Reeds meer dan een jaar blog ik nu.

Veel bijgeleerd, zowel nuttige als onnuttige maar leuke blog dingen.
Mooie dingen gezien en artikels gelezen op de vele blogs.
Maar eveneens artikels gelezen die getuigen van weinig respect naar één of andere blogger toe.
Keiharde reactie’s die getuigen van haat en oneer, en zelfs smaad en laster.
Die reactie’s worden dan al of niet ingegeven door ofwel de eigen blognaam, ofwel door ghost mailadressen, of nog door ontelbare vlug vlug gemaakte pseudoniemen en aliassen.
Zodat men in het ongewisse wordt gelaten van wie de reactie nu werkelijk afkomstig is.
Zo ook met IP-adressen die om de haverklap moedwillig aangepast worden, om toch maar zo anoniem mogelijk zijn gif te kunnen spuien.
Manipulatie alom dus.
En de eerlijke blogger is daar de dupe van.

Wanneer men nu echt iemand de huid wil vol schelden, dan gebeurt dit via het emailformulier van het blog.
Want emails, zo wordt verondersteld zijn prive, en mogen daarom niet openbaar worden gemaakt.

Maar daar is men nu juist helemaal mis in.
Want een email die wordt verzonden via je eigen blogformulier, of aan jouw eigen emailadres zijn helemaal niet privé.
Zij genieten niet van het voorrecht ‘briefgeheim.
Daar bestaat momentheel nog geen enkele wet voor.
Lees hieronder wat ik daarover vond op internet;

<Zo profiteert een e-mail pas van het briefgeheim wanneer hij wordt versleuteld, en worden digitale handtekeningen pas als handtekening erkend bij gebruik van publieke sleutel cryptografie.>

Wanneer u meer wil te weten komen over wat kan, of juist niet kan en mag op een blog, klik dan hier.

En zo kom ik stillaan bij de kern van de zaak.
Over het artikel dat ik hier wil schrijven.
En waarbij ik de mij toegezonden emails openbaar zal maken.
En dit met elke mail zal doen waarvan ik meen dat dit nodig is om mijn artikel te ondersteunen.
Ooit werd ik gedwongen door Red Poppy, na een klacht van de bewuste mailzender, gedwongen om die mails te verwijderen.
Onder dwang dat anders mijn blog zou worden verwijderd van SenNet.
Imponerend op dat moment omdat ik nog een beginnende blogger was.
En ik heb gehoorzaamd, hoewel ik het gelijk aan mijn kant had, en vele bloggers het met me eens waren.
Maar vooral had ik het recht aan mijn kant!!! 

Tegen de regels van de internetwetten, zo weet ik nu.
En bij een geschil moet ook SenNet zich aan deze internetwetten houden.
Of het in overeenkomst is met de etiquette wil ik in het midden laten.
Tenslotte getuigt een haat, terechtwijzende of ongenuanceerde en buiten proportie opgestelde mail ook niet van de nodige etiquette, niet?

En daarom zal mijn volgend artikel mails bevatten die mij worden toegezonden als ze betrekking hebben op mijn blog items, of op een reactie die ik her en der heb ingegeven.
Ik heb dat recht.
Ik heb het recht om kromme toestanden recht te zetten.
Ik heb het recht om mij te verdedigen.
Ik heb het recht om aantijgingen aan mij toegezonden via mail, te ontkrachten en te weerleggen.
Ik heb het recht om op mijn blog, mijn bezoekers, in kennis te stellen aangaande de bedoeling van mijn schrijfsels!
Ik heb het recht op een openbaar weerwoord!
Ik heb het recht om achterbaksheid, lafheid en schijnheiligheid naar mij toe gericht, openbaar aan te klagen.

