|
+ Poëzie.
Ik hou van de sneeuw.
In de aanwezigheid van de maan.
Onder het licht van een slee.
Met een vriend snel en vrij is,warm en fris is.
Moeder schudt je hand, brandend en bevend!
Wenst ze jou een gelukkig nieuwjaar.
Ga door
hetleven, breek niet,
je tanden, moeite geef niet op,
zoek je weg in de pikdonkerheid,
het slechte gedoemde lot, bloed dat
stroomt gebroken voeten.Een dieprode
voetafdrukin de sneeuw, een paar doorkruiste wegen,
van pijn 's nachts.Ik kan niet slapen, en als een engel die ik
gevallen heb, nam de Heer mijn vleugels weg, in het witte licht ben
ik onzin.Ik zal mijn knieën buigen en me bekeren, ik vraag hem om me
te horen, misschien zal ik blij zijn dat ik ...
Ik ging langzaam, afgedaald naar de grond schemering van de winter.
De laatste dagen van de jongen kwamen vertrouwelijk uit de duisternis ...
Ze kwamen en gingen op hun schouders staan, en zongen met de wind
om de lente ... En ik liep stil , voor altijd in de diepte ...
Oh, de beste dagen waren in leven! Onder jouw lied vanuit de diepten.
Naar de aarde kwam de schemering. En de eeuwigheid verrees dromen!
De trottoirs zijn verstopt, overal is het wit-wit:
Sneeuw-sneeuw-sneeuwval!Genoeg voor schoppen,
voor schoppen en krabbers, voor grote vrachtwagens.
De sneeuw was 's nachts dik en wit.
Vanuit de sneeuw zie ik de kamer er is licht.
Ook de winterzon staat op. Zoals elke dag, voller en beter,
vollediger en beter in het nieuwe jaar.
Maak niet wakker wat er is gebleven.
Maak je geen zorgen over wat niet is uitgekomen.
Te vroeg verlies en vermoeidheid,ervaring in mijn leven heeft geleid.
Tot ik ben wat ik ben wie ik ben.
De wind bracht van verre lederen van de lentetint.
Ergens licht en diepe Hemel opende een schroot.
In deze bodemloze azuurblauwe hemel,
in de schemering van een nauwe lente, huilden de winterstormen,
werden sterrendromen gerepeteerd.
Mijn snaren huilden schuchter, donker en diep .
De wind bracht van ver weg uw gezongen liedjes.
 Ik wil geen oude grootmoeder zijn. Het zal niet werken voor mij.
Loop met mijn fiets over de markt. Ik wil niet voor zonsopgang met
zonsopgang wakker worden. En constant weerzinwekkend,
zich de helft van de woorden niet herinnerend. En ik wil niet naar de
groene hoed in de kliniek gaan. In de gang, luid schuifelend, worden de
recepten gedragen. Ik hoef mijn tanden, bril, soms mijn baard niet op
te zetten. En dun, als twee lippen, dat ze geen voedsel vasthouden.
Draag een bruine rok, een hoofddoek en een oude jas.
Begrijp een eenvoudige grap niet en vraag haar honderd keer.
Waarom heb ik gebarsten hielen, doorhangende romp en grijs haar,
Ik wil ik wil. Met vriendinnen op een bank zitten, in het theater voor
de première. Ja, op de eerste rij en dan in het café.
Ik wil delen met mijn kleinkinderen, Om te praten. Niet over het weer.
Ik wil een coole grootmoeder worden.Zonder een stok om te lopen.
Pillen neen, veelkleurige likeur drinken ja. Ik zou met mijn
kleinkinderen op de dans zijn. Om de oude mensen te benijden,
om een tango te dansen. Ik wil zoveeeel in mijn oude dagen.
 Bewaar me, mijn talisman, houd me in de dagen van de jacht,
in dagen van berouw, opwinding, je werd mij gegeven op de dag
van verdriet. Als de oceaan om me heen opraakt, scheuren van het
gebrul. Als stormen uit de wolken barsten. Houd mij, mijn talisman.
In de afzondering van het buitenland, In de schoot van saaie vrede,
In de angst voor een vurig gevecht, houd me, mijn talisman.
Heilig zoet bedrog, het magische licht van souls. Het verborg, veranderde.
Houd mij, mijn talisman. Laat het voor altijd de wonden van het hart
zijn, het zal de herinnering niet smelten. Tot ziens, hoop, slaap, begeerte.
Houd mij, mijn talisman.
Allen die me ooit kwaad hadden gedaan en woedend stenen op mijn rug
gooiden, die lasterden,
ik vergeef ze.
Wie gaf mij niet in een bitter uur de hand. En wie heeft vernederd,
ik vergeef jou.
Vergevensgezind, maak ik mijn het hart schoon.
Ik vergeef degenen
mijn liefde beschoten, met een dunne spies , die veroordeeld, gefluisterd
achter mijn rug. Het hart is gebroken, maar toch zit er graan in
en daarom zal het in de lente ontkiemen.
Ik betaal je niet met dezelfde munt terug, ik wil mijn hart niet bederven
met last van haat. Ik respecteer je niet, ik hou niet van, maar ik zweer het
niet, ik red geen grieven, ik veracht het niet. Eenvoudig,
ik vergeef je.
Ik ben blij dat ik je kan vergeven, geen plannen om wraak te nemen.
Heeft niemand van jullie beledigd. En, haat voor mij, in mijn hart van
het houden, je zult me nog lang herinneren. En ik vergaf je allemaal,
en ik vergat het. Ik wil mijn overtreders vertellen. Wie was wreed
tegen mij, en onverbiddelijk. Dat, ondanks lage motieven, die je niet kon
verbergen, ik zal je mijn hele leven bedanken. je bent mijn vijanden niet.
Mijn leraren ben jij ...
Er is een tovenares haar naam is winter.
Ze is gekomen, verspreid in bosjes.Zij hing aan de takken van eiken,
heeft golvende tapijten gelegd. Tussen velden rondom heuvels.
Met een roerloze rivier in vergelijking met een mollige lijkwade.
De vorst glinsterde en we zijn blij met de winter. Winter rekwisieten.
|
