Geschiedenis van de bouw van het Chiroheem

I Deze tekst werd uitgeschreven op grond van een geluidscassette die Herman Boon pr. insprak naar aanleiding van 20 jaar Chiroheem Meise op 22.4.1979.

“Zie de Chirojeugd is hier”. Zo klonk het in ons Chirolied. Dat is nu 20 jaar geleden. Ik vergeet het nooit. Het jaar 1959 was ook een jaar om nooit te vergeten. Op 1 mei vierden wij samen voor het eerst Eucharistie in Eversem. Het was een schone dag, dank zij de families Jacobs en Borms en al die andere vrienden daar. Wat ben ik blij en gelukkig, als ik hoor wat jullie daar nu allemaal doen, als ik hoor hoe dat nu leeft. Formidabel!

En in de herfst van het jaar 1959, op 13 september hebben we samen ons Chiroheem in de Krogstraat geopend en monseigneur Schoenmaekers heeft het ingewijd.

Eigenlijk deden alle leiders en leidsters van toen dat al op de vooravond, die zaterdagavond op 12 september, samen met alle verantwoordelijken van alle mogelijke organisaties.

Dezelfde dag dat het heem werd geopend, was het pas rond de middag, dat de tafels en de stoelen werden afgeladen, uit de vrachtwagens van vriend Jan Vits van Tubax, die toen op de Kapellelaan woonde en zijn fabriek had in Vilvoorde. Wat was dat een mooie avond : een eerste keer samen zitten in het heem en samen gelukkig zijn!

Dat we dat samen hebben mogen doen, dat er ruimte was voor de Chiro, dat er ruimte was om meer dan ooit Chiro te zijn en te worden voor de parochie. Maar Chiro was er toen al lang. Het was mijn voorganger priester Verstraeten die onmiddellijk na de tweede wereldoorlog in 1945 met de Chiro gestart is. “Chiro Meise, Sint – Martinus” stond er in de rand van de banier. Wat was dat toen een stevige groep!

Die eerste zondag dat ik celebreerde in Meise, in september 1957 was Frans Keppens mijn misdienaar. Hij die Chiroleider was, samen met de broers Krokaert Alfons, Laurent, Bert en Louis. Dat waren allen grote mensen! En ik die daar kwam, recht uit het seminarie, als jong priester, ik kreeg zo maar, heel de Chiro cadeau.

Het is lang geleden : het was in de herfst van 1957, naar de kermisdagen toe dat ik in Meise aankwam. Ik vond er een prachtige groep onder leiding van Emile Van der Veken. Hij was Frans Keppens opgevolgd Ik weet het nog, dat de jongens huisden in een groot huis dat afgestaan werd door mevrouw Van Gijsel. Het stond waar nu de zijbaan is van de A12, om van Meise naar Strombeek te rijden, aan het domein Drijtoren. Daar waren toen de Chirolokalen. In december verwittigde Jaak Peeters vanuit Brussel dat het huis zou afgebroken worden om de A12 aan te leggen. Dan zijn we begonnen! Als we het huis zelf afbraken, was het materiaal voor ons. Maar dan moest het snel gaan. Zo zijn we opzoek gegaan, samen met pastoor Brams.

In de Krogstraat lag grond van de kerkfabriek, 25 are. En daarop stond een lemen huisje van Jan de mandenmaker en klokkenluider, van de familie Leemans. Het was een mooi lemen huisje. De verantwoordelijken van Bokrijk zijn ernaar komen kijken, om het over te brengen, maar er was al zo’n specimen. De familie Stallaert en de melkboer hadden op die grond toen nog een stukje veld en we moesten afspraken maken.

Het huis aan de zijbaan van de A12 werd afgebroken. Ik zie nog altijd Frans Heyvaert en Marcel met paard en kar van thuis en al die andere leiders die daaraan gewerkt hebben. Ramen en deuren werden er voorzichtig uitgehaald. En dan zie ik nog die eerste rit om een eerste vracht bakstenen en planken neer te leggen daar waar we ons heem zouden bouwen. Er was geen geld, alleen een grote droom en het vertrouwen van de mensen. Ik vond dat geweldig. Het zou wel gaan. In het Bokrijkhuisje hebben we nog vergaderd met de aspiranten en kerels. Dat was reuze gezellig bij de olielamp. We dachten eerst dat lemen huisje in het modern complex te verwerken. Maar dat ging niet. We hebben het huis dan afgebroken, maar dat was lastig. Het hing prachtig ineen met balken met houten pinnen. Het is wat geweest om dat omver te trekken. Daar heeft mijn goede vriend Fernand Ringoot nog bij geholpen met de vrachtwagen. Wij hebben daar foto’s en filmpjes van gemaakt. Ik weet niet of die allemaal nog bestaan?

