Toen ik aan Herman Boon vroeg mijn eerste fotoboek over "Meise, onder de toren van St.-Martinus" in te leiden, nodigde hij mij uit om met hem mee te gaan voor een interview van Het Nieuwsblad met lezers, in een restaurant op de Louizalaan in Brussel. Wij kregen toen een exemplaar van "Mensen met vleugels", zijn boek over de luchtvaart. In het boek stak een kaart met een kunstzinnige foto van Paul Van Ingelgem van Chirojeugd Malderen in "Pier, de pierentemmer". Op de ommezijde staat de C.V. van onze priester en binnen 4 teksten resp. uit : 1957, 1995, 1997 en 2000. Vulkaangeschroei ben ik, de onruststorm bij dracht en dood, geluk, verdriet. Verlangenkoorts was ik, de heimweeworm. Ik fluister hees : ontwijk mij niet.
Mijn tederheid zijt Gij, de zachte bries bij grot en berg, woestijn en meer. Mijn zekerheid blijft Gij, gewin, verlies, ook nu en steeds, mijn God en Heer.
De wijnstokrank zijn wij, verbond en trouw bij lief en leed, geschrei, gelach. Bergop in t Licht gaan wij uit rust en rouw totdat met U ik eeuwig leven mag.
Dit is het gedicht uit 1997 dat Herman Boon pr. in Zaventem maakte.
Ik loof en dank U, Waarheid, God. Gij Drie-Ene, ademt U in mij. Gij laat mij zien wat nog onzichtbaar is. Verlicht, onthul, vervul, vereeuwig mij.
Ik loof en dank U, Schoonheid, God. Gij, mijn Schepper, zingt en danst met mij. Naar Uw beeld ben ik geschapen. Mensgeworden God, vergoddelijk mij.
Ik loof en dank U, Liefde, God. Gij, mijn Vader, wijdt en heiligt mij. Openbarend draagt Gij mij herboren. Uw kind bemind ben ik, verheerlijk mij.
Met Jezus door Uw Geest in vreugde van Maria doe mij groeien in Liefde en Schoonheid naar Uw Waarheid, zoals gisteren, ook nu en morgen tot in Uw Eeuwigheid.Ik geloof.
Ik verzamel momenteel de werken van Herman Boon. Ik kon reeds de hand leggen op : "Ik zeg je, sta op". Het eerste exemplaar schonk hij op 13.10.1972 aan Louis en Simonne Becq. Het is een uitgave van de Caritas-dienst van Vlaams Brabant en Mechelen. "Glimlach naar morgen" verscheen bij de uitgeverij Emmaüs in 1973. In deze heeft hij in een taal van mensen van vandaag zijn pastorale bewogenheid aan anderen doorgegeven. Bij Licap verscheen in 1994 : "Mensen met vleugels - Kerk in de burgerluchtvaart". Hij vertelt met grenzenloze liefde over mensen van overal, in en om de luchthaven. Sommige van deze verhalen werden beluisterd via Radio Spes van de kerk in Brussel. Hij schreef nogal wat jeugdtoneel voor de KSA en de Chiro, waaronder "Tarcisius in Moskou" en bijdragen in tijdschriften. De gedichtenbundel "De sirkel is wit" is mij bekend, maar ik kon er nog niet de hand op leggen. wie helpt mij daaraan. Volgende werken werden mij gesignaleerd door E.Z. Josée Cornelissen : In 1978 "Ik zet mijn boog in de wolken" Wereldwijd bidden en bezinnen. In 1981 "Span wijd je tentzeil uit" van Ruusbroec tot Romero In 1979 "Mensen met missie" Lannoo Tielt Vergeef aan degene die jou verplichtte te geloven dat gij speelbal werd van zijn lage spel. Ween niet en open uw hart voor Gods goedheid. Vertrouw op uw grenzenloze zintuig en bevind je opnieuw in staat van geluk. Het is goed eens te wenen. Droog je tranen en besef : gij zijt een bolwerk van Gods grenzeloze liefde. Slaap zacht.
