|
+Poëzie.
Het hart, de vlam van de wispelturige, in deze
wilde bloembladen, zal ik in mijn gedichten
alles vinden wat niet in het leven zal zijn.
Het leven is als een schip een klein Spaans
kasteel door. Dat is allemaal niet haalbaar,
ik zal het zelf implementeren.
Alle kans om elkaar te ontmoeten. Weg kan
het me iets schelen? Laat geen antwoord
worden gegeven. Ik zal mezelf antwoorden.
Met een kinderliedje op mijn lippen ga ik naar
mijn geboorteland. Alles wat niet in het leven
zal zijn, zal ik in mijn gedichten vinden.
Vrienden verzamelen zich in de buurt van het blog.
En de gedichten lezen een beetje. Ik schrijf met een
hart de antwoorden. Zoals altijd, zal ik het voelen. Ik zal
komen rennen, de bergen van het leven terzijde schuiven,
In virtualiteit, waarin het open is. Mijn hart is voor hen
die in het echte leven zijn. Onze ontmoeting werd meer dan
eens gepresenteerd. Niet meer dan hun woorden in het
universum. Ik raakte geleidelijk aan aan mijn vrienden gewend.
Uit andere steden vanavond komen verschillende harten
naar voren om elkaar te ontmoeten. We lezen elkaar online.
Als het verdrietig is, drukken we op de borst. Vrijwel, maar oprecht,
precies. Laten we elkaar weer ontmoeten in de donkere nacht.
Ik huil op de schoot van mijn vriend. Vertel je dat het geen
taak is. En ze zal me helpen met advies. Daar praten we over,
en daarover. Zonder vrienden op de lentedag helaas.
Vrienden hebben een hart die mooi is en op de juiste plaats.
En vandaar een mysterieus licht. Een straaltje zonneschijn
zal de dichter verwarmen. Aan virtuele vrienden deze lijnen.
Weet dat we samen niet alleen zijn. Hartwonden genezen,
van de glimlach van vrienden op het scherm.
|
