Moerzeke en niet Moerbeke

Zoals de titel al doet vermoeden begon de stress vandaag niet in de finale maar al ver voor de start van de koers. Ik had al snel de indruk dat we nogal een vreemde route aan het volgen waren maar ging er vanuit dat de gps het wel zou weten. Toen we afrit Moerbeke naderden en papa zei  "Dat is toch verder dan 30 km als ge straks nog naar huis wilt met de fiets!!"  viel mijn frank en besefte ik dat we zo'n 20 km uit de richting stonden. Blijkbaar is er zowel in Moerbeke als in Moerzeke een Molenstraat...

Gelukkig waren we op tijd vertrokken en kwamen we dus nog ruim op tijd aan in Moerzeke.

Voor 96 km werden de rensters in gang geschoten. Hoe het was? Pffff...

Ik vond er vandaag niets leuk aan. Dan werd er gekoerst, dan weer niet... Het was een rare koers en ik kreeg kop noch staart aan het koersgedrag. Op't einde reden er een voor een nog een paar meisjes weg en werd er gesprint voor de 7de plaats. Ik zat ingesloten en toen ze voor mij nog eens begonnen te kwakken was mijn goesting ook wel over. De sprint was razend gevaarlijk en ik zat dus toch te ver.

Het gevoel was anders in koers niet slecht, maar de uitslag kan niet altijd goed zijn....

Aanstaande vrijdag koers ik om 18u in Vrasene. Allen naar het Waasland!

Eveline,

Arendonk

Na een dubbel weekend waar ik vooral de tweede dag hard afzag was het op woensdag tijd om écht te koersen. Ik kende het parcours van Arendonk goed van de voorbije jaren en was zeer gemotiveerd om eindelijk weer eens een deftige uitslag te rijden.

Het tempo in de koers lag beduidend lager dan de voorbije koersen naar mijn gevoel. OF ik had gewoon eindelijk nog eens een goede dag. Aanvallen werden doorgaans snel geneutraliseerd. Het peloton leek op een massasprint af te stevenen. Een meisje reed bij het ingaan van de laatste ronde weg uit het peloton. De meisjes op de eerste rij keken naar elkaar en niemand movede. Het Nederlandse meisje bleef voorop en de groep sprintte voor de tweede plaats.

Ik zat redelijk goed  geplaatst in een sprint die aan behoorlijk tempo werd aangetrokken. Het voordeel is dat er dan niet constant golven van achteruit komen... Ik stond iets te groot en blies mijn benen op het einde een beetje op. Echt door sprinten zat er niet meer in maar toch behaalde ik een mooie 9de plaats waar ik echt tevreden mee ben. Het gevoel begint te beteren maar die goede dagen worden evengoed afgewisseld met een hoop slechte. Nu is het zaak om een hierin een goede balans te vinden.

Eveline,

Zwevegem

Daags na mijn aantreden in Kontich heb ik dan toch maar aangezet in Zwevegem. De hitte van zaterdag was duidelijk nog niet verteerd en mijn benen hebben serieus afgezien.  Ik weigerde wel om mij zomaar gewonnen te geven. Ondanks dat ik het gevoel heb constant vol te moeten rijden bleef ik toch goed bij het peloton.-gelukkig maar-

De koers leek al snel in een definitieve plooi te liggen toen Vera Koedooder ten aanval trok. Uiteraard was dat buiten onze Belgische kampioene gerekend die de de eenzame vluchtster tot de orde riep. Slechts vijf rensters haalden de finish. De rest werd vroegtijdig uit koers genomen... (Niet dat ik er kwaad voor was)...

Frappant dat die profs toch telkens weer de prijzen komen 'pikken' van meisjes die met moeite hun inschrijvingsgeld kunnen winnen. Tevens ook weer een les in nederigheid toen we voor de zoveelste keer in enkele weken vernederd werden. Of ik er mee zit? Het kan me geen barst schelen. Of het leeft in het peloton? Ja, duidelijk wel. Het ongenoegen ligt er vingerdik op. Ik heb plots geen moeite meer om te begrijpen wat de Nederlandse meisjes week na week schijnen mee te maken...

Ze rijdt niet een beetje sneller, maar een beetje veel...

