You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
04-10-2006
HERFSTGEDICHT
NAJAARSVENSTERKE
Alice Nahon
Tussen t naakte, rood
geraamte
Van een wilde wijngaardrank,
Hing een scheefgezakte venster
In de gevel, blauwig blank.
Op de grauw arduinen rijchel
Hier en daar vergroend van mos,
lagen enk'le wingerdblâren,
Dronken van d'oktoberblos.
Onder t venster, waar het muurke
Door de tijd gebersten was,
Stonden triestig te verdrogen,
Uitgeblomde dahlia's.
Een verneuteld vrouwke schikte
t Wit en rood geblokt gordijn;
t Was... alsof heur rimpels zegden:
"t Zal ne kwaaie winter zijn..."
Ik voel mij terug achter mijn toog.
Daar werd ook met de vuist op geslagen bij de zoveelste politieke opinie.
En bij elke pint meer, wisten ze het zeker en zekerder hoe het moest.
En ik tapte in stilte verder, lachte wat minzaam, en dacht bij mezelf, na de
verkiezingen zal iedereen wel voor de goei hebben gekozen, daar verwed ik
mijn hoofd op.
Zo was het toen, en zo is het nu nog.
Met de verkiezingen in de korte nabijheid wil iedereen zijn
politiek zegje doen.
Iedereen weet hoe het moet, en zeker hoe het niet moet.
Wat ik mij daarbij afvraag is hoe het dan komt dat er voor de kleine man nog
steeds niets veranderd.
Op wie stemt die kleine man dan?
Op wie de begoeden van de maatschappij stemmen hoef je me niet te zeggen, dat
weet ik zo wel.
Ik ken geen jota van politiek.
En ware het niet dat ik verplicht was om te gaan kiezen, ik ging niet.
Ik heb wel iets beters te doen met mijn zondag, al was het maar gewoon in mijn
bed te blijven liggen tot de noen, en dan verder in mijn kamerjas op de zetel
door te brengen.
Daar zit het met de democratie al goed fout.
Wij hebben geen kiesrecht, wij hebben kiesplicht.
En dan nog zon kwakkel die je zeker moet te kennen geven.
Niemand stemt op het Vlaams belang!
Want je bent als de dood om als racist geregistreerd door het leven te gaan.
Maar hoe komen ze dan elk jaar aan die stemmen, zo vraag ik mij af!
Waarom is er een dan een cordon sanitaire nodig?
Nee, men stemt niet op VB.
Maar o wee als er een bruine met zijn dikke Bmw of Mercedes hun
parkeerplaatsje voor hun neus wegkaapt.
Dan zijn ze opeens racist in hart en nieren.
Of als er een hond op hun stoep schijt, dan willen ze wel meer blauw op straat.
Wel, ik krijg hier in Borgerhout veel propaganda van die
partij.
En ik durf zeggen dat ik het met veel van hun uitspraken eens ben.
En nee, ik zal ook niet voor hen kiezen, om volgende redenen.
Mijn dochter is Lesbisch, en ik wens voor haar een leven in volle vrijheid van
haar sexuele geaardheid.
Ik ben invalide, en ik wens geen kogel te krijgen omdat ik niet meer functioneer
in de maatschappij.
Zuiver eigen belang dus.
En daar durf ik gerust voor uitkomen.
Gisteren een interview met een kleurlinge bij het zangfeest
voor verdraagzaamheid.
Ik hoop dat alle blanken respect gaan opbrengen voor ons kleurlingen., zo
liet ze weten.
En ik dacht meteen, het moet weer van onze kant komen.
Waarom geen wederzijds respect?
Durft er hier nu niemand zeggen wat hij denkt?
Dat wij sterk worden benadeeld tegenover e allochtonen?
Ho nee, diegene in zijn riante villa zal dit niet voelen, zal het niet met me
eens zijn.
Nee, veeleer zal het de kleine zelfstandige zijn die ik weet niet hoeveel
papieren nodig heeft, en centen om zijn nering te kunnen doen draaien, terwijl
de eerste de beste allochtoon die amper een letter Nederlands praat de éne winkel
na de andere kan en mag openen.
Getuige de vele telefoon en nachtwinkels.
Het zal veeleer de man zijn die op de straat leeft, omdat hij tussen de mazen
van het sociale vangnet valt, terwijl er voor een asielzoeker een huis ter
beschikking staat, aangekocht door het OCMW, en hij gelijk een gewaarborgd
inkomen erbovenop krijgt.
En wat te denken van de man die voor de zoveelste keer beroofd
wordt, en waarvan de dader na een uur vrij op straat loopt.
De criminaliteit gebeurt voor 90% door vreemdelingen, maar kranten mogen het
niet meer in zoveel woorden laten weten.
Hou jij ze dom meneer pastoor, wij houden ze arm.
Dat is wat ik meer en meer begin te voelen, bij elk jaar dat ik ouder wordt.
Moest het niet verplicht zijn, ik ging niet stemmen.
Want op wie ik ook stem, veranderen in de goede zin doet het niet meer.
De vette jaren zijn voorbij, en ze komen voor ons kleine man, niet meer weer.
Dus ik lach eens hartelijk met al die roepers over politiek.
Met al diegene die er zo hoogdravend over plegen te doen.
Net of je niet intelligent kan zijn wanneer je niet over politiek wil praten.
Net of hun leven hangt er van af, zo serieus plegen ze erover te doen.
En ik hoor het hen al zeggen Wat als iedereen er moest over denken als jij?.
Wel lieverds, laat deze domme persoon u dan zeggen dat het allemaal één pot nat
is.
De ganse politiek.
En voor wie u ook stemt, geld gaat het ons kosten, ze gaan in onze zakken
zitten.
Wat meer is, ze gaan ons in de zak zetten!
Ik begin de nieuwe week met een ietwat hekel onderwerp.
Een verwerpelijk iets, een volgens mij, verachtelijk iets.
Pedofilie genaamd.
Heeft ze nu echt niets beters te doen met haar zondag, hoor ik jullie vragen?
Jawel, maar er zijn zo van die dingen die ik per toeval lees, en die mij niet
loslaten.
Die mij aan het denken zetten.
Ik sta aardappelen te schillen, en zoek en vind een oude
plaatselijke gratis krant om de schillen in te doen.
En in die krant staat een artikel, geschreven door een pedofiel.
Het artikel was anoniem ingezonden (met de nodige vermelding van de redactie)
en de man stelde enkele vragen.
Hij beweerde ex-pedofiel te zijn, en bij die eerste zin liep het al mis bij
mij.
Want ex-pedofiel ben je pas als je hersendood bent, volgens mijn bescheiden
mening dan wel.
Bewijzen zijn de talrijke recidividisten.
Hij opperde dat de doorsnee pedofiel, (alsof het hier gaat om het stelen van
een snoepje) meestal (cognitief = verstandelijk) intelligente mensen zijn.
