|
+ Poëzie.
Weer zonsondergang zonsondergang onder
de gouden bruiloft.In het bos zingen al heel lang nachtegalen.
En in het geritsel van bladeren, als in een fluisterend afscheid,
hoor ik je erkenning van liefde. De akkoorden van dromen klinken met een zilveren snaar. Ik ben nog steeds zo warm in mijn open armen, ik haast me om geen afscheidscarnaval te missen. Ach, haast je niet in de herfst, de jurk eraf trek hem in onstuimige strelingen onder de zijde.
Ach, val, haast je niet, want het is nu geliefd,
laat het geluk onder de vleugel langer aanhouden,
laat je hart ontmaskeren, je warmte is bewaard,
maar haast je niet, ik moet mijn hart eruit halen.
houd, blijf, deel met de vergulden. Kijk opnieuw
in het venster onder de verstrooiing van de
dageraad. Op de zintuigen bespeel een nog steeds niet
gezongen noot.Harmonie van liefde in mijn hart geef het.
Ach, val, haast je niet, onder de spatten van de dageraad.
Met een kristallen traan om je te bekeren van schuldgevoel.
In mij, net als de hop, speelt de zomer. Ach, val, haast me
niet, rijg een spinnenweb, knarsen in de kruin. De gewenste
term, om nog steeds geliefd te blijven.Ik wil zelfs nog
voordat de sterren vliegen liefhebben. Gemorst een druppel
goud aan mijn voeten.Als gulle schulden voor het verdriet.
Ah, herfst, wees niet aan het draaien, huil niet voor de deur.
Ik geloof die lente, als een vakantie, ik zal wachten ...
|
