You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
26-01-2007
HIJ HAAR EN ZIJ.
Flauwe zonnestralen vallen op haar
mooi gelaat wanneer ze ietwat dromerig door haar raam naar buiten kijkt.
Het is stil op straat op deze vroege wintermorgen.
Enkel in haar oren hoort ze het geraas van haar bloed, veroorzaakt door haar
verlangend kloppend hart, terwijl haar gedachten roepen, de kloothommel, de
vent zonder ballen de lafaard die geen keuze kan maken, geen keuze wil maken.
"We hebben het toch goed" zei hij verleden week nog bij het afscheid
van een gestolen uurtje.
Traag ziet ze destraat tot leven komen.
Bij haar overbuur gaat de voordeur open, Winnie kust haar Klaas en wuift hem na
tot hij om de hoek is.
Het is bijna liederlijk om je geluk zo ten toon te spreiden, denkt ze, en haar
mondhoeken trekken ietwat naar beneden.
Nee, geen afgunst, geen bitterheid, het hoort gewoon niet!
Dat zou ze zelf nooit doen, innigheid is privé, hoort achter gesloten deuren en
ramen. Dat vindt Daniël ook, en zij is het daar volkomen mee eens.
Ze is elke morgen vroeg wakker,
maakt zich zorgvuldig op, en kiest met zorg haar kleding uit..
Want misschien komt hij wel even langs voor hij naar zijn werk gaat, nadat hij
de kinderen naar school heeft gebracht, nadat zijn vrouw hem op de stoep.......?
Neen!
Want de vrouw van Daniël is een slons, zij heeft een erbarmelijke keuze wat
kleding betreft, en ook haar haren liggen wild om haar hoofd.
Haar huishouden is één grote chaos, komt door de kinderen, zo vertelt ze Daniël,
maar die weet wel beter.
Ok, hier zijn geen kinderen in huis, dat is er nooit van gekomen, er was altijd
die andere.
Twee kinderen is genoeg voor mij, zei Daniël, en zij was het daar helemaal mee
eens, al zoveel jaren.
En nu was het te laat, haar biologische klok tikte niet meer
Doodongelukkig maakt zijn vrouw
hem, maar hij is nu eenmaal een verantwoordelijke man en vader, geen
slappeling, geen sul, geen profiteur, geen lafaard zoals haar vriendinnen
beweren.
Wanneer hij hier is, dan toont hij zijn ware ik, zij weet wat hij nodig heeft,
bij haar vind hij rust.
Nou ja rust, even een borrel en een sigaretje op de glanzende Chesterfield
zetel, na hun liefdesspel, maar zijn vrouw is een controlefreak, zij maakt hem
opgejaagd wild, het is nooit anders geweest.
.Plots gaat de telefoon; "Hallo,
met mij, ik kan de ganse week niet komen, ik heb een werkvergadering, de
jongste is ziek en moet naar de dokter, en daar moet ik wel bij zijn, dat wil
moeder de vrouw zo, en ik hou haar tevreden, dat begrijp je wel hè, we willen
haar geen achterdocht bezorgen, nu nog niet, het is nog te vroeg.
"Zaterdag moeten we naar een bedrijfsfeestje, de babysit is al besteld,
zondag gaan we op familiebezoek, en dan is het al vlug kerst en nieuwjaar, die
moet ik ook thuis doorbrengen, dus ik weet niet wanneer we elkaar zien! Dat
begrijp je toch, niet?"
"Dag schat van me, ik mis je, ik hou van je, jij ook van mij, ga je mij
een beetje missen lieverd.....?"
Haar stem klink schor wanneer ze beaamt,
ja ik mis je, ja ik hou van je, daaaag Daniël.
Schor van opgekropt verdriet, van onmacht, van eenzaamheid.
Even overweegt ze om hem terug te bellen, ze is immers vergeten hem te bedanken
voor het telefoontje, zo attent van hem!
Maar dat is haar strikt verboden, zijn secretaresse luistert immers mee.
Ach de mooie momenten zijn zeldzaam, maar zo hemels.
Zijn hand in haar hand, een vlugge streling langs haar wang, zijn lippen op de
hare.
Ze staat nog met de telefoon in de
hand terwijl ze naar de zorgvuldig gedekte tafel kijkt, de ongebruikte kop en
schotel die uitnodigend op koffie wachtte.
In alle stilte ruimt ze af, kijkt in het rond, alles is brandschoon, geen
stofje valt er te bespeuren, zelfs de kristallen vaas staat afwachtend glanzend
leeg, als nutteloos voorwerp op het antieke dressoir.
Ze loopt weer naar het raam toe, en in het voorbij gaan kijkt ze even in de
spiegel, naar de verbeten trek om haar mond, haar droevige ogen, en haar mooie
gereserveerde lichaam. Nutteloos lichaam, leeg van binnen.
EVEN GEDULD MENSEN,IK BEN AL EEN TIJDJE ONDERWEG, MAAR IK KOM ERAAN!
Geduld is een schone zaak, zoals
het spreekwoord zegt!
En hoe ouder je wordt, hoe meer geduld je krijgt is een statement, zo blijkt.
Doch in mijn geval schijnt dat niet op te gaan.
Trouwe lezers van mijn ander
blogje weten dat ik sinds nieuwjaar met razende tandpijn zit.
Een wortelkanaalontsteking aan mijn verstandskies.
En o ramp, men moet hem chirurgisch verwijderen wegens te broos voor de tandartstang.
En o o dubbele ramp, men kan dit pas doen op 29 januari wegens een overvolle
agenda.
Het is een kleine troost om weten dat er blijkbaar meer mensen zijn met
tandpijn.
