|
Het paardje van de molen
had daar te lang gestaan
en op een donkere avond
besloot het weg te gaan.
Het dacht: "Ik ga wat dolen"
en trok zijn hoefjes aan
de wolken verscholen
de sterren en de maan.
Adieu, mijn paardemolen
hier kom ik nooit meer op
van al dat draaien krijg je
toch maar een houten kop.
Het draafde door de weiden
wel zeven dagen lang
en hinnikte gelukkig
voor niemand was het bang.
Maar helemaal tevreden
dat was het paardje niet
het had niet veel te eten
en voelde zich wat ziek.
Och, was ik maar gebleven
bij al mijn vriendjes thuis
Het paardje huilde even
en wilde weer naar huis.
Het zocht toen naar de molen
en rende vliegensvlug
en na enkele dagen dolen
vond het zijn standplaats terug.
Het sprong blij in het rond
maar schrok toen plots zozeer
verwonderd keek het om zich heen
er was geen plaatsje meer.
Het zag het nieuwe paardje
daar waar hij stond voordien
Luid-huilend liep hij weg
zonder zelfs om te zien.
Het paardje van de molen
gaat stapvoets heel alleen
en niemand op de wereld
geeft wat om zijn geween.
|
