|
+ Poëzie.
In staat zijn om te weten dat verdriet sterfelijk is.
Iedereen die houdt van waar, maar wreed immens,
en die overal om hem lacht. Is het mogelijk om in geliefde te leven?
Zodat hij haar niet kan zien? Kan ik hopen te zijn, om je nu te smeken?
Maar als ik je pijn zou kunnen doen,word ik hiervoor genoeg gestraft
door mijn verdriet. Wees vriendelijk aangeraakt, met mij om vrede te sluiten.
Want ik ben voor eeuwig gehecht aan je door liefde.
Waarschijnlijk is er veel vergeven, wrok, tranen voor kleinigheden,
en natuurlijk vergat ik de onrechtvaardigheid van uw woorden.
Helaas, dromen zijn onuitvoerbaar, er is geen duplicaat in ons leven,
we zijn zorgvuldig kwetsbaar geworden.Beter dan ooit.
Ik wil zoveel, kom soms terug, op het oude moment, maak alles vast,
sluit mijn ogen en word daar wakker, nieuwe plaatsen in alles.
Dus het zou wenselijk zijn om warmte te gebruiken, die eerder niet
opgeslagen was. Ja, hoe stom ik was,
bedankt voor de herinnering die ik heb bewaard.
Onder de bomen van de seculiere liefde valse schoonheid
van uw ogen en uw woorden.Tot ziens, er is een nachtschaduw,
de nacht is kort, als een droom, maar ik weet het,
morgen is een nieuwe dag, en een nieuwe wet voor jou.
Wees geen onzin, geen spook van het bos, maar de oude dame
kende geen feeën met zo'n ontrouw van de ogen, met een
veranderlijke ziel!
Waarom verliezen we vrienden zo snel?
Is er een understatement of onwil om te begrijpen?
Misschien de zaak die
verkrachting vermindert, egoïsme, pofigisme, niet de wens om te accepteren?
Waarom verliezen we vrienden zo snel?
Waarom is het soms zo moeilijk om zich te verontschuldigen?
Waarom bijten we soms op onze lippen?
Waarom is een oude vriend tegenwoordig een vreemde?
In harmonische klanken worden de liederen gegoten door Harmonic Wave.
Ze houden ervan om magisch te lopen en met snelheid voorbij te gaan.
Ik zal achter hen aan vliegen. Ik zal het hart in zich hebben.
Hoeveel geluiden, hoeveel liedjes heb ik weer in mij gehoord.
Hoeveel beelden van wonderen zijn in de lucht nieuw leven ingeblazen.
Onder hen scheen zij, een jonge vrouw, met schoonheid.
Pure vurige liefde. De wereld van de aarde is verduisterd.
Vlieg weg in de lucht geluiden, verstop in de verte.
Hier ben ik met haar, hier ben ik blij, hou van me op aarde.
 Niet iemand kwaad doen, het zal als een boemerang terug komen.
Niet spugen in de put, het water is om te drinken.
Niet vrienden verraden, ze kunnen niet worden vervangen,
en geliefden niet te verliezen, zal niet terug komen.
Niet liegen tegen jezelf, met de tijd om te kijken
wat dit liegen zichzelf verraden.
En het leven vertrekt zonder afscheid te nemen. Bladeren, alsof ze
nergens heen kunnen. In de hemelse waas, oplost, druppelt een woord
druppel. En ik zou graag terug willen keren. En misschien in iets om te
begrijpen, en iets gewoon doorstrepen. Stop de snelle trein, druk op
de stop en tikt en tikt. Herschrijven zou opnieuw het verhaal zijn.
Maar het leven gaat weg zonder afscheid te nemen. De tweede kans
geeft niet. Alleen een glimlach, weggaan, en de rekening voor
het verleden zal komen.
Ik zal zeggen zoals je bent, zonder te liegen:
Grote vriendschap is in de wereld!
De vrije wind weet het,
en de bergen weten het, en de zeeën.
Grote vriendschap in de oceaan.
Het zevende continent leeft.
Daar is de sneeuw in de moestuin gesmolten.
Het ijs is vervreemd.
|
