken onder de mensen. Soms was hij dagen of zelfs weken niet te bespeuren om dan onverwacht weer op te duiken met een bijna ongelooflijk verhaal over verlaten zijn en eenzaam. Hij stierf op 45 jarige leeftijd in Brugge, bij zijn ouders en werd hier in Stalhille begraven.Hij had vooraf de plaats van zijn graf geregeld alsook een alternatieve afscheidsdienst in onze Kerk.
Ik ben nog met hem meegegaan naar de toenmalige pastoor om alles te regelen.Ook schreef ik de tekst voor zijn doodsprentje. Met de foto's gaan we het laatste eindje weg dat ik telkens neem tot bij de gedenksteen. Je kan er het koperen pelikaanbeeld zien staan dat een diepe betekenis heeft van het verborgen geloof van Herman. Maar onder de mensen was hij teveel macho om er voor uit te komen. In feite was hij een oud lelraar die op de dool was geraakt. Zijn vader was eigenaar van de Dumpimarkt op de Male steenweg. Onder de foto's vind je nog de tekst van zijn herdenkinsprentje.
herman er is de vriendschap
die ons samen brengt
maar zoveel andere zaken
drijven ons telkens weer uiteen
drang naar vrijheid
nu lig je daar
op zij
de onrust in jou gekneveld
jij
uitgeteld
je gaat heen
waardoor in mij
een leemte komt
door niemand herkent
heb jij dan nooit
die kracht ontmoet
in heel je leven
in al je gedrevenheid?
zoekende zucht
van voltooid verleden
blijf en sta gegrift
in mijn jonge hart
in mijn oude geheugen
twee van jouw beelden
zijn hier bij ons
t ene in volle overgaven
maar dat andere
door storm en wind geknakt
als teken
dat we nooit meer
al is het een eindje maar
samen zullen gaan.Daniël
Zo herdenk ik die vreemde vriendschap die weinigen konden en kunnen begrijpen en zijn graf in al zijn wildheid, is het best en warmst uitziende van heel het kerkhof omdat het zichzelfonderhoud. Eénmaal per jaar, in de lente, ga ik wat bijsnoeien. De omvang wordt ingeperkt door de gemeentewerkers. In de zomer bloeit het en in de winter dient de sedum als nature morte. Zelf leef ik nu, naar buiten uit gezapig en relatief rustig maar innerlijk zeer intens.
Vorige zaterdag zag ik de parade van de -distributie reclame Sinterklaas- en al de blabla er rond. Die bla bla vond ik zeer goed gemaakt en de commentaar was soms amusement van de bovenste plank.
Omdat ik niet naar Antwerpen was gegaan om er fotos te nemen, heb ik die dan maar thuis genomen, rechtstreeks van de tv. de kwaliteit van de opnamen is niet optimaal maar de foto's zijn best genietbaar. Kijk maar even mee.
Deze reportage is niet bedoeld om reklame te maken voor de sint maar wel voor de vele blije gezichten kindergezichten omwille van de sint en omwille van enkele volwassen omdat ze eindelijk ook eens op de TV zullen komen. Het is hen gegund. De kop en de stem van de sint mochten er ook zijn. Alles was uiterst verzorgd tot in de puntjes.
Ik heb het onderzoek van gisteren goed doorstaan. De pijn was binnen de perken en achteraf bleef ik mij zo een beetje ongemakkelijk voelen. De spanning is gebleven want de uitslag mag ik maandag om 13u gaan aanhoren. En alhoewel het bloedonderzoek gunstig is blijft de spanning toch hangen. Iedereen hier tracht mij gerust te stellen maar dat zal maar maandag gebeuren als het resultaat gunstig is.
Omdat ik een dag of meer uit circulatie wordt genomen voor speciaal onderhoud, pleeg ik vandaag een extra bijlage.Ik loop er de laatste dagen toch wel erg mee in mijn gedachten.Ik slaap ook minder goed.Dat is nu eens totaal tegen mijn gewoonte in. Ze komen je eerst bang maken en dan wordt je langs alle kantenopgepept.... en dat het wel niet zo erg zal zijn als wordt gezegd. Ik geloof er niet veel van want wie van al die profeten kan zeggen hoe ik zal reageren. Hoe zal ik me morgen en de volgende dagen voelen. Het kan alle kanten uit.
Een oud paneel dat ik veel te flets en te geel vond, heb ik nu overschilderd. Omdat het regende en vooral om mijn zinnen te verzetten ben ik weer aan het schilderen gegaan.Het schilderij wilde eerst geen enkele kant uit en plots was alle hardnekkigheid verdwenen.
