|
+ Poëzie.
Gebladerte ...
Laat dennen en sparren De hele winter uitsteken.
In de sneeuw en sneeuwstormen verpakt, slaap.
Hun magere groenen, zoals de naalden van een
egel, al wordt het niet voor altijd geel, maar voor
altijd niet fris.Wij, de lichte stam, de bloem en de glans
En een korte tijd op de takken van de gasten.
De hele rode zomer. We waren in schoonheid,
speelden met stralen, badend in dauw.
Maar de vogels zongen, de bloemen bloeiden, de
stralen werden bleek, de zacht zoete vertrokken.
Dus wat is het geschenk voor ons om op te hangen
en geel te worden? Wees niet beter dan zij
en we moeten wegvliegen.Oh winderige wind,
snel, snel! Snel zullen we de saaie takken afbreken.
We willen niet wachten, Fly, vliegen!
We vliegen!
Ze gaan weg. Dit is onvermijdelijk. Het leven van een hond is kort.
Ze houden van ons trouw en teder al deze tien met iets korte jaren.
Ze gaan weg. Dood, ziekte af te schaffen. Ja, we blijven.We moeten
blijven herinneren en liefhebben. We blijven hun gedachten herinneren,
hun geblaf in de ochtend en de gescheurde zetel, en hoe ze ons altijd
gelukkig hadden gemaakt, en hoe eigenwijs ze waren als een schaap.
Ze gaan weg. Het geheugen blijft. We hebben deze herinnering voor
allemaal. Maar weer wordt er geblaf in het appartement gehoord.
"Hij ziet er zo uit". En we zijn opnieuw nodig. Mijn hond, ik heb
je ogen zo nodig betrouwbaar, streng, als geheugen. Zulke zijn
in de kerken op de beelden, dat ze rustig met ons praten. Je verwarmde
me met je warmte, vermoeide handen tegen mijn natte neus.
Zoals het is gebeurd, dat je "zweet". Plotseling bleek het een aarden
helling te zijn? Vertel me hoe je je tracks kunt vinden in
de ruimte van lichtjaren. Zoek me, alsjeblieft, vind, vind,
je krijgt het van nature. 'S Avonds keert u naar mij terug,
maar verdwijnt om de een of andere reden' s ochtends.
En weer scheiden is moeilijker dan dubbel.
Ah, als je wist hoe moeilijk het is.
Waar kijk je gretig naar de weg? Weet je, de hartslag is
gealarmeerd. Je hele gezicht flitste plotseling.
En waarom rende je haastig?
Op jou, met de armen over elkaar,
keek het rijtuig van de kornet.
Het is niet geweldig om naar je te kijken, iedereen
houdt van je om niet verliefd te worden.
Het rode lint draait speels in je haar, zwart als de nacht
Door de blos van je donkere wangen breekt de lichte
pluisjes door, van onder de wenkbrauwen
van je halfronde blikken slim naar het kijkgaatje.
Blik van een wrede woesteling, vol van charmes,
vonkend bloed, een oude man zal geschenken verpesten,
in het hart van een jonge man die liefde gooit.
Je zult leven en je zult het volledig vieren.
Er zal een leven zijn en het is vol en gemakkelijk.
Ja, niet dat voor jou viel op een aandeel.
Als je een schort onder je oksels knoopt, zul je de lelijke
kist verdraaien. Zal de kloppende echtgenoot
en de schoonmoeder je verslaan met drie doden.
Van werk, en zwart en moeilijk geen tijd hebben
om te bloeien. Dompel jezelf onder in een
onberispelijke droom. Je zult voeden, werken en eten.
En in je gezicht, vol beweging, vol van leven,
zal er plotseling uitdrukking verschijnen
van dom geduld en zinloze, eeuwige angst.
En begraven in een vochtig graf. Hoe gaat u door
uw harde pad. Nutteloos uitgedoofde kracht.
En niets verwarmde je hart.
Kijk niet met verlangen naar de weg en haast je niet
en verdrink het alarm in mijn hart.
De paarden zijn sterk en vol en opvallend, en de koetsier
is dronken, en naar de andere. Een jonge kornet snelt.
MENSEN WAARDEREN VOOR ALLES.
Misschien niet meteen, geleidelijk.
Alleen is het niet duidelijk waarom
ze wennen aan pijn en verraad.
En met wat vrienden verraden,
en met het feit dat geliefden vertrekken.
Zeg, je kunt niet wennen?
We begrijpen het, zoals.
Maar deze wereld is vreemd,
iets dat voorheen onmogelijk was.
We accepteren onmerkbaar,
logisch, verstandig, zorgvuldig.
Hier is niets veranderd.
We zijn gewoon allemaal ver van de eenentwintig.
Mensen wennen en leven.
En waar wil je naartoe?
|
