Bouw Chiroheem 5
De roofing, dat is ook nog een hele historie geweest. Familie van mij, uit Antwerpen zou ervoor zorgen, maar plots stierf die man. Toch heeft die firma gezorgd voor de vele roofing op het dak. Rond 6 september waren wij klaar en een week later zou monseigneur Schoenmaeckers het heem dan komen inwijden. Het werd 13 september 1959. Het heem werd ingehuldigd.
Zoals altijd kwamen we ’s morgens samen voor de Eucharistieviering. Ik heb toen van de Chiroleiders en –leidsters een heel mooi kazuivel gekregen. De bivakmoeders Olbrechts en moeder De Ridder hadden het genaaid. Ook mevrouw Sannen hielp mee. Ik had het ontwerp getekend. Nadien hebben ze in Leuven voor het seminarie naar die kazuivel gevraagd. Nu zie ik die kazuivel daar nog terug.
Ons heem stond er en het was mooi.
Het staat er nu al 20 jaar . We hadden de bedoeling er een echt huis van te maken, een huis in de parochie, een huis van de gemeenschap rond de verrezen Christus, voor de Chiro, van de chiro, die vormingsschool voor jong volwassenen.
Ik lees die eerste zin van onze Chirobelijdenis : Foto
Dat is Chiro : daaraan werken, zowel bij meisjes als bij jongens met die prachtige ploeg. Jonge mensen die werken aan een jonge Kerk. En hopen op priesters, religieuze missionarissen voor morgen. In de Chiro, het parochiaal jeugdhuis zouden jonge mensen gevormd worden, klaar voor het grote leven. Dat was de opdracht : mensen vormen, ruimte geven en schoonheid, ook architecturale schoonheid in alles wat in het heem stond en hing. Het heem moest daarom mooi zijn. Niet luxueus, maar mooi. En het was mooi : men schreef in de kranten : “het schoonste heem van het land”. We hebben hier nationale bijeenkomsten gehoudenvoor de Chiroleiding en vormingsdagen. Iedereen kwam naar het heem kijken. “Het grootste heem van het land”, zei men. Dan zei ik : “Het is voor de beste mensen van het land!”.