13-02-2006 om 11:47 geschreven door Jef De Cuyper

Ontgoocheld
Een feit dat mij is bijgebleven en dat mij, hoe ouder ik werd, meer en meer
ergerde is het volgende :
In de jaren zestig kwam ik thuis en Herman+ zat in het bureau van wijlen
mijn vader, welke architect was, te onderhandelen. Ik werd er bijgeroepen en
na een uiteenzetting werd er mij zwijgplicht opgelegd tegenover iedereen (ik
hing steeds rond de tekenplank van mijn vader).
Waarover ging dit dan?
Rechtover het oude gemeentehuis-jongensschool lag het grote speelplein van
o.a. de chiro en van alle jongeren.  Herman+ had plannen om daar een ontmoetingsplaats te bouwen met allerhande accomodaties sport, cultuur enz...  Er werd maanden aan gewerkt(gratis) door mijn vader en door Herman+.  Onderhandelingen met de gemeente verliepen heel stroef en uiteindelijk kwam er niets van.  Wanneer alles zowat vergeten was kwam de gemeente met een lumineus idee naar voor om een sporthal op te richten op dit speelplein, het huidige Willy Van den
Berghe centrum!!
Ge kunt u inbeelden hoe deze 2 mensen zich voelden.
Nu dat beiden heengegaan zijn mag dit misschien wel gezegd worden, hoe er
toen mensen in stilte werkten aan grote dromen maar gedwarsboomd werden door
prestige gerichte mensen.
Over dit alles kan mijn moeder misschien nog veel meer weten. groetjes
Luc Polen op 24.9.05

27-01-2006 om 10:03 geschreven door Jef De Cuyper

Bij de bouw van het chiroheem, alwaar ik nog hielp bij het gereedmaken en vullen met klei van de vormen van de bakstenen, die nadien ter plaatse werden gebakken, stopte een wagen aan het heem. De chauffeur kwam naar Herman toe en vroeg waar hij de heer Herman Boon kon vinden, waarop deze hem prompt antwoordde dat deze voor hem stond. Mensen hadden de chauffeur verteld dat de onderpastoor, Herman Boon, zich bij het heem bevond. Herman had een blauwe werkkiel aan en de chauffeur schudde ontkennend. Hij herhaalde zijn vraag en moest door Herman overtuigd worden dat de gevraagde persoon in levende lijve voor hem stond, een priester zonder zwarte toga kon toen gewoonweg niet!
Herman was een voorloper  bij de praktische toepassing van zijn geloofsbelijdenis.
Als vrijzinnige, heb ik achteraf veel respect voor zijn denken gekregen, wat niet betekent dat ik zijn denkwijze of principes heb eigen gemaakt.
Hij kende problemen met het gezag van "zijn" kerk, hij werd zelfs naar Rome geroepen ter verantwoording (?), maar voor mij was hij een "groot" man.
De zin "hang down your head Tom Dooley" (schrijfwijze Dooley, correct of niet???) is direct gelinkt aan Herman Boon. Ik herinner me en dit beeld kwam telkens terug met het gezongen "hang down..." in het achterhoofd, telkens ik hem op tv, "in Zaventem", zag verschijnen en dat hij als eerste de mis in het Nederlands opdroeg en dat liedje in de kerk op zijn platenspeler liet afdraaien.Voor mij was dit het meest revolutionaire uit zijn carrière in Meise, wat me is bijgebleven. Voor een jonge knaap, met een rebelse mind, als ik, was hij wel een persoon met durf. De kerk heeft achteraf wel een beetje aan deze durf geknaagd, maar het respect heeft hij daardoor bij mij nooit verloren. Hij was een groot man.
Tot daar, een klein fragmentje over Herman Boon,
met vriendelijke groeten,
Jan Wellens, beeldend kunstenaar met roots in Meise 2.10.2005

