You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
14-09-2006
WAT ETEN WE VANAVOND,SCHAT?
Deze week, hebben mijn allerliefste en ik, het noodlot getart.
Niet dat we kippenvel brengende stunts hebben uitgehaald.
Nee, we hebben veeleer een moordaanslag op onze ingewanden gepleegt.
Mijn diepvries moet hoogdringend ontdooit worden.
Ook al omdat (iemand?)de deur niet goed heeft gesloten, en zodoende er evenveel ijs aan de buitenkant van de laden zat, dan aan de binnenkant.
Wie aan dit feit schuldig is, zal voor altijd een raadsel blijven.
We zijn maar met zn twee, maar IK was het niet, en HIJ ook niet!
We moesten dus de vriezer leeg eten.
Makkelijker gezegd dan gedaan, zo merkten we al vlug.
Bij de aanvang van de opgave, gaat alles nog redelijk.
Soep gaat er altijd in, iets minder goed bij 30°, maar we klagen niet.
Na de soep zijn de combinaties ook nog doenbaar.
Spinazie en bloemkool gaat vrij goed samen.
Prei met kaaskroketten... ook nog doenbaar.
Maar dan komt het!
Frieten met een kerriesaus waar ui en champions doorheen zitten ..
Puree met een gemengd sausje van tomaten en saté saus, en spekblokjes.
Kalkoen rolade met spaghettisaus en deegwaren.
Dit om jullie een idee te geven van wat wij deze week al gegeten hebben.
Hoewel ik steeds een gezonde pot op tafel tracht te zetten, dit om ook een beetje aan de reeds zo geteisterde lijn te denken, deze week lukte mij dat niet.
Ook al omdat ik niets extra wou aankopen, vermits ik op het einde van de week naar NL vertrek.
Met al die vreemde combinaties vreesde ik toch om aan te komen.
Sauzen zijn boosdoeners, zo weet iedere vrouw.
Maar eender moet ik vrezen dat tegen zondag mijn twaalf rollen toiletpapier op zijn.
En nu zit ik echt met mijn handen in mijn haar!
Want hier laat mijn kookfantasie me in de steek.
Daarstraks opperde ik even om het resterende dat nog in de vriezer zat, om dat maar weg te kieperen, maar dat was buiten mijn hollandse zuinige allerliefste gerekend.
Wat heb ik nog over?
Gesneden groene paprika
twee rode pepertjes
Een pak zuurkool
Een pak bladerdeeg
Pitabroodjes
Een kliek aardappelen
Een krentenbrood
Dat moet ik dus nog allemaal opmaken voor zaterdag avond!
"Neem eens wat vaker de trein" Dat is de slogan van onze NMBS.
Maar diegene die noodgedwongen elke dag de trein moeten nemen om naar hun werk te sporen, denken er wellicht anders over. Voor hen is het immers elke dag dezelfde doffe ellende. Overvolle treinen, maar vooral treinen die maar niet op tijd schijnen te kunnen komen. Wat men deze mensen ook maar mag wijsmaken over de reden van het te laat zijn der treinen.....Het zijn allemaal smoesjes. Hieronder ziet u de werkelijke reden waarom u steeds op uw trein moet wachten.
Uit het dagboek van een moeder; Een str**ntverhaal
Dat kinderen opvoeden geen sinecure is, dat weten alle
moeders.
Zoveel kinderen, zoveel karakters.
En een handleiding krijg je bij de geboorte niet bijgeleverd.
Dus is het zoeken en aftasten.
Dat was het zeker voor mij, vermits ik nu niet bepaald een stichtend voorbeeld
had gehad.
En dat je dan flaters slaat is vrijwel onoverkomelijk.
Gelukkig hadden mijn flaters geen nare gevolgen, maar een anekdote zijn ze wel
waard.
Toen zoonlief nog in de luiers lag, had ik zo de gewoonte om
telkens wanneer hij gepoept had, te zeggen Ah ba, kaka
Zonder nadenken natuurlijk, en op een liefelijke toon.
Toen kwam de dag dat hij op het potje ging.
Hij zat graag op het potje, en ik had steeds moeite om hem eraf te krijgen.
Zijn potje was zijn troon.
Wat was dan het probleem hoor ik jullie vragen ? Wel ..
Telkens hij van zijn potje kwam, en hij de inhoud bekeek,
begon hij steeds onbedaarlijk te huilen als hij zijn poepje zag liggen.
Echte snikken deed hij, en ik had de grootste moeite om hem te kalmeren.
Tussen twee snikken door zei hij dan steeds Ah ba kaka, wees naar het potje,
en stopte zijn snoetje diep in mijn rokken.
Ik stond voor een kompleet raadsel.
Wat ik ook deed of zei, het was steeds hetzelfde scenario.
Gelukkig krijgen moeders al eens een slimme ingeving, zo ook
ik.
Het begon bij mij te dagen dat zoonlief vies was van zijn poepje.
Dat hij het verschrikkelijk vond dat zoiets uit hem kwam.
En als oplossing om hem minder vies te maken, begon ik zijn hoopje steeds op te
hemelen.
Oh, hoe mooi en nog wat van dat kinderlijks.
Ik legde hem uit, zo goed en zo kwaad als je dat bij een kind van twee kan, dat zijn kaka
frietjes waren geweest.
Dat het dat lekkere koekje van daarstraks was, en nog zo van die dingen.
En stilaan haalde ik resultaat, al was het van mijn kant pure improvisatie.
Het was zoals ik al zei, aftasten en zoeken.
Een sprong in het ongewisse, een pure gok.
Maar het hielp.
Zoonlief ging op het potje, en het eindigde niet meer met een hysterische
huilbui.
Op een dag zat hij weer op zijn potje, en daar profiteerde
ik dan steeds van om even in de zetel te gaan zitten met een boek in mn
handen.
Wanneer ik lees ben ik steeds diep verzonken in het verhaal.
Ik had hem dus niet horen opstaan van zijn potje, tot hij voor me stond.
En trots als een pauw zei hij in zijn brabbeltaaltje mama koekje?
En petste daarbij midden op de bladzijde van mijn boek, een hoopje str**nt.
Met een glunderend gezichtje, een smile van oor tot oor.
Alles hing vol, mijn boek, zijn handjes, het potje en de
vloer.
Probeer als moeder op dat moment je kind maar eens te prijzen!
Een, was en poetsbeurt later, besefte ik dat ik weer bij nul was aanbeland.
Dat ik hem weer diets moest maken dat het Ah ba kaka was!
