Een zekere Jozef Vanwalleghem, een chroniqueur, schreef in april 1790 het volgende:
"In den nagt tusschen den 3 en 4 april, zijnde den eersten paeschdag, ontrent den één uren, wiert ontrent het Torreburggsken in 't water gevonden de weduwe Halvoet, wonended in 't Pottevinken, teenemael in haere falie gewentelt zijnde als zij uijt het water getrokken wiert.  Het treurig eijnde van dees bedaegde vrouw op de volgende wijse toegegaen zijnde: daegs tevooren, scheen zij zig niet wel te bevinden en liet den doctor haelen, die haer visecatoriën (d.i. medicamenten) ordoneerde; dies niettegenstaende ging zij ontrent den vier uren naer de kercke der eerweerde paters carmeliten, zoo zij zeijde, te bichte.  Sedert het vertrek dan uijt haer huijs is zij van niemant meer gesien, dus wordt er grootelijcks getwijffelt of dees vrouw in de kerk geweest heeft of niet en of zij mogelijks, iet in haer hooft stekende, van zelfs in 't water gegaen is of bij ongelucke in 't zelve gevallen en verdronken, waerop meest vermoed wordt dat dese vrouw door den zeer hevigen noordenwindt, die hoe langer hoe sterker aenhout, in 't water bij ongelucke langs dien kant, waer geene kaeijen zijn, in 't water gevlogen is; zulks gevolgentlijk een raedtsel zijnde hoe dese ongeluckige haer leven geëijndigt heeft."

Wil ik maar zeggen hiermee: gelukkig dat er nu op deze plek omtrent het 'Torreburggsken' (de Torenbrug) 'kaeijen' zijn en ook reddingsboeien voorradig zijn om, als er per ongeluk toch nog iemand in het water sukkelt, die persoon alsnog gered kan worden.  Als een of andere onverlaat een grap uithaalt met die reddingsboei kan dat uiteindelijk niet meer.