Dat hun ziekte (ik noem het liever perversiteit) meestal een gevolg is van het
verloop van hun emotionele en sociale ontwikkeling in hun jeugd.
(Dus wederom ligt de schuld niet bij hen, maar bij de ouders, bij de opvoeding!)
Mijn ouders waren kleine zelfstandigen, en werkten van de
vroege morgen, tot de late avond, zo begint de man zijn verhaal.
Mijn zus ( die negen jaar jonger is dan ik)en ik kwamen op materialistisch
gebied niets te kort, doch het ontbrak ons aan aandacht.
Ook op school kreeg ik niet de nodige aandacht, ik werd gepest en geplaagd.
Door dat tekort van aandacht, richtte ik mij dan maar op mijn zusje.
Zij was gewillig, en ik voelde mij machtig!
Het is die machtsdrang die mijn verdere leven zal bepalen.
Verder laat de man ook weten dat het de schuld van de ouders
is dat een pedofiel zijn drang in praktijk kan brengen.
Men zou kinderen beter aan de leiband houden, net zoals het met honden
verplicht is.
Ouders moeten erop toezien dat hun kinderen de pedofiel niet uitdagen door hen
te kleden als kleine volwassenen.
Ouders mogen hun kinderen geen vrije toegang tot het internet geven, en dit
enkel om hun eigen gemak en rust te vrijwaren.
En ik denk, tja, daar heeft de man natuurlijk een punt.
Maar is het niet zo dat je je als volwassene bewust moet zijn dat je met je
fikken van kinderen moet afblijven?
Verder geeft hij te kennen, dat er weinig, of geen fora zijn,
waar je met gelijkgezinden openlijk kan praten over pedofilie in al zijn
aspecten en facetten.
Zelf heb ik ooit getracht zulk forum op te richten, maar heb het noodgedwongen
weer moeten sluiten wegens de vele schunnige verwijten van onintelligente
mensen, aldus de schrijver.
En als afsluiter stelt hij nog de volgende vraag;
Wat zou nu het ingrijpends zijn?...... Een kind dat gepest wordt, en dit
trauma heel zijn leven met zich meedraagt, wars van alle zelfvertrouwen?
Of een kind dat door de pedofiel met liefde en respect wordt behandeld?
Want wij HOUDEN wel degelijk van kinderen, ONZE LIEFDE IS NIET GESPEELD, EN
BERUST NIET OP EGOISME!
Het is een algemeen feit dat advocaten handig ge-(mis)-bruik
maken van de jeugdervaringen van hun cliënten/daders.
Dat ze dit steeds als verzachtende omstandigheden aanhalen.
En dat sterkt de dader volgens mij nog in hun daden.
Afgaande op mijn eigen nare jeugdervaring, zou ik dus die verzachtende
omstandigheden kunnen claimen.
Zou ik een afdoend alibi bezitten om te mishandelen, stelen, moorden, en nog
veel meer van die misdaden.
Maar ik ben net het omgekeerde, ik weet hoe het niet moet, hoe het niet mag.
Ik heb gezien, gevoeld en geleerd, uit de fouten van anderen.
Omdat ik een redelijk denkend mens ben!
Ik kieper de aardappelschillen zonder krantenpapier in de
vuilnisbak.
Lees het artikel nog enkele malen, steeds weer met meer ongeloof van wat er
staat geschreven.
Ik denk bijna luidop Stel die vragen eens aan je slachtoffers, vuillik!
Stel je vragen eens aan de ouders van de slachtoffers van Dutroux en konsoorten?
En ik wens bijna dat de man voor me staat, ik zou hem met plezier in het gezicht
spuwen, ziek, of niet ziek.
Ik zou hem laten weten dat ik vind dat men elke pedofiel een brandmerk op zijn
voorhoofd zou moeten branden.
Dat men hem, en gelijklopende perverse sujetten, moet opsluiten in een donkere
kelder, en de sleutel moet wegwerpen in een diepe stroom.
Vandaag was het grote opknapbeurt.
Niet in het huishouden, maar de persoonlijke opknapbeurt.
Vrouwen weten waarom!
Ik ben daar niet zo fanatiek in, zou het liever niet doen,
maar nood breekt wet zei de zeerover, en hij hakte erop los.
Zo ik ook dus.
Alle overtollige haartjes moeten eraan geloven.
Met het ouder worden zijn ze wat minder talrijk gaan verschijnen.
Maar ze schijnen ook vreemdere plaatsen op te zoeken.
Dus met die zoektocht ben ik al vlug een halfuurtje zoet.
Dan een lekker oliebadje.
Ik heb ooit in Groningen, toen knuffel daar nog woonde, in een reform winkel
een flesje gekocht.
Onbekend merk, zelfs niet meer te verkrijgen, en dat is vreselijk jammer, want
het is echt een weldaad voor je lichaam.
En het geurt ..man man man . wat een heerlijke geur!
Een fraai zicht is het evenwel niet, want het lijkt of het het diepste van vuil
uit je poriën trekt, en het badwater krijgt dan ook een vaal grijs kleurtje.
Verbeeld je daarbij het groene smeersel op mijn façade, en je zult begrijpen
dat ik dit alles liever doe wanneer mijn allerliefste niet thuis is.
Na de grondige reinigingsbeurt is het tijd voor de opbouwwerken.
Een zachte bodylotion natuurlijk, ééntje die mij een fluwelenzachte huid belooft.
Een dagcrème die binnen de drie weken alle rimpels wegneemt, doch ik schijn
rimpels te hebben met een uitgesproken vechtlustig karakter.
Kan ik natuurlijk het potje niet verwijten.
We zakken stelselmatig naar lagere regionen, en komen aan bij de voeten.
Als een volleerde pedicure ga ik aan de slag met eeltmesje, puimsteentje,
nagelknipper etc., om te eindigen met een voetbalsem.
Deze beloofd je een vlinderlichte tred, en een gevoel dat je zwevend door het
leven stapt.
En ik moet toegeven dat, wanneer ik mijn voeten neerzet op de tegels van de
badkamer, ik met gemak in een spagaathouding kom.
Om weer vederlicht recht te komen evenwel, heb ik nog geen potje
Mijn kat die het allemaal ietwat van op afstand bekijkt,
doet uiteindellijk met me mee, en begint zich uitgebreid te wassen.
En ik bedenk me even, terwijl ik mijn teennagels lak, dat hij het zoveel
makkelijker heeft.
Dat ik nu op dit moment graag een kat zou zijn.
Ten eerste ben ik jaloers op zijn flexibiliteit.
Hij moet geen pilletje tegen de rugpijn wegens het stramme lijf in
onnatuurlijke bochten te hebben gewrongen.
Zonder moeite kan hij tot bij de kleinste plekjes.
Je likt je haren weg, je vreet wat kattengras, je braakt je haarbal uit, het
liefst op die zachte tapijt, en klaar is kees.
Geen talloze potjes dure creme!
Ik eindig met een manicure en een handlotion.
Straks de vingernagels nog lakken, maar eerst de rommel opruimen voor knuffel
thuiskomt.