En niemand, ook SenNet niet kan en mag mij dat recht ontzeggen.
Ik zal citeren, fraseren naar mijn eigen goeddunken, zonder daar de toestemming aan wie dan ook te vragen.
Ik heb dat recht!
En ik zal van dat recht gebruik maken waar nodig.
Het enige probaat middel om te vermijden dat diegenen, die menen mij zo nodig te moeten terechtwijzen via mail, aan de kaak zullenl worden gesteld, is mij enkel beleefde mails te sturen!!!

.

Vanavond smelt ik even weg.
En samen met mij nog vele andere dames vermoed ik.
Waarom?
DAAROM!

Vanavond geven ze op ‘VIJF TV’ een film met deze hunk.
”Docter T and the woman”.
Geef toe dames, deze man heeft toch een groot knuffel gehalte.
ZUCHT…
Enig minpuntje bij dit alles, ik ben helemaal alleen thuis.
De enige man in huis is mijn gesneden kater.
Voordeel is dan weer dat ik alleen beslis waar ik naar kijk.
En vanavond kan je er donder op zeggen dat dit naar Richard Gere is.

De verwarming op (hoe is het mogelijk, het is verdorie eind mei).
Ik in zwart negligé, met daarover mijn super zachte peignoir….
(Kwestie van mij wat te vereenzelvigen met al die mooie actrices die rond hem fladderen, en die geen schijn van kans maken met mij in de buurt, maar zich daar nog niet van bewust zijn, HA)
Uitgestrekt op de sofa, met enkele zachte kussens in de rug.
Glaasje plat water naast me, want vanavond let ik heel contentieus op de lijn.
En genieten maar, en smelten maar.

Heren EAT YOUR HEART OUT!
Want vanavond gaan jullie dames voor niets bereikbaar zijn.
Maar misschien dat het na de film nog wat extra’s oplevert?

Nog even een hele belangrijke melding!

TUSSEN 21.10u. EN 23.10u
NIET STOREN AUB!!!

TENZIJ HIJ........ZUCHT.... DUBBEL ZUCHT.....

Al surfend door blogland, ontdekte ik een nieuw blog.

Het blog wordt beheerd door HERMA.
Op dat blog beschrijft zij haar wedervaren van haar leven met een alcoholist.
In feite moet ik zeggen ex drankverslaafde.
Want het gaar hier over haar man, die ondertussen al ettelijke jaren droog staat.
Zij beschrijft de leugens, de bedriegerijen die zij moest dulden van haar man.
Maar ook zijn dappere strijd tegen de drankduvel.
En vooral kan je daar lezen hoe liefde, vertrouwen en moed kunnen leiden tot een huwelijk dat al heel wat jaren gelukkig is.

Ik heb bewondering voor die man, maar nog meer heb ik bewondering voor Herma.
Want ik weet wat voor een hel het leven met een drankverslaafde kan zijn.
Bij het lezen van haar blog kwam elk klein detail van mijn desastreuze jaren weer bij mij naar boven.
Ook bracht het veel vragen weer terug, vragen waar ik nooit antwoord zal op krijgen.
Omdat er niemand een antwoord op heeft.
Tenzij de drankzuchtige zelf, in dit geval mijn ex man.
Maar om die antwoorden te kunnen geven moet hij eerst ontnuchteren.
En dat is nu net hetgeen hij niet doet.

Alcoholisme is een ziekte.
Het zit in je genen, het is erfelijk.
Ik hoorde en las het telkens weer.
Maar ik was op de duur zo radeloos dat ik het nog enkel kon zien als blablabla.
Want ik las ook dat je kon genezen van die ziekte.
Mits de zieke er zelf toe bereid was!

Ok, hij had hulp nodig.
Hij had vertouwen nodig, en je moest bereid zijn om hem dat te geven.
Maar vertrouw maar eens een man die je dag in dag uit blijft bedriegen.
Die je telkens met elke drie woorden die hij die spreekt, er twee van liegt.
Elke dag.... jaren lang.
Dagen en jaren waarin je je bewust bent dat hij liegt.
Wat je ook doet, hoe vaak je hem ook confronteert met die leugens, het is allemaal boter aan de galg.
Je kan simpelweg niet winnen van een gepatenteerde leugenaar.
De drankduvel is sterker dan jij.