Dat hij er niet met zijn handjes mocht inzitten.
Gelukkig is het bij die éne keer gebleven.
Al was lezen tijdens de potjesmomenten er voor deze mama niet meer bij voor
enige tijd.
De oplossing was kinderklei.
Daar kon hij dan koekjes mee maken, en het poepje mocht het toilet in.
Er zijn zo van die probleempjes waar je als moeder komt voor te staan, en waar
men je niet kan voor waarschuwen.
Gelukkig was dit probleempje vlug opgelost, en het enige dat we er aan
overhielden was een vieze vlek in mijn boek, en een leuke anekdote.
Uitzonderlijk dit schrijven op een zaterdag.
En een ode aan een, voor mij althans, groot man.
Omdat ik er ontsteld over ben, omdat ik er verdorie van heb wakker gelegen.
Wederom geen wereldnieuws, nee in feite dicht bij mijn bed.
Gisteren zat ik met een half oor en oog te luisteren en te
kijken naar het nieuwsbulletin.
En opeens viel er in dat nieuws een voor mij bekende naam.
Dokter Raymond Peeters.
Naar het schijnt was de man al enkele weken aan het dolen langs de straten.
En gisteren had men hem teruggevonden.
Men liet ook weten dat de man al enkele jaren verslaafd was aan pillen en
alcohol.
En dat nieuws ontstelde mij, want ik heb de man van heel dichtbij meegemaakt.
In 2003 moet ik onder het mes.
Drie dagen ziekenhuis werd me gezegd,maar ..
Alles dat kon mislopen, liep ook mis.
Een ziekenhuisbacterie!
Slechte doorbloeding door de aanwezigheid van littekens van vroegere operaties
Allergisch voor de hechtdraad, zo werd mij althans gezegd, al had ik dat bij
vorige operaties nooit ondervonden.
En ik ben vaker aaneengenaaid dan Frankenstein himself.
Heb vaak willen vragen om maar gelijk een tirette (Rits) te plaatsen.
Enfin, resultaat van die operatie in 2003 was , wat een fijn
sneetje moest zijn werd een gat, zeg maar krater, waarbij je mijn darmen kon
zien werken, door necrose.
Afgestorven zenuwen, en doorgesneden spieren tot gevolg
Twee keer heeft men mijn navel moeten herplaatsen.
Vier operaties en negen maanden later was het gat eindelijk
dicht, en mijn buik een landkaart met bergen en dalen. En die vier operaties heeft Dr.Peeters
op me uitgevoerd.
Hij heeft de blunder van een ander gecorrigeerd.
Elke week moest ik bij hem thuis op consultatie om het dode weefsel te laten
weg te snijden, of om gebroken draad en niet verteerde draad, uit mijn wonde te
halen.
Het was een hel, en op een gegeven moment was ik er zeker van dat ik zou
sterven.
Maar Dr. Peeters pepte mij telkens weer op.
Vaak met een kwinkslag, maar ook met een uitleg in degelijke en verstaanbare
taal voor leken zoals ik.
Dr. Peeters was een dokter voor het volk, zoals wij Antwerpenaren dat zo mooi
zeggen.
Daarmee willen we zeggen dat hij, niettegenstaande zijn hoge intelligentie,
evengoed kon praten met de man in de straat, als met hoogbegaafden.
Wanneer ik de verpleegsters van de thuiszorg hoorde praten
over Dr. Peeters, waarvan ze nog les hadden gehad in wondverzorging, dan waren
ze het er allen unaniem over eens, hij was uiterst streng, alles moest tot in
de puntjes juist zijn, anders brulde hij hen de daver op het lijf.
Zo vertelde de ziekenhuisverpleging het ook, bij Dr. Peeters kon, mocht je geen
steekje laten vallen.
Maar ik heb in het ziekenhuis ook patiënten van hem gesproken, en die waren het
ook allemaal eens, Dr. Peeters was een lieve zorgzame dokter.
En vooral was hij een tovenaar met gouden handen.
Want zijn specialiteit was brandwonden.
Geen sinecure, maar zoals ik al zei, hij kon toveren.
Was ook hoofdarts op de brandwonden afdeling van het Stuivenbergziekenhuis
Het was zijn ziel en zijn leven.
Vaak hebben Wim en ik ons afgevraagd hoe de man dat helse
ritme kon volhouden.
Elke dag van de vroege ochtend tot de avond opereren, en dan s avonds bij hem
thuis nog consultatie houden.
Zeker weet ik het niet, maar ik geloof dat hij reeds voor de derde maal was
gehuwd.
Zijn huidige vrouw is een stuk jonger dan hem, was een verpleegster op zijn
afdeling, en hij heeft bij haar nog een dochtertje.
Hij liet ons eens weten dat hij slechts vier uur sliep, maar dat hij dan ook
sliep als een dode.
En gisteren hoorde ik dus dat deze geniale chirurg, deze
zeer begaafde dokter, maar o zo menselijk man, dat deze man het noorden kwijt
is.
Dat pillen en drank hem hebben geveld.
En dat hield mij uit mijn slaap.
Want ik heb in mijn leven talloze dokters en chirurgen de revue zien passeren,
maar niet één die een dergelijke indruk bij me heeft achtergelaten zoals Dr.
Raymond Peeters.
Natuurlijk ken ik niet gans het plaatje, tot zijn naaste
vriendenkring heb ik nooit behoord.
En er zullen waarschijnlijk talloze mensen en collegas zijn die de man anders
bekijken.
Maar waar ik stellig van overtuigd ben is dat ontelbare ex-patiënten, er
dezelfde mening op nahouden dan ik.
Daarom hoop ik, voor zijn kinderen en zijn vrouwtje, maar in de eerste plaats
voor zichzelf, dat hij terug op de goede weg komt.
Dat hij in alle rust kan genieten waar hij jaren keihard voor heeft gewerkt.
Zoals oa zijn prachtige Porsche, want hij houdt van snelle wagens.
Ik gun het hem van harte, en ik wens het hem toe met heel mijn hart.
Want hij verdiend het!!!
Zo, dat moest ik effe kwijt, want ik kreeg het verslag in
het nieuwsbericht maar niet uit mijn hoofd.
Uitzonderlijk op een zaterdag, een dag waarop ik anders niet aan mijn blogjes
werk.
Maar voor Dr. Raymond Peeters was elke dag, ook een werkdag, zelfs op zon en
feestdagen stond hij aan je bed.
En omdat ik er heilig van overtuigd ben dat ik zonder hem nu geen blogje zou
hebben.