Herman Boon pr. trok met zijn Chiro voor de eerste keer naar het buitenland. Dat was een hele gebeurtenis, toen wij naar Duitsland zouden gaan. De apotheose op dat bivak was de mis op de berg. Dat deed hij op andere bivakken nog enkele keren over. Wij moesten heel vroeg uit de veren en beklommen de berg in het duister. Op verschillende plekken droeg Herman stuk voor stuk de onderdelen van de mis op. De Consecratie gebeurde uitgerekend bij het ontwaken van de zon. Wie dat meemaakte vergeet dat nooit. Tijdens dat bivak liet hij ons eens op een avond de Rijn oversteken. Wij moesten de Liebfraumilch proeven. Toen wij allen beneveld terugkeerden, was het nog niet afgelopen. Want als finale baden wij in de kapel het officiële avondgebed van de katholieke kerk. Daty duurde ontzettend lang bij deze gelegenheid. Andere buitenlandse reizen o.a. met de jeugdclubs waren ook legendarisch. De beste herinneringen van wie dat allemaal meemaakte zou een fijn "Liber Amicorum" kunnen vullen.
Op onze Vlaamse feestdag, traditiegetrouw dag van de poëzie, zullen wij in het uitstalraam van Boeken en CD's De Cuyper in het centrum van Meise onder de toren van St.-Martinus voor de 4de maal gedichten aanbrengen. Dit worden dit jaar 4 gedichten van Herman Boon pr. : De Heer blijft bij ons. Ik hou van het leven. Jef Rottiers, beiaardier. Ik heb je lief ... Palestina... Wie nog gedichten van Herman kent kan ze mij nog steeds signaleren. Ik dank u van harte vanwege de vrienden van Herman Boon pr.in Meise.
Ik heb gisteren 26.6 op de dag van de slachtoffers van marteling, de gedenkplaat voor onze geliefde priester, op de eerste beiaardbank van onze luisterplaats onder de toren van St. - Martinus aangebracht. Ze prijkt naast pastoor Brams : Herman Boon pr. °1930 - 1957 - 1968 - +2005 Volgend gedicht van Herman boon hoort hierbij : Aan Jef Rottiers, onze beiaardier
Hij slaat zijn vuisten warm en spant van elke toon de worp in d' hoogste kamer van het dorp
Maar als zijn lied naar d' aarde sneeuwt en smelt in 't zoelen van de wind, en menig heimwee opengeeuwt zoals een vers ontwakend kind ...
Ik lag met ogen open in het gras en heb mijn moeheid met zijn rust omzoomd. Tussen mijn hart en het gebroken glas der klokken heb ik blij van God gedroomd.
Op de gedichtendag 11 juli zal ik de gedichten van onze betreurde priester, die in mijn bezit zijn, ter zijner nagedachtenis in het centrum van Meise in een uitstalraam aanbrengen. Ik heb er momenteel slechts 2. Daarom roep ik jullie op om andere gedichten toe te sturen. Misschien zijn er bundels verschenen. Hij maakte o.a. een gedicht over de beiaard van Meise. De tekst volgt. Zijn vermoedelijk laatste gedicht publiceerde ik reeds in een vorige aflevering. Hij zorgde ervoor dat de Vlaamse poëziedagen in 1965 van Wemmel naar Meise kwamen. Ze gingen in onze keizerlijke gemeente door tot en met 1970. In die periode leerde het kruim van onze Vlaamse dichters hem en onze prachtige parochie kennen. Zo brachten Herman Boon en Louis Becq (secr. Vl. P.) Jozef Deleu bij mij onder. Hij schonk ons "Purperen Jasmijn" n.a.v. de geboorte van mijn jongste dochter. Het poëzie-evenement op het terras van de Oranjerie in de Plantentuin in Meise is voor altijd in het geheugen van wie het meemaakte gegrift. Een idee van Herman Boon ! Dat moeten wij nog eens overdoen. In 1981 tot en met 1998 breidden wij er in Meise een vervolg aan met de Poëzieshows, Jules Van Campenhoutprijs (15 x) en de prijzen voor Plastische kunst (later Maurits Naessensprijs). Inspiratie werd ingeënt door Herman Boon.