Want van sommige dingen heb ik graag de illusie dat ze geheim blijven.
Wanneer ik zo het ganse assortiment verzorgingsproducten bekijk, bedenk ik mij
dat ze in de loop der jaren tamelijk uitgebreider zijn geworden.
Van de light youth producten, naar de harde middelen, het is een groot verschil
op je plank, om maar niet te spreken over de hap uit je budget.
Ik hoop dan ook dat een vrouwelijke minister mijn probleem gaat ter harte
nemen, en het pensioen drastisch gaat verhogen.
Maar voor nu ben ik weeral klaar.
En wanneer knuffel straks thuiskomt, en hij bij de eerste blik op mij niet het
verschil ziet ..
dan is hij verdorie nog niet aan de nief patatten .hij weze gewaarschuwd!
Een vriendendienst?.....Ja ja!
Ik ben er nog steeds niet uit of ik dankbaar moet zijn, voor de vriendendienst
die mij, nu zon 25 jaar geleden, werd bewezen.
Met een toenmalige vriendin, beide bezig aan onze tweede
jeugd, ga ik zo om de paar weken een avondje stappen.
Ik ben noodgedwongen een alleenstaande moeder van twee kinderen, en werk me te
pletter om het huishouden draaiende te houden.
Vaag denk ik bij mezelf dat het met een man in huis zo veel makkelijker zou
zijn, dat de kinderen misschien een vader missen, (iets wat achteraf, zo
blijkt, helemaal niet het geval is geweest!.... Gelukkig!).
Dat we zoveel meer zouden kunnen verwezenlijken met zn tweeën.
Trouwens, ik krijg nood aan affectie en liefde, aan genegenheid, aan troost en
steun.
En laat ik nu op één van die uitstapjes een man ontmoeten!
Hij is razend knap, donkere haren, koolzwarte ogen, en wat
belangrijk is voor mij, hij heeft mooie onderarmen en handen.
Wat zo nòg belangrijker is, hij is langer dan ik.
Iets dat helemaal niet zo evident is voor de mannen van mijn generatie.
Met mijn 1,75m lengte, (ondertussen 2cm gekrompen, helaas enkel in de lengte)
lopend op naaldhakken van minstens 5cm hoog, steek ik ver boven de gemiddelde
man uit.
Het maakt dat ik menige uitnodiging om een slow te dansen afsla.
Maar niet met deze man!
Zijn naam is Bruno, hij is architect bij Bruggen en wegenbouw, en hij is
Fransman.
Dat laatste is een beetje een tegenvaller, want hij spreekt maar een mondjevol
nederlands, en ik maar een mondjevol frans. Evenwel, na du pain, du boursin, du
vin beaucoup du vin!.... verstaan we elkaar prima ..! A-hum A-hum, als
u begrijpt wat ik bedoel!
Mijn hartsvriendin, die weliswaar gelukkig getrouwd is doch
de belofte van trouw niet fanatiek in acht neemt, is razend jaloers.
Zij had hem immers eerst gezien, had haar oog al op hem laten vallen, en
etaleerde dan ook ten volle haar verleidingskunst.
Helaas voor haar, Bruno houdt niet van opdringerige vrouwen, houdt niet van
fuifnummers, en heeft enkel oog voor mij.
Vier maanden duurt onze relatie al, en we maken reeds plannen
voor de toekomst.
Bruno heeft een jaarcontract in België, nadien gaat hij weer naar zijn thuisland,
om dan opnieuw te worden uitgezonden naar weer een ander land.
Of ik met hem meewil gaan?
Ik twijfel, ben gehecht aan mijn stekje, en moet daarbij ook aan de kinderen
denken.
De kinderen kennen hem nog niet, ik stel de ontmoeting telkens weer uit, waarom
weet ik niet.
En dan komt de cruciale vraag waar ik waarschijnlijk zat op te wachten, wil je
met me trouwen?
Het zou het achterlaten van de thuishaven veel makkelijker maken, het zou mij
en de kinderen zekerheid bieden in de vreemden.
Ik vertel alles aan mijn beste vriendin, want dat doen
vriendinnen nou éénmaal.
Even blijft ze stil ..! En dan vraagt ze me of ik zeker ben van zijn trouw?
Waarom zou ik niet?, vraag ik haar op mijn beurt, ietwat beduusd door haar
vraag.
Wel, zegt ze me, hij is een razend knappe man, verdiend goed geld, en jij
bent tenslotte nou niet meteen een filmster he!
Komt bij dat je twee kinderen ten laste hebt, en dat je op materialistisch gebied
niet veel te bieden hebt.
Je bent maar een serveuse hè!
En ik durf wedden dat wanneer ik het wil, hij met me het bed induikt:
Uren later zat ik nog steeds perplex te wezen door haar uitspraken.
Maar ik zette het van mij af, ik was gelukkig met Bruno, had geen reden om aan
zijn trouw en eerlijkheid te twijfelen.
En stilaan begin ik te wennen aan het idee, om met deze man een nieuwe toekomst
te bouwen.
Tot op een dag ..!
Ik krijg telefoon, het is mijn hartsvriendin.
Haar stem klinkt triomfantelijk.
Ik heb gisteravond met jou Bruno een fantastische neukpartij gehad, zo laat
ze me weten.
Heb het enkel gedaan voor jou, opdat je niet met je ogen open in je ongeluk
zou stappen.
Beschouw het maar als een vriendendienst, want voor mij betekent hij niets.
Neen, voor haar betekende een neukpartij met hèm niets, net zomin als met zoveel
anderen, haar man incluis, maar voor mij stortte de wereld in.
Bruno ontkende de beschuldiging, maar de twijfel in mijn hart was gezaaid.
Tenslotte had hij alles mee om de wereld en de vrouwen te veroveren, en ik, ik
was maar een simpele vrouw, niet eens erg knap.
Mijn zelfvertrouwen stond al op een laag pitje, en nu zat het helemaal aan de
grond.
Wat was ik blij dat mijn kinderen hem nooit hadden ontmoet, dacht ik tussen
twee huilbuien door.
We zagen elkaar steeds minder en minder, en hoewel Bruno me
nog enkele keren heeft gevraagd om met hem verder te gaan, heb ik de relatie
laten doodbloeden.
Ik heb nooit geweten wie van de twee de waarheid sprak, Bruno die ontkende in
alle toonaarden, of mijn vriendin die pochte over haar verleidingskunsten met
hem.
En tot op de dag van vandaag twijfel ik nog steeds aan haar motivatie voor deze
vriendendienst.
Deze week, hebben mijn allerliefste en ik, het noodlot getart.
Niet dat we kippenvel brengende stunts hebben uitgehaald.
Nee, we hebben veeleer een moordaanslag op onze ingewanden gepleegt.
Mijn diepvries moet hoogdringend ontdooit worden.
Ook al omdat (iemand?)de deur niet goed heeft gesloten, en zodoende er evenveel ijs aan de buitenkant van de laden zat, dan aan de binnenkant.