Het meervoud van slot is sloten,
maar toch is het meervoud van pot geen poten.
Evenzo zegt men altijd: één vat en twee vaten,
maar zal men zeggen: één kat en twee katen?
Wie gisteren ging vliegen, zegt vandaag: ik vloog,
dus zegt u misschien van wiegen: ik woog.
Nee, pardon, want ik woog is afkomstig van wegen.
Maar... is nu ik voog een vervoeging van vegen?
En dan het woord zoeken vervoegt men: ik zocht
en dus hoort bij vloeken misschien ook: ik vlocht.
Alweer mis, want dat is afkomstig van vlechten,
maar ik hocht is geen juiste vervoeging van hechten.
Bij roepen hoort riep, maar bij snoepen geen sniep.
Bij lopen hoort liep, maar bij kopen geen kiep.
En evenmin hoort bij slopen, ik sliep.
Want dat is afkomstig van het schone woord slapen.
Maar zet nu niet weer: ik riep bij het rapen.
Want dit komt van roepen en u ziet het terstond:
zo draaien we vrolijk in het kringetje rond.
Van raden komt ried, maar van baden geen bied.
Dit komt weer van bieden, ik hoop dat u het ziet.
Ook komt hiervan bood, maar van wieden geen wood.
U ziet de verwarring is akelig groot.
Nog talloos veel voorbeelden kan ik u geven
want gaf hoort bij geven, maar laf niet bij leven.
Men spreekt van: wij drinken, wij hebben gedronken,
maar niet van wij hinken, wij hebben gehonken.
't Is: ik weet en ik wist, zo vervoegt men dat.
Maar schrijft u niet bij vergeten, vergist.
Dat is een vergissing, ja moeilijk, dat is 't.
Het volgende geval, dat is bijna te bont,
bij slaan hoort, ik sloeg, niet ik sling of ik slond.
Bij gaan hoort: ik ging, niet ik gong of ik gond.
En noemt u een mannetjesrat soms een rater?
Dat gaat wel op bij een kat en een kater
Ik zie hem nog zo voor me.
Een oude kalende grijsaard.
Wanneer het weer het ook maar enigszins toeliet, zat hij ietwat ineengedoken op
een houten stoel naast zijn huisdeur.
Zijn hoofd hield hij steevast naar de grond gericht.
Hij droeg een wit overhemd zonder kraag.
Een beige fluwelen broek die hem veel te wijd was, en waarvan de pijpen hem te
kort waren.
Hij is fel vermagerd liet zijn vrouw steeds weten, maar dat zei ze al jaren.
Kareltje, zo heette hij.
En Kareltje was voor ons kinderen afwisselend boeman en clown.
Boeman omdat hij steeds gromde wanneer je te dicht in zijn nabijheid kwam.
Wanneer je om boodschappen moest bij de beenhouwer, dan moest je wel langs hem
gaan, want hij woonde er vlak naast.
Als je alleen was liep je met een boogje om hem heen, maar als je in groep was
durfde je al wat meer.
Dan liepen we express enkele keren langs hem heen, enkel maar om zijn
wolfimitatie te kunnen horen.
Want als grommen je geen schrik aanjoeg, dan liet Kareltje een langgerekt wolfsgehuil
horen.
En daarvan rezen onze kinderharen geheid ten berge, dan liepen we met een schrille
gil, als een pijl uit een boog, de andere kant op.
Maar onze clown was hij ook.
Wanneer je hem een snoepje gaf, dan begon hij vreemd te giechelen.
Stond dan op van zijn stoel, en deed een vreemd dansje.
Later hoorde ik dat hij de Horlepiep deed, een soort Schotse dans, want
Kareltje was een Schot.
Tijdens de bevrijding had hij zijn Cornelia ontmoet.
Het was liefde op het eerste gezicht, trouwde met haar, en bleef in België
wonen en werken.
Kareltje was aan de dokken gaan werken, werd daar ceelbaas, verdiende goed
geld, doch hun enige wens werd niet vervuld.
Het echtpaar bleef kinderloos.
Maar Kareltje was ook een held, een oorlogsheld.
Elk jaar met de bevrijding stopte de Harmonie voor hun deur.
Dan had hij zijn mooie pak aan dat glinsterde van de medailles. Want als soldaat, had hij niet alleen mee Antwerpen bevrijd,
maar ook bij Auswitch had hij gevochten.
Hij had de massagraven gezien, had de ovens gezien, en vooral had hij de
uitgemergelde Joden gezien.
En nu was hij oud.
Oud en dement, maar dat snapten wij niet als kinderen.
Voor ons was Kareltje een beetje gek.
Maar hij was ook een deel van ons, want als hij niet buiten zat, dan misten we
iets.
Dan durfden we aanbellen om te vragen of hij buiten kwam.
Want in onze ogen was Kareltje net zon kind, zoals wij zelf ook waren.
Cornelia antwoordde dan steevast ja hoor, hij komt, want binnen loopt hij toch
maar in de weg.
En met veel liefde hielp ze hem de gang door, zette ze hem op zijn
stoel, en voor ze naar binnen ging streek ze over zijn handen.
En dan gromde Kareltje.
Op een dag stond de stoel niet meer op straat, en ook de
dagen erna niet.
Van onze moeders hoorden we dat Kareltje naar het ziekenhuis was gebracht.
Niet lang daarna is hij gestorven.
Hij werd begraven met militaire eer.
Een groot zwart gordijn aan de voordeur, en een rode loper naar de onder
bloemen bedolven lijkwagen.
De harmonie begeleide hem naar zijn laatste rustplaats.
En zo verdween Kareltje uit het straatbeeld, en uit onze
kinderogen.
Cornelia volgde hem niet lang daarna.
Het huisje werd verkocht, en er kwam een jong gezin met kinderen wonen.
En wij maakten die kinderen wijs dat het spookte in dat huis.
Dat Kareltje er kwam grommen, en zijn wolvengehuil liet horen s nachts.
En ze geloofden het nog ook.
Ze waren er zelfs zo van overtuigt, dat we het zelf ook gingen geloven.
Waarom ik aan Kareltje moest denken vandaag, weet ik niet.
Is het omdat het hier bijna bevrijdingsfeesten zijn?
Is het omdat ik las over een vijftigjarig huwelijksfeest, waarbij lief en leed
werden gedeeld?
Of is het omdat de schrik voor dementie toeslaat, omdat ik mij wel feiten
herinner uit mijn kindertijd, maar daarbij gisteren wel vergat om brood te
halen?!
