Zoals de tittel laat vermoeden, stond ik daar met een bang hartje aan het vertrek van deze wedstrijd, dit na de vroege aftocht van m'n poulain in Snaaskerke. En ja dit was een echte waaierkoers, met een 150vertrekkers werd de boel na pakweg 5 à 6 km'rs in 5 waaiers getrokken. Dat was het resultaat van (zéér) veel wind en smalle wegen. Natuurlijk zaten de besten (UCI ploegen) vooraan, 2 Sengers Ladies in de 2de groep, die na enig verweer werk terug konden aansluiten en Eveline met 2 kompanen in de 3de waaier. Maar wat zag ze er terug goed uit op de fiets, dit in tegenstelling van 14 dagen geleden. Ze had goed begrepen hoe het moest, want ze draaide in het bolleke goed mee zodat ze niet op de ketting zat waar de deur altijd open staat. Na de 1ste grote ronde (28km) waren er al pakweg 30 rensters die al in de douche stonden, en na 60km werd ook haar peloton een 25tal uit koers genomen, anders zou de organisatie in problemen komen voor de aanvang van de lokale rondjes. Uiteindelijk zijn er maar 69 aangekomen, maar wat klonk ze na afloop positief ondanks geen resultaat. Ik hoor nog steeds haar woorden " Dit ligt me blijkbaar wel, dat zijn mijn koersen, alleen nog wat sterker worden". Dat is de spirit zo hoor ik het graag.
Het terug in wedstrijd treden was voorzien voor zondag in Waarschoot, dit na enige gezondheidsperikelen. Maar door problemen om een volledige ploeg samen te stellen werd op mij beroep gedaan voor zaterdag de "7de dorpenomloop van Aalburg" NL te rijden. Dus hierbij neem ik m'n verantwoordelijkheid op om een herstart te maken ten dienste van de ploeg. Het zal natuurlijk een harde noot worden, maar als sporter leer je met zulke omstandigheden om te gaan, m.a.w. we schrapen al ons kunnen bijeen en zullen wel zien wat er van komt. Het gevolg hiervan kan zijn dat er voor zondag in Waarschoot zal gepast worden als ik zaterdag de volledige km'rs kan afmalen.
Das het leven van een koereur, leren met vallen en opstaan. Een goede dag afgewisseld met een slechte dag. De waarschuwingen van de winter werkelijkheid geworden. De terugslag groter dan ik zelf voor mogelijk gehouden had. Het ging vandaag niet en daarmee uit.
Ik stond vandaag aan de start in Snaaskerke. De wind speelde hevig en het beloofde wel een stevige koers te worden. Ik voelde mij echter al heel de week "niet-je-dat" en dat weerspiegelde zich al snel in de koers. Het blokkeerde en het ging voor geen meter. Zonder dat ik er een oorzaak voor heb. Schouder ophalend, het ging niet en ik kan niet anders dan gewoon teleur gesteld zijn. Ik hoop eerlijk gezegd dat het bloed onderzoek van komende week soelaas brengt. Ik kan zoeken naar excuses maar zal gewoon moeten leren leven met de standaard regel: "als eerste jaars elite betaal je veel leerschool en mag je niets verwachten!" Helaas. Punt uit.
Volgende week blijf ik is een weekje thuis, rust of zo iets.
Ik heb een druk weekend achter de boeg, met twee zware koersen. Hoewel het aanvankelijk niet op mijn programma stond, startte ik gisteren in Bredene (eigenlijk Knokke maar de aankomst lag wel zo'n 50 km verder). Ik kreeg een duidelijk missie mee, waar ik helaas niet toe kwam. Na 30 km lag er in het parcours een venijnige kasseistrook van een dikke twee km. We waren goed gebriefd en wisten duidelijk wat er zou gaan gebeuren. Ik moesten echter in de aanloop naar het beruchte ding al een ferme cartouche verspelen waardoor ik al snel plaffoneerde op de kasseibaan. Als 20ste was ik op gedraaid op het kleine stukje hel, en draaide zo'n 60 posities verder weer er af. Niets voor mij die "hel" toestanden. Tussen de auto's kon ik terug komen tot het derde peloton dat ondertussen ontstaan was. De kassei strook had heel wat slachtoffers gemaakt en indien de wind niet in de rug had gezeten richting plaatselijke toer, had hier de koers zeker in een definitieve plooi gelegen. Er gebeuren een aantal samensmeltingen maar 3 omvangrijke pelotons bleven elkaar najagen. Ik besloot er dan maar snel een goede training van te maken want eens de kassei voorbij kwam ik er snel weer door. Ik had zeker geen slechte dag en draaide gewoon goed mee rond in ons groepje. Het maakte allemaal niet veel uit, sprinten voor een 60e plaats stelt toch niets voor. Na 90km werden we uit koers gehaald. We hadden op dat moment 2minuten achterstand op een veel omvangrijker tweede peloton. Wat er alleen maar op duidt dat het bij ons zeker ook niet stil viel. Wie er gewonnen is, vind je op www.wielerbondvlaanderen.be en ik ging moe naar huis.