20-01-2006 om 10:32 geschreven door Jef De Cuyper

Liber amicorum
Recent verscheen “Aan de oeroever word ik overeind gezet”, in memoriam Herman Boon pr. , te bestellen bij “Vrienden van Galilea” Jozef Ghijs Antoniuskaai 14a, 9000 Gent , tel. 092668721. VZW Avimo Kerd. Mercierplein 3, 3000 Leuven Tel. 016234293 avimo@kerknet.be bracht op CD Het evangelie van Jezus, het getuigenis van Matteüs en Het getuigenis van Johannes (muzikale omlijsting Paul Bess) van Herman Boon pr. uit.
De bijdragen in dit blog zullen kortelings gebundeld verschijnen en verkocht worden ten voordele van het Chiroheem, gebouwd onder de stuwende kracht van Herman Boon pr., toen hij onderpastoor was in Meise. Dit kadert in 60 jaar Chiro Meise.

13-01-2006 om 10:31 geschreven door Jef De Cuyper

Afscheid Herman Boon pr.

Priester Herman Boon, sinds zijn wijding in 1957 onderpastoor in de Sint – Martinusparochie te Meise, werd door zijn bisschop benoemd tot aalmoezenier van de universitaire kliniek Sint – Rafaël te Leuven, van waaruit hij zal meewerken aan de algemene pastoraal van de universitaire gemeenschap. Na 11 jaar intens parochiewerk, krijgt deze dynamische priester een ruimer werkterrein toegemeten, met grotere verantwoordelijkheid in een wisselende gemeenschap van 20.000 zieken, dokters, verpleegsters, professoren en studenten. Niet zonder wzeemoed nemen zijn parochie, zijn trouwe medewerkers en zijn vrienden afscheid van hem die de St. – Martinusparochie met daarbij het ganse gemeentelijke leven gedurende al die jaren heeft bezield.

Grote bekommernis voor de jeugd.

Bij gelegenheid van deze nieuwe opdracht past het even terug te bliçkken op wat Herman Boon voor de parochiegemeenschap St. – Marttinus heeft gedaan. Zijn grote bekommernis ging uit naar de jeugd die hij in Chiroverband en ook daarbuiten op de meest vooruitstrevende wijze voorbereidde op het wachtende volle leven. Zijn eerste zorg, toen hij in Meise werd benoemd, was de bouw van een modern Chiroheem. Met de hulp van bereidwillige helpers werd dit project spoedig werkelijkheid en sindsdien heeft het heem opengestaan voor de jeugd en ook voor het realiseren van initiatieven van volwassen groeperingen. Ook op gewestelijk en nationaal vlak werkte Herman Boon mee aan de bloei van de Chirojeugd. Hij was immers ontwerper en bezieler van de feestelijkheden op touw gezet door het Verbond Brussel, realiseerde Top Brussel in het paleis voor Schone Kunsten en onlangs nog het Chiromassaspel op de Heizel, werkte mee aan jeugdbladen “Trouw”, “Lente” en “ J “ en schreef regelmatig sprankelend toneelvoor het eigen groepsfeest. Zijn aandacht ging ook naar het bredere jeugdwerk : hij stimuleerde Patclub voor jongeren van 6 tot 14 jaar, Jeugdklubs voor 14 – 17 jarigen en gaf de start aan de Jeugdgemeenschap voor 18 – jarige jongens en meisjes en verleende zijn sterke steun aan de Jeugdraad die heel de jeugdwerking bundelt.

