Dames waarom zijden lingerie goed voor je gezondheid en huid is.
Waarom zijden lingerie goed voor je gezondheid en huid is.
Zijde voelt niet alleen sensueel en luxueus, het verzacht ook de symptomen van de menopauze en kan een vaginale infectie helpen te bestrijden.
Zijden ondergoed beperkt het jeukende gevoel en roodheid dat gepaard gaat met een vaginale infectie. Dit komt vaak voor, drie op de vier vrouwen krijgen hier op een bepaald punt in hun leven mee te maken, een op de twintig kampt hier vier keer per jaar mee. De helft van de deelnemers vroeg aan de helft van de vrouwen slipjes van DermaSilk Intimo te dragen, deze zijn gemaakt van een speciale zijden stof ontwikkeld door het Italiaanse bedrijf Alpretec. De andere groep droeg katoenen ondergoed. Na zes maanden bleek dat 90 procent van de dames die zijde droegen, minder last had van de symptomen, ook keerde de infectie de helft minder vaak terug. Droog Dit komt doordat de schimmel die de infectie veroorzaakt het goed doet in warme, vochtige milieus. De slipjes zijn gemaakt van fibroïne, een soort zijde dat overtollig vocht absorbeert en gedrenkt in een speciaal middeltje dat heel wat bacteriën en schimmels tegengaat. Het ondergoed verliest nooit zijn werking, zelfs wanneer het regelmatig gewassen wordt. Menopauze Daarnaast heeft zijde nog tal van andere voordelen, nog geen enkel onderzoek kon bewijzen dat dit kwaaltjes van de menopauze kan verlichten, maar heel wat vrouwen merken hierdoor een verbetering op. De Britse zakenvrouw Suzan Clements zegt dat ze minder last heeft van haar menopauze, ze kampt met minder warmteopwellingen en huidproblemen, sinds ze zijden kussenslopen gebruikt. "De huid van de meeste vrouwen lijdt onder de menopauze, ze krijgen last van vlekjes en rode, droge plekken. Een zijden kussensloop is koel in de zomer en warm in de winter, wat helpt om mijn temperatuur op peil te houden. Ook mijn huid verbeterde hierdoor."
Artsen weten al lang dat zijde goed is voor je huid. Serecine, een proteïne in zijde, kan zich binden aan keratine, een proteïne in huid en haar. Dit betekent dat de stof een laagje op de huid kan vormen, waardoor deze makkelijk vocht kan vasthouden en zo mogelijk een antirimpeleffect heeft.
Flirten met de waterlijn Langs de Europese en Noord-Amerikaanse kustlijnen groeit sinds eeuwen de zeekraal, levend op het ritme van de getijen. Het is een zeegroente die veel weg heeft van een mini-cactus: sterk vertakte, vlezige stengels, maar dan zonder de stekels, die maximum zo'n 20 cm hoog worden. Zeekraal is verwant aan biet en spinazie, en er bestaan verschillende soorten van. Ze kan best wat zout verdragen en gedijt in het zeewater in zogenaamde schorren: begroeide, buitendijkse gebieden die onder invloed staan van eb en vloed. Zeekraal wordt ook door verschillende dieren erg gesmaakt, op begraasde schorren niet in het minst door vee. Ook vogels zijn er dol op. De zeekraalkokermot is een piepklein vlindertje dat haar eitjes op de zeekraalplant legt. Voor het zich tot een vlinder ontpopt zal het jonge rupsje zich tegoed doen aan jonge zeekraaltakjes, om vervolgens de zeekraalstengel als koker gebruiken.
Van armenvoedsel tot delicatesse Om één of andere reden kreeg de Griekse held Theseus zeekraal voorgeschoteld voor hij Ariadne uit de klauwen van de monsterlijke Minotaurus redde. Ook in Europa is de zeekraal (Salicornia europea) blijkbaar niet van gisteren: zij duikt al op in de kroniek van Zeeland uit 1751 als de "vrucht deezes Land". Vandaag maakt zeekraal samen met haar broertje lamsoor opgang in supermarkten als een nieuwe delicatesse. Lange tijd werden deze zeegroenten beschouwd als voedsel voor arme mensen, die het naar hartelust konden plukken. Dat is niet langer zo: momenteel zijn het specialiteiten waarvan je maximum vijf kilogram per dag mag oogsten voor eigen gebruik. Zeekraal en lamsoor hebben trouwens een mooie toekomst voor zich. Met de groei van de wereldbevolking en het schaarser worden van zoetwater, onderzoeken wetenschappers welke gewassen geïrrigeerd kunnen worden met zeewater. Geen van de top vijf gewassen die door mensen gegeten worden (tarwe, maïs, rijst, aardappelen of sojabonen) kan zout verdragen. Zeekraal is als zogenaamde halofyt (zoutminnende plant) toleranter, en kan om die reden vlotter ingeschakeld worden in de "zoute landbouw". De groente is geschikt als veevoer en uit haar zaad kan een nootachtige olie gewonnen worden. Ook duurdere restaurants hebben zeekraal en lamsoor ontdekt. De vraag is groter dan het aanbod, waardoor veel zeekraal uit Bretagne moet worden aangevoerd. Goedkoop is zeekraal niet. Het plantje wordt met de hand geoogst, want wegens de glibberig zachte ondergrond van de schorren is het niet mogelijk om machines in te zetten.