Alles heb ik geprobeert.
En hij ook.
Meetings bij de AA, ik naar Al-Anon.
Inplanting van Anta-Buse.
Opname in een ontwenningskliniek.
Dat laatste kon enkel uit eigen vrije wil.
Dat hield in dat hij zich ook op eigen vrije wil weer kon ontslaan.
Waarbij zijn eerste stappen in vrijheid, steevast leidden naar de over de kliniek gelegen kroeg.

Ondertussen werk jij je als partner te pletter om de rekeningen te kunnen betalen.
Want op het loon van manlief moet je niet rekenen.
Ten eerste gaat die meer niet dan wel werken, wegens ladderzat.
Of hij wordt ontslagen.
Ten tweede gaat het grootste deel van het loon naar de drank.

Zo werkte mijn man bij GM te Antwerpen.
Driemaal moest men de deur van het toilet openbreken omdat hij in coma lag.
De fles sterke drank leeg naast hem.
Dat de werkgever dit niet blijft pikken is nogal evident.
Dan maar naar de volgende werkgever, maar de fles Wodka ging mee.
Waarom Wodka? Naar het schijnt ruik je dat niet aan je adem.
Maar ik wel.
En wanneer ik er hem dan op aansprak, dan ontkende hij in alle toonaarden.
Liet mij geloven dat ik spoken zag.
Deed dit met zoveel elan dat ik twijfelde aan mezelf.
Verweet mij van paranoïde te zijn.
En met dat laatste had hij een punt.
Je wordt gewoon paranoïde.

Je zoekt achter elk woord, achter elke daad naar de waarheid.
Je controleert elke stap die hij zet.
Je zoekt in elke hoek van je huis, van je auto naar die verstopte fles.
Je slaapt nooit meer vast.
Omdat ik hem betrapte op het plassen in de hoek van de kamer, op het plassen in mijn kleerkast, op het plassen in bed.

Omdat ik hem betrapte op het stelen van mijn bankkaart wanneer zijn rekening nog maar eens leeg was.
Omdat ik ondervond dat hij ’s nachts geniepig naar mijn zaak reed, omdat daar de drank voor het grijpen stond.
Mijn eigen zaak, waar ik jaren had naartoe gewerkt, jaren had voor gespaard.
En dit als alleenstaande moeder met twee kinderen.
Die zaak zoop hij kapot.

De goede relatie die ik had met mijn kinderen.
Zelfs die ging teloor in die jaren dat ik leefde met mijn alcoholist.
Mijn zoon kon het niet langer aanzien dat ik beetje bij beetje kapot ging aan zijn drankzucht.
Gaf zijn studie op en ging alleen wonen.
Mijn dochter waar hij niet met zijn fikken kon afblijven, en die doodsbang was niettegenstaande de grote sloten op haar deur.

Dan moet je kiezen.
Dan zie je die zieke niet meer als een zieke.
Dan brengt die zieke jou op de rand van de dood.
Want zo was het bij mij, ik wilde zo niet verder leven.
En hij?
Hij ging vrolijk door.

Hij dronk omdat ik kanker kreeg, omdat ik genas van de kanker, omdat ik mijn eigen zaak had, omdat die zaak werd onteigend.
Hij dronk bij warm en koud weer, bij zon en regen.
Wanneer er gelachen werd, of gehuild.
Elke minuut van de dag die voorbij ging was een reden om naar de fles te grijpen.

Uiteindelijk heb ik hem een reden gegeven.
Ik heb hem, zoals zijn eerste vrouw voorheen, laten uitdrijven uit de echtelijke woonst.
Mijn woonst, want toen ik hem leerde kennen had hij geen nagel om zijn gat te krabben.
Woonde op een armtierige gemeubelde kamer, dronk om zijn verdriet te verwerken.
Verdriet omdat zijn twee zonen met hun vader niets meer te maken wilden hebben.
En ik geloofde hem toen nog.