Rust kon ik wel gebruiken. Het waren 90 zware kilometers geweest en vandaag stond er al weer een koers op het programma. Veldhoven in Nederland in de buurt van onze sponsor AO Smidt. Ik voelde al voor het vertrek dat mijn benen zwaar aanvoelden van de dag voordien maar ach, dat rij je er toch zo uit? Er stond 75 km geprogrammeerd. Bitter weinig voor een hoop elite dames. Die koers werd vervolgens nog eens ingekort omdat de doortocht van onze mannelijke elite collega's in het gedrang zou komen. Er kunnen moeilijk twee omvangrijke peloton's passeren op een kleine baan door een centrum. 65 km reden we dus. In het begin had ik het moeilijk. Mijn ritme vond ik maar langzaam. Half koers leek ik op te fleuren maar na enkele krachtige aanvallen (van andere rensters) voelde ik dat mijn benen vandaag toch niet hun beste dag kenden. Toen ik ook nog twee ploegmaten tegen de grond zag gaan voelde ik mij zeker niet meer op mn gemak! Sofie vloog uit de bocht en kon door platte band haar koers niet meer verder zetten. Arys was er erger aan toe! Zij viel tegen de drang hekken en werd naar het ziekenhuis afgevoerd. Hopelijk valt de schade nogal mee en kan ze snel weer koersen! Spectaculair zag het er alvast wel uit! Het plan was vervolgens dat ik me op de sprint zou concentreren. Claudia leidde me zo goed mogelijk naar voor maar op de rotondes voor de aankomst was het een en al chaos. Opschuiven was nog moeilijk en voor de hoofdprijzen sprinten zat er ook al niet meer in. Vos en consorten hadden al lang het hazenpad gekozen en waren naar verluid tegen 60km/u de laatste ronden rond gereden. Gekken! We haalden uiteindelijk toch ook een koers gemiddelde van ruim boven de 40. Ik eindigde ergens in het peloton en moet het daar dit weekend maar mee doen. Tevreden over mijn weekend? Bwa, hieruit heb ik weeral veel geleerd.
Volgende week zaterdag rijd ik ergens een kermiskoers in ik-ben-de-naam-tijdelijk-kwijt. Maar ik weet het nog wel te zeggen. Als ik er aan denk.
Jolien D'Hoore wint massaspurt voor 1ste jaars Eveline Dergent.
De eerste koers voor Dames Elite in het Waasland was een voltreffer. Ondanks dat heel wat dames in Luxemburg aanwezig waren, kreeg Sport & Feestcomiteit Duizend Appels op het Wijnveld in Sinaai toch 96 rensters aan de start. Om 16u15 werden ze de weg opgestuurd voor twaalf ronden van 7,25 km. of een totaal van 87 km.
In de openingsronden werd de eerste schifting doorgevoerd. Verschillende rensters moesten de rol lossen. De Nederlandse Baukje Doedee ging even voor het peloton uitrijden. Anja Buysse (Sengers Team) volgde haar voorbeeld. Iets voor halfweg koers, leek het serieuzer. Amy De Ridder, Dunja Ceulemans, Elien Vercamer, de Engelse Laura Trott en het Nederlandse duo Karin Truijan-Baukje Doedee kregen al snel twintig seconden van het peloton. Maar na drie ronden Fel actervolginswerk van een knap Sengers Ladies Cycling Team kwam het tot een hergroepering. Er volgden nog verschillende aanvalspogingen. Niemand slaagde erin om uit de greep van het peloton te blijven. Het ganse pak, een kleine 70 rensters, kwam op de aankomststreep afgestormd. Jolien D'Hoore toonde zich duidelijk de snelste voor Eveline Dergent die het teamwerk met een mooie 2de plaats bedankte.