Maar één ding weet ik wel, je hoeft niet veel te praten om herinnerd te worden.
Een beetje grommen is al genoeg.
Mannen denken vaak dat zij
de erothiek hebben uitgevonden, zowel in woord en beeld.
Vrouwen van boven de vijftig die niet meer warm worden van een naakt mannelijk
of vrouwelijk intiem attribuut, worden dan ook meteen bestempeld als kwezels.
Wel, om al die verstandigen eens op een ander gedacht te brengen, en om te
laten zien dat ook ons het schunnige niet vreemd, wil ik hier en nu eens mijn
schunnige kant laten zien.
Het is niet eens zo moeilijk om alle Anemones en Debbies samen te imiteren.
Here we go!!!
GIRLS JUST WONNA HAVE FUN TO.
Enkele maanden geleden
leerde ik een vrouw kennen.
Een erg viriele vrouw, en een echt bijdehandje,als je snapt wat ik bedoel.
Ook haar tongetje, weliswaar scherp van snee, gebruikte zij niet enkel om aan
koude ijsjes te likken.
Al snel deelden we elkaars
bedgeheimen, en meteen daarna ook elkaars bed.
We streelden, knepen en likten elkaars naakte lichaam dat het een lieve lust
was.
Maar algauw gingen we op zoek naar een nog hoger niveau, een nog hogere extase.
En dus besloten we een bezoek te brengen aan de seksshop.
Zoals kinderen in een
snoepwinkel wisten we niet wat kiezen.
Misschien dat de peepshow ons een beetje kon afkoelen.
En nadat we ons in dat kleine donkere hokje, schrijlings gezeten op elkaars
schoot, bevredigd hadden, gingen we ietwat bedaarder onze speeltjes kiezen.
Eerst naar de lingerie
afdeling.
Daar kocht ik mij een minuscuul rood slipje, afgeboord met fijne zwarte kant,
en met vier openingen.
De bijpassende bh natuurlijk, zonder cups.
Om het geheel af te maken nog een lang voile zwarte negligé met zijsplitten tot
onder de oksels, kunstzinnig bij elkaar gehouden door rode zijden linten.
Voor haar kochten we een outfitje in leder, waarbij de bh cups werden vervangen
door metalen kettingen, en een reetslip die niet meer was dan een lederen
heupbandje en een ketentje.
Toen op naar de attributen.
Twee dildos, twee paar tepelklemmen en een fijn lederen zweepje.
Thuisgekomen konden we niet
wachten tot de avond om het aangekochte te testen.
Onze zuchten die we slaakten bij het strelen en likken van onze lichamen, gingen
over in een diep gegrom bij het plaatsen van de tepelklemmen en het om beurten
gebruik maken van het zweepje.
Onze monden afwisselend op mekaars kutje, zachtjes knabbelend, hevig likkend.
Om daarna onze geuren te vermengen in een hevige ongecontroleerde tongzoen.
Nooit is een G-spot zo vaak
beroerd als die nacht.
De multiple orgasmen die werden ervaren, waren nooit zo diep, zo intens.
Onze tepels kregen geen kans om te verslappen, fier rechtop bleven ze keer op
keer voor intens genot zorgen.
Onze gezwollen clitorissen gaven ons onophoudelijk sidderingen die met geen
stroomstoot te vergelijken zijn.
De zwarte satijnen lakens vertoonden ontelbare natte sporen, toen we
uiteindelijk vroeg in de morgen in elkaars armen, uitgeput in slaap vielen.
Onze naakte bezwete lichamen nog steeds tegen elkaar aandrukkend.
Toen de wekker afliep, was
het dagdagelijkse leven weer aan de orde.
Samen onder de douche waar we elkaar met een vluggertje bevingerden.
Toen ik mij daarna aankleedde, en naar de ontbijttafel liep, zag ik op mijn
nachtkastje twee ronde metalen balletjes glinsteren.
Op mijn vraag wat dit was, kreeg ik als antwoord, dat het iets was om mij haar
gedurende de dag te herinneren.
Het balletje voelde licht aan, en was hol.
In die holte zat een kleiner metalen balletje.
Het zijn Chinese balletjes zo liet ze mij weten, en ze gaan je veel plezier
geven doorheen je saaie werkdag.
Ik moest de balletjes inbrengen in mijn al zo overgevoelige vagina, wat ik dan
ook liever liet doen door haar.
Mijn ietwat vragende blik
vol ongeloof, begon meteen de stralen bij het zetten van enkele stappen.
Met een zalige glimlach op mijn gezicht liep ik langs de straten, op weg naar
mijn werk.
Waarbij mijn tepels wellustig door mijn bloesje priemden.
Bloedgeil kwam ik aan op kantoor.
Mijn eerste stappen leidden mij meteen naar de sanitaire stopplaats.
Alwaar ik mij uit noodzaak bevredigen moest.
Ik stak mijn vinger tussen mijn koortsachtige lippen in mijn mond, om wat
speeksel op te vangen.
Maar dit gebaar uit gewoonte was ditmaal geheel overbodig, want het orgasme
kwam meteen, en hevig.
Nooit was een werkdag zo
plezierig verlopen.
Nooit had een bureaustoel mij zoveel genot verschaft.
Mijn collegas keken mij dan ook zeer bedenkelijk aan.
Maar ik wist waarom, zij niet.
En ik weet nu ook wat er nodig is om hogerop op hiërarchieke ladder te kruipen.
Mijn baas die steeds begon te kwijlen bij het inkijken van mijn decolleté,
heeft die dag zijn zin gekregen.
De goede man was er bijna aan bezweken, en is toen maar in ziekteverlof gegaan,
om rust te zoeken bij zijn trouwe huismus.
En ik zit nu op zijn plaats.
De relatie met de vriendin is
even snel geëindigd dan ze begonnen was.
Maar de gedachten aan onze hete wilde nachten, laten mij nog steeds zinderen.
De geur van haar seks bekruipt me steeds weer.
Ik voel weer nattigheid opkomen vanuit een diepte in mij.
Ik moet nu ..ik kom .aaaaah!!
DIT VERHAAL IS GEHEEL
FICTIEF
IK KRIJG ER BIJNA SPIJT VAN,HAHAHA!!!
MAAR ADEL ARBEID NIET! WANNEER U DUS DEZE MAN ZIET ZITTEN OP STRAAT, DEEL DAN UW RIJKDOM MET HEM. DE ARME MAN HEEFT VROUW, KINDEREN,RIANTE VILLA, EN VERSCHEIDENE VOERTUIGEN TE ONDERHOUDEN! ZOU U DAT KUNNEN VAN UW INKOMEN? WEL, HIJ OOK NIET!!!