Het heeft slechts een paar uur gekost vooraleer ik er weer in was. Van deze morgen vroeg tot rond zes uur deze avond, ben ik bezig geweest.
Het is mogelijk dat er nog enkele aanpassingetjes gebeuren maar dat komt pas na goed bekijken. Als er punten zijn die mij storen, dan werk ik die wat bij. Kijk op deze afbeelding naar de rechter persoon en vergelijk het met de volgende afbeelding.
Op deze afbeelding zie je dat het rechter personage beter uitkomt door de achtergrond een beetje lichter te maken. Ik laat het werk nog een beetje hangen vooraleer ik onderteken met mijn kunstenaarsnaam en het dan vernis. Van zodra het vernist is, samen met het andere werk, worden ze beide op straat gehangen.
Kaspertje gaat overdag naar de crèche en komt gedurende de winter weinig buiten.Als hij hier is ligt dat anders. Hij kan in de tuin ravotten zoveel hij wil en is dan ook moeilijk binnen te houden. Zondag namiddag zouden we echter samen een grote wandeling maken. De keuze leek naderhand een beetje de verkeerde kant te zijn uitgegaan.Het is al met al een natte bedoening geworden.
Het begon allemaal heel droog en leuk maar dat duurde amper tien minuten. Toen begon het heftig te regenen. Als je met zijn tweetjes in een stevige vlaag terecht komt is dat niet zo erg. Je trekt de kap van je regenvest wat dieper over je oren en indien mogelijk ga je vlug schuilen. Als je twee vervoermiddelen voor kinderen meeduwt, wordt dat veelminder gemakkelijk.Een plastieken overtrek is dan de oplossing.Voor Jolientje was dat geen probleem.Die sliep door alles heen. Op een bepaald ogenblik, toen de kinderwagen op drie wielen een ogenblikje halt hield, trok ze eventjes één oogje openmaar toen we verder gingen naar het kasteel viel het oogje vlug weer dicht. Ze sliep verder tot we terug thuis waren en honger begon te krijgen. Leen is een beetje bang dat het mooie slapertje plots zal veranderen. Ik vroeg haar ...veranderen in wat? Het enige antwoord dat ik kreeg was een benadrukt, minder vriendelijk en luider uitgesproken...papaaaa!
We stonden op de parking Torhout steenweg van het kasteel van Tillegem en het enige wat we konden doen als wandeling, was tot aan het kasteel en terug naar de auto's. Het bleef op het einde regenen tot we bijna weer thuis waren.
Toen we schuilden in het voorportaal van het kasteel zagen we dat het heel dreigend zat en besloten naar huis terug te keren Het begon al heel vlug water te gieten. Kasper verdroeg dat plastiek gedrocht niet boven zijn hoofd en zorgde voor een luid protest. Hij liet zich buiten de buggy hangen en werd dan ook kletsnat.
Toen we thuis kwamen was hij doorweekt tot op zijn vel. Een kwartiertje maar hebben we daar in dat portaal geschuild.
Eens terug in Stalhille, zagen we dat het daar niet had geregend en dat heel de kuststrook zonnig was. De scheidingslijn was zoals gewoonlijk, de vaart van Brugge naar Oostende. Maarten had op de computer in het weerbericht gelezen dat het zeer slecht strandweer zou worden.Daaromhadden ze gekozen voor het Tillegem bos.Toch deed die korte natte wandeling deugd.
In de tijd reeds zei Pien dat de kust over een microklimaat beschikt dat zonniger is dan in het binnenland. Dat zien de huidige weermensen soms over het hoofd. Daarom worden de horecauitbaters er hier soms heel kwaad om als ze het weerbericht lezen of horen. Zondag zal dat niet anders geweest zijn alhoewel dat in de winter minder het geval is dan in de zomer. Er zijn heel wat zaken gesloten en al wie toch komt gaat zo wie zo iets drinken of eten.
Dus van roddelenen babbelen achter de rugtrek ik mij niets aan. Je kent het gezegde toch Dat ze zeggen dat ze zweten, ze zullen dan geen kou hebben.Als ze mij iets in het gezicht flappen zal ik ofwel zwijgen , ofwel een rustig antwoord proberen te geven.
Els de Schepper gaat op tournee met haar nieuw programma dat ze RODDELEN heeft gedoopt.Ik zag er een fragment van op de PC in garage tv en het is om je een kriek te lachen.
