|
+ Poëzie.
Alles gaat voorbij. Problemen en verdriet. Maar het belangrijkste is
dat we niet wild zijn.Ze verdronken niet in hun eigen zorgen.
In verraad, verliezen en bankbiljetten.
We hebben zo'n haast om eerder een leven te regelen. Het lijkt erop
dat we zeven keer zullen leven. En zelfs door geluk rennen we.
Als we geen tijd hebben om te leven.
De lucht maakt vaak aanwijzingen. Hij opent de deur,
verwijdert het masker. Het toont de weg,
mensen met een hart.Maar we zien niet.
Zijn bezig met onszelf.
Er zijn geen ongelukken in de wereld.En degene die test stuurt,
Wil alleen dat we wijzer worden. Naar de mensheid
opgevoed in het hart.
En we rennen, we rennen achter bochten. Een banaal schema
thuis, familie, werk.En waar is de liefde?
Wandelt in de armen. Het hart voor
ons, als onzichtbaar.
En zij, het hart, wil net zoveel als voorheen.Vertrouw op minstens
een kleine hoop. En voel erg geliefd. Het hart leeft
ook en wil geloven.
En je moet stoppen op de vlucht. Om naast elkaar oprechte
gezichten te vinden. Alles gaat voorbij. Laat de zon
schijnen, opwarmen. Maar het belangrijkste is
dat we wijzer worden.
Ravel, we dansen bolero's!
Voor degenen die muziek in de pen veranderen, is
er in deze wereld een oervakantie.
Koor van doedelzakken mager en verdrietig.
En deze dans van langzame begeerte.
Spanje! Ik ben weer dronken geweest.
Droombloem verheven gekoesterd.
Nogmaals jouw beeld voor mij brandt.
Achter de verre rand van de Pyreneeën.
Helaas, de gekwelde Madrid viel stil,
alles in de echo's van de vliegende straal,
en Dolores Ibarruri is niet met hem.
Maar de mensen leven en zijn lied leeft.
Dans, Ravel, je gigantische dans,
dans, Ravel! Wees niet depressief, Spanjaard.
Rotate, History, cast millstones. Wees een
molenaar in het vreselijke uur van de branding.
Oh, bolero, de heilige strijd van de strijd in die tijd.
Laten we het nummer van vandaag leven. Laat het verleden ons niet
langer storen. Waarom zouden we ons zorgen maken,
wanneer kunnen we het niet repareren? Fouten begaan gisteren,
zal ons vertellen de dag van morgen weg.
Al het beste in mijn hart, hebben verzameld, zullen we vertrekken in
het verleden tegenslagen en problemen.
Neem met je mee uit de afgelopen liefde, zo lang, koude nachten.
Ze heeft onz hart weer opgewarmd. We zullen haat achterlaten.
Hoop het te nemen, wat schilderde ons de bitterheid en verbrandde
het hart met een vuur. Wanhoop om mee te nemen zal dat niet.
In het verleden het hele bezinksel van het kwaad achterlatend, wat ooit in ons hart was opgeslagen. Laten we goede daden met ons meenemen, die we veel hebben gedaan. We kunnen de afgelopen dag niet terugkeren, hoewel het niet gemakkelijk is om afstand te doen.Met zoveel rijkdom in hart en nieren. We hebben geen toekomst om bang te zijn.
Dit goud is herfst. Dit haar is witachtig
Alles is verschenen, zoals de redding van de
rusteloze hark.
Lange tijd verliet ik mijn land,
waar de weiden en struikgewas zijn.
In stedelijke en bittere glorie
wilde ik de verlorenen leven.
Ik wilde dat mijn hart doof was.
Ik herinnerde me de tuin en de zomer.
Waar de muziek van de kikkers was,
groeide ik mezelf een dichter.
Er is nu zo'n herfst.
Esdoorn en linde in de ramen van de kamers,
vertakte takken met takken, op
zoek naar hen die herinnerd worden.
Ze zijn lang niet op de wereld geweest.
Een maand op een eenvoudig kerkhof.
Op de kruisen en met datums als merktekens.
Dat wij ook bij hen zullen komen op een bezoek.
Dat wij, na het alarm te hebben overleefd.
Laten wij onder deze cabines doorgaan .
Alle golvende wegen.
Alleen vreugde wordt door de levenden geschonken.
Schat, ga naast
me zitten, laten we in elkaars ogen kijken.
Ik wil er zachtaardig uitzien.
Luister naar een sensuele zucht.
|