Omdat ik het maar niet onder de knie
kan krijgen hoe je met weinig woorden veel kan duidelijk maken, dit schrijfsel
als antwoord op de ingegeven reactie van de heer Milo.
Here we go ..(dit in het engels om de deugnieterij kracht bij te zetten
aan al diegene die het anderstalige menen te moeten oordelen, en veroordelen.) Pfffff, wederom te lang uitgevallen zin
zeker???
Dus, aan de heer Milo, baron Ernst en aliassen.
1)
Betreft onenigheid: Wat we hebben gehad noem ik liever een
verschil van mening! En
moest ik daarover nog steeds lopen te kankeren, dan zou ik mezelf een zielig
persoontje vinden. Tevens, moest een dergelijk onbelangrijk dispuut, zulke ingrijpende impact hebben op mijn leven, dan zou ik reeds vele jaren wijlen geweest zijn!
Rancuneus ben ik al helemaal niet, want van de nochtans vele slechte
eigenschappen die ik zeker zal bezitten, hoort wraakgevoelens er niet bij.
Trouwens wens ik u er graag aan te herinneren dat ik als eerste u de hand heb
toegestoken.
Weliswaar in eerste instantie om ons beider vriendin bojako een plezier te doen,
maar eveneens omdat het bewuste dispuut al meer en meer zoek raakte in een
doolhof van woorden, en daarom escaleerde naar een zinloze, nutteloze en tijdsrovende
discussie, waarbij het essentiële volledig uit het doelmerk dreigde te vallen.
2)
Betreft senielnet/seniel(EN)net De
openingszin van het bewuste schrijven bij een Belg in Frankrijk, gaat wel
degelijk als volgt (quote) Dhr. Ronald Milo, noemt het Seniorennet soms het Senielennet. (unquote)
En het is die bewuste zin die ik in acht neem. Dus voor correctie wat al of
niet uw juiste uitspraak is, moet u bij onze vriend Jean zijn.
3) Betreft:Verbannen blog
Mijn
verontwaardiging uitte zich niet op het al, dan niet, aanwezige naakt.
Mijn verontwaardiging wegens het verwijderen van het bewuste blog, was, en is,
gericht op de macht van de éénzijdige beslissing.
Op, het eerst maanden toelaten, en dan met een breedtegraad van 90° graden
draaien, dit bij windkracht 10, en zonder enige zinnige uitleg.
Ik ben het echter eens met het feit dat wanneer VP moest verdwijnen om het ten
toon gespreide naakt, er meerdere blogs moeten geband worden.
Een schoolvoorbeeld dus van het meten met twee maten en gewichten, en dat
druist regelrecht in tegen mijn eerlijkheids en rechtvaardigheids gevoel.
4) Betreft: (quote( Je moet hem, of je moet hem
totaal niet (unquote) Daarmee
doel ik op het extreme in u.
Dat de vele verschillende persoonlijkheden in u, voor ondertekende Jan modaal
met extreme arbeiderspet, niet steeds te volgen zijn, en voor vele anderen ook
niet, zo meen ik.
Dat Seniorennet niet overloopt van de extreem intellectuelen, enkele
uitzonderingen niet te na gesproken, zal u met mij eens zijn.
Dat deze uitspraak geheel op mijn conto komt, daar ben ik mij echter ook terdege
van bewust.
Extreem, wat een mooi en intellectueel woord vind ik dat!
Daarom waarschijnlijk dat het met graagte 4X neerpen, kwestie van ook een
beetje verstandelijk over te komen, hoewel ik geen wetenschappelijke inslag
heb.
5) Betreft; (quote) Het gedicht .(unquote)
Tελευταίο
αλλά όχι ασήμαντο Dit wederom om een beetje provocerend te zijn, iets dat
hoort bij mijn slechte eigenschappen, maar mede dank zij mijn rechtschapen
alter ego graag toegeef dat de eer volledig toekomt aan Babelfisch, en er zelf
geen jota (om bij de Griekse term te blijven) van begrijp)
Dat u niettegenstaande alles, mij toch een gedicht wil schenken, getuigt van een ietwat behouden genegenheid en vriendelijke
jovialiteit.
En zal dan ook in die hoedanigheid dankbaar worden ontvangen.
Geef toe dat de frase Een roos tussen zonnebloemen op versleten canvas roept
om meer dan enkel een titel te zijn.
Zo lijkt het mij althans, en ik denk de poëet in u ook.
Dit is te mooi om te laten liggen, om vervolgens in vergetelheid te raken tussen
de vele latere items.
U
zult ontegensprekelijk opmerken dat ik bij dit schrijfsel heb rekening gehouden
met uw voorkeur voor kader/kleurcombinatie, en dat dit dus kan worden onderverdeeld
in de categorie ERNST.
Zonder afbeelding, maar met een mooie streep eronder.
Gisteren een ontmoeting gehad met enkele blogvrienden.
En nadat was afgesproken waar, en hoe laat, stond ik nog met één vraagje
Wat trek ik aan?
Want ik wil natuurlijk geen verkeerde indruk wekken, en in mn huisplunje verschijnen.
Ik zou waarschijnlijk ook niet ver geraken in die outfitt, enkel een enkele rit
gekkenhuis zou het me opleveren vrees ik.
Hoe ik er thuis dan wel bijloop zie ik jullie denken, wel
Dat zeg ik lekker niet,hihihi.
Dus ik sta voor mijn kleerkast, kijk terloops even naar
buiten, en ik zie zonneschijn.
Ik laat even mijn gedachten terug gaan naar de avond ervoor, en meer bepaald
naar het weerpraatje.
De beste man voorspelt wind en regen bij een temperatuur van niet hoger dan
18°.
HA, denk ik, die was weer goed mis, en duik terug de kleerkast in.
Stapels topjes, bloesjes met diepe V-hals, allen in een
lichte stof.
Shorten, bermudas en rokken in zomerse tinten.
Heel normaal toch, het is tenslotte augustus, en bij mijn weten is dat de
hoogzomermaand.
En enkel de dorpsgek draagt een pelsmantel in de zomer.
Onder een zomerrok hoort een open schoen met elegante hoge hak, zo meen ik.
Geen stelten, die hebben hun kans gehad en ook waargenomen, om mijn rug naar de
filistijnen te helpen.
Nee, tegenwoordig houd ik het iets bescheidener, maar elegant moet het toch nog
wezen.