Nog geen drie seizoenen heb ik op mijn actief maar ik ben toch al bezig mijn eigen traditie te introduceren. De voorbije twee jaar opende ik de eerste helft van het voorjaar met een hoop pech. Vorig jaar zat daar onder meer een pad breuk in en wat valpartijen. Dit jaar is het blijkbaar niet anders. Als het parcours of het weer al eens niet volledig tegen zitten dan wel het materiaal.
Vandaag koerste ik in Borsele. Ik kreeg aanvankelijk te horen dat mijn banden waren opgeblazen om te winnen. Ze moesten vliegen! Oke, buiten beschouwing gelaten dat er 13 UCI ploegen aan de start stonden met grote namen. Mijn dag doelstelling was gebasseerd op de voorbije uitslagen gewoon goed uitrijden en hopelijk mij in de sprint ergens vooraan plaatsen. Wonderen kunnen we niet verwachten als eerste jaars elite en het pollen seizoen dat momenteel in top conditie verkeerd. Ik had van bij de start een goed gevoel. Mijn medicatie tegen de allergie scheen goed aan te slaan en ik peddelde mee in het onrustige peloton. Er wordt veel gewrongen maar ik kon me ondanks alles toch voorin handhaven.
Na ruim een halve ronde vond ik de vering van mijn fiets plots toch iets te goed worden. Ik had al snel door dat dat lek betekende al deed ik er nog even over om te ontdekken dat het vooraan was en niet achteraan. Onze volgwagen had nummer 22 en volgde een paar minuten achter de kop van het peloton. Tegen dat iedereen mij effectief gepasseerd was en ik een nieuw wiel had waren we inderdaad al wel een einde verder en leek terug de aansluiting maken bij het peloton op een voldwongen Sisyfus opdracht .
Ik sakkerde en vloekte... Nu dat het gevoel eens goed zat en het parcours me lag! Het reserve wiel bracht me niet verder dan de passage aan de streep. 25 km alleen verder bollen zag ik niet zitten en ik dropte mijn fiets in handen van papa. Op het moment van mijn materiaal pech trokken ze vooraan alles op een lint en dan is terug komen aansluiten vrijwel onmogelijk. De achterstand vergrote spectaculair en het kaarske ging sneller en sneller uit. Ik was teleur gesteld! Zwaar teleur gesteld! Het is niet eerlijk! En ik kan natuurlijk beweren en verzinnen wat ik wil, maar ik was vandaag gewoon in orde. En al is het misschien niet voor de grootste prijzen, ik was er geweest!
Volgende week koers ik in Sinaai waar ik vorig jaar strande op een tweede plaats achter huidig ploegmaat Sofie Leemans. Ik had er de goede benen maar had het toen wat fout in geschat. Ondertussen ken ik het parcours en hoop ik er dit jaar toch een rol van betekenis te kunnen spelen.
Eveline
donderdag 21 april 2011
Dottenijs/dottignies
Vandaag zijn we -zoals aangekondigt- toch nog eens op de koers geraakt! Koers ritme was ondertussen ver zoek geraakt en de snelheid was er wat uit maar onder het prachtige zonnetje had ik er wel zin in. Mijn longen sputterden van 's morgens al wel tegen maar waarom heb je die nodig als de benen in orde zijn? Wel, je hebt ze hoe dan ook nodig! Het parcours was niet selectief in de mate van de zware koersen die ik reeds voor de wielen kreeg geschoteld maar niet tegen staande was het parcours verre van vlak! We moesten een hoogte verschil van 40m overwinnen waarvan het eerste deel valsplat was en het tweede deel toch een mooi knikje. Kwestie van ergens te beginnen was dit een mooie koers! :)
Met drie Sengers meisjes stonden we aan het vertrek. Lien, Anja en ik hadden van deze dag in de week mooi gebruik gemaakt om wat koers ritme op te doen voor de komende dagen. Met 50 vertrekkers starten we voor 95 km (15x6.5km). Ik beleefde vandaag geen gemakkelijke dag. Verre van zelfs. Maar dat wist ik natuurlijk op voorhand. De elites rijden wel een beetje sneller dan de jeugd en de speeltijd is duidelijk voorbij. De eerste mooie aanval werd door een razend peloton te niet gedaan. Het stukje omhoog werd tegen ruim 40 per uur genomen. Ik hoef geen tekening te maken om te verduidelijken hoe snel we ook weer beneden waren zeker? Het ging vooruit en na drie ronden wist ik niet hoelang ik het nog zou uithouden. Mijn benen deden weinig pijn maar mijn longen branden! Vergelijk het met gloeiend hete drank die de slokdarm verbrand, 2h30 lang... Na 3 ronden kwam ik er dan toch wat door. Mijn hartslag zette een significante daling in en stagneerde een aantal slagen onder de overslag. Ik kende nog een aantal moeilijke momenten en kapte een aantal drinkbussen naar binnen. Terwijl ik met mezelf bezig was in een strijd om overleving reden vooraan vier meisjes weg uit de kop van het peloton! Hard reden ze en we zagen ze niet meer terug... Ondanks een hoop sterke pogingen.