O.L.Vrouw van Fatima te Eversem

Herman Boon heeft van het gehucht Eversem een nieuwe parochiegemeenschap gemaakt. Eversem ligt tussen het centrum en Rode. Oud Eversem en de nieuwe wijk van de Kleine Landeigendom hadden nood aan een eigen parochiaal leven. Sinds l959 poogde Herman Boon daar Chiroaktiviteiten te ontwikkelen, af en toe werd er zelfs eucharistie gevierd. Gebrek aan een geschikt lokaal verhinderde evenwel de definitieve vestiging van een eigen gemeenschapsleven. Toen in 1965 een winkelhuis vrijkwam (op de hoek van de Beigemstraat) beteknde dit een nieuwe start en vrij vlug werd een oude schuur omgetoverd tot een stezmmige wijkkapel, centrum van het plaatselijk godsdienstig leven, waarrond een levendige K.W.B. – werking en een sterke K.A.V. – kern is uitgebouwd Ter plaatse bloeit nu een geestdriftige jeugd met eigen Chirowerking, lokalen voor jongens en meisjes. Er werd te Eversem een sfeer geschapen van onvervalste dienstbaarheid, waarvan Herman Boon onbetwistbaar de stevige grondslag legde. Dank zij het geloof en de werkkracht van deze edelmoedige priester is met steun van het oude en het nieuwe Eversem in dit landelijk gehucht dat maar al te lang van pastorale zorg verstoken bleef, een echte levensgemeenschap geboren.

Kultuur en liturgische vernieuwing

Naar het voorbeeld van zijn vader, wijlen Jan Boon, directeur – generaal van de B.R.T., ijverde Herman Boon voor een echte Vlaamse kultuurgemeenschap. Hij bracht de jeugd van Meise in contact met de voornaamste uitingen van de algemene kultuur uitgedrukt in toneel, muziek en dans ; deed de Vlaamse poëziedagen na hun uitwijzing in Wemmel doorleven te Meise , steunde en stimuleerde elk initiatief van de specifieke kulturele verenigingen zoals het Davidsfonds, kortom hij wilde het beeld van de Vlaamse gentleman waar maken, zowel bij de arbeider als bij de intellectueel. Meise dankt Herman Boon voor de heerlijke liturgische vernieuwing die hij gedurende de 11 jaar apostolaatswerk in de St. – Martinusparochie heeft gevestigd. En hier denken wij terug aan het eenvoudig sober interieur van de kerk, de kruisweg te Eversem, de bijbelkringen, de reeksen godsdienstige studiekringen, de eigentijdse jeugdeucharistievieringen met voor kort nog de uitvoering van de Missa Moderna. Van hem waren ook de telkenjare vernieuwde maar bijblijvende missiezondagvieringen, telkens door de ganse kerkgemeenschap meegeleed. Herman Boon vernieuwde ook de voorbereiding op de Vormselviering en schreef daartoe een aangepaste handleiding, door het bisdom aanbevolen. Hij inspireerde de sociale organisaties bij hun 1 – meivieringen, 10 jaar K.W.B. – werking, 40 jaar Kristelijke arbeidersorganisaties, stichtte de K.A.V. en de Kristelijke gepensioneerdenbond en koesterde voor deze laatste organisatie een ongemeen grote waardering.

Bij al die initiatieven genoot Herman Boon de waarderende aanmoedigingen van pastoor Louis Geysen, met wie hij een evangelisch team vormde. Dag en nacht stond zijn deur wagenwijd open, dag en nacht stelde hij zijn talent, mogelijkheden en relaties ten dienste van zijn parochie, zonder te denken aan zichzelf; Alles wegschenken, zowel tijdelijk bezit als kulturele verworvenheden was voor hem de hoofdbekommernis van het echte priester zijn. Daarvoor is de parochiegemeenschap waarvan hij nu afscheid neemt, hem blijvend dankbaar.

Louis Becq

Plaatselijk verslaggever “Het Volk”
Hoofdredacteur “Schoon Meise”

04-01-2006 om 16:53 geschreven door Jef De Cuyper

Dag, mijn kleine prins!

Uit de homilie van priester Herman Boon tijdens de Eucharistieviering bij de uitvaart van Chirotopper André Jacobs, op maandag 12 augustus 1966 in onze Sint – Martinuskerk.

… Wij schreien duizendmaal waarom. Heel ons naar geluk hunkerend wezen protesteert. In de donkere holten van snijdende pijn huilen wij naar God van Liefde en Goedheid. Waarom ? Er is geen antwoord op dit vragen, alleen de zekerheid van de Verrezen Heer Jezus, de weg, de waarheid en het leven. Hij is voorgegaan, door heel het broze kwetsbare leven heen, doorheen heel de ontbolsterende onvolmaaktheid van de natuur, wereld en mens. Hij is voorgegaan doorheen vreugde en leed, behoeding en eenzaamheid, lust en moeheid, pijn en dood, Hij is verder gegaan, Hij heeft de mistgrens doorbroken, Hij LEEFT, en in geloofsgenade en openbaring weten wij : wij zijn wordend, groeiend zoals Hij, naar verrijzenis toe, vroeg of laat. Eens zullen alle vragen beantwoord zijn in een eeuwig bestaan en een volmaakt geluk. Wij kijken nu nog in een wazige spiegel.