Bij een open schoen horen kleurige teennagels, dus dat fiks ik ook nog effe
gauw.
En in een zomerstemming vertrek ik naar de plaats van ontmoeting.
Een beetje vooruitziend ben ik toch wel, want een paraplu
grits ik in de vlucht nog snel mee.
Dat dit een prima ingeving was bewijst de motregen die begint te vallen terwijl
ik op de bus zit.
De buschauffeur is een man met formule 1 allures, en ik ben een halfuur te
vroeg op de afspraak.
Dan maar even snuisteren in één van mijn favoriete winkels.
Neeeee, niet C&A, maar die winkelketen waar je van eierkoker, tot homecinema
kan vinden.
Ondertussen is het al wat harder beginnen regenen.
En ik ontmoet mijn eerste obstakel dat wars tegen mijn elegant schoeisel ingaat,
namelijk een immens opengebroken stuk stad.
Een lieve oude heer begeleid mij veilig naar de overkant, ik ben een vreemdeling in
eigen stad geworden.
(Laat me niet vergeten om het stadsbestuur te vragen om wegwijzers te zetten
naar diverse lokaties, en dit voor dames met hakjes)
Enfin ik kom toch min of meer ongeschonden aan, één
voordeel, mijn dates hebben mij nog nooit gezien, dus wanneer mijn hakjes in
franjes hangen, zullen ze wellicht veronderstellen dat ik deze met opzet aan mijn
voeten heb gestoken, en dit met het oog op de grote stadsrenovatie.
Begroeting, bestelling doorgeven, kiekjes maken, en voor de rest gewoon leuk een eind weg
tateren.
De middag vliegt voorbij, en het is al vlug tijd om huiswaarts te keren.
De zon was al gans de middag niet meer te voorschijn
gekomen, en de regen plenste gestadig neer.
Maar er was ook goed nieuws, want toen ik voor de gapende stadskrater stond, hield het ook
meteen op met stil regenen!
Jawel, in de plaats daarvan begon het te stortregenen!
Om een lang en nat verhaal kort te maken, toen ik thuis kwam, zag je geen
verschil meer tussen de kleur van mijn kunstig gelakte teennagels, en mijn
voeten.
Alles had zich gereformeerd tot één kleur, namelijk een donkergrijze slijkkleur.
En voor diegene die het zich misschien afvragen, ja, mijn nagellak is
waterproof.
Al bij al heb ik aan deze onderneming twee dingen
overgehouden, een leuke herinnering aan toffe mensen, en een verkoudheid
van hier tot ginder.
Maar ik deed het morgen weer, zeker weten.
Alleen zou ik er dan wel voor zorgen dat de mensen op straat mij niet meer als
gek achterna kijken.
Trouwe bezoekers van mijn huismusje blog, hebben al kunnen
lezen dat ik elke dag wakker wordt met een liedje of melodie in mijn hoofd.
Hoe, of door wat dit komt, daar heb ik geen verklaring voor.
Als er iemand onder jullie mij daar wat opheldering over kan geven, please
please do!
Dat ochtenddeuntje blijft dan vaak zolang hangen, tot ik het
kotsbeu ben.
Je zou voor minder als je zo uren na elkaar steeds maar weer dezelfde strofe
loopt te neuriën.
Wat ik ook doet, wat ik ook hoor, dat liedje blijft me achtervolgen.
Tot ik het op een gegeven moment toch kwijt ben.
Meestal doordat ik met iets heel erg geconcentreerd bezig ben vermoed ik.
Maar er is een melodie die regelmatig weerkeert, en die ik
nooit beu wordt.
Ook daar ken ik het hoe en het waarom niet van.
Maar wanneer het door mijn hoofd klinkt, durf ik zelfs de cd opzoeken en het
afspelen.
Naar die cd heb ik jaren lopen zoeken, en uiteindelijk heb ik hem gevonden door
de hulp op het muziekforum hier op SenNet.
Je kan zeggen dat ik de klok had horen luiden, maar de klepel niet wist hangen.
M.a.w., ik wist de titel niet, en wanneer ik het hardop neuriede bij de
platenboer, trok die steeds een bedenkelijk gezicht.
Ik meen echter dat dit meer zegt over zijn muziekkennis dan over mijn zangkwaliteiten,
wat jullie?
Want het is een liedje uit een film, en die titel kende ik wel!
De film is Limelight, en het liedje heet Eternally, zoals ik nu weet,
waarvoor dank aan Mariah van het muziekforum.
De film is van, door, en met Charlie Chaplin als; Calvero
Co-acteurs zijn oa Claire Bloom als; Thereza. Buster Keaton als; ex showpartner van
Calvaro.
Het verhaal, in een notedop, gaat als volgt .
Vooravond WO.I
Calvaro, eens een succesvolle stand-up comedian, nu een aan lager wal geraakte
dronkelap.
Hij ontmoet Thereza wanneer die op het punt staat zichzelf te doden.
Thereza, een danseres, kan niet leven met het feit dat haar benen verlamd zijn
geraakt.
Calvaro redt haar, en helpt haar om weer haar benen te kunnen gebruiken.
Dat lukt en Thereza behaald grote successen.
Ook is zij verliefd op Calvaro, en wil, ondanks het grote leeftijdsverschil met
hem huwen.
Maar Calvaro vindt dat de jonge componist die verliefd is op Thereza veel beter
bij haar past, hij verlaat haar en gaat werken als straatmuzikant.
En zo vind Thereza hem op een dag, kan hem overhalen om met zijn ex-partner op een
benefiet op te treden.
Calvaro stemt toe, en het optreden oogst veel applaus.
Calvaro echter die door de vele drank een hartkwaal heeft, krijgt achter de
schermen een hartaanval, en sterft.
Terwijl Thereza op het podium danst.
De film is uitgebracht in oktober 1952.
Echter, in de Verenigde staten, werd hij geband omdat Charlie Chaplin communistische
sympathieën had.
Pas in 1972 zou de film daar uitkomen, en kreeg gelijk een oscar in de
categorie: Beste originele drama.
Chaplin beweerde in zijn autobiografie dat de film Limelight gebaseerd is op
het echte leven van stand-up comedian Frank Tierry.
Wat ik heb met de film, en vooral met het themaliedje, weet
ik niet.
Is het het droeve verhaal van de film, of het dramatische van de Chaplin
figuur?
Is het heimwee of nostalgie?
Of is het de hopeloze romantic me?
Wat het ook moge wezen, feit is dat ik niet genoeg kan
krijgen van deze melodie.