In de keuken Zeekraal smaakt naar de zee, hoe kan het ook anders. Zowel de blaadjes als de stengel zijn krokant, aromatisch, en doen denken aan een zilte zeebries. De groente is erg zout en als je ze gebruikt in gerechten hoef je geen zout meer toe te voegen. Om eventueel de ergste zoutsmaak weg te nemen, kan je de groente een paar uur in ijskoud water laten staan. In restaurants zal je deze delicatesse vaak vinden als garnering bij visschotels, maar de veggie-minnende fijnproevers kunnen ze aan vele andere gerechten toevoegen. Je kan zeekraal koken in water voor een kleine tien minuutjes, of je kan de groente rauw verwerken. Gebruik ze bijvoorbeeld overal waar je normaal algen zou gebruiken, met dat verschil dat zeekraal een aangenamere textuur heeft en lekker crunchy is. Je kan ze combineren met andere groene groenten, of zelfs met gebakken of gegratineerde aardappeltjes. Zeekraal laat zich ook toevoegen aan soep als garnituur, en vooral aan salades. Of gebruik ze als aperitiefhapje: gewoon heel kort opkoken, verfrissen en dan op een schaaltje plaatsen voor bij een glaasje witte wijn of champagne.
Voor je de zeekraal gebruikt, was je ze even en controleer je best vooral de onderste vertakkingen, waar wel eens een harde stam kan inzitten. Je kan de groente vier à vijf dagen bewaren in de koelkast.
Vind je het Gardameer met zijn grote enmondaine hotels maar niets? Ga dan naar het vlakbij gelegen Iseomeer. Een en al Italiaanse charme, bescheiden en onbekend, en zoveel rustiger en fijner.
In het weekend is Iseo een geliefde uitstap voor Milanezen die de drukte willen ontvluchten. Geen mooiere plek om op adem te komen en lekker te eten. Het meer zelf is niet groot: 60 km van noord naar zuid en nergens breder dan 5 km. De luchthaven van Bergamo ligt op nauwelijks 30 km. Logeren doe je het best op de zuidelijke en oostelijke oevers, in Iseo zelf, Sulzano of Clusano. Langs de noordkant vallen de uitlopers van de Alpen loodrecht het water in en is er nauwelijks plaats voor een weg.
Het stadje Iseo is gezellig en zonnig, met een pittoresk haventje, okergele gevels en een promenade met een uitzicht als op een postkaart. In het voorjaar ligt er nog een flink pak sneeuw op de Alpentoppen, maar langs de oevers groeien palmbomen. Onder de middeleeuwse arcades van de Piazza Garibaldi vind je tal van boetieks en schoenwinkels, maar voor restaurantjes, delicatessenwinkels en vinotheken moet je in de uitwaaierende zijstraatjes zijn.
Leuk is een bootuitstap naar Monte Isola, het kleine eiland midden in het meer. Te voet kan je helemaal tot aan het heiligdom van de Madonna klimmen. Onderweg word je beloond met schitterende uitzichten, maar de klim via het oude ezelspad is steil. Niet te verwonderen dat dit een populair bedevaartsoord werd. De mondaine Milanezen komen niet verder meer dan de kade van Peschiera Maraglio en strekken hun benen aan Trattoria La Spiaggetta, waar ze genieten van risotto en vis. Dit is Franciacorta, een bij ons vrij onbekende wijnstreek met lekkere witte en rode wijn, maar in Italië vooral bekend om zijn Bollicine - bubbeltjes in een glas - die makkelijk 30 euro per fles kost.