Na 15 ronden was er de sprint met het klassieke gewring. Mijn beste krachten waren al lang op gesoepeerd maar als ik de streep ruik dan doet niets nog pijn. Ik moet ergens rond de 10e plaats in het peloton gestrand zijn wat mijn totale eindprestatie rond de 14e plaats brengt. (helaas sta ik niet in de uitslag bij de 20 eersten maar ik heb een foto!) Lien eindigde net voor mij en de drie Sengers ladies reden mooi in het peloton uit!
De winnares was Maaike Polspoel (Topsport Vlaanderen- Ridley) en voormalig skatester... Ze komt uit een mooie sport! Verdiend gewonnen? Zeker! Met een mooie voorsprong bolde ze solo over de streep.
Ik ben tevreden dat ik mijn koers kon uitrijden, al is de manier waarop misschien niet diegene die ik voor ogen had. De conditie en benen zijn in orde, ja daar twijfel ik niet meer over. Maar als het niet gaat zoals ik wil is dat voor een keer toch door overmacht. Jammer van die astma/allergie, hopelijk is dat tegen de zomer toch opgelost! :)
Eveline
PS: klik op link onderaan voor foto (helemaal links de 2 ladies van Sengers)
Voort doen Eveline, dit is de beste wedstrijd die ik van U zag op het gebied van karakter, ook hier ben je een hele stap vooruit gegaan. Dit doet mij persoonlijk het meest plezier, niet enkel op klasse maar doorbijten, knap hoor!
Eindelijk is er weer eens iets te vertellen! :) De zon komt er door, de streepjes op de armen verschijnen en dan is er koers! Donderdag start ik in Dotenijs (Henegouwen) om 15uur. Ik heb het parcours gegoogled en een hoogteverschil van 30 meter hoop ik nog wel aan te kunnen. Met een beetje chance kan ik het goede gevoel van de trainingen door trekken naar de koers. Met nog meer chance heb ik niet te veel last van de hooikoort die toch wel opspeelt de laatste weken. Van 't weekend (zaterdag) rijd ik met de ploeg interclub ik Borsele. Het wordt een druk weekend...
Goed gemutst naar een koerske bij de heren junioren in het nabij gelegen Buggenhout-Opstal, ook in deze reeks zijn er blijkbaar weinig wedstrijden dit bleek uit het vertrekkers totaal. Ja met zo 'n 152 gingen we er aan beginnen waaronder 2 dames, niets vermoedend trok ik met m'n mannelijke collega 's de boel op gang en dat was toch wel het juiste woord. Was dat dan toch waar, dat de aankomst juist om de hoek lag? Potverdorie m'n tellertje ging vlot boven de 50km/h. en evenzeer ging het licht uit na amper 27min. zat er al 23km op, jawel hoor 1 ronde telde 7,3km en op 27min hadden we er 3 gedaan. Ik dacht echt dat ik bij de profs aan't meerijden was, dus over en out, van een korte ervaring gesproken daarom werd de oplossing gevonden om achter Dré z'n scooter huiswaarts te keren zodoende had ik toch nog iets in de benen.
Altijd al geweten, Amstel, das altijd gezeik! ;) De Amstelgold race voor vrouwen bij de kenners beter bekend als de Park hotel Rooding Hills classic. Een naam en koers om U tegen te zeggen. Het doorlezen van het road book doet de haren al overeind komen. De omgeving is een streling voor het oog maar een marteling voor de benen. Geen sinecure voor een niet-klimmer. Omdat Ilona ziek had afgebeld had ik maar toegezegd om de koers toch te rijden. Hoewel André me waarschuwde over intensiteit van de race was ik koppig genoeg om toch naar Nederland af te zakken. Wie nu nog durft te beweren dat het bij onze noorder buren vlak is neem ik graag eens mee naar Valkenburg.