Ondertussen moet ik mij behelpen met drugs, alias pijnstillers, en dat lukt min
of meer.
Ik heb nu enkel nog tandpijn wanneer ik lach, hahaha, ai ai .
Ook wanneer ik drink of eet, komt de pijn in al zijn hevigheid opzetten.
Omdat ik graag in alles het positieve wil zien zoals, "Het glas is halfvol en
niet halfleeg" hoopte ik dat er zo makkelijk wel enkele kilo's zouden
verdwijnen van mijn Bourgondisch overgewicht, maar niets is minder waar, want
door de pijnstillers komen die er net bij.
Een maand heeft voor mij nog nooit zo lang geduurd dan deze januari maand, en
mijn geduld staat op een heel laag pitje.
Langs de andere kant moet ik toch wel
een geduldig mens zijn, want ik kom tot de conclusie dat ik al twaalf jaar lang
naar de soap 'thuis' kijk, en dat ik dat elke weekdag trouw blijf doen, ook al
is het einde nog lang niet in zicht.
Ook las ik dat David Beckham in Los Angeles een contract heeft getekend waarbij
hij maar liefst 775.000 euro per week zal verdienen om achter een bal aan te
lopen.
Stom spel vind ik dat voetballen, ze lopen met tweeëntwintig man als gekken achter
een bal aan, en als ze hem dan hebben schoppen ze hem weg.
Maar voor Beckham brengt het alvast geld in het laadje.
Zijn commentaar; "Ik doe dit niet voor het geld!"????
Ik heb dus sitopresto een mailtje verzonden naar de goede man met mijn
bankrekeningnummer, met als vermelding dat hij zijn gage steeds daarop mag
storten.
En nu wacht ik dus geduldig af tot mijn budget wat ruimere proporties aanneemt. Als je me binnenkort even moet missen, dan ben ik shoppen op 'Rodio Drive'
"We zullen zien" zei de blinde, en hij blies de kaars uit!
Ne gast komt bij de Fortis binnen en gaat naar het
eerste loket en zegt; "Ik wil een kutrekening openen bij dees
kutbaank..."
Pardon? " zegt de dame...
"Zeddegij doewf of wa, ik wil een kutrekening openen bij aa kutbaank..."
Maar allez, Meneer, beleefd blijven alstublieft...
" Miljaaaar trut, wilde gij wa toekken op aa bakkes?"
Luister mijnheer, ik ga nú de directeur erbij halen..
" Awel ja doe da, lilaaik foorwijf, roept da kutdirecteurke erbij..."
Even later komt de directeur van het kantoor erbij: "Is
er een probleem mijnheer?"
Kweitnie, ik wil gewoen een kutrekening openen bij aa
kutbaank, want kem just een kutarfenis ontvangen van fokking één
miljaard."
Lang geleden, maar niet héél lang geleden,
was er eens een dame.
Die dame was geboren in een ver land gelegen over een groot en diep water.
Aan de overkant van dat grote water lag een klein landje.
Een klein landje heeft minder inwoners, dus is er meer werk te doen en krijg ik
meer eten, zo dacht die dame.
En op een dag stak ze die grote grijze plas over om samen met haar familie naar
dat kleine landje te verhuizen, en daar woont ze nu nog.
Onze dame vond er een man, kreeg
kinderen, en vervolgens kleinkinderen.
Niks ongewoons aan, ware het niet dat die dame een raar trekje had!
Ze speelde namelijk heel graag spelletjes.
En die spelletjes speelde ze het liefst met senioren.
Zo speelde ze aanvankelijk met zachte pluizige dingen , maar al gauw ging haar
voorkeur naar glimmend dingen
Ze vertelde aan iedereen die het maar horen wilde over haar leuke
spelletjes die ze meestal speelde in de late uren.
Ze vertelde het ook aan mij.
Ze vertelde het zo enthousiast, zo sappig en met veel smaak, dat ze mij ook in
de ban bracht.
En zo komt het dat ik ook spelletjes ben beginnen spelen.
Ik probeerde haar spelletje met pluisjes, daarna probeerde ik de glimmers uit,
maar ik kwam tot de vaststelling dat die twee niet echt mijn ding zijn.
Dus ging ik op zoek naar iets spannender en ik experimenteerde er op los.
Uiteindelijk vond ik mijn gading in het spelen met balletjes.
De senioren lieten het zich gewillig
welvallen.
Ze gaven mij zelfs hoge punten voor mijn speelkunst, want hoe meer ik speelde
hoe bekwamer ik werd.
En nu hebben de ballen voor mij geen enkel geheim meer.
Ik speel nu als een volleerde en krijg dan ook regelmatig felicitaties van de
senioren.
Ik speel in de vroege uurtjes, of diep in de nacht.
Soms ook als vluggertje, als tussendoortje.
En dat alles heb ik te danken aan
die dame.
Die dame die kwam uit dat verre land aan de overkant van dat grote water.
Als jullie niet weten wat doen in het weekend, speel dan ook eens een
spelletje.
De senioren staan dag en nacht klaar met goede raad en degelijke
gebruiksaanwijzing.
Pluizig, glimmend of ballen, het maakt niet uit met wat je speelt.
Als je er maar plezier aan beleeft.
Ik wens jullie een prettig weekend en veel speelgenot.
Hoe openhartig ik ook kan zijn, en
meestal ook ben, zo hardnekkig kan ik de lippen stijf op mekaar houden wanneer
ik dit nodig acht.
Enige tijd terug kreeg ik van de
post een enquête toegestuurd.
"Select Post" luidde het opschrift.
Mijn deelname scheen uiterst belangrijk te zijn wilde ik de post toegezonden
krijgen die ik werkelijk wou ontvangen.