Wie aan dit feit schuldig is, zal voor altijd een raadsel blijven.
We zijn maar met zn twee, maar IK was het niet, en HIJ ook niet!
We moesten dus de vriezer leeg eten.
Makkelijker gezegd dan gedaan, zo merkten we al vlug.
Bij de aanvang van de opgave, gaat alles nog redelijk.
Soep gaat er altijd in, iets minder goed bij 30°, maar we klagen niet.
Na de soep zijn de combinaties ook nog doenbaar.
Spinazie en bloemkool gaat vrij goed samen.
Prei met kaaskroketten... ook nog doenbaar.
Maar dan komt het!
Frieten met een kerriesaus waar ui en champions doorheen zitten ..
Puree met een gemengd sausje van tomaten en saté saus, en spekblokjes.
Kalkoen rolade met spaghettisaus en deegwaren.
Dit om jullie een idee te geven van wat wij deze week al gegeten hebben.
Hoewel ik steeds een gezonde pot op tafel tracht te zetten, dit om ook een beetje aan de reeds zo geteisterde lijn te denken, deze week lukte mij dat niet.
Ook al omdat ik niets extra wou aankopen, vermits ik op het einde van de week naar NL vertrek.
Met al die vreemde combinaties vreesde ik toch om aan te komen.
Sauzen zijn boosdoeners, zo weet iedere vrouw.
Maar eender moet ik vrezen dat tegen zondag mijn twaalf rollen toiletpapier op zijn.
En nu zit ik echt met mijn handen in mijn haar!
Want hier laat mijn kookfantasie me in de steek.
Daarstraks opperde ik even om het resterende dat nog in de vriezer zat, om dat maar weg te kieperen, maar dat was buiten mijn hollandse zuinige allerliefste gerekend.
Wat heb ik nog over?
Gesneden groene paprika
twee rode pepertjes
Een pak zuurkool
Een pak bladerdeeg
Pitabroodjes
Een kliek aardappelen
Een krentenbrood
Dat moet ik dus nog allemaal opmaken voor zaterdag avond!
"Neem eens wat vaker de trein" Dat is de slogan van onze NMBS.
Maar diegene die noodgedwongen elke dag de trein moeten nemen om naar hun werk te sporen, denken er wellicht anders over. Voor hen is het immers elke dag dezelfde doffe ellende. Overvolle treinen, maar vooral treinen die maar niet op tijd schijnen te kunnen komen. Wat men deze mensen ook maar mag wijsmaken over de reden van het te laat zijn der treinen.....Het zijn allemaal smoesjes. Hieronder ziet u de werkelijke reden waarom u steeds op uw trein moet wachten.
Uit het dagboek van een moeder; Een str**ntverhaal
Dat kinderen opvoeden geen sinecure is, dat weten alle
moeders.
Zoveel kinderen, zoveel karakters.
En een handleiding krijg je bij de geboorte niet bijgeleverd.
Dus is het zoeken en aftasten.
Dat was het zeker voor mij, vermits ik nu niet bepaald een stichtend voorbeeld
had gehad.
En dat je dan flaters slaat is vrijwel onoverkomelijk.
Gelukkig hadden mijn flaters geen nare gevolgen, maar een anekdote zijn ze wel
waard.
Toen zoonlief nog in de luiers lag, had ik zo de gewoonte om
telkens wanneer hij gepoept had, te zeggen Ah ba, kaka
Zonder nadenken natuurlijk, en op een liefelijke toon.
Toen kwam de dag dat hij op het potje ging.
Hij zat graag op het potje, en ik had steeds moeite om hem eraf te krijgen.
Zijn potje was zijn troon.
Wat was dan het probleem hoor ik jullie vragen ? Wel ..
Telkens hij van zijn potje kwam, en hij de inhoud bekeek,
begon hij steeds onbedaarlijk te huilen als hij zijn poepje zag liggen.
Echte snikken deed hij, en ik had de grootste moeite om hem te kalmeren.
Tussen twee snikken door zei hij dan steeds Ah ba kaka, wees naar het potje,
en stopte zijn snoetje diep in mijn rokken.
Ik stond voor een kompleet raadsel.
Wat ik ook deed of zei, het was steeds hetzelfde scenario.
Gelukkig krijgen moeders al eens een slimme ingeving, zo ook
ik.
Het begon bij mij te dagen dat zoonlief vies was van zijn poepje.
Dat hij het verschrikkelijk vond dat zoiets uit hem kwam.
En als oplossing om hem minder vies te maken, begon ik zijn hoopje steeds op te
hemelen.
Oh, hoe mooi en nog wat van dat kinderlijks.
Ik legde hem uit, zo goed en zo kwaad als je dat bij een kind van twee kan, dat zijn kaka
frietjes waren geweest.
Dat het dat lekkere koekje van daarstraks was, en nog zo van die dingen.
En stilaan haalde ik resultaat, al was het van mijn kant pure improvisatie.
Het was zoals ik al zei, aftasten en zoeken.
Een sprong in het ongewisse, een pure gok.
Maar het hielp.
Zoonlief ging op het potje, en het eindigde niet meer met een hysterische
huilbui.
Op een dag zat hij weer op zijn potje, en daar profiteerde
ik dan steeds van om even in de zetel te gaan zitten met een boek in mn
handen.
Wanneer ik lees ben ik steeds diep verzonken in het verhaal.
Ik had hem dus niet horen opstaan van zijn potje, tot hij voor me stond.
En trots als een pauw zei hij in zijn brabbeltaaltje mama koekje?
En petste daarbij midden op de bladzijde van mijn boek, een hoopje str**nt.
Met een glunderend gezichtje, een smile van oor tot oor.
Alles hing vol, mijn boek, zijn handjes, het potje en de
vloer.
Probeer als moeder op dat moment je kind maar eens te prijzen!
Een, was en poetsbeurt later, besefte ik dat ik weer bij nul was aanbeland.
Dat ik hem weer diets moest maken dat het Ah ba kaka was!
Dat hij er niet met zijn handjes mocht inzitten.
Gelukkig is het bij die éne keer gebleven.
Al was lezen tijdens de potjesmomenten er voor deze mama niet meer bij voor
enige tijd.
De oplossing was kinderklei.
Daar kon hij dan koekjes mee maken, en het poepje mocht het toilet in.
Er zijn zo van die probleempjes waar je als moeder komt voor te staan, en waar
men je niet kan voor waarschuwen.
Gelukkig was dit probleempje vlug opgelost, en het enige dat we er aan
overhielden was een vieze vlek in mijn boek, en een leuke anekdote.
Uitzonderlijk dit schrijven op een zaterdag.
En een ode aan een, voor mij althans, groot man.
Omdat ik er ontsteld over ben, omdat ik er verdorie van heb wakker gelegen.
Wederom geen wereldnieuws, nee in feite dicht bij mijn bed.