Ik was gewaarschuwd en moest de koers zien als een goede training. Vrijwillige marteling noemt dat dan. Met bergen als Eyzerenbosweg of Cauberg en deelneemster zoals kers vers wereld kampioene scratch Marianne Vos zag het er niet rooskleurig uit. Hoewel we allen hoopte dat ze tot in de vroege uurtjes gefeest zou hebben wisten we wel zeker dat ze vandaag niet zou twijfelen. Al in de eerste ronde gaf Vosje er een lap op. Ze degradeerde de concurrentie die toch ook redelijk sterk was tot een hoopje amateurs. En vanachter stond de deur wijd open.
Van bij het vertrek kreunde het peloton op de glooiende wegen. De voorbode van wat komen zou. Ademhalingen piepten het deed duidelijk niet alleen bij mij pijn. De eerste 25 km reed ik vooraan in het peloton, nog redelijk goed zelfs. Oké, ik zat ook in 't donkerrood maar ik volgde. Tot op een gegeven moment er een veertje kraakte. Niets kwam er nog uit. Mijn benen wilden niet meer. Onmiddellijk viel me op hoelang het peloton op dat ogenblik al gerekt was. Hoe veel rensters er al voor mij de groupetto hadden moeten laten rijden. Ik verloor de voeling met het peloton maar kon door m'n apen toeren in de afdaling nog een keer de aansluiting maken. Op de eyzerbosweg was het gedaan, er werd gedemarreerd en ze waren weg. Koers liegt niet. Bergen schiften het kaf van het koren. Geen greintje medelijden. Ik stond geparkeerd en foeterde nog een weg omhoog. Van links naar rechts over de weg. Nog wat extra km's maken hé! Ik was enig ziens toch blij de parking te zien na 35 km...
Wat doet zo'n koers met een mens? Een dag later...(Een stukje uit m'n persoonlijke koers analyse)
Ik krijg m'n benen niet rond vandaag!
Het steile stuk in centrum Leuven dat maar door weinige omhoog gereden wordt was vandaag voor mij ook te lastig! Schaamte tot achter mijn oren! Van de fiets moeten op iets was maar een fractie van de Eyserbos weg is...Anders rijd ik er een sprintje omhoog en laat ze gewoon mijn achterwiel even zien... Ja vandaag niet dus.Ik sta mooi geparkeerd en pikkel zelf met de fiets aan de hand omhoog. Ik kan het niet opbrengen mijn benen nog meer te laten verzuren...
De bergen zitten duidelijk nog in mn benen! Maar morgen, ja dan staat er weer iets pittig op het programma. :)
Amstel Goldrace voor vrouwen, vergeten doen dit we niet!!!!! Met een goeie 160 stonden ze aan de start, waarschijnlijk veel goede wil maar dit zag ik voor m'n poulain echt niet zitten. Na de 4de beklimming in amper 1uur wedstrijd was het voor een 100tal rensters al over en out. Oorzaak de "Eyserbosweg" en hier moesten ze nog 2x over en dan naar de Cauberg ook 2x met al wat er nog tussenlag 20hellingen in totaal. Dit moest Eveline ondergaan als opgeroepene omdat ze 1ste reserve was, waren die andere dan echt ziek of slimmer?????? Op onze terug weg kwam de ontnuchtering en hoorde ik het verdict"misschien had ik toch beter met de jongens gaan koersen" Wat ik al van voor de start dacht maar wijselijk voor mezelf had gehouden.
De auto rijdt morgen niet naar het geplande Hulshout voor de junioren koers maar wel richting Valkenburg voor de "Parkhotel RoodingenClassic". Een interclub voor dames elite over enkele pittige beklimmingskes met ondermeer de Cauberg. Hoewel ik aanvankelijk niet op de deelnemerslijst stond kreeg ik zonet een telefoontje om te melden dat Ilona ziek geworden is en dus niet aan de start zal staan. Vermits ik 1ste reserve ben is het dus mijn taak om deze vrijgekomen plaats in te vullen.
Onder het mottoal doende leert men rijd ik dus morgen over de heuveltjes. Want ja, zonder het te doen zal ik het nooit leren. Ik hoop dat het me ditmaal beter zal vergaan dan de vorige koers die bergop verliep. Wanze blijft een bittere pil.