Wijnroute Vanuit Iseo is een 80 km lange route uitgestippeld langs de belangrijkste wijndomeinen. De meeste landgoederen moet je aan de buitenkant bewonderen, want het zijn vaak buitenverblijven van rijke Milanezen. Voor een degustatie houden we halt in wijndomein Villa in Monticelli Brusati. We proeven uitgebreid van de parelende Bollicine, maar ook van lekkere, onbekende wijnen. Eigenaar Paolo Pizziol bouwde de huisjes van de dagloners om tot een agriturismo: Villa Gradoni. In het restaurant eet je zoals bij de mamma thuis. Arduino Franchi kookt er een Lombardisch degustatiemenu voor 20 euro. De lunch kost 11 euro, mét karaf wijn. Waar vind je die prijzen nog?
Op een boogscheut van Iseo liggen de historische stadjes Brescia, Rovato en Bergamo. In Brescia is de Duomo op de Piazza della Loggia indrukwekkend, maar meest verrassend is Piazza del Foro: geen echt plein, eerder een verbreding van de straat. Onverwacht sta je bij de ruïnes van een Romeins forum met zuilen. Verderop kom je aan het Museo Santa Giulia della Città, een van de mooiste musea van Italië.
Versterkte stad Rovato was ooit een versterkte Venetiaanse vesting met tientallen kerken en een wijngaard. De beestenmarkt van Rovato was vroeger beroemd, en nog altijd zijn er in de smalle straatjes rond het plein eenvoudige eethuizen waar veehandelaars een goed stuk vlees kwamen verorberen. Sommige zijn geevolueerd tot toprestaurants, zoals Trattoria del Gallo en Due Colombe, dat vorig jaar een Michelinster kreeg. Een degustatiemenu van streekgerechten heb je er voor 50 euro.
Naar de oude, versterkte stad van Bergamo is het een hele klim, maar je kunt ook het tandradbaantje nemen. Voor een euro tuf je de berg op tot in het doolhof van middeleeuwse, geplaveide straatjes. Leuk om in rond te dwalen. Rond de Piazza Vecchia liggen de mooiste gebouwen.
Zoals U weet is de Mexicaanse griep makkelijk overdraagbaar,bijv. via deurklinken, toetsenborden, waterkraan, winkelwagentjes etc. Uit recent onderzoek blijkt dat de bacterie ook erg gemakkelijk overdraagbaar is door het gebruik van muntstukken en bankbiljetten. De bacterie hecht zich erg goed aan de biljetten en de muntstukken welke dagelijks door vele handen gaan, hetgeen een verhoogd risico op besmetting met zich meebrengt.
Teneinde de Mexicaanse Griep buiten de deur te houden, kunt U Uw gebruikte muntstukken en bankbiljetten vanaf heden = gratis = bij mij inleveren. Ik zal dan zorgen dat de bacterie geen kans krijgt verdere besmetting te veroorzaken.
U kunt de muntstukken en bankbiljetten bij mij afgeven of in de brievenbus deponeren. Deze zal elke dag leeggemaakt en gereinigd worden om besmetting tegen te gaan.
Een kikvors, die ter nauwernood Zijn schorre stem ontving, Stak fier zijn blaaskaak uit de sloot, En trok er op zijn zing. Hij kwekkerde, tot ieders schrik, Van kwikkwakkwik en rikkikkik, En schold elk visje, dat er zwom, Voor akelig en stom.
Daar sprak een baarsje uit de plas: Vriend Spotgraag! gij had recht, Als elke stem een voorrecht was, Al klonk zij nog zo slecht; Maar wie u aanhoort, zegt gewis, Dat needrig zwijgen beter is Dan al dat luid en laf gesnap!... Ik wens je beterschap.
Waarom eens geen warmoes eten? Mei is een uitstekende maand om deze groente te leren kennen die het verdient om uit de vergeethoek te geraken. Warmoes kun je ook voor spinaziegerechten gebruiken. En kijk: ook spinazie is deze maand zeer lekker.
Rondom grote steden vind je vaak een Warmoesstraat. In Schaarbeek bijvoorbeeld, of in Koolkerke bij Brugge. Daar zaten de 'warmoezeniers': de tuinders die de stad van groente voorzagen.
Warmoes was in gebruik als verzamelnaam voor allerlei groenten: groene groente, bladgroente, peulvruchten, kool en wortelen. Het woord zou komen van warm moes: warm klaar te maken groente. Maar warmoes is ook gewoon zélf een groente, al kent Van Dale die enkel met het synoniem: snijbiet. Warmoes is het zusje van suikerbiet, rode biet en voederbiet maar dit exemplaar smaakt beter. Je gebruikt blad en stelen.