Gisteren zat ik met een half oor en oog te luisteren en te
kijken naar het nieuwsbulletin.
En opeens viel er in dat nieuws een voor mij bekende naam.
Dokter Raymond Peeters.
Naar het schijnt was de man al enkele weken aan het dolen langs de straten.
En gisteren had men hem teruggevonden.
Men liet ook weten dat de man al enkele jaren verslaafd was aan pillen en
alcohol.
En dat nieuws ontstelde mij, want ik heb de man van heel dichtbij meegemaakt.
In 2003 moet ik onder het mes.
Drie dagen ziekenhuis werd me gezegd,maar ..
Alles dat kon mislopen, liep ook mis.
Een ziekenhuisbacterie!
Slechte doorbloeding door de aanwezigheid van littekens van vroegere operaties
Allergisch voor de hechtdraad, zo werd mij althans gezegd, al had ik dat bij
vorige operaties nooit ondervonden.
En ik ben vaker aaneengenaaid dan Frankenstein himself.
Heb vaak willen vragen om maar gelijk een tirette (Rits) te plaatsen.
Enfin, resultaat van die operatie in 2003 was , wat een fijn
sneetje moest zijn werd een gat, zeg maar krater, waarbij je mijn darmen kon
zien werken, door necrose.
Afgestorven zenuwen, en doorgesneden spieren tot gevolg
Twee keer heeft men mijn navel moeten herplaatsen.
Vier operaties en negen maanden later was het gat eindelijk
dicht, en mijn buik een landkaart met bergen en dalen. En die vier operaties heeft Dr.Peeters
op me uitgevoerd.
Hij heeft de blunder van een ander gecorrigeerd.
Elke week moest ik bij hem thuis op consultatie om het dode weefsel te laten
weg te snijden, of om gebroken draad en niet verteerde draad, uit mijn wonde te
halen.
Het was een hel, en op een gegeven moment was ik er zeker van dat ik zou
sterven.
Maar Dr. Peeters pepte mij telkens weer op.
Vaak met een kwinkslag, maar ook met een uitleg in degelijke en verstaanbare
taal voor leken zoals ik.
Dr. Peeters was een dokter voor het volk, zoals wij Antwerpenaren dat zo mooi
zeggen.
Daarmee willen we zeggen dat hij, niettegenstaande zijn hoge intelligentie,
evengoed kon praten met de man in de straat, als met hoogbegaafden.
Wanneer ik de verpleegsters van de thuiszorg hoorde praten
over Dr. Peeters, waarvan ze nog les hadden gehad in wondverzorging, dan waren
ze het er allen unaniem over eens, hij was uiterst streng, alles moest tot in
de puntjes juist zijn, anders brulde hij hen de daver op het lijf.
Zo vertelde de ziekenhuisverpleging het ook, bij Dr. Peeters kon, mocht je geen
steekje laten vallen.
Maar ik heb in het ziekenhuis ook patiënten van hem gesproken, en die waren het
ook allemaal eens, Dr. Peeters was een lieve zorgzame dokter.
En vooral was hij een tovenaar met gouden handen.
Want zijn specialiteit was brandwonden.
Geen sinecure, maar zoals ik al zei, hij kon toveren.
Was ook hoofdarts op de brandwonden afdeling van het Stuivenbergziekenhuis
Het was zijn ziel en zijn leven.
Vaak hebben Wim en ik ons afgevraagd hoe de man dat helse
ritme kon volhouden.
Elke dag van de vroege ochtend tot de avond opereren, en dan s avonds bij hem
thuis nog consultatie houden.
Zeker weet ik het niet, maar ik geloof dat hij reeds voor de derde maal was
gehuwd.
Zijn huidige vrouw is een stuk jonger dan hem, was een verpleegster op zijn
afdeling, en hij heeft bij haar nog een dochtertje.
Hij liet ons eens weten dat hij slechts vier uur sliep, maar dat hij dan ook
sliep als een dode.
En gisteren hoorde ik dus dat deze geniale chirurg, deze
zeer begaafde dokter, maar o zo menselijk man, dat deze man het noorden kwijt
is.
Dat pillen en drank hem hebben geveld.
En dat hield mij uit mijn slaap.
Want ik heb in mijn leven talloze dokters en chirurgen de revue zien passeren,
maar niet één die een dergelijke indruk bij me heeft achtergelaten zoals Dr.
Raymond Peeters.
Natuurlijk ken ik niet gans het plaatje, tot zijn naaste
vriendenkring heb ik nooit behoord.
En er zullen waarschijnlijk talloze mensen en collegas zijn die de man anders
bekijken.
Maar waar ik stellig van overtuigd ben is dat ontelbare ex-patiënten, er
dezelfde mening op nahouden dan ik.
Daarom hoop ik, voor zijn kinderen en zijn vrouwtje, maar in de eerste plaats
voor zichzelf, dat hij terug op de goede weg komt.
Dat hij in alle rust kan genieten waar hij jaren keihard voor heeft gewerkt.
Zoals oa zijn prachtige Porsche, want hij houdt van snelle wagens.
Ik gun het hem van harte, en ik wens het hem toe met heel mijn hart.
Want hij verdiend het!!!
Zo, dat moest ik effe kwijt, want ik kreeg het verslag in
het nieuwsbericht maar niet uit mijn hoofd.
Uitzonderlijk op een zaterdag, een dag waarop ik anders niet aan mijn blogjes
werk.
Maar voor Dr. Raymond Peeters was elke dag, ook een werkdag, zelfs op zon en
feestdagen stond hij aan je bed.
En omdat ik er heilig van overtuigd ben dat ik zonder hem nu geen blogje zou
hebben.
Het meervoud van slot is sloten,
maar toch is het meervoud van pot geen poten.
Evenzo zegt men altijd: één vat en twee vaten,
maar zal men zeggen: één kat en twee katen?
Wie gisteren ging vliegen, zegt vandaag: ik vloog,
dus zegt u misschien van wiegen: ik woog.
Nee, pardon, want ik woog is afkomstig van wegen.
Maar... is nu ik voog een vervoeging van vegen?
En dan het woord zoeken vervoegt men: ik zocht
en dus hoort bij vloeken misschien ook: ik vlocht.
Alweer mis, want dat is afkomstig van vlechten,
maar ik hocht is geen juiste vervoeging van hechten.
Bij roepen hoort riep, maar bij snoepen geen sniep.
Bij lopen hoort liep, maar bij kopen geen kiep.
En evenmin hoort bij slopen, ik sliep.
Want dat is afkomstig van het schone woord slapen.
Maar zet nu niet weer: ik riep bij het rapen.
Want dit komt van roepen en u ziet het terstond:
zo draaien we vrolijk in het kringetje rond.
Van raden komt ried, maar van baden geen bied.
Dit komt weer van bieden, ik hoop dat u het ziet.
Ook komt hiervan bood, maar van wieden geen wood.
U ziet de verwarring is akelig groot.
Nog talloos veel voorbeelden kan ik u geven
want gaf hoort bij geven, maar laf niet bij leven.