Dus voor één keer zullen jullie tegen wil en dank naar muziek moeten luisteren
op dit blog.
Ik moet toegeven, deze MIDI uitvoering is niet zo denderend, diegene die ik heb
van George. Zamfir is prachtig. Maar ja, SABAM is wreed en gulzig.
Ik hoop dat jullie er toch van genieten, net zoveel als ikzelf.
Zoniet, ten pis, het is mijn blog, en je kan de muziek op UIT zetten moest het
jullie niet bevallen.
Laatst vroeg een blogvriend me zeg, wat gebeurt er met je?
Je blog staat vol speeltjes, mooi hoor, maar waar is je vranke teut naartoe?
Heb je geen mening meer?
Ik liet toen weten dat het in de eerste plaats windstil was op de blogs wegens
vakantie tijd.
De befaamde komkommertijd weet je wel!
In de tweede plaats had ik mezelf beloofd om mij niet meer te ergeren aan wat
anderen zo nodig met een overladen gal menen te moeten uitspugen.
Maar de aard van het beestje hè, het speelt me nu toch weer even parten.
Goh, niks wereldschokkends, zelfs niet gewoon schokkend, maar toch iets dat ik
las, en waar ik enkele bedenkingen over heb.
Ik las het bij onze Belgische blogvriend die in Frankrijk
leeft.
Niet als een God, maar als een helper voor mensen in nood aldaar.
Een nobel initiatief, applaus waardig.
Jean, want zo heet hij, moet met heel veel hoop zijn blog hebben gestart hier
op Seniorennet.
Want Senioren, meestal op pensioen, de oorlog meegemaakt, zullen wel heel veel medegevoel
hebben, en vooral de tijd om mij bij mijn project te willen helpen.
Zo moet Jean gedacht hebben volgens mij.
Maar de ontnuchtering kwam al heel snel, want buiten een handvol senioren,
geeft men geen zier om noodlijdende Belgen in Frankrijk.
Maar Jean, optimist tot in de kist, houd dapper stand.
En niet op zijn mondje gevallen, houd hij zo regelmatig, ons een spiegel voor.
Zo ook weer in zijn laatste blogitem.
En het was toen, en daar dat er iets begon te knagen bij mij.
Neen, geen schuldgevoel!
Waarom niet?...... Dat leg ik wel uit in een vervolg.
Maar een zin, één woord eigenlijk, geciteerd, van een ons ook aller bekende
heer, Milo.
Hij noemt Seniorennet occasioneel en smalend,Senielennet, zo kon ik lezen bij
Jean.
En laat dit woord mij nu toch in het verkeerde keelgat schieten zeker!
Want waar haalt die man het recht vandaan om te veralgemenen?
De heer Milo, dokter van opleiding.
Intelligent, bij wijle zeer humoristisch, maar ontegensprekelijk een man die
eveneens goed uit zijn woorden kan komen, en ze onfeilbaar kan neerpennen.
Ook bij wijle een romantische man, getuige zijn gedichten.
De handvol senioren die hem kennen van de blogs kan je onderverdelen in twee categorieën,
je moet hem, of je moet hem totaal niet.
Een tussenweg lijkt in zijn geval onmogelijk, tenzij je de gave hebt om alles
te kunnen, en te willen relativeren.
Van de andere duizenden senioren hier op SenNet kan je zeggen onbekend is
onbemind, om maar een cliché te gebruiken.
Maar o wee als de heer Milo zijn scherpe pen te voorschijn haalt!
Getuige zijn Senielennet waarbij hij doelt op die groep van mensen die er een
andere mening op na houden dan de zijne.
Waarom noemt hij ons senielen?
Wel naar ik begrepen heb bij het artikel van Jean, gaat het over onze, al dan
niet vermoedelijk aanwezige, preutsheid.
Over naaktheid, in het algemeen.
Over de vele synoniemen die gebruikt worden om een beschrijving te geven van De
liefde bedrijven.
Wel .in mijn loopbaan als dienster in de horeca, heb ik een woordenschat
verzameld die al die geneugt(d?)en op een zeer schunnige manier kunnen
weergeven.
En wanneer ik het woord neukenin al zijn vormen lees, ben ik nu niet meteen
danig geshockeerd, of wanneer ik het zelf eens in de mond neem, ga ik niet sito
presto mijn mond wassen met zeep.
En toch zal ik veeleer de zachte omschrijving hanteren.
Ben ik daarom preuts? Of erger, seniel?
Zo ook met naakt.
Ik kan heel goed naar het naakte zaakje van een man of vrouw kijken zonder
uitbundig te beginnen blozen, of devoot mijn ogen neer te slaan.
Zachte porno is iets dat al enkele jaren qua interesse achter mij ligt, ik heb
het bekeken en geregistreerd als veel nieuws is er niet onder de zon.
Maar wie er nog inspiratie uit kan halen, mag gerust van mij.
Ben ik daarom preuts, of seniel?
Neen, zo meen ik, maar ik heb er wel een mening over.
Zonder hoge universiteitsopleiding, en met al mijn hiaten
qua opvoeding, ben ik van mening dat al deze dingen in de privé-sfeer
thuishoren.
Hoe de gentialen van anderen eruit zien interesseert mij geen zier.
Welke standjes ze prefereren ook niet.
Welke seksattributen ze daarbij hanteren evenmin.
En ik wil daar ook niet mee rond mijn oren worden geslagen.
Liever lees ik een goed geschreven verhaal, al dan niet naar eigen wedervaren.
Of kijk ik naar een eigen gemaakt plaatje in fotoshop, al dan niet met een
gedicht of spreuk erbij.
Een mop, een spelletje, een mooi muziekje .dat zijn de blogs die hier op
SenNet mijn voorkeur wegdragen.
En die andere blogs, die zo nodig en met geweld de ganse Kamasutra in woord en
beeld willen weergeven, ze doen maar, echter bij mijn Favorieten zullen ze
nooit terechtkomen.
Ben ik dan preuts ..? Het zij zo .!
Maar Seniel ben ik alvast nog niet, want ik heb geen voorlichting meer nodig,
noch geschreven noch geïllustreerd, om te weten hoe en wat er mogelijk is in
mijn liefdesleven.
Zeg nou zelf, dit is toch om de muren op te lopen!
Ik heb het over het weer.
In België steeds een dankbaar onderwerp wanneer je even niet meer weet wat
vertellen.
Maar nu wordt het mij toch echt te gortig.
Midden augustus, hoog zomer, en ik zit te rillen van de kou.
Zelfs mijn kat kijkt me wat meewarig en ongelovig aan.
