|
Langs mijn straat klinkt dat jaar stappen mijn vrienden
vertrekken. Mijn vrienden, het langzame vertrek van
die duisternis achter de ramen is aangenaam.
Mijn vrienden rennen, er is geen muziek
of zang in hun huizen, en alleen als de meisjes
van Parijs blauw hun veren aansteken. Wel, ja,
wel, niet de angst voor jou wakker maken, weerloos,
midden in deze nacht. Tot het verraad van de
mysterieuze passie, mijn vrienden, mist je ogen.
Oh eenzaamheid, hoe jouw karakter is cool.
Schitterend met een ijzeren kompas, hoe koud
je de cirkel sluit, geen aandacht schenkt aan de
nutteloze zekerheid. Dus bel me en beloon. Je lieveling,
gestreeld door jou,getroost, leunend tegen je borst,
was je koude blauw.
Laat me op je tenen gaan staan in je bos, aan het einde
van het slow motion gebaar, vind je gebladerte, breng het
naar je gezicht, en voel je als wees, als gelukzaligheid.
Geef me de stilte van je bibliotheken, je concerten strikte
motieven, en wijs, ik zal diegenen vergeten die zijn
gestorven of nog leven. En ik zal wijsheid en verdriet
leren kennen, voorwerpen vertrouwen me hun geheime
betekenis toe. De natuur, leunend tegen mijn schouders,
zal de geheimen van haar kinderen aankondigen.
En dan van tranen, van duisternis, van de arme
onwetendheid van vroegere vrienden, zullen mijn
mooie trekken verschijnen en weer oplossen.
|