Men spreekt van: wij drinken, wij hebben gedronken,
maar niet van wij hinken, wij hebben gehonken.
't Is: ik weet en ik wist, zo vervoegt men dat.
Maar schrijft u niet bij vergeten, vergist.
Dat is een vergissing, ja moeilijk, dat is 't.
Het volgende geval, dat is bijna te bont,
bij slaan hoort, ik sloeg, niet ik sling of ik slond.
Bij gaan hoort: ik ging, niet ik gong of ik gond.
En noemt u een mannetjesrat soms een rater?
Dat gaat wel op bij een kat en een kater
Ik zie hem nog zo voor me.
Een oude kalende grijsaard.
Wanneer het weer het ook maar enigszins toeliet, zat hij ietwat ineengedoken op
een houten stoel naast zijn huisdeur.
Zijn hoofd hield hij steevast naar de grond gericht.
Hij droeg een wit overhemd zonder kraag.
Een beige fluwelen broek die hem veel te wijd was, en waarvan de pijpen hem te
kort waren.
Hij is fel vermagerd liet zijn vrouw steeds weten, maar dat zei ze al jaren.
Kareltje, zo heette hij.
En Kareltje was voor ons kinderen afwisselend boeman en clown.
Boeman omdat hij steeds gromde wanneer je te dicht in zijn nabijheid kwam.
Wanneer je om boodschappen moest bij de beenhouwer, dan moest je wel langs hem
gaan, want hij woonde er vlak naast.
Als je alleen was liep je met een boogje om hem heen, maar als je in groep was
durfde je al wat meer.
Dan liepen we express enkele keren langs hem heen, enkel maar om zijn
wolfimitatie te kunnen horen.
Want als grommen je geen schrik aanjoeg, dan liet Kareltje een langgerekt wolfsgehuil
horen.
En daarvan rezen onze kinderharen geheid ten berge, dan liepen we met een schrille
gil, als een pijl uit een boog, de andere kant op.
Maar onze clown was hij ook.
Wanneer je hem een snoepje gaf, dan begon hij vreemd te giechelen.
Stond dan op van zijn stoel, en deed een vreemd dansje.
Later hoorde ik dat hij de Horlepiep deed, een soort Schotse dans, want
Kareltje was een Schot.
Tijdens de bevrijding had hij zijn Cornelia ontmoet.
Het was liefde op het eerste gezicht, trouwde met haar, en bleef in België
wonen en werken.
Kareltje was aan de dokken gaan werken, werd daar ceelbaas, verdiende goed
geld, doch hun enige wens werd niet vervuld.
Het echtpaar bleef kinderloos.
Maar Kareltje was ook een held, een oorlogsheld.
Elk jaar met de bevrijding stopte de Harmonie voor hun deur.
Dan had hij zijn mooie pak aan dat glinsterde van de medailles. Want als soldaat, had hij niet alleen mee Antwerpen bevrijd,
maar ook bij Auswitch had hij gevochten.
Hij had de massagraven gezien, had de ovens gezien, en vooral had hij de
uitgemergelde Joden gezien.
En nu was hij oud.
Oud en dement, maar dat snapten wij niet als kinderen.
Voor ons was Kareltje een beetje gek.
Maar hij was ook een deel van ons, want als hij niet buiten zat, dan misten we
iets.
Dan durfden we aanbellen om te vragen of hij buiten kwam.
Want in onze ogen was Kareltje net zon kind, zoals wij zelf ook waren.
Cornelia antwoordde dan steevast ja hoor, hij komt, want binnen loopt hij toch
maar in de weg.
En met veel liefde hielp ze hem de gang door, zette ze hem op zijn
stoel, en voor ze naar binnen ging streek ze over zijn handen.
En dan gromde Kareltje.
Op een dag stond de stoel niet meer op straat, en ook de
dagen erna niet.
Van onze moeders hoorden we dat Kareltje naar het ziekenhuis was gebracht.
Niet lang daarna is hij gestorven.
Hij werd begraven met militaire eer.
Een groot zwart gordijn aan de voordeur, en een rode loper naar de onder
bloemen bedolven lijkwagen.
De harmonie begeleide hem naar zijn laatste rustplaats.
En zo verdween Kareltje uit het straatbeeld, en uit onze
kinderogen.
Cornelia volgde hem niet lang daarna.
Het huisje werd verkocht, en er kwam een jong gezin met kinderen wonen.
En wij maakten die kinderen wijs dat het spookte in dat huis.
Dat Kareltje er kwam grommen, en zijn wolvengehuil liet horen s nachts.
En ze geloofden het nog ook.
Ze waren er zelfs zo van overtuigt, dat we het zelf ook gingen geloven.
Waarom ik aan Kareltje moest denken vandaag, weet ik niet.
Is het omdat het hier bijna bevrijdingsfeesten zijn?
Is het omdat ik las over een vijftigjarig huwelijksfeest, waarbij lief en leed
werden gedeeld?
Of is het omdat de schrik voor dementie toeslaat, omdat ik mij wel feiten
herinner uit mijn kindertijd, maar daarbij gisteren wel vergat om brood te
halen?!
Maar één ding weet ik wel, je hoeft niet veel te praten om herinnerd te worden.
Een beetje grommen is al genoeg.
Mannen denken vaak dat zij
de erothiek hebben uitgevonden, zowel in woord en beeld.
Vrouwen van boven de vijftig die niet meer warm worden van een naakt mannelijk
of vrouwelijk intiem attribuut, worden dan ook meteen bestempeld als kwezels.
Wel, om al die verstandigen eens op een ander gedacht te brengen, en om te
laten zien dat ook ons het schunnige niet vreemd, wil ik hier en nu eens mijn
schunnige kant laten zien.
Het is niet eens zo moeilijk om alle Anemones en Debbies samen te imiteren.
Here we go!!!
GIRLS JUST WONNA HAVE FUN TO.
Enkele maanden geleden
leerde ik een vrouw kennen.
Een erg viriele vrouw, en een echt bijdehandje,als je snapt wat ik bedoel.
Ook haar tongetje, weliswaar scherp van snee, gebruikte zij niet enkel om aan
koude ijsjes te likken.
Al snel deelden we elkaars
bedgeheimen, en meteen daarna ook elkaars bed.
We streelden, knepen en likten elkaars naakte lichaam dat het een lieve lust
was.
Maar algauw gingen we op zoek naar een nog hoger niveau, een nog hogere extase.
En dus besloten we een bezoek te brengen aan de seksshop.
Zoals kinderen in een
snoepwinkel wisten we niet wat kiezen.
Misschien dat de peepshow ons een beetje kon afkoelen.
En nadat we ons in dat kleine donkere hokje, schrijlings gezeten op elkaars
schoot, bevredigd hadden, gingen we ietwat bedaarder onze speeltjes kiezen.
Eerst naar de lingerie
afdeling.