Gij, mijn lieve jongen, mijn lieve Chirotopper André, gij weet er alles nu van. Gij die zo leesgierig waard, die alles weten wilde, die gretig vragen kon honderduit, gij weet alles, wat wij alleen in geloof benaderen kunnen. Gij slurpte met tintelende ogen zo aan het boeiende kleurige leven, aan de natuur, aan de mensen, aan de veroveringen van de wetenschap, gij leefde zo blij genietend. Nu ziet gij alles, nu ziet gij de Heer, in wie gij gedoopt werd, die gij in uw Chirobelijdenis noemde uw blijheid, uw kracht.

Mijn lieve kleine prins, je hebt me verbaasd. Je hebt ons nooit pijn gedaan, nooit verdriet, waarom ben je zo ineens van ons weggegaan, mijn lieve jongen ? Wou je diep onder het zondoorlichte water gaan luisteren naar het hart van de aarde ? In je kamertje thuis had je schelpen vergaard van zeestranden, En rotsbrokken uit de bergen, keien uit de rivieren,in de hoek van de huiskamer staan de rietstengels uit de heidevennen lichtjes te trillen, je fiets staat stil langs de muur, in je droomboom achter in de tuin wacht hoog je speelhut, van elke tocht met huis en met je vrienden, vanuit elk Chirobeleven, van elke reis naar school met je grote zware boekentas, was je lachend teruggekomen, met duizend guitige uitroepen. Voor de eerste keer ben je nu weggebleven, voor altijd.

Je droomde van verre lange reizen over al de wereldzeeën, je sneed kleine schepen uit wit hout, je droomde eens een felle kapitein te zijn en met een heel groot schip de wereld rond te varen, en hoog in de mast je Chirobanier. Je bent nu een oneindige reis begonnen, over een zee van geluk zonder stranden, zonder horizont en zonder zonsondergang, je reist nu heel Gods liefde af, je bent nu een diep gelukkig koningskind in het blije R ijk van God. En wij staan schreiend aan de kille kade, wij heffen moeilijk een wuifhand,. Er is een kramp in ons hart, een zure snik in onze mond.

In de tafel thuis, had je je eigen schuif,die wonderlijke schatschuif van een jongen. De schatten van een gelukkig mensenkind, een kleine koning : een eindje touw en verfromaaide speelkaarten, kleurige zichtkaarten van verre landen en postzegels met namen opdie geurden naar appelsienen en kaneel, een kei, een tol, een mes met kurkentrekker, en je verfpotjes en kleurpotloden. Vader God heeft nu voor jopui de onmetelijke schatschuif opengetrokken van Zijn goedheid, en je bent je nieuwe hemelthuis binnen gerend, je sterke jonge armen vol nieuwe schatten. Ik schrei om je geluk, mijn kleine prins.

Ik zie je nog in wit doopgewaad, mijn fiere prins, bij de viering van je vormsel.Ik hoor je nog zingen,. Ik hoor je nog zeggen dat je bereid was van je leven iets heel moois te maken, Jezus achterna, en zoals Hij vol goedheid voor de anderen. Ik zie je nog dansen, onze blije Majimdans, een dankdans om het levendmakende water, ik zie je nog bouwen en schilderen aan onze stad van vrede, en aan de tafel van de Heer heb je me brood en wijn gegeven om voor jou de Heer aanwezig te stellen, opdat je een goed mens zou kunnen worden.