En daar struikelde ik al over, want ik wil alle post toegezonden krijgen, alle
geadresseerde post dan toch, en liefst nog op tijd ook.
Maar het was hen niet te doen om de post van familie en vrienden van mij, ook
niet om de facturen die ik regelmatig krijg, nee het was hen te doen om de
reclame.
Nu heb ik op mijn brievenbus een sticker kleven "enkel geadresseerde post
, geen ongeadresseerde reclame in deze bus."
Maar die sticker wordt regelmatig vakkundig weggekrast, ik verdenk natuurlijk
de reclame bezorgers, al heb ik geen bewijzen.
Het is een waar kat en muisspel geworden, ik kleef opnieuw, zij krassen
opnieuw.
Resultaat, mijn brievenbus puilt uit van de ongevraagde reclame, reclame die
linea-recta in de vuilnisbak verdwijnt.
De enquête bevat een vragenlijst
om u tegen te zeggen, ze vroegen mij letterlijk het hemd van mijn lijf.
Van kleding en accessoires, over voeding en dierenvoeding, was- en
onderhoudsproducten, tot persoonlijke en intieme hygiëne.
Of ik van plan was om van ziekenfonds te veranderen, of ik kleinkinderen had en
hoeveel, welke studies ik had gedaan, mijn woonsituatie, mijn werksituatie en of
ik in Brussel werkte, welk vervoersmiddel gebruikte ik dan.....?
Enfin, je kan het zo gek niet bedenken of de vraag staat er tussen.
Je merkt dat over deze vragenlijst is nagedacht, hij lijkt wel door de KGB opgesteld
te zijn.
En ik dacht, me hoela, daar doe ik niet aan mee, daar hebben jullie geen zaken
mee, en ik kieperde het bij de andere ongevraagde reclame, namelijk in de
vuilbak.
Wel gescheiden hoor, want ik help graag een beetje mee aan het instant houden
van het milieu.
Dat was dus drie maanden geleden.
Vandaag zat diezelfde enquête met vragenlijst reeds voor de derde maal in mijn
bus.
Met op de enveloppe een grote rode stempel "Herinnering."
In de bijgevoegde brief vraagt men heel beleefd, toch dringend, of ik niet
vergeten ben de vragenlijst op te sturen.
M.a.w, wordt je niet een beetje seniel madammeke?
Ze laten me ook weten dat, hoe meer vragen ik beantwoord, hoe efficiënter zij
mij zullen bedienen.
Ik ervaar dit een beetje als een bedreiging, wat als ik niet antwoord, gaan ze
mijn correspondentie dan boycotten?
Ze geven zelfs flagrant toe dat mijn antwoorden, mijn levensstijl zal worden
doorgezonden aan bedrijven die klant zijn bij hen.
Niks privacy garantie.
En tot slot geven ze zelf nog het antwoord op enkel fictieve
vragen, zoals.....
VRAAG;"Zal deze dienst een einde maken aan alle ongewenste post die ik
ontvang?"
ANTWOORD; "Jammer genoeg niet, maar het is al een stap in de goede
richting, niet?!"
VRAAG;" Zal ik snel verandering zien?"
ANTWOORD; "Uw vragenlijst verwerken en uw informatie meedelen, neemt toch
wat tijd in beslag. De verandering zal slechts gedeeltelijk zichtbaar
zijn."
De vraag die ik mij het meest stel, staat er echter niet bij.
"Wie is de persoon die mijn gegevens verwerkt?
Je zal maar in de lift staan met één van je buurmannen wanneer die spontaan het
liedje 'Always' begint te neuriën, en laat dat nu net het merk zijn van je inlegkruisje!
Die man weet dan meteen ook welke lingerie je draagt, en welke maat je BH heeft.
Voor mij een beetje teveel informatie, meer informatie dan ik aan mijn buurman
wens te geven.
Niettegenstaande ik geen
verkwister ben van overheidsgelden, want dit alles moet toch een aardige duit
kosten, gaat dit exemplaar weer richting 'afval'.
Ik hoop dat de gemeenschap het mij niet kwalijk neemt, maar ik neem het risico.
Mocht er onder jullie nu toch iemand wakker liggen over welke schoenmaat ik
heb, dan mag je mij altijd mailen hoor.
Maar beloof me dan wel dat je niet begint te zingen over de Sint-Annekesboot
als je naast me in de lift staat.
Wanneer ik niets te doen heb, of
niets wil doen, dan ga ik zitten mijmeren.
Of ik lees uit verveling de gratis reclameblaadjes van meer dan weken oud.
En zo kwam ik uit op het volgende, iets waarbij ik weer mensen tegen hun
schenen ga mee schoppen, zo vermoed ik, maar ik verzamel mijn moed.
Koningin Paola is uitgeroepen tot migrant van de dag. Ha!
Ik zou hard willen lachen, ware het niet dat het zo absurd was.
Ten eerste, het komt weer van de V.S.; "De nationale migrantendag."
Zes jaar geleden, op 4 december 2000, werd 18 december door de Verenigde Naties
uitgeroepen tot Internationale Dag van de Migrant. Die dag moeten de VN-lidstaten
informatie verspreiden over de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden
van migranten.
Zij, die hun migranten laten lkreperen in hun eigen drek.
Zij, die vergeten dat ze zelf ooit als migrant de autochtone bewoners hebben
uitgemoord, en in reservaten hebben gestopt.
Zij, die in Afrika op mensenjacht zijn gegaan, om vervolgens hun buit als slaven
te gebruiken, en jaren later nog als minderwaardig te beschouwen, daarbij alle
mensenrechten aan hun laars lappend.
Maar enfin, daar wil ik nu niet over uitwijden.