Daar kocht ik mij een minuscuul rood slipje, afgeboord met fijne zwarte kant,
en met vier openingen.
De bijpassende bh natuurlijk, zonder cups.
Om het geheel af te maken nog een lang voile zwarte negligé met zijsplitten tot
onder de oksels, kunstzinnig bij elkaar gehouden door rode zijden linten.
Voor haar kochten we een outfitje in leder, waarbij de bh cups werden vervangen
door metalen kettingen, en een reetslip die niet meer was dan een lederen
heupbandje en een ketentje.
Toen op naar de attributen.
Twee dildos, twee paar tepelklemmen en een fijn lederen zweepje.
Thuisgekomen konden we niet
wachten tot de avond om het aangekochte te testen.
Onze zuchten die we slaakten bij het strelen en likken van onze lichamen, gingen
over in een diep gegrom bij het plaatsen van de tepelklemmen en het om beurten
gebruik maken van het zweepje.
Onze monden afwisselend op mekaars kutje, zachtjes knabbelend, hevig likkend.
Om daarna onze geuren te vermengen in een hevige ongecontroleerde tongzoen.
Nooit is een G-spot zo vaak
beroerd als die nacht.
De multiple orgasmen die werden ervaren, waren nooit zo diep, zo intens.
Onze tepels kregen geen kans om te verslappen, fier rechtop bleven ze keer op
keer voor intens genot zorgen.
Onze gezwollen clitorissen gaven ons onophoudelijk sidderingen die met geen
stroomstoot te vergelijken zijn.
De zwarte satijnen lakens vertoonden ontelbare natte sporen, toen we
uiteindelijk vroeg in de morgen in elkaars armen, uitgeput in slaap vielen.
Onze naakte bezwete lichamen nog steeds tegen elkaar aandrukkend.
Toen de wekker afliep, was
het dagdagelijkse leven weer aan de orde.
Samen onder de douche waar we elkaar met een vluggertje bevingerden.
Toen ik mij daarna aankleedde, en naar de ontbijttafel liep, zag ik op mijn
nachtkastje twee ronde metalen balletjes glinsteren.
Op mijn vraag wat dit was, kreeg ik als antwoord, dat het iets was om mij haar
gedurende de dag te herinneren.
Het balletje voelde licht aan, en was hol.
In die holte zat een kleiner metalen balletje.
Het zijn Chinese balletjes zo liet ze mij weten, en ze gaan je veel plezier
geven doorheen je saaie werkdag.
Ik moest de balletjes inbrengen in mijn al zo overgevoelige vagina, wat ik dan
ook liever liet doen door haar.
Mijn ietwat vragende blik
vol ongeloof, begon meteen de stralen bij het zetten van enkele stappen.
Met een zalige glimlach op mijn gezicht liep ik langs de straten, op weg naar
mijn werk.
Waarbij mijn tepels wellustig door mijn bloesje priemden.
Bloedgeil kwam ik aan op kantoor.
Mijn eerste stappen leidden mij meteen naar de sanitaire stopplaats.
Alwaar ik mij uit noodzaak bevredigen moest.
Ik stak mijn vinger tussen mijn koortsachtige lippen in mijn mond, om wat
speeksel op te vangen.
Maar dit gebaar uit gewoonte was ditmaal geheel overbodig, want het orgasme
kwam meteen, en hevig.
Nooit was een werkdag zo
plezierig verlopen.
Nooit had een bureaustoel mij zoveel genot verschaft.
Mijn collegas keken mij dan ook zeer bedenkelijk aan.
Maar ik wist waarom, zij niet.
En ik weet nu ook wat er nodig is om hogerop op hiërarchieke ladder te kruipen.
Mijn baas die steeds begon te kwijlen bij het inkijken van mijn decolleté,
heeft die dag zijn zin gekregen.
De goede man was er bijna aan bezweken, en is toen maar in ziekteverlof gegaan,
om rust te zoeken bij zijn trouwe huismus.
En ik zit nu op zijn plaats.
De relatie met de vriendin is
even snel geëindigd dan ze begonnen was.
Maar de gedachten aan onze hete wilde nachten, laten mij nog steeds zinderen.
De geur van haar seks bekruipt me steeds weer.
Ik voel weer nattigheid opkomen vanuit een diepte in mij.
Ik moet nu ..ik kom .aaaaah!!
DIT VERHAAL IS GEHEEL
FICTIEF
IK KRIJG ER BIJNA SPIJT VAN,HAHAHA!!!
MAAR ADEL ARBEID NIET! WANNEER U DUS DEZE MAN ZIET ZITTEN OP STRAAT, DEEL DAN UW RIJKDOM MET HEM. DE ARME MAN HEEFT VROUW, KINDEREN,RIANTE VILLA, EN VERSCHEIDENE VOERTUIGEN TE ONDERHOUDEN! ZOU U DAT KUNNEN VAN UW INKOMEN? WEL, HIJ OOK NIET!!!
Omdat ik het maar niet onder de knie
kan krijgen hoe je met weinig woorden veel kan duidelijk maken, dit schrijfsel
als antwoord op de ingegeven reactie van de heer Milo.
Here we go ..(dit in het engels om de deugnieterij kracht bij te zetten
aan al diegene die het anderstalige menen te moeten oordelen, en veroordelen.) Pfffff, wederom te lang uitgevallen zin
zeker???
Dus, aan de heer Milo, baron Ernst en aliassen.
1)
Betreft onenigheid: Wat we hebben gehad noem ik liever een
verschil van mening! En
moest ik daarover nog steeds lopen te kankeren, dan zou ik mezelf een zielig
persoontje vinden. Tevens, moest een dergelijk onbelangrijk dispuut, zulke ingrijpende impact hebben op mijn leven, dan zou ik reeds vele jaren wijlen geweest zijn!
Rancuneus ben ik al helemaal niet, want van de nochtans vele slechte
eigenschappen die ik zeker zal bezitten, hoort wraakgevoelens er niet bij.
Trouwens wens ik u er graag aan te herinneren dat ik als eerste u de hand heb
toegestoken.
Weliswaar in eerste instantie om ons beider vriendin bojako een plezier te doen,
maar eveneens omdat het bewuste dispuut al meer en meer zoek raakte in een
doolhof van woorden, en daarom escaleerde naar een zinloze, nutteloze en tijdsrovende
discussie, waarbij het essentiële volledig uit het doelmerk dreigde te vallen.
2)
Betreft senielnet/seniel(EN)net De
openingszin van het bewuste schrijven bij een Belg in Frankrijk, gaat wel
degelijk als volgt (quote) Dhr. Ronald Milo, noemt het Seniorennet soms het Senielennet. (unquote)
En het is die bewuste zin die ik in acht neem. Dus voor correctie wat al of
niet uw juiste uitspraak is, moet u bij onze vriend Jean zijn.
3) Betreft:Verbannen blog
Mijn
verontwaardiging uitte zich niet op het al, dan niet, aanwezige naakt.