Ik zie je nog fietsen, je kon amper aan de pedalen, om boodschappen in Rode, naar je vrienden in Limbos en Eversem, naar je Chiro, naar de kernvergadering en naar je vendel, mijn kranige topper, mijn kranige hulpvendelleider. Ik zie je nog al die zondagen aangetreden bij onze Kristusbanier, spelend, zingend, marcherend, , ik zie je nog in al die bivakhoogdagen en nu pas nog, zo dicht bij, amper terug, tussen de dennenbossen en het hete heidezand, in ons Chirorijk van tentenpaleizen. Je weet het ook nog toen je na de avondwijding bij het Mariakapelletje een kruisje kwam vragen en met je kleine warme hand mij groette, toen ik je gevraagd heb of je er soms van droomde om later eens een grote leider te worden. Je hebt toen alleen gelachen, met die vreemde zachte lach van je, een lach van heel diep uit het brandend misterie van je innerlijk. Je Chirobelijdenis, je groepsopgave is nu volle werkelijkheid, je bent nu leider voor altijd. Je gele das van de trouw, je bruine uniformhemd van de kameraadschap, je riem van de kranigheid en de blinkende gesp met de woorden : Aan Kristus Koning, Trouw, je zal je er niet mee bekleden, je prinsengewaad, jonge Vlaamse prins, het was geen naïeve wereldvreemde romantiek, maar uitroeptekens van je eerlijke jongenswil om van de schoonste mogelijkheden van het leven in zijn diepste dimensies te genieten en mee te delen. God heeft je nu omkleed met het prinsengewaad van Zijn liefde.

In het verstilde ouderhuis te Eversem, waar we gisteren samen zaten, zwijgend, als verwachtend dat je ineens weer om de hoek zou binnen lopen, met grote honger en luidruchtige groet, heb ik in je fotoalbum gebladerd, foto’s van schoolreizen en gezinsfeesten, het huwelijk van je zus, je vrienden, een Chirogebeuren, en onder de foto van je vormsel met grote inktletters heb je geschreven : een geweldige dag!

Aan de wand hangen nog je tekeningen : een Kristushoofd, een hand, je zou eens een hele kruisweg tekenen.

Je tekent nu niet meer, je plakt geen foto’s meer in, je hebt nu geen behoefte meer aan herinneringen, je bent nu in de goddelijke werkelijkheid, zonder verleden, zonder toekomst, alles altijd gloeiend heden.

Het is ineens veel te vroeg, voor jou een geweldige dag geworden, een dag zonder einde, een dag van geweldig geluk. Je bent in de verrijzenis!

Dank je, mijn kleine prins, omdat je even in onze wereld bent gekomen, dank je mijn lieve jongen, omdat je even tussen ons hebt geleefd, dank je, mijn goede André, voor je blijheid, voor je kranigheid, je kameraadschap. Dank je, dat ik je mocht ontmoeten, je bent een genade geweest in ons leven. De wereld was te klein voor jou, de mensen te onvolmaakt.

Zorg een beetje voor ons,kleine prins, jij hebt alles gekregen, zorg voor je vader en moeder, voor je broers en zusters, voor je familie, voor Eversem, voor onze Chirojeugd. Er zijn er nog van onze Chiro bij de Heer, Jan De Knop en Jean Pinnock, Chirojeugd in de hemel, zorg voor onze jeugd in deze moeilijke wereld!

Dank, mijn koningskind, dag, mijn kleine prins!

31-12-2005 om 17:03 geschreven door Jef De Cuyper

Jeugdraad is erkentelijk

Niet om traditiegetrouw te danken bij een afscheid, maar wel uit gemeende erkentelijkheid voor het resultaat van het enorme voorbereidend werk bij de start van de Jeugdraad Meise (1965), houden wij eraan welgemeend te danken.

Het bleef echter niet bij stichtingswerk, want Herman Boon bleef het reuzenwerk dat deze jeugdorganisatie van hem opeiste, met hart en ziel trouw.

Ontelbare nachten bleef de lamp uw werkkamer verlichten; U had immers de noodzaak aangevoeld het jeugdwerk te coördineren en in een minimum van tijd kreeg U de interesse en de intense medewerking van de jeugd en zelfs van begrijpende volwassenen, die wensten te delen in al uw zorgen voor de jeugdwerking in Meise.

Wij zijn ervan overtuigd dat U ons geen vaarwel zegt maar zeker nog genoegen zult beleven aan de vruchten van uw basiswerk in de verdere ontwikkeling van het jeugdwerk te Meise.

Jeugdraad Meise wenst U alle heil en vreugde bij het apostolaatswerk dat U wacht in de St.-Rafaël klinieken te Leuven.

Guido Erard
oud (1^ste) – voorzitter Jeugdraad Meise

24-12-2005 om 09:43 geschreven door Jef De Cuyper