Ten tweede vind ik de migratie van
Paola iets weg hebben van mensenhandel.
Geld gekoppeld aan geld, en niet te vergeten, de politieke doeleinden.
Legale mensenhandel dus zoals in koninklijke kringen gebruikelijk is.
Wie zegt mij dat het haar vrije keuze was?
Misschien was ze wel liever in haar mooie Italië gebleven, om vervolgens te
huwen met ene Pablo, nazaat van een Pizzagigant?
Of met Adamo die zulke mooie liedjes voor haar kweelde, en nu voor Mathilde
kweelt. Wegens een ietwat verlate midlifecrisis, of de oude bok die een groen blaadje lust?
Enfin, Paola was alvast gecharmeerd, ik hoop voor Adamo, Mathilde eveneens.
Ik zie het AlbertII nog niet zo gauw doen, of het moest: "Drink, drink, bruderlein, drink" zijn.
En nog iets waar ik hard om moet
lachen is dat men Mathilde "de tweede Diana" noemt, weer HA!
Beide dames zijn mooi, blond, slank en goed gekleed, dat wel, maar verder is
elke gelijkenis ver te zoeken.
Tegen de natuurlijke charme van wijlen Lady Di, is onze Mathilde een houten bezemsteel,
en daarmee is meteen alles wel gezegd, meen ik.
En van Adamo gesproken, zoon van italiaanse imigranten, vader een mijnwerker.
Waarom geen op rust gestelde mijnwerker uitroepen tot migrant van de dag?
Die mannen hebben zich tenslotte krom gewerkt om ons Belgen warm te houden.
Hebben trouw hun belastingen betaald, en voor dat alles een stoflong als beloning
gekregen.
Of staat het tot ridder slaan van Adamo symbool voor hen allen.
Ik hoop dat de mijnwerkers daar eveneens door gecharmeerd zijn, en er hard kunnen om lachen.
Paola migrant van de dag, neem mij
niet kwalijk dat ik daar nogmaals hard om moet lachen
Ik ken verscheidene Belgen, u waarschijnlijk ook, die gemigreerd zijn naar
vreemde oorden.
Zij kenden de taal nog voor ze vertrokken, iets dat trouwens in de VS een
voorwaarde is om te mogen immigreren naar daar.
Paola is hier sinds 1959 en nog spreekt zij niet vloeiend Nederlands. Is het
domheid, of moedwil, of allebei?
In haar curriculum vitae staat dat ze haar humaniora Grieks-Latijns heeft
afgemaakt.
Maar wat betekend dat in royaltymiddens?
Ik herinner mij dat onze kroonprins eens een doctoraat kreeg, zomaar, omdat hij
kroonprins is!!!
Last but not least las ik dat Paola een nieuwe kok zoekt!
Quote; Koningin Paola is op zoek naar een nieuwe kok voor haar vakantieverblijf
in Zuid-Frankrijk. De koningin probeerde het al met buitenlandse koks maar die
voldeden niet aan haar wensen. Ze zoekt nu een Belgische keukenpiet die zijn
verantwoordelijkheid kan nemen en ook aardig kan koken.(bron: Nieuwsblad.be)
Unquote.
Maar hij moet wel franstalig zijn, kwestie van een croissant als ontbijt te
krijgen, en geen wassende maan.
Daar liggen ze dan.
Zieltogend langs de baan, de straten.
Achteloos weggeworpen, hun dienst volbracht.
Ze hebben gediend als een goede soldaat, en in die hoedanigheid ook gestorven.
Fier jong en mooi reikten ze naar
de hemel toen ze plots werden onderuit gehaald, opgeeist.
Ze werden onthaald met grote luister, men juichte vrede rondom hen.
Maar zij wisten beter.
En stilaan verloren zij hun fierheid, verbleekten zij van helder naar vaal.
Tot groot ongenoegen van hen die hen eens zo aanbaden.
Ze werden ontkleed, in hun blootje
gezet, met een veel mindere zachte hand dan ze ooit werden aangekleed.
Hun mooie uniformen werden opgeborgen, ergens in een donkere hoek.
Hun pracht en praal diende niet meer, dus werden ze weggeworpen.
Vervloekt omdat ze hun sporen achterlieten.
Zieltogend liggen ze nu op een
koude natte grond.
Achteloos en zonder veel egards verbannen.
Wachtend tot iemand hen begraaft.
Naar aanleiding van mijn tandpijn, en al die kleine en
grote ongemakken die me te beurt vallen wegens het ouder worden, viel mij
volgend liedje te binnen.
Het is van Paul Boey.
Paul Boey was (en is misschien nog,?) een straatzanger.
Hij zong zijn liedjes op de zondagse vougelemart (vogeltjesmarkt voor de
Nederlanders onder ons), en daar kon je ze dan ook kopen.
De tekst wordt gezongen in het Aantwaarps dialect.
As ik rijk zijn zo maokte ik me wijs
Ja, dan koop ekik 'n mermeren paleis
Elke week gaon ik voor 'n heel mund op reis
'k Gao naor de de de schon meskes van Parijs
'k Floot en zong van plezier 'lijk een sais
Maor nou flooit ik een andere wais
Want diej'n drooim stikt allank onder 't ais
D'n doktor gaot in mijn plots op reis
refr.:
'k Heb de mot in me laif
'k Zijn voor niks nie meer goe
Elke vinger stao staif
'k Krijg me broek nie mer toe
'k Heb d'n bibber veur draai
Alles rammelt in mai
'k Zijn verdroeigd en verdurt
Just nog goe vur 't sturt
'k Hem gewerkt en gevruut 'lijk 'ne zot
'k Hem gespaord en vergaord en gepot
'k ette niks dan petaten mee sprot
Nooit kwam d'r eens 'n pintje deur m'n strot
'k Hem gesjacherd en mensen bedot
Mijne spaorpot da was maine God
Mur nah dien ik eenieder tot spot
Zie m'hier, 'k hem gedaan, 'k hem gelot
Wie is Pietje-Bob?