Dit weekend staat er weinig lekkers op het menu voor Vlaamse vrouwelijke koersliefhebsters. We moeten het stellen met een leeg plekje in de agenda naast de talrijke mogelijkheden voor onze mannelijke collega's. Als mogelijke optie is er een interclub net over de grens richting Valkenburg. Helaas kunnen daar slechts enkele rensters starten. Ik sta als eerste reserve op de lijst, dus normaal gezien zal ik niet afzakken naar onze noorderburen. Ter compensatie zal ik dan allicht starten bij de junioren jongens in Hulshout. Niet al te ver dus. ;) Indien de uitslag een beetje te wensen overlaat kan ik er dus nog een stevige training van maken richting Mechelen. Maar laat me duideljik zijn, dat is niet waarvoor ik naar Hulshout ga. Mijn doelstelling is zo lang mogelijk volgen en moest het even kunnen, toch graag uitrijden. Meer info, morgen.
Vandaag stond ik aan de start van m'n tweede koers van het jaar en onmiddellijk ook m'n eerste interclub (IC). Spannend, want als ik de wilde verhalen moest geloven staat Strijen bekend als waaier koers waar na één ronde meestal al alles uiteen gereden is. Bij aankomst in de Nederlandse gemeente merkten we echter al snel dat de wind niet zo opspelerig was als men beweerde. Het zonnetje kleurde de vlakke omgeving.
Onze opdracht was er voor te zorgen dat kopvrouw Evelyn -Arys- heelhuids aan de finish werd afgezet. We moesten als team rijden en reageren op alles wat bewoog. De wind speelde niet het verwachte spel en ik had het gevoel dat de ploeg goed werk verrichte. Ondertussen draaide ikzelf vlot mee en had al snel in de koers afgerekend met de bittere herinnering uit Wanze. Als snelle analyse van de koers concludeer ik dat ik wel goede benen had en dat ik over de conditie in geen geval te klagen heb. Om vooraan in de koers te blijven was het wel andere koek. Zenuwachtig gedoe zorgde er voor dat het vaak haast onmogelijk was om in de voorste gelederen post te vatten. Eenmaal dat ik er dan toch geraakte, was het niet te doen om er te blijven wat voor een zwaar jojo effect zorgde.
Ik sloeg er in om enkele keren mee te springen in een aanvalletje wat me zeker veel bijbrengt en ik als goede training mee neem naar de komende koersen. De race draaide uiteindelijk uit op een massasprint. Het vooropgestelde treintje dat we wilden vormen kwam er niet gezien de onmogelijke situatie om op te schuiven hoewel de ploeg daar ongetwijfeld wel haar best voor deed. Evelyn werd tweede, wat zeker mooi was! In mijn poging om vooraan te geraken was ik dan toch blijkbaar redelijk geslaagd. Ik bolde als 11de over de streep wat ik gezien mijn basale conditie toch niet slecht acht. De ploeg deed het goed en ik ben wel degelijk tevreden over mijn koers.
Volgende week rijdt ik hoogst waarschijnlijk geen koers bij gebrek aan wedstrijden. Indien het toch ergens koers moest zijn, laat ik het nog wel weten.
Even snel als ze gekomen is verwacht ik dat het mysterieuze ziek zijn snel zal wegebben. Heel spontaan stak zondag zonder aanleiding een griepje op. Enfin zo voelde het toch. Miserabel troef. Hoewel ik me zaterdag nog goed had gevoeld en mijn functioneren in niets werd beïnvloedt door enige vorm van kwelling was het zondag wel even anders. Maandag was het niet beter al veranderden de symptomen van spierpijn en lopende neus eerder naar hoesten en temperatuur stijging.
Kop nog staart kreeg ik aan de symptomen die eerst op griep leken te duiden maar systematisch veranderden en dus stapte ik vandaag naar de dokter. Voornamelijk omdat ik deze nacht was wakker geworden met een gezicht dat de contouren van een ballon begon aan te nemen. Mijn ogen kreeg ik nog amper open, "dikke panda ogen" accentueerden mijn gezicht en ik detecteerde gezwollen klieren in m'n hals. Klieren, ik heb er een heilige schrik van! Ik zou niet de eerste zijn die er een seizoen mee kwijt is...
De dokter kon me echter gerust stellen want niets in de bloed analyse van twee weken geleden scheen te wijzen op mogelijke opflakkeringen van een eerdere klierkoorts. Met 100% zuurstof in het bloed en hartslag 49 was ik eerder perfect gezond. Mijn symptomen leken te wijzen in de richting van een allergie. Voor pollen leek het wat vroeg al duiden de meeste klachten inderdaad wel op iets in die richting. Hazelaars staan ondertussen in bloei, en volgens de allergie tests die ik vorig jaar deed, ben ik daar inderdaad allergisch voor.