Geloofde al zijn leugens die hij vertelde over zijn ex vrouw, en dacht dat wanneer hij een liefhebbende vrouw zou hebben, het drinken wel zou stoppen.
Ik was bereid omdat allemaal te zijn voor hem, en ben het dan ook jaren geweest.
Tot ik niet meer kon.
Tot ik tot over mijn oren in de schulden zat omdat hij dronken een ongeval had veroorzaakt.
De zoveelste keer dat hij onder invloed reed, de zoveelste keer dat zijn rijbewijs in beslag werd genomen.
Schulden die ik op mijn ééntje jarenlang heb moeten afbetalen, omdat hij niet werkt.
Niet kan werken wegens zijn ziekte.
Want alcoholisme is een ziekte!!!

Door het blog van Herma te lezen zit ik met zoveel vragen.
Waarom kon hij niet stoppen met drinken?
Wat heb ik mis gedaan?
Waarom drinkt hij nog steeds?
Waarom zit het mij nog steeds zo hoog?
Nou ja, op dat laatste heb ik wel een antwoord, maar dat is een ander verhaal en voor een volgende keer.

Alcoholisme is een ziekte.
Maar wat als jij er zieker van wordt dan de patiënt?
Wat als het jouw leven, en dat van je kinderen in gevaar brengt?
Wat als blijkt dat de ziekte eeuwigdurend gaat zijn?
Omdat hij zonder drank het leven niets waard vind?
Omdat hij enkel leeft voor die drank?

Ik heb een enorme bewondering voor die alcoholist die stopt met drinken.
Zij verdienen alle lof.
Maar hun partners en kinderen verdienen een standbeeld.
Want als partner of kind mag je de ex drankzuchtige niet opzadelen met schuld gevoelens.
Eens nuchter heeft hij die zelf al genoeg.
Dan pas beseft hij wat hij je al die jaren heeft aangedaan.

Je moet hem terug het vertrouwen geven, je moet de touwtjes die je zolang noodzakelijk in de hand hebt gehouden, weer loslaten.
Ik heb een oprechte immense bewondering voor hen die het kunnen.
Ik kan het niet!
Kan niet vergeten en vergeven wat die dronkelap ons heeft aangedaan.
Veracht hem nog steeds uit de grond van mijn hart!
Ik weet dat het heel lelijk van me is, maar ik wens hem dood!

Zo, dat moest even van mijn hart.
En wees vooral niet bang om jullie mening te geven.
Want uit jullie mening kan ik misschien wat leren.

Toen ik zwanger was van mijn tweede kind was zoonlief twee jaar oud.
En dat kleine potjes grote oren hebben, heeft hij bewezen.

Tijdens mijn zwangerschap had ik vrijwel nergens last van.
De ochtendziekte had ik vrij snel achter de rug.
Deze tweede zwangerschap liep heel wat vlotter dan de eerste.
De enige eigenschap die de twee zwangerschappen gemeen hadden, buiten dat er een kind in mijn buik groeide dan, was de onbedwingbare drang naar de vreemdsoortigste combinatie’s van eten.
Zo heb ik ganser potten pickles leeg gegeten.
Je kunt het zo gek niet bedenken, of ik at er pickles bij.
Zure augurken, en zure zilveruitjes heb ik ook met de kilo’s verslonden.
Ik mag blij zijn dat mijn kind kon lachen.

Waar ik echter niet tegen kon was parfum.
Ik die een lekkere geurtjes maniak was, en nog ben.
Mijn favoriete geur in die tijd was Chloë.
Maar ik kon hem niet meer verdragen.
Zelfs het kijken naar het flesje maakte mij ziek.
Wanneer er iemand naast mij stond met parfum op, moest ik maken dat ik weg kwam.
Ik zou ter plekke alle pickles, augurken en zure uitjes terug hebben gegeven.
Het liep soms echt de spuigaten uit, want ook de geur van deodorant of haarlak deed mij kokhalzen.