Hij lijkt wel te vragen of ik er aub wat wil aan doen, want dit vind hij maar
niks.
Zijn favoriete kussen ligt te zieltogen in de hoek van de kamer, het kussen
waar hij zo graag ligt op te zonnen in de tuinstoel op het terrasje.
Lange tijd ligt hij in de kamer te kijken naar buiten.
Vraagt zich af wanneer de bui nu eindelijk gaat over zijn.
Maar de ene bui volgt de andere op, de eens al heviger dan de andere.
En het einde is nog lang niet in zicht als we de weersvrouw/man mogen geloven.
Vaak hebben ze het verkeerd voor, die weersvoorspellers.
Maar dit schijnt enkel op te gaan wanneer ze mooi weer voorspellen, met slecht
weer schijnen ze het steeds bij het rechte eind te hebben.
Met een brede smile op het gezicht kondigen ze aan dat het te koud is voor de
tijd van het jaar.
Ja peuh, dat kon ik zelf ook al wel vaststellen.
Ik blijf tegen beter weten in ramen en deuren opengooien, maar moet mij steeds
weer gewonnen geven.
Ik sta voor de kleerkast en kijk naar al die zomerse topjes
die ik zo gretig heb gekocht in soldenperiode.
Waar waren toch mijn gedachten, vraag ik mij nu af.
Ik schuif al die vrolijke kleuren maar weer naar de achterste plank, en kies
voor een wollen truitje met mouwen.
Weliswaar in een zomerse groene tint, maar ;
Een jeansbroek hoort er ook bij, een bermudamodel, want ik wil kost wat kost toch
dat zomerse gevoel opwekken.
Maar het helpt allemaal niets.
Ondanks mijn vrolijke kleuren word ik niet vrolijker wanneer ik overdag het
licht moet aansteken in de kamer.
sAvonds zit ik te rillen van de kou aan mijn peeceeke.
En na lang overwegen geef ik mij ook daar gewonnen en zet de verwarming op.
Denk daarbij vluchtig aan de afrekening van mijn energiefactuur van volgend
jaar.
Die zal weeral een stukje hoger komen te liggen.
Kou lijden in de maand augustus.
Hoog zomer.
Het is om de muren op te lopen!
Toen ik jong was had ik steeds een gevat antwoord of repliek
klaar.
Men zei daarom over me die laat zich de kaas niet van het brood eten.
Wanneer ik nu zo mijn leven overschouw, dan moet ik helaas erkennen dat men
vreselijk ongelijk had.
Want ik ben nog het meest een voetveeg geweest.
Ondanks mijn grote mond, speelde mijn kleine hartje me parten.
Dat was zo tijdens mijn loopbaan, en dat was ook zo in de vriendschap.
Ik geef jullie enkele voorbeelden.
Mijn schoonmoeder zei me hoe, en wat ik moest koken voor haar
zoon.
Ik durfde haar niet tegenspreken.
Op een dag maakte ik prei klaar met een recept uit een magazine.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik op mijn twintigste bijlange na niet zo goed
kon koken als zij.
Toevallig kwam ze binnenvallen, keek in de pot, haalde haar neus op, en
kieperde de rotzooi zoals ze het noemde in de vuilnisbak.
Doodleuk zei ze daarna tegen haar zoon Vanavond zullen het nog maar eens
boterhammen worden jongen, want je vrouw kan niet koken.
En ik deed er het zwijgen toe.
Op de fabriek had men al vlug in de gaten dat ik een vlugge
werker was.
Het was bandwerk, en ik was een zenuwpees, dus werkte ik aan een hoog tempo
waarbij ik tijd over had, en diegene die de band moesten laden niet konden
volgen.
Er werd mij dan door hen ook vaak gevraagd om bij hun taak wat te helpen, wat ik met
graagte ook deed.
Maar de baas kreeg dit al gauw in de gaten.
Resultaat, ik bediende twee loopbanden alleen, terwijl anderen met twee, en
soms met drie aan dezelfde soort machine stonden.
Mijn loon was hetzelfde als van de andere vrouwen, maar ik werkte met gemak
voor twee.
En wederom zei ik niets.
Zo ook toen ik mijn werk als dienster in de horeca begon.
Bij moesten toog en buffet glanzen.
Dat hadden mijn colegas al vlug in de smiezen.
Dus liepen zij er de kantjes af, goed wetend dat ik aan de slag zou gaan zogauw
mijn dienst begon.
Nog maar eens deed ik hun werk erbij, en wederom zei ik niets.
Maar in de prive verging het mij al niet beter!
Toen ik mijn eigen zaak begon, nam ik op een moment een serveerster in dienst.
Al van bij het begin van haar dienst slaakte ze diepe zuchten, en vertelde dat
ze hondsmoe was, om die en die reden.
Dus wat deze deze bazin?
Ik liet de dienster zitten en deed zelf het werk waarvoor ik haar had
aangenomen.
Want het arme kind was zo moe!
Bediende in haar plaats op het terras, en gaf het drinkgeld braafjes aan haar.
En als ze niet uit zichzelf ontslag had genomen, had ik nooit wat gezegd.
Met vriendinnen lag het al niet veel anders!
Ik had een vriendin die heel graag uitging, en die daarbij, hoewel gehuwd ,de
éne na de andere minnaar had.
Haar man mocht dit natuurlijk niet te weten komen.
En zo vertelde ze hem dat ze met mij naar de bioscoop ging, maar in de plaats
daarvan ging ze de hort op met haar minnaar.
Ik diende dus als haar alibi.
Maar wij woonden maar enkele huizen van elkaar.
Dus wanneer zij nog maar eens op zwier was, kon ik de deur niet uit.
Haar man zou mij kunnen tegenkomen, en dan zouden haar leugentjes uitkomen.
Die situatie heeft drie jaren geduurd, tot ze ergens anders een huis kochten.
En toen verwaterde meteen ook de vriendschap zienderogen.
Ik heb haar er nooit op aangsproken.
Een zevental jaren terug.
Een toenmalige vriendin koopt haar een hond, en vervolgens een kat.
Maar de beestjes worden al vlug een blok aan het been van het baasje dat graag
op zwier gaat.
Jij wil er wel oppassen he Lulu, want jij bent toch altijd thuis, en ik weet
dat ze bij jou goed verzorgt worden.
Nu, jaren later, leven beide beestjes nog bij me, maar de vriendin zie of hoor
ik niet meer.
En wanneer ik haar nog eens heel per toeval zou tegenkomen
Dan zeg ik er niets van!!!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!