Met de juiste pilletjes die ik nu kan innemen ben ik gewapend tegen de aankomende stuifmeel vlaag. En kan ik hopelijk dit weekend met een gerust hart starten in mijn aller eerste interclub. Interclub op zaterdag in Strijen (Nederland)... (Ik ga het niet bewust zo ver zoeken!) Meer info in de loop van de week allicht. :)
Het wil maar niet lukken, verleden week eindelijk gestart op een parcours dat me niet echt ligt en dan nog wel uit koers genomen ondanks dat we met 12 rensters maar 40sec. achter lagen op de groep. Dus was de optie deze week beter, maar niets was minder waar. Vermits m'n ouders op zaterdag terug kwamen van hun vakantie en Dré bellet was werd gekozen voor de wedstrijd op zondag in Deerlijk, maar bij het ontwaken voelde ik het al "griepsymtomen", zware benen, keelpijn verstopte neus en een loom gevoel. Dik tegen mijn zin m'n entourage verwittigd en uitzieken, het kan nu eenmaal niet anders, ik had het seizoen begin enigzins anders voorgesteld.
Na een lange winter was het dan eindelijk zo ver, de eerste koers van het seizoen. Ik had de wielergids grondig uitgepluist en nauwgezet in de gaten gehouden om te checken wanneer ik voor het eerst kon starten dit seizoen. Wanze stond als eerste op de lijst en gezien mijn steeds toenmende ongeduldigheid en groeiende koershonger moest het dat maar worden. En dat "bergje" kon zo erg toch niet zijn? België biljart vlak. (zeg toch maar gerust Berg)
Onderweg naar Wanze kantelde het weer volledig om. Van zonning naar bewolkt met een stevig windje, wat een tegenvaller.
Er stond veel volk aan de start, sterk volk. Met enkele profteams wist de organisatie een mooi deelnemers veld te creëren wat het spektakel alleen maar groter zou maken. Ik had het parcours niet volledig verkend -gezien we wat in de file hadden gestaan- en merkte in de eerste ronde dat de afdaling toch bijster lang was. (en als je naar beneden rijdt, moet je ook weer omhoog). Het vlakke stuk was geen probleem maar anderzijds moet ik wel toegeven dat ik geen berggeit ben. Het klimmetje ging me niet af en hoewel het peloton "en groupe" klom moest ik harken om bij te blijven.
Ik heb enkele ronden meegereden maar moest dan tochde pijp aan Maarten geven. Slechte benen, korte nacht en een lastige overgang naar de Elite categorie, het zal er allemaal wel aan bijgedragen hebben. Ik neem de koers mee als een goede leerschool, een herinnering die me nog wel een tijdje zal bijblijven. Hoewel André allicht een zwaar ontgoochelde Eveline had verwacht viel dat al bij al wel beter mee dan verwacht. (Ja ik heb de laatste jaren veel geleerd over het verwerken van een minder resultaat.) Het is het einde van de wereld niet en dus is er volgende week weer koers. Een nieuwe kans op het vlakke.
Indien ik voor zaterdag een co-piloot vindt om naar de koers te rijden (want ik ga niet alleen) start ik in Oostduinkerke. In het geval er zich geen mede reiziger aandiendt zal het wachten zijn tot zondag om te kunnen starten in Deerlijk. Mogelijks rijdt ik de twee koersen al zal dat wat afhangen van het gevoel en de prestaties. In ieder geval volgt daar later nog meer info over.
Na de koers, moet toch gefotoshopt zijn(?) want ik zat stik dood.
Zaterdag is het zover. Het moment waar ik al vijf maanden naar uitkijk. Ik verschijn aan de start van mijn eerste koers als elite en alsof dat nog niet genoeg is hebben we er een mooi parcours uitgepikt. Wanze, na een beetje 'google maps' opzoekingswerk kwam ik te weten dat deze gemeente in heuvelachtig gebied over de taalgrens ligt. Volgens 'WBV' is er zelfs een bergprijs te verdienen. Maar laat me duidelijk zijn, dat is niet waar mijn doelstelling ligt.
Ik trek richting Wanze, in de eerste plaats om koers ritme op te doen en eindelijk mijn (al dan niet gegronde) panische angst voor bergen te overwinnen. Het doel? Uitrijden en kijken hoe het loopt.