Enfin, blijven trainen zeker? Op termijn kan het ons en hopelijk ook de sport alleen maar ten goede komen.

En aan Karl Van Nieuwkerke wil ik graag even het volgende mededelen; Je vroeg voor een Belgische Marianne Vos, ik denk dat we er voor ons Belgische circuit wel een hebben. Ze doet haar trui alleszins alle eer aan.

Eveline, moe maar ergens wel een beetje tevreden na een zwaar en warm weekend!

Kontich

Het gevoel vorige week was eigenlijk goed en ik hoopte ten zeerste dat ik nu gelanceerd zou zijn voor de zomer. Op zich trok ik me niet slecht uit de slag en wist ik reeds van de voorbije jaren dat het parcours met al zijn bochten zeker lastig is. Na een dommigheidje in de tweede ronde had ik al snel door dat Devocht werkelijk alles ging halen dat poging deed om te demarreren.. Dat hadden ze in het peloton blijkbaar ook door. Na een hoop aanvallen keerde ver na half koers de rust in het peloton.
Ik vond het echter toch nog een zware koers en reed ergens naar een niet toedoende 21e plaats.
Na drie ronden zonder drank, is dat toch ook nog een wonder zou ik zo denken.

Een veelzeggende blik... 

Eveline

Het mysterieuze probleem... En de oplossing ??????

Mijn voorjaar werd zowel letterlijk als figuurlijk gekenmerkt door het spreekwoord "van de regen in de drup". Ik sukkelde van het ene mankement in het andere. De ene teleurstelling nog niet verwerkt of de volgende stond al klaar. Mijn moraal leek elke week meer en meer op het weer... Triestig.
Na het harde werk in de winter voelde ik mij eigenlijk in de steek gelaten door mijn eigen lichaam...

Maar volgens dat andere bekende spreekwoord "na regen komt zonneschijn" moest het dan toch eindelijk eens gaan keren. Na la Roche besliste ik dat die koers het kantelpunt van mijn seizoen zou worden. Genoeg van die slechte benen, ik los dat probleem op. Toen vandaag de zon doorbrak tijdens de koers kon ik niet anders dan denken "Na regen komt zonneschijn!" en mijn zonnepanelen schoten in gang.

 

De afgelopen weken werden gekenmerkt door stress en studeren maar daar lag ik niet wakker van. Mijn benen waren een ramp! Ik kreeg zelfs na een week rust en losrijden maar geen frisheid in mijn verzuurde ledematen. En wanneer je na een week recuperatie trainingen nog steeds geen beterschap voelt, dan weet je dat je een probleem hebt. Een structureel probleem. Ik heb een lange zoektocht achter de rug met veel moeilijke dagen. De constant weerkerende vraag wat scheelt er toch met mij? Wat doe ik verkeerd?

Een lange zoektocht en verschillende bloedtests later kwam de sportdokter tot de constatering dat mijn afvalstoffen niet naar behoren werden afgebroken. Dit wil zoveel zeggen als slecht functionerende nieren. [Ja milijaar.] Met heel veel water en een hoop zout heeft mijn lichaam een week moeten leren dat het weer afvalstoffen moest gaan afbreken. Ik had nogal een gedehydreerd lijf precies.

 

Vandaag stond ik in Watervliet aan de start met frisse benen. Ik had eindelijk weer een vertrouwd gevoel op mijn fiets. Ik was blij toen ik de vertrouwde brandende pijn in mijn longen voelde maar ondertussen toch wel met goede benen rond reed. Voor een overwinning moet je me nog lang niet verwachten. En mirakels zijn er ook nog niet te zien. Maar af en toe; ja dan gebeurd er een klein wondertje. En dat wondertje is dat mijn moraal toch weer uit zijn diepe put is gekomen.
Van de 69 rensters kwamen er maar een goeie 30 aan de finish. Zij het de meeste wel met een ronde minder dan de kopgroep van 7. Kersvers Belgisch Kampioen Liesbeth De Vocht geeft haar Tricolore direct glans met en mooie overwinning. Ik ben blij met een 18de plaats. Hopelijk na 20 valse starts toch nog vertrokken voor een goed seizoenseinde? Ik mag het maar hopen!

Eveline