Mama, papa kijk eens van die hoge bomen dwarrelen blaadjes naar beneden, en vormen daar een dik tapijt als ik erover loop hoor ik ze krik krak kraken en ik ben mijn voetjes kwijt. (Dit is iets wat ik onthouden heb toen we een herfstwandeling maakte met onze kinderen ongeveer 39 jaar geleden, of de tekst volledig en helemaal juist is weet ik niet, maar ik vond het wel mooi.)
Wereld we weten 't allemaal, 't is er een bende 't is er te eng, en te vijandig en te vol het is in hoofdzaak grote rotzooi en ellende op onze groene, blauwe, grijze planeet
't is haat en nijd, elkaar de pas afsnijden en door de steden raast een 'rüksichtlos' geweld maar of we vloeken, vechten,vallen,lachen, lijden er staan weer altijd boterbloemen in het veld
er zijn nog immer die momenten van vervoering al lijkt dat bolletje ook zo negatief tussen de puinhoop schemert altijd de ontroering van mensen die zachtjes zeggen: 'k heb je lief' (Toon Hermans) Hanne
Het ware te wensen, dat vele mensen met al hun gebreken zichzelf eens bekeken. Dan zouden ze het praten over andere wel laten. (Nederlandse zegswijze.)