De start is om 15u. Laat het maar snel zaterdag zijn.
Wanneer de zon haar neus aan het venster steekt en in stilte al de lente aankondigt voel ik het... Het seizoen is niet meer veraf! Toch was het vandaag nog bitter koud en heb ik respect voor de renners die vandaag clubkampioenschap reden in Wiekevorst. Voor de renners een eerste ontmoeting met de tegenstand en hun eigen ploeggenoten. Een jaar eerder reed ik in het derde weekend van februari een clubkampioenschap in Boom. Het gaf me toen een goede indicatie van mijn conditie. Dit jaar is het echter anders. Ik zal moeten wachten tot de officiële wedstrijden van start gaan. In afwachting stond ik langs de kant te kijken naar wat m'n ex-ploegmaten van de dijlespurters vandaag uit hun sterk getrainde benen schudden. "Impressive" dacht ik, "'k wou dat k er tussen reed!"
Al redelijk snel begon het dus te kriebelen. De koers vibe gaf een rilling door m'n verkleumde lichaam. "Had ik maar op de fiets gezeten, dan had ik het ongetwijfeld niet zo koud gehad!"
Volgende week gaat het vrouwenwielrennen officieel van start met de omloop het Nieuwsblad. De Sengers meisjes zijn er klaar voor. Ik start pas over twee weken -ten vroegste- maar daarover later meer.
In tussentijd bereid ik me voor door in de komende weken de basisconditie nog een extra duwtje in de rug te geven. De koerskleren liggen al klaar, popelend van ongeduld tel ik de dagen af. De spanning voor de inspanning van de mooiste ontspanning is een gelukzalig gevoel dat me de moed geeft om de laatste koude dagen door te komen. Want als de dagen lengen, de vogels fluiten en de zon er door komt, dan is er koers.
We hebben er weer een stevige training opzitten. Met zo'n 130 km in de benen ben ik ruim tevreden over de afgelegde afstand. De wind waaide vandaag weer van alle kanten -behalve in de rug- wat het na de zware persvoorstelling van gisteren avond zeker niet gemakkelijker maakte. De oogjes van de meeste rensters waren dan ook nog redelijk klein toen we deze ochtend om 10u vertrokken aan de sporthal van Stekene. Ploegleider Filip en z'n vrouw Cindy hadden een mooie route uitgestippeld met laaaaange banen en zonder enig verkeerslicht! Een mooie landelijke omgeving die ik niet gewoon ben maakte het uitzicht aangenaam! (exclusief de passage in Doel en bijhorend industrie gebied.)
Mijn twijfels na vorige week werden toch deels van tafel geveegd. De ene week is duidelijk de andere niet! Ik voelde mij al veel beter na de duur trainingen die ik deze week kon afwerken. Niet te min besef ik wel dat er nog steeds een hoop werk aan de winkel is al zie ik het nu niet meer als een hopeloze zaak om de seizoensstart te halen. Het bolde weer beter en dus kan ik niet anders besluiten dan dat ik er een vandaag een goede training heb opzitten. Goed voor de moraal, die ik morgen, na een weekje vakantie, goed zal kunnen gebruiken nu de lessen weer beginnen...
Ergens tussen de papieren van inspanningstesten, schema's en andere rotzooi zoek ik uit wat er fout begint te gaan. Mijn test was niet de beste van de afgelopen twee jaar, verre van. Aan de basis is nog wel wat werk. Eén dag loop ik rond als een halve zombie teleurgesteld in mezelf dat mijn conditite het nu al laat afweten. En het ergste is dat ik het zelf besef. "Vandaag heb ik geen zin, 't lukt niet" maar die fiets moest ik hoe dan ook toch terug op. Ik zal me moeten herpakken. Tja er zijn zo van die dagen...
When the going gets tough, the tough gets going.
Ik had gisteren afgesproken met Glenn, we zouden samen gaan trainen in Meulebeke. -Meulebeke is een West-Vlaamse gemeente die naast het mooie Wielsbeke ligt- Op training even passeren op het BK parcours deed wonderen. Mijn motivatie steeg zienderogen en mijn hartslag zette een significante daling in. Ik heb nu dé motivatie manier gevonden! Batterijtjes zijn weer opgeladen en als een duracel konijn kan ik de komende dagen weer gemotiveerd en vol energie de baan op.
En al bij al gerelativeerd gezien kan ik -ja misschien ik alleen- wel nog de positieve dingen zien in mijn test.
