|
+Poëzie.
Herfstavond. De lucht is helder, en het bos is helemaal
naakt. Ik zoek tevergeefs naar mijn ogen. Nergens
vergeten blad. Nee op het zand van de brede steegjes.
Iedereen kalmeerde en stilletjes te slapen. Net als in
het hart van de trieste dagen van de verre
stilte slaapt de bedroefde rij.
Op de rode avond dacht de weg, Struiken van lijsterbes
mistige diepte. Hut van de oude vrouw kraak op
de drempel kauwt geurige kruimel stilte.
De herfst koud zacht en gedwee. Sneaks waas
naar de haverwerf. Door het blauw van het glas glinstert
de geelharige jongen zijn blik op de truc van het spel.
Nadat de pijp is omarmd, sprankelt de as van groen
uit de roze oven. Iemand is het niet, en wind met dunne
lippen. Over iemand die fluistert, in de nacht omkomt.
Iemand's hakken verpletteren niet langer
de bosjes. Bladgoud en grasgoud.
Zuchten, duiken mager rinkelen.
Kussende snavel van een kakelende uil.
Het slot is dikker, in de schuur van vrede en slaperigheid. De
witte weg zal een glibberige sloot in beeld brengen. En zachtjes
gerst strooien, bungelend aan de lippen van knikkende koeien.
|