Het zou een titel van een boek kunnen zijn, maar dat is het niet.
Het is een vraag die ik mij al geruime tijd stel.
Trouwe lezers alhier, weten dat ik
een aversie heb van loze buttonplaatsers, zeker van die diegene met die
supergrote buttons.
Ik moet dan steeds denken aan mijn internaatsjaren, waarbij de non het
ochtendgebed steeds afsloot met de volgende woorden; "Holle vaten klinken het hardst, dus als je niets zinnigs
te zeggen hebt, dan kan je beter zwijgen."
En wanneer ik dus zo'n supergrote button zie, heb ik steeds het vermoeden dat
er weinig inhoud achtersteekt
Oh jawel hoor, ik volg steeds één keer hun link, zo nieuwsgierig ben ik wel,
maar meestal bevestigd het mijn opinie, er valt hier voor mij niets zinnigs te
ontdekken.
Begrijp me nu niet verkeerd, je zult me niet horen zeggen dat hun blogjes niet
mooi zijn, integendeel, maar ik ben een lezer, en dus hoe meer tekst, hoe
liever ik het blogje lust.
Maar ik dwaal af.
Pietje_Bob dus.
P.B. heeft geen grote button, hij heeft zelfs helemaal geen button.
En wat meer is, hij heeft zelfs geen blogje!
P.B. geeft hier en daar al eens een reactie.
Een echt gemeende reactie, één die bewijst dat hij leest wat er staat, en dat
hij ook meeleeft met het geschrevene.
Een reactie die tevens bewijst dat hij geïnteresseerd is in de mens achter het
blog.
Ik las zijn reactie's voor de
eerste keer op het blog van mijn maatje 'Hotlips'.
En daar kon ik al merken dat hij niet zomaar uit zijn nek kletste om
interessant te doen.
Nee, hij ging gewoon mee in de trant van haar schrijven.
Was er humor nodig, dan kreeg ze dat van hem, maar ook troost en vriendschap.
En met mondjesmaat sijpelde P.B. ook binnen bij mijn andere maatjes, om
uiteindelijk ook op mijn 'huismusjes' blog te verschijnen.
En weer die opmerkelijke reactie's, die ware interesse voor wat er stond geschreven.
Geen klinkbare onzin zoals "Mooi blog, of "Leuk blog" en nog
zowat van die nietszeggende nonsens, nee P.B. weet waarover hij praat, weet waarover
jij praat!
En dat bracht mij bij mijn vraag;"Wie
is Pietje-Bob?"
Want ik lees vaak in zijn reactie's dat de man het niet makkelijk schijnt te
hebben.
Dat hij te maken krijgt met verdriet, met ziekte.
En dat hij op zijn beurt wel wat troost en steun zou kunnen gebruiken.
Maar hij heeft geen blogje, en dat vind ik spijtig.
Hij wil duidelijk niet in de schijnwerpers staan
Dan denk tja, zulke mensen zijn er ook nog.
Mensen die belang stellen in het verdriet van anderen, en die zelf met hun
eigen zorgen op de achtergrond blijven.
Het maakt dat ik mij ietwat verlegen voel, want ik pak uit met mijn geleden
verdriet, en jullie troostwoorden maakt dat ik mij gesteund voel.
Ik pak onverdroten uit met mijn mening, soms dwars tegen alles in, en jullie
wederwoord maakt mij blij, blij omdat jullie te moeite nemen om het te lezen.
Voel mij vereerd dat P.B. komt lezen.
Wie is Pietje-Bob?
Ik denk dat jullie het antwoord voor jullie zelf wel kunt uitmaken, niet?!
De kinderen naar school
gebracht, ze blijven voor één keer over de middag eten op school.
De zon schijnt heerlijk, en
ik heb een vrije dag, zomaar midden in de week.
Bij mijn baas worden de ovens vernieuwd, en dus kan er niet gekookt worden, en
hoef ik vanavond niet te gaan werken.
Ik heb dan ook beslist om het er eens van te nemen.
Eerst een lekker kopje koffie.....of drie vier, en dan boodschappen doen,
lekker op mijn gemak.
Bij de kleine kruidenier waar
ik mijn verse groenten haal, hebben ze wat nieuws, een eigengemaakt gebakje.
De kruidenierster is Hollandse, en ze probeert steeds wat nieuws uit, als het
maar goedkoop is, en goed verkoopt natuurlijk.
Ze is vol lof, en ik durf niets anders dan ook maar zo'n gebakje te kopen,
tenslotte mag ik mezelf ook eens verwennen, of niet!
Terug thuis van de boodschappen
zet ik mij er eens goed bij neer.
Mooi muziekje, en ik onderuit gezakt op de zetel, het gebakje op een schoteltje
in de hand.
Ik bekijk het eens van alle kanten.
De vorm is die van een halve boomstam, en heeft een knalgele kleur.
"Is het pudding", had ik haar gevraagd,, maar ze schudde van nee.
"Je moet het echt proeven hoor", zei ze mij.
Dus de bovenkant is geel, maar daartussen zit iets wit, en aan de onderkant zit
koek.
Ik neem een hap, en meteen lijkt het of mijn kaken verkrampen, net zoals je in
een citroen bijt.
Dat zal het dus zijn, denk ik, een citroencake.