Er zijn trouwens heel wat prachtige variëteiten, waar menig moestuinier zowel voor oog als bord plezier aan heeft beleefd.
In de gewone winkels vind je niet zo vaak warmoes. Wél bij boeren met thuisverkoop, in de natuurvoedingswinkel of in Spaanse winkeltjes. In het Middellandse Zeegebied is de groente immers erg populair.
Het jonge blad smaakt wat naar spinazie en je kan het dan ook gebruiken voor àl je spinaziegerechten (spinazie is nu ook van het seizoen!). De Britten spreken trouwens van spinach beet . Je kan het ook rauw eten, in een gemengde sla. De bladstelen kan je in stukjes snijden, gaarkoken en daarna nog even stoven. Zowel blad als steel kunnen fijngesneden in de wok.
En waarom zou je warmoes eten? Omdat het een vergeten groente is. Omdat je nog eens een nieuw smaakje proeft. Omdat ze veel ijzer bevat, vitamine C en calcium. Omdat ze een stiefkind is in de familie van de ganzenvoetachtigen, al is dat niet terecht. Ook hier geldt: onbekend is onbemind.
Probeer warmoes eens in lasagne, in groentetaart of in puree. Ook lekker met een witte (kaas)saus of, jawel, met tomatensaus!
Warmoes combineert erg goed met nootmuskaat, mosterdzaadjes en sesamzaad.
Tranen vallen het meeste op als we huilen, maar eigenlijk maakt het oog de hele dag door tranen. Deze tranen worden gemaakt in de traankokerij, die aan de bovenkant onder je ooglid liggen. Tranen bestaan uit een heldere wat zoute vloeistof met slijm. Doordat we knipperen wordt de traan over het oog verdeeld. De traan dient om het oog te smeren zodat het oog makkelijk kan draaien en we vanuit al onze ooghoeken kunnen kijken.
Ook spoelt de traan je oog schoon waardoor je geen last hebt van de stofjes die toch langs je wimpers hebben weten te komen. Je tranen worden opgevangen in de ooghoek aan de kant van je neus, hier zitten traanbuizen die je tranen afvoeren naar je neus.
Wanneer je huilt of iets in je oog hebt worden er meer tranen gemaakt dan de traanbuizen kunnen verwerken en lopen ze, als een soort overstroming, over de rand van je ooglid. De tranen die s nachts worden gemaakt kunnen ook uit je ogen lopen, je wordt dan wakker met de bekende "soep in je ogen".
- 1 rijpe avocado - 120 g plattekaas - 2 koffielepels chilisaus - 6 takjes koriander - 8 kleine tortilla's - 150 g cheddar, geraspt - 6 lente-uitjes
Voor de tomatensalsa - 3 romatomaten - 1 rode ui - 1 kleine rode chilipeper (optioneel) - 2 eetlepels olijfolie - peper en zeezout - 2 limoenen waarvan 1 in kleine partjes gesneden als garnituur
Bereiding - Begin met de salsa: snijd de tomaten in 4, verwijder de zaadlijsten en snijd het vruchtvlees in kleine blokjes. Snipper de rode ui fijn en meng met de tomatenblokjes. - Besprenkel de tomaten en de rode ui met wat limoensap en olijfolie, kruid met peper en zout. Eventueel mag je hier ook een fijn gesnipperd chilipepertje onder mengen als je de salsa wat pittiger wil. - Snijd de koriander fijn en meng de helft van de koriander onder de tomatensalsa. - Snijd de avocado open en verwijder de pit, lepel het vruchtvlees uit de schil. Mix het vruchtvlees van de avocado samen met de chilisaus, het sap van een halve limoen en de plattekaas in een keukenrobot (foodprocessor) en breng op smaak met peper en zeezout. Snijd de koriander fijn en meng onder het avocadomengsel. - Leg 8 tortilla's open op een werkblad en schep telkens een flinke eetlepel van het avocadomengsel op elke tortilla. Verdeel de geraspte cheddar en de fijngesnipperde lenteuitjes over de tortilla's. Leg de overige tortilla's erbovenop en druk lichtjes aan. - Bak de quesadilla's ongeveer 2 à 3 minuten aan elke zijde in een droge grillpan op een middelhoog vuur. - Snijd de quesadilla's in vieren en serveer met de zure room, de tomatensalsa en enkele limoenpartjes.
Wijntip: Côtes du Roussillon Rasiguères 2010, Frankrijk.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