Muziek heeft onze onderpastoor altijd bekoord. Hij was zelf actief, want hij speelde gitaar. 's Zondags 's avonds kon je zijn recitals aanhoren in het dorp. Hij woonde in het begin op de eerste verdieping bij de pastoor. Met het venster open tokkelde hij erop los. Hij had vooral een voorliefde voor flamenco. Ik denk dat hij eens een plaatje opnam. Dat was in de rij van religieuze zangers zoals pater Mestdagh en zuster Sourire. Hij werkte mee aan religieuze programma's en met Miel Cools en Jaak Dreesen organiseerde hij "zazo-weekends" voor het betere chanson. In zijn homilies gebruikte hij ook reeds platen. Hij bezat een uitgebreide collecie, die hij permanent uitleende. Ik denk dat her en der platen van hem achtergebleven zijn. Zo is zijn bezinning over leven en dood rond "Tom Dooley" ons bijgeleven. Hij liet ons, kleine straatjongens, meegenieten en zette ons op pad om goede muziek te beluisteren, zowel klassiek als modern. Zo trok hij met zijn jongens en meisjes naar de opera in Antwerpen. Wij traden ook in actie via onze muziekkapel die in heel Vlaanderen bekend werd. Ons leren blokfluit spelen mislukte. Maar ik koester nog altijd de houten blokfluit die hij voor ons kocht. In zijn Chiroheem kreeg hij het gedaan dat iemand ons een T.V.-meubel met radio en platendraaier schonk. Daar liet hij ons kennis maken met "The Everly brothers". Vooral het slaapliedje "Who's gonne shoe..." was een prachtig voorbeeld van een eenvoudig, maar stijlvol volksliedje. Wij hebben deze plaatjes in het Chiroheem grijs gedraaid. Toen ik leider was in de Chiro stuurde hij mij met mijn kozijn naar een volksdanweekend van de V.V.D.C. en ik kon uit zijn platen de begeleidende muziek putten voor het Patklub - circus, dat wij in 1965 opvoerden. Ook voor de twee toneelstukken die ik regisseerde : "Kabouters in de stad" en "De Sint in 't kabouterland" werden zijn platen gebruikt.
Kwatongen durven wel eens beweren dat Herman Boon I een beeldenstormer was. Er zijn er nu nog die in die overtuiging, blind in vastzitten In de geest van de versobering en de verdieping van de religie, nam hij enkele initiatieven. Zo werd de muur rond de pastorij afgebroken. Hij vond dat de pastoor en de priester midden de mensen moest leven en niet achter een hoge muur, zoals de kasteelheren. Ik heb toen de eerste keer in mijn leven een priester in werkkledij gezien. Want hij werkte uiteraard mee. Later werden de heiligenbeelden uit de kerk verwijderd. Er waren toen zelfs parochianen die de heilige Rita kwamen aanbidden, maar het vertikten naar de mis te gaan. De beelden staan nu echter te verkommeren in de toren! Het overschilderen in Latex van de muurschilderingen wordt hem ook aangewreven. Buiten de diepere motieven, versterkt door de lelijkheid van het laatste oordeel, dat ons angsten inboezemde, als wij eronder te biechten gingen, is het een zegen dat dit gebeurde (dixit de restaurateurs). Anders waren ze onherroepelijk verloren. Ik confronteerde Herman met de vraag wie het sein tot overschilderen gaf. Pastoor Brams en de kerkfabriek van toen gingen niet vrijuit. Dat werd echter niet genotuleerd. Het afbreken van het barok altaar in de St.-Elooikapel is een ander verhaal. Maar daar weet ik te weinig van. Alles werd toen echter vervangen door eigentijdse kunst : o.a. altaar,kruisbeeld en tabernakel. Ik begrijp echter niet waarom men bij de restaurering van de muurschilderingen de waardevolle Petrus op de zuil vergat. Hij leeft naast God en stelt een belangrijke vraag aan zalige Paus. Wereld bidt te weinig. Wereld is aan het denken dat zij zonder de juiste weg kunnen. Boetekleed is alleen voor begeesterde lieden en past niet aan onwetenden.
Tijdens "Gotiek leeft" konden de aanwezigen in Meise op de beiaardbanken reeds een voorlopige inscriptie lezen : Herman Boon pr. met enkele data. Ik stelde aan het Beiaardcomité voor een gedenkplaat aan te brengen op de beiaardbanken. De bevoegde schepen is het ermee eens. In Eversem zouden wij ook iets willen. De wijkkapel, die Herman Boon in de voortuin van mijn broer plaatste, bij de opening van de Linde, wordt hersteld. Zijn huis wordt verkocht en wij zullen de mooie kapel verplaatsen. De prachtige leisteen, waarop vier ceramiek tegels stonden, die Maria met kind voorstellen, van kunstenaar D. Van der Perre, zal verplaatst worden. De ceramiek tegels zijn niet meer te herstellen. We zullen ze laten hermaken door de kunstenaar zelf of door een ceramiekatelier. Een bescheiden inscriptie Herman Boon pr. met data komt erop. Herman we vergeten je niet!
Herman Boon pr.