Ik lust geen citroencake, maar ik eet dapper door tot aan de koek, want ik weet
dat ze morgen zal vragen hoe ik het vond.
Het witte spul is al even zuur, en welke smaak de koek heeft, die proef ik niet
eens meer door al het zure.
'S anderdaags, die avond haast
ik mij naar mijn werk, als de kruidenierster mij wenkt.
"Zeg, zegt ze, heb jij dat gebakje opgegeten?"
"Ah ja, natuurlijk, zeg ik."
"Jij gekkerd, je had het moeten terugbrengen, het was namelijk zuur
geworden, heb je dat dan niet geproefd?"
En of ik het geproefd had, maar om mijn gezicht niet te verliezen zei ik dat
het mijne dan net nog ééntje van de goede lading moest zijn geweest.
Ze bekeek me maar bedenkelijk, maar ze kon me ook niet tegenspreken.
Ik heb in elk geval nooit meer één van haar experimenten gekocht.
Vandaag maken we het ons makkelijk, zo zei
ik tegen mijn allerliefste.
De vaatwasser doet de afwas, het fornuis is opgeblonken, en ik ben moe.
Dus laat ons een pizza bestellen.
Oke zei mijn allerliefste, ik bel wel even de bestelling door.
En meteen voegde hij de daad bij het woord.......
Telefoniste:
"Pizza Hut, goede avond."
Klant: "Goede avond,
ik wil bij U bestellen."
Telefoniste:
"Mag ik uw Rijksregister nummer, meneer?"
Klant: "mijn
Rijksregister nummer is de 222 0033653 52"
Telefoniste:
"Dank U meneer Jan Vandenbroecke. Uw adres is wel Haachtse straat 256 , en
uw telefoonnummer 02-258 54 22. Uw telefoon op uw werk bij Dexia is
de 02-258 89 65 en uw GSM 0475-65 25 32. Vanuit welke locatie belt
U ons?
Klant : "Euh.... ik
ben thuis. Vanwaar haalt u al deze info over mij?"
Telefoniste:"Wij
zijn op Het Systeem aangesloten, meneer."
Klant: (zucht hier
diep)" Goed dan! Mag ik dan twee pizza's met vlees..."
Telefoniste:
"Ik denk niet dat dit een goed idee is, meneer"
Klant:
"Hoezo?"
Telefoniste: "U
lijdt volgens uw medisch dossier, aan hoge bloeddruk en u hebt een te hoog
cholesterolgehalte in uw bloed. Uw ziekteverzekering weigert de gevolgen
van een zo schadelijk eetgedrag te vergoeden in geval van problemen".
Klant: "Oei! Wat
suggereert u anders?"
Telefoniste:"Waarom
zou u onze Pizza met yoghurt en soja niet uitproberen. U zult dat
ongetwijfeld heel lekker vinden."
Klant: " Waarom
denkt u dat ik die pizza zal lusten?"
Telefoniste:"U
hebt onlangs het boek "Lekkere recepten met soja" in de lokale
bibliotheek uitgeleend".
Klant: "Okee. Graag
twee grote. Hoeveel moet ik u?"
Telefoniste: Dit
lijkt me voldoende voor u, uw vrouw en u vier kinderen. Het kost 39.99
Klant: "Ik
geef u het nummer van mijn kredietkaart."
Telefoniste:"Sorry,
meneer, maar u hebt al uw maandelijks toegelaten bedrag overschreden. U zult
ons in cash moeten betalen."
Klant: " Ik haal
vlug cash uit de muur voor dat uw verdeler langs komt"
Telefoniste:
"Dat zal ook niet gaan, omdat er niets meer op uw bankrekening
staat."
Klant: " Dat is uw
zaak niet. Stuur maar die pizzas hierheen. Ik zal wel cash hebben. Hoelang
duurt het tot ik ze krijg?
Telefoniste:
"We hebben voor het ogenblik wat vertraging, meneer. U krijgt de pizza's
over 3/4 uur bij u thuis geleverd. Bent u gehaast, kunt u ze hier komen afhalen
nadat u cash bent gaan halen, maar pizza's per motor vervoeren is op
z'n minst acrobatisch."
Klant: "Hoe weet u
in godsnaam dat ik een motor heb?"
Telefoniste:
"Ik lees hier dat u uw afbetalingen van uw auto niet meer hebt kunnen
doorbetalen en dat uw wagen aangeslagen werd. Maar uw Harley is betaald, en ik
veronderstel dat u die zou gebruiken."
Klant: "@# %/$@&?#!"
Telefoniste:"Mag
ik U verzoeken om beleefd te blijven, meneer, want u bent al op 18 juli 2006
veroordeeld geweest wegens belediging van een wetsdiender."
Klant:"
(Sprakeloos)
Telefoniste:
"Iets anders meneer?"
Klant "Neen, dank
u....Toch wel, vergeet niet om mij ook de twee liter Cola gratis te leveren
zoals het op uwe advertentie staat.
Telefoniste : Sorry,
maar een uitsluitingsclausule in onze publiciteit verbiedt ons om gratis
dranken die suiker bevatten aan diabetici voor te stellen, laat staan te
geven.
Het is de gewoonte om aan het begin van een nieuw
jaar, om eens terug te blikken van wat is geweest.
Alle tv-kanalen doen het, waarom zou ik het hier eens niet doen dan?
Enkel ga ik niet terugblikken op de sportmannen/vrouwen en hun prestaties.
Ook niet op alle rampen die zijn geweest, of de vele oorlogsellende, de armoe
en kindersterfte.
Daar zijn we ons allen wel van bewust, en zo niet, dan krijg je dat wel tot in
den treure terug voorgeschoteld op je kleine scherm.