Ik vertelde dat eens aan een vriendin die op bezoek kwam.
Zij had een zoontje, dat ongeveer zo oud was als zoonlief.
Beide zaten mooi op de grond te spelen met dat waar jongetjes zoal graag mee spelen.
Wij schonken geen speciale aandacht aan de kinderen, en keuvelden lustig verder over ditjes en datjes.
Op een keer moest ik de stad in.
Daar ik geen auto kan rijden, doe ik alles met het openbaar vervoer.
Zo ook die keer.

Ik, met zoonlief aan de hand, op de tram.
Ik vergeet nog te zeggen dat hij weinig praatte, maar wat hij zei was duidelijk te verstaan.
De tram zat stampvol.
Dus nam ik mijn zoon op mijn arm, en zocht mij een plaatsje waar ik niet van links naar rechts zou zwieren.
Een hele vriendelijk heer stond zijn plaats af aan ons, en ik nam daar dankbaar gebruik van.
Maar naast de heer zat een negerin.
Een prachtige statige dame in vol ornaat.
Gekleed in haar tradionele klederdracht, tulband en grote gouden oorringen incluis.
De parfum was ze ook niet vergeten, en daar had ze volgens mij, heel kwistig mee in het rond gespoten.

Al na enkele minuten voelde ik mijn maag onderste boven keren.
Ik moet hier weg, en vlug, was al wat ik nog kon denken.
Dus stond ik terug recht, en wilde zo ver mogelijk van de vrouw vandaan.
Want parfum had bij mij de neiging om nog lang in mijn neusgaten te blijven hangen.

Zoonlief, die de dame met grote ogen had zitten bekijken zei toen heel duidelijk…
”Zwarte piet stinkt he, mama moet van kotsen”!
Ik denk dat het één van de weinig volzinnen was die hij sprak, maar ze hadden een denderend effect.
Het leek of de ganse tram zijn woorden hadden gehoord, en het plots muisstil was geworden.
De dame in kwestie bliksemde mij bijna dood met haar grote ogen.
Nog even, en ze had mij behekst met een van hun Sjamaanse verwensingen, zo leek het mij..
Hoewel ik nog lang niet ter bestemming was, ben ik veiligheidshalve toch maar afgestapt.
Nu, jaren later, lachen we er nog vaak mee, maar ik kan je verzekeren dat ik op het bewuste moment helemaal niet lachte.
En dat bewijst dat kleine potjes grote oren hebben.

Zaterdagochtend, even na middernacht is de moeder, schoonmoeder en bobonne van resp.mijn schoondochter, zoon en kleindochter overleden.

Ik heb haar nooit anders geweten dan in strijd met haar ziekte.
Toen ik, nu ongeveer acht jaar geleden, kennis maakte met de fam. van zoonlief nieuwe vriendin, had Marlies net een bestraling en chemokuur achter de rug wegens borstkanker.
Tevens was mijn schoondochter haar vader in behandeling voor longkanker.
De chemo kuren mochten niet baten.
De vader overleed en werd begraven op de dag van de geboorte van zijn en mijn kleinkind.

Ondertussen had men bij Marlies de borst moeten amputeren.
En weerom een zoveelste chemokuur.
Maar het mocht niet zijn.
De lymfeklieren waren aangestoken en moest worden verwijderd.
Nog maar eens bestralingen, nog maar eens een chemo kuur.

Toen ik Marlies leerde kennen was zij een energieke vrouw.
Een klein fijn vrouwtje, maar met een grote dosis vechtlust in zich.
De kanker en de dood van haar man kregen haar er in eerste instantie niet onder.
Zij was lid van een wandelclub, een zwemclub en turnclub.
En ze ging zo vaak mogelijk op reis.
Steeds stond zij klaar om, ondanks haar ziekte, haar drie kinderen te helpen.
Haar kleinkinderen waren altijd welkom.
Maar ook voor vrienden en buren stond ze steeds klaar.

Verleden jaar kwam dan de vernietigende diagnose.
De kanker was andermaal uitgezaaid.
Naar haar longen, naar haar lever, naar haar hart.
En nog gaf zij niet op!
Nog maar eens bestralingen, nog maar eens een chemokuur.
Maar de laatste chemokuur maakte haar nog zieker dan ze al was.

Amper nog 45 kilo wegend, had zij niet genoeg weerstand meer.
De reserve was op, haar vechtlust echter nog niet.
Verleden zomer hebben we nog met ons allen een dag aan zee bij haar doorgebracht.
Maar van toen ging het snel bergaf.
Zij kreeg een hartinfarct door de zware medicatie.
Kon bijna geen eten meer binnenkrijgen.
Kon geen trappen meer opkomen wegens te zwak.
”Maar voor alles is een oplossing” zo hoor ik haar nog zeggen.
Er kwam een verpleegster aan huis, er kwam een poetsvrouw, en de dochters hielpen waar ze konden.
Buren en vrienden kookten voor haar, want je oogst wat je zaait, en zij had ook steeds voor hen klaar gestaan.
Ook beide dochters deden wat ze konden.
Beide zijn immers zelf verpleegsters.
En zo vocht Marlies moedig verder.

Tot over veertien dagen.
Nog maar eens moest ze worden opgenomen in het ziekenhuis.
De hartspecialist gaf haar nog 6 maanden tot een jaar.
De oncoloog nog slechts enkele weken.
En die laatste heeft spijtig gelijk gekregen.
Vrijdag had ik nog afgesproken met m’n schoondochter om haar zaterdag te gaan bezoeken.
Maar het was niet meer nodig.
Zelf was ik op uitnodiging van dochterlief op een feestje.
En door het lawaai heb ik mijn gsm niet gehoord.
Maar toen ik er rond een uur of drie ’s nachts naar keek, las ik het verpletterende berichtje: ”Bonnie, ons ma is om 12.45 overleden”.
Weinig woorden, maar o zo ingrijpend.
Woorden waar je koud van wordt, ook al hadden we ze al verwacht.
Woensdag is de begrafenis.

Wolken en water

Alles is heimwee

Naar vroeger, naar later

'Vroeger' is over

'Later' een ster

Gisteren is oud

En morgen nog ver

Toon Hermans

Vanavond vlieg ik er nog eens uit!
Of beter gezegd, 'k vlieg er eens in.
Dochterlief woond te Herentals, en nu wil het lukken dat er in het cafe recht tegenover hen vanavond heel wat op het menu staat.
Zij en haar partner nodigden ons daarbij uit.
Eerst bij hen langs, en dan op naar de fun.

Zo is er een show van Linedancers, en dat is iets dat mijn teerbeminde ook nog heeft gedaan, en dus graag gaat weerzien.
Er is een travestietenshow, en dat zorgt ook steeds voor een lol en leute.
Er is eveneens een live orkest aanwezig.
Welke muziek ze gaan brengen is nog een verrassing voor mij, maar met enkele rode wijntjes achter mijn kiezen, vind ik alles best te pruimen.
Maar ik zal mij een beetje moeten gedragen.
Op tafel dansen is er niet bij
Want als klap op de vuurpijl is VTM ook aanwezig.
Zij komen filmen voor het programma van Jan van Rompay.
Ik geloof dat het programma “Jan en alleman” heet.

Dus ik ga het hier kort houden.
Ik moet dringend onder de douche.
En vooral moet ik mij danig gaan op kalefateren.
Je kan nooit weten of ik in beeld kom.
En dan wil ik toch een beetje een goede indruk maken.
Zwaaien jullie terug als ik naar jullie zwaai?!