En woensdag is dan die prostaatpunctie die ik moet ondergaan. Ik begin er reeds slecht van te slapen. Je moet weten dat ik een zeer goede slaper ben hé en nu weet ik ook een keer wat het is lang wakker liggen en proberen niet te piekeren. Het is wat het is en leuk lijkt wat anders te zullen zijn. Dat bang maken lijkt dus te zijn gelukt. Ik ben me in elk geval mentaal nog beter aan het voorbereiden. Het goede nieuws is dat het bloedonderzoek reeds negatief is bij mij en bij die persoon was het positief, dus kwaadaardig. Of dat een verschil maakt in pijn valt te betwijfelen. Alles wat ik woensdag en de dagen daarna had gepland heb ik op de helling gezet of gewoon geschrapt en verwittigd.
Hoe ouder je wordt, hoe minder vragen je stelt. Toch blijf je min of meer op de hoogte van de situatie. Je krijgt weinig inlichting langs woorden...veel te druk en teveel onder druk van haar werk, laat ik Let met rust. Ik beroep me meestal op tekens. Tekens! Het zijn geen tekens aan de wand maar in het hele huis en vooral rond het aanrecht vind je tekens die iets zeggen of iets verklappen.
Een brood op de plank met het broodmes erbij toont 's avonds dat we aan tafel kunnen.
Flesjes water naast de friteuse, zijn gewoon mijn dagrantsoen.Zijn ze vol of leeg zal erop wijzen hoeveelik er die dag reeds heb gedronken of niet gedronken.
Als er echter in de keuken taart of gebak op het elektrisch fornuisstaat dan weet ik, zonder dat het is gezegd, dat Leen en haar bende op komst zijn.Die taarten kunnen zeer verschillend zijn en hangen af van de dagstemming van Let. Voor onszelf wordt er niet gebakken.Ik zal altijd wel een stukje mee eten.De grootte hangt af van het aantal points er in mijn ww program van die dag daarvoor nog vrij zijn.Het is een hele toer om het elke dag te doen kloppen maar het loont ruimschoots de moeite.Eindelijk hebben ze hier ontdekt dat vader meer karakter bezit dan ze dachten. Niet dat het me veel kan schelen wat anderen over mij denken of zeggen.Daar veeg ik vierkant mijn broek aan.Roddels kunnen mij geen barst schelen.
En als Let sms-jes aan hetsamen stellen en verzenden is dan wil dat zeggen wat het wil zeggen.Het gebeurt niet dikwijls dat ik daar een foto kan van nemen.
Als je ergens twee voetjes ziet, dan weet je dat Jolientje hier is. Wat een rustig kind. Leg het in de zetel, het slaapt. Leg het op het tapijt, het slaapt verder. Schreien doet ze heel weinig. Als ze honger heeft kniest ze een beetje. Als ze wakker is en rustig in haar 'wiebelding' alles ligt te bekijken, lacht ze voor een niets. Vraag mij niet naar de naam van al die toestellen die vroeger niet bestonden of in een totaal primitieve vorm. Een 'wiege', een 'voiture of kindersjieze' en een 'wuppepeird'. Nu moet dat allemaal in het Engels? onze moedertaal heeft stilletjes aan afgedaan. En woensdag moet ik een prostaatpunctie ondergaan en er was hier gisteravond iemand die het enkele jaren geleden heeft ondergaan en die man probeerde om mij goed bang te maken. Ik moet toegeven dat hij er toch deels is in geslaagd. Ik hoop dat het is zoals bij die griepprikken waar ze van de uitzonderingen, de algemene regel proberen te maken door iedereen op het ergste voor te bereiden zonder er bij te voegen dat het ook zonder bijwerkingen kan gaan.
Zo af en toe maken wij ons wandelingetje aan de zee. Het was lang geleden. Een tijdje terug, hoe lang juist weet ik niet, liep ik een ernstige spierscheur op aan de rechter dij. Gaan ging nog.Wandelen zat er niet meer in.Je kan enkele tientallen meter lopen trekkebenen hoor maar een wandeling, al is het maar van een half uur, mag je op je buik schrijven.Lang, heel lang, kan het duren vooraleer je opnieuw totaal in evenwicht kan lopen. Heb je al eens ondervonden, dat je links een grotere stap zet dan rechts. Niet één keer maar voortdurend en niet om de zot uit te hangen. Je kan gewoon niet anders of je moet lopen zoals een juffertje met dringende behoeften.Ga zo maar een keer wandelen.Gisteren was het niet meer zichtbaar maar ik voelde toch nog dat er rechts veel minder soepelheid in zit.