Neen, ik wil het even hebben op wat MIJ heeft verblijd, wat MIJ gelukkig heeft
gemaakt het afgelopen jaar.
Wat 2007 mij gaat brengen, dat kan ik uiteraard
niet voorspellen.
Wat het voorbije jaar voor MIJ is geweest, dat kan ik wel vertellen.
2006 was voor MIJ een gelukkig jaar.
Het waren de kleine dingen die me blij en gelukkig maakten.
Het zijn de kleine dingen die me dankbaar maken.
Doodgewone, allerdagelijkse dingen in een notedop.
Zo was er zoonlief die een nog beter betaalde job
vond met een leuke werksfeer
Schoondochter, die geen weekenddienst meer moet doen, tot haar grote
tevredenheid.
Dochterlief, die de job van hààr dromen vond, namelijk frietjes bakken à
volonte.
En Anja, die de zoveelste zware operatie moedig en goed doorstaan heeft.
En last but not least, kleindochter die werd gespaard van nare ziekten, en het
supergoed doet in haar eerste leerjaar.
Voor al die kleine dingen die mijn kinderen gelukkig maken.
Daar ben ik dankbaar voor!
Dankbaar ook voor de liefde die ik van hen mag
ontvangen.
De nooit aflatende liefde van mijn partner, ook op die dagen dat ik chagrijnig
ben.
De vele blogvrienden die ik heb gekregen, en die mij met hun vriendschap menige
troostwoorden hebben gebracht, en hun steun hebben betuigd, maar ook hun humor
hebben gedeeld.
Namen ga ik niet noemen, want met mijn sufkop ben ik bang om er enkele te
vergeten, maar diegene die ik bedoel zullen ook zo wel weten wie ik bedoel.
Dus wanneer ik zo terugblik op 2006, dan heb ik
alle reden om gelukkig te zijn.
En evenveel geluk wens ik jullie in 2007
ALS ZANDKORRELS IN DE ZANDLOPER
GAAT DE TIJD VOORBIJ.
OVERDENK DE AFGELOPEN UREN, DAGEN EN MAANDEN GOED.
WANT TIJD IS KOSTBAAR!
ELKE UREN, MINUTEN EN SECONDEN
DIE VOORBIJGAAN IN JE LEVEN
KOMEN NOOIT MEER TERUG
NEEM TIJD VOOR ELKAAR, EN TIJD VOOR JEZELF.
IK DRAAI MIJN ZANDLOPER OM
EN DE KORRELS VULLEN HET LEGE GLAS
VAN EEN NIEUW BEGIN
Vandaag toen ik wakker werd, wist
ik niet welke dag het was.
Nee, niet omdat ik gisteravond teveel gedronken had, maar gewoon door de
feestdagen.
Wanneer je niet meer hoeft te gaan werken zoals ik, dan is elke dag een vrije
dag, en dan is het weekend helemaal niet speciaal meer.
Het kerstgevoel bleef dit jaar bij
mij ook al achterwege, en dus besloot ik om er dan ook zo weinig mogelijk aan
te doen.
Dit jaar geen boom, slingers en ballen, geen kerstdiner waarbij ik uren sta te
koken, uren sta op te ruimen na het feestje, en uren mezelf loop af te jakkeren
op zoek naar het gepaste geschenk.
Ik zou het eenvoudig en simpel houden dit jaar, en het me luilekker gemakkelijk
maken.
Met kerstdag met de kinderen en
allerliefste naar de chinees, en als geschenk een cent in een enveloppe.
Kunnen ze zelf op jacht gaan.
Ik deelde dit dan ook met vastberaden stem, doch een beetje met een kloppend
hart aan de kinderen mee.
Er kwam geen gepruttel, van niemand, maar heel even lieten ze toch verstaan dat
het vorige jaar zò gezellig en zò lekker was geweest.
Trouwe bezoekers weten het al, ik
kook niet graag!
Ik kan het wel hoor, geen paniek aub, maar het komt door het jarenlang moeten,
vermoed ik.
De kinderen moesten groeien, vitamientjes binnen krijgen, dus moeder kookte
elke dag, ook op zondag.
Ik hou niet van conserven en bokalen, ook niet van voorbereidde maaltijden die
ik te duur en te miniem vind voor de grote honger, maar vooral steeds te zout,
want ik gebruik geen zout.
Dus wordt alles vers klaargemaakt, iets waar toch meer tijd inkruipt dan in het
openen van een blik, of het opwarmen van een diepvriesmaaltijd.
Maar ik vermoed dat men mij wil
bekeren!
Dat men wil dat ik terug meer ga koken!
Vooral mijn allerliefste overstelpte mij met hints.
Zo kreeg ik enkele weken terug een nieuwe combimicrogolfoven, pfff, wat een
woord, van mijn knuffel.
Verleden week kreeg ik dan weer een nieuwe frituurpan.
Toen ik terloops opmerkte tegen mijn schoondochter die het nieuwe ding stond te
bewonderen, dat de gebruiksaanwijzing maar sus en zo was, kreeg ik van haar
gisteren een spiksplinternieuw kookboek, speciaal voor het koken met een
combiwave.
Als dat mij nog niet wakker schud.......!
Als je Amerikaanse films bekijkt die
zich afspelen tijdens de eindejaarsfeesten, dan zie je daar vaak dat er 'Egg-Nog'
wordt gedronken.
Het is in de VS een zeer populair drankje dat speciaal voor die dagen wordt
gemaakt.
En gelijk hebben ze, want het is heel lekker, en niet eens zo moeilijk te
maken.
Wilt u het eens zelf proeven, dan volgt hier het recept;
Benodigdheden;
6 eieren 50 gr. Fijne suiker 1 pakje
vanillesuiker 4 dl. Melk (X2) snuifje zout
(facultief)-maakt het pittiger.