Mijn verontwaardiging wegens het verwijderen van het bewuste blog, was, en is,
gericht op de macht van de éénzijdige beslissing.
Op, het eerst maanden toelaten, en dan met een breedtegraad van 90° graden
draaien, dit bij windkracht 10, en zonder enige zinnige uitleg.
Ik ben het echter eens met het feit dat wanneer VP moest verdwijnen om het ten
toon gespreide naakt, er meerdere blogs moeten geband worden.
Een schoolvoorbeeld dus van het meten met twee maten en gewichten, en dat
druist regelrecht in tegen mijn eerlijkheids en rechtvaardigheids gevoel.
4) Betreft: (quote( Je moet hem, of je moet hem
totaal niet (unquote) Daarmee
doel ik op het extreme in u.
Dat de vele verschillende persoonlijkheden in u, voor ondertekende Jan modaal
met extreme arbeiderspet, niet steeds te volgen zijn, en voor vele anderen ook
niet, zo meen ik.
Dat Seniorennet niet overloopt van de extreem intellectuelen, enkele
uitzonderingen niet te na gesproken, zal u met mij eens zijn.
Dat deze uitspraak geheel op mijn conto komt, daar ben ik mij echter ook terdege
van bewust.
Extreem, wat een mooi en intellectueel woord vind ik dat!
Daarom waarschijnlijk dat het met graagte 4X neerpen, kwestie van ook een
beetje verstandelijk over te komen, hoewel ik geen wetenschappelijke inslag
heb.
5) Betreft; (quote) Het gedicht .(unquote)
Tελευταίο
αλλά όχι ασήμαντο Dit wederom om een beetje provocerend te zijn, iets dat
hoort bij mijn slechte eigenschappen, maar mede dank zij mijn rechtschapen
alter ego graag toegeef dat de eer volledig toekomt aan Babelfisch, en er zelf
geen jota (om bij de Griekse term te blijven) van begrijp)
Dat u niettegenstaande alles, mij toch een gedicht wil schenken, getuigt van een ietwat behouden genegenheid en vriendelijke
jovialiteit.
En zal dan ook in die hoedanigheid dankbaar worden ontvangen.
Geef toe dat de frase Een roos tussen zonnebloemen op versleten canvas roept
om meer dan enkel een titel te zijn.
Zo lijkt het mij althans, en ik denk de poëet in u ook.
Dit is te mooi om te laten liggen, om vervolgens in vergetelheid te raken tussen
de vele latere items.
U
zult ontegensprekelijk opmerken dat ik bij dit schrijfsel heb rekening gehouden
met uw voorkeur voor kader/kleurcombinatie, en dat dit dus kan worden onderverdeeld
in de categorie ERNST.
Zonder afbeelding, maar met een mooie streep eronder.
Gisteren een ontmoeting gehad met enkele blogvrienden.
En nadat was afgesproken waar, en hoe laat, stond ik nog met één vraagje
Wat trek ik aan?
Want ik wil natuurlijk geen verkeerde indruk wekken, en in mn huisplunje verschijnen.
Ik zou waarschijnlijk ook niet ver geraken in die outfitt, enkel een enkele rit
gekkenhuis zou het me opleveren vrees ik.
Hoe ik er thuis dan wel bijloop zie ik jullie denken, wel
Dat zeg ik lekker niet,hihihi.
Dus ik sta voor mijn kleerkast, kijk terloops even naar
buiten, en ik zie zonneschijn.
Ik laat even mijn gedachten terug gaan naar de avond ervoor, en meer bepaald
naar het weerpraatje.
De beste man voorspelt wind en regen bij een temperatuur van niet hoger dan
18°.
HA, denk ik, die was weer goed mis, en duik terug de kleerkast in.
Stapels topjes, bloesjes met diepe V-hals, allen in een
lichte stof.
Shorten, bermudas en rokken in zomerse tinten.
Heel normaal toch, het is tenslotte augustus, en bij mijn weten is dat de
hoogzomermaand.
En enkel de dorpsgek draagt een pelsmantel in de zomer.
Onder een zomerrok hoort een open schoen met elegante hoge hak, zo meen ik.
Geen stelten, die hebben hun kans gehad en ook waargenomen, om mijn rug naar de
filistijnen te helpen.
Nee, tegenwoordig houd ik het iets bescheidener, maar elegant moet het toch nog
wezen.
Bij een open schoen horen kleurige teennagels, dus dat fiks ik ook nog effe
gauw.
En in een zomerstemming vertrek ik naar de plaats van ontmoeting.
Een beetje vooruitziend ben ik toch wel, want een paraplu
grits ik in de vlucht nog snel mee.
Dat dit een prima ingeving was bewijst de motregen die begint te vallen terwijl
ik op de bus zit.
De buschauffeur is een man met formule 1 allures, en ik ben een halfuur te
vroeg op de afspraak.
Dan maar even snuisteren in één van mijn favoriete winkels.
Neeeee, niet C&A, maar die winkelketen waar je van eierkoker, tot homecinema
kan vinden.
Ondertussen is het al wat harder beginnen regenen.
En ik ontmoet mijn eerste obstakel dat wars tegen mijn elegant schoeisel ingaat,
namelijk een immens opengebroken stuk stad.
Een lieve oude heer begeleid mij veilig naar de overkant, ik ben een vreemdeling in
eigen stad geworden.
(Laat me niet vergeten om het stadsbestuur te vragen om wegwijzers te zetten
naar diverse lokaties, en dit voor dames met hakjes)
Enfin ik kom toch min of meer ongeschonden aan, één
voordeel, mijn dates hebben mij nog nooit gezien, dus wanneer mijn hakjes in
franjes hangen, zullen ze wellicht veronderstellen dat ik deze met opzet aan mijn
voeten heb gestoken, en dit met het oog op de grote stadsrenovatie.
Begroeting, bestelling doorgeven, kiekjes maken, en voor de rest gewoon leuk een eind weg
tateren.
De middag vliegt voorbij, en het is al vlug tijd om huiswaarts te keren.
De zon was al gans de middag niet meer te voorschijn
gekomen, en de regen plenste gestadig neer.
Maar er was ook goed nieuws, want toen ik voor de gapende stadskrater stond, hield het ook
meteen op met stil regenen!
Jawel, in de plaats daarvan begon het te stortregenen!
Om een lang en nat verhaal kort te maken, toen ik thuis kwam, zag je geen
verschil meer tussen de kleur van mijn kunstig gelakte teennagels, en mijn
voeten.
Alles had zich gereformeerd tot één kleur, namelijk een donkergrijze slijkkleur.
En voor diegene die het zich misschien afvragen, ja, mijn nagellak is
waterproof.
Al bij al heb ik aan deze onderneming twee dingen
overgehouden, een leuke herinnering aan toffe mensen, en een verkoudheid
van hier tot ginder.
Maar ik deed het morgen weer, zeker weten.
Alleen zou ik er dan wel voor zorgen dat de mensen op straat mij niet meer als
gek achterna kijken.
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!