Eerst reden we tot bij de fruitkweker om peren te halen.We staken dan door naar De Haan voor een wandelingetje aan het water.Altijd doen we de lengte van de dijk. Er was veel verkeer op de baan maar die bleken nog niet aangekomen aan zee. Onze auto konden we met een zee van plaats, parkeren in het straatje aan de zeekant bij het gemeentehuis.Zo komen we bijna aan het zuidelijk einde van de dijk uit. We kijken eerst hoe de wind zit en welk effect hij heeft op het zand.Het was een opkomende zuidwesterbriesje.Met één oogopslag zagen we het zand, gedreven door de wind, over de vlakte scheren.Op sommige plaatsen was die gladder geschoren dan op andere.We hadden dijk en strand niet voor ons alleen maar het scheelde niet veel.
Enkele koppels en een paar triootjes te na gesproken, konden het gevoel van verlatenheid niet wegnemen.Daarentegen was door hun aanwezigheid, de eenzaamheid doorbroken.Drie kinderen en een bende meeuwen overschreeuwden het eentonig gegrom van een behoorlijk rustige zee.
Door het nemen van fotos, moest ik zo nu en dan achterop hinkelen.
We kozen uit ervaring voor wind mee. Als je het zand over de vlakte ziet striemen, loop je best niet tegen wind in. Je kan dat wel doen als je een gesloten stofbril op je ogen parkeert, die dan af en toe beslaat door het grote verschil aan temperatuur tussen je lichaam en de buitenlucht. Dan ben je natuurlijk helemaal gezien.
Aan de hemel stond een waterzonnetje dat probeerde en erin slaagde flauwe schaduwen te creëren voor ons uit. Dan was het ongeveer half drie. .
Op de rug genomen foto's mag ik wel publiceren maar voor de zekerheid vroeg ik toch, als een bang schooljongetje, de toelating.
We zochten het hardste en gladste deel van het strand op, een veilige afstand af van de ebbe en vloedlijn. Zo werden we niet gestoord door opkomende golfjes. In de zomer, als je blootvoets door het zand baggert, ligt dat anders. Alhoewel je af en toen toch afkeer krijgt van het water, door aandrijvend bruin schuim. Dat krijg je liefst niet over je huid want dat is zicht- en voelbare polutie. Gisteren was die ook niet aanwezig. alles leek vredig en proper.
Kinderen en meeuwen en je hebt een boeiend, laawaaierig schowspel, boven de zee uit. Het grote lawijt komt van de meeuwen. Dan hoor je plots een schreeuw als het uit de hand eten pijnlijker is dan verwacht. Ook een meeuw kan zich al eens mispakken of is het dan het kind dat schreeuwt zonder dat er iets gebeurde?
Kwallen daarentegen zijn de rust zelf maar kom er niet aan of jouw rust zal eventjes vaarwel aan je zeggen, tot de jeuk helemaal over is. De ruiters hebben we niet gezien maar de duidelijke sporen wezen erop dat ze kort voorheen rustig voorbij waren gegaan in de richting van Bredene, dus tegen wind in. Die gasten zitten hoog genoeg om geen last te hebben van het zand in de ogen. Of de paarden dan met spleetogen lopen tegen het zand weet ik niet. Misschien lopen ze gewoon met hun ogen dicht. Als ze een stap te veel naar links of rechts zetten zullen ze wel een snok voelen om hen de juiste weg aan te duiden. Van wijzen kan je hier natuurlijk niet spreken hé.
Na onze, ietwat langer dan een half uur durende uitwaaibeurt, gingen we winkelen in de Aldi waar er slechts één kassadame een rustige namiddag beleefde. Van het andere personeel was er niemand te zien. Je kon ze in het magazijn horen rommelenen lachen.Waarschijnlijk waren ze bezig de speciale aankopen voor de zaterdag klaar aan het maken. De personeelsbezetting was mager. De kassabediende, die ik ondertussen zeer goed ken vertelde ons dat alle bewerkingen en de duur ervan per kassa door de computer geregistreerd worden. Dat legt wel uit waarom het personeel van Aldi altijd zo gedreven aan de slag is. Toch blijven ze altijd vriendelijk en heel beleefd. De Gerante heeft altijd wel een beetje tijd voor een kort babbeltje terwijl ze efkens haar werk laat rusten. Bij de anderen zie je dat niet. Bij hen is het 'klappen en breien'.
Eens we thuis waren hebben we een goede pot gedronken.We zijn rond twee uur vertrokken en het was toch goed na vieren toen we terug het poortje achter ons dicht trokken. En wat denk je dat er het meeste deugd deed, de uitstap of de pot achteraf? In feite kan het één niet zonder het andere. De pot is de bekroning, het orgelpunt op iets dat afzonderlijk ook deugd kan doen.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.