Bereiding;
Klop in een pannetje de
6 eieren los samen met de 50g fijne suiker, het pakje vanillesuiker, en de 4 dl
melk. Voeg voor de
pittigheid eventueel het snuifje zout toe. Zet alles in een
warmwaterbad (au bain marie) tegen het kookpunt aan, tot de eieren lichtjes
stollen. Roer wel krachtig
en constant, zodat de crème glad blijft. Voeg dan
vervolgens, van het vuur af, nog eens 4 dl. Melk toe, en roer wederom glad. Laat afkoelen en
door en door koud worden in de koelkast.
Serveertips;
Serveren
in mooie kelkglazen of coupes.
Serveer met chocoladeschilfers,
en/of, partjes sinaasappel, een bolletje vanille-ijs, een toef slagroom, een
geutje brandy.
U kan dit drankje ook warm
serveren met een snuifje nootmuskaat.
Erg lekker, maar wel zwaar,
en heel calorierijk, dus let op de cholesterol.
Ik hou van musicals.
Zeker van die met een dosis drama in.
Eén van mijn favoriet componisten, na Charlie Chaplin is Stephen Sondheim. Stephen Sondheim, Componist/schrijver
werd geboren op 22 maart 1930 in New York uit Joodse ouders.
Op zijn palmares staan onder andere Company,
West Side Story, Sweeney Todd, A Funny Thing Happened on the Way to the Forum, Follies en A Little Night Music
"A Little Night Music" is gemaakt naar de film "Smiles of a
Summernight".
Een film van Ingmar Bergman, gemaakt in 1956
In 1973 ging deze musical in premiere op Broadway.
Als u meer wil weten over deze componist.....KLIK HIER
A LITTLE NIGHT MUSIC (Het verhaal)
In dit liefdesverhaal vormt het cynisme
en de teleurstelling over de liefde de rode draad in het verhaal.
"Kaartlegster" (courtisane ofte hoerenmadam) Madame Armfeldt
voorspelt dat er iets te gebeuren staat in de zomernacht: de nacht zal drie
keer lachen en de laatste lach zal voor haar bestemd zijn.
Alle personages voelen de dreiging: ze hebben allemaal hun eigen problemen in
de liefde.
Désirée Armfeldt heeft een verhouding met de getrouwde graaf Malcolm. Dan
ontmoet ze haar vroegere geliefde Frederik Egerman, die vastzit in een
ongelukkig huwelijk met de veel jongere An, en hervat haar romance met hem.
Frederik's zoon Henrik is dan weer verliefd op zijn stiefmoeder.
Toch zijn er drie personages op wie de nacht geen invloed heeft: Madame
Armfeldt, haar kleindochter Frederika en Petra, de meid van de familie Egerman.
Zij zijn niet gefrustreerd in de liefde en ontsnappen dan ook aan de dreiging
van de zomernacht.
Alle personages gaan in de nacht op zoek naar hun eigen lotsbestemming en
vinden die uiteindelijk ook.
De bekendste melodie, en eveneens
enige hit, uit deze musical is "Send in the Clowns" gezongen door Judy
Collins.
Vanaf de eerste keer, en dat was 1974, dat ik het lied hoorde had ik er een
band mee.
Het kwam mijn leven binnen op een zeer moeilijk en droevig moment
Het is moeilijk uit te leggen, maar nu, in momenten van verdriet luister ik
ernaar, en dan stemt het mij rustig.... gelaten.
Luister met mij mee naar dit lied.
Klik op de startknop.
TEKST VAN "SEND IN THE
CLOWNS"
Isn't it rich?
Are we a pair?
Me here at last on the ground,
You in mid-air.
Send in the clowns.
Isn't it bliss?
Don't you approve?
One who keeps tearing around,
One who can't move.
Where are the clowns?
Send in the clowns.
Just when I'd stopped opening doors,
Finally knowing the one that I wanted was yours,
Making my entrance again with my usual flair,
Sure of my lines,
No one is there.
Don't you love farce?
My fault I fear.
I thought that you'd want what I want.
Sorry, my dear.
But where are the clowns?
Quick, send in the clowns.
Don't bother, they're here.
Isn't it rich?
Isn't it queer,
Losing my timing this late
In my career?
And where are the clowns?
There ought to be clowns.
Well, maybe next year.
Babbelaars hebben lange grote
tenen, chaoten ongelijke tenen en machos een piepklein linkerteentje.
Wat is tenen lezen?
Aan de hand van de vorm en de stand van tenen kun je iets zeggen over iemands
persoonlijkheden en karakter.
Wat kun je met tenen lezen?
Je kunt jezelf en andere mensen inzicht geven in hun persoon en karakter,
bezigheden, kwaliteiten, gezondheid en relaties.
Kun je aan de hand van iemands tenen ook de toekomst voorspellen?
Nee
Hoe lees je tenen?
Aan de vorm en de stand van de tenen.
Veranderen je tenen ook in de loop van de tijd?
Je tenen veranderen voortdurend. Ze weerspiegelen jezelf hoe je er zelf
voorstaat.
En even in het kort, wat kun je zeggen over mensen met hoekige tenen? Dat betekent dat die persoon een
tikkeltje rechtlijnig is en niet snel iets van iemand zal aannemen.
En ronde tenen?
Dit zijn doorgaans vriendelijke en tactvolle mensen.
Wat betekent ruimte tussen de tenen?
Dit zijn mensen die niet snel gevoelens naar buiten laten komen. Ze zullen niet
snel een reactie geven.
En nauwsluitende tenen? De energiestromen van deze persoon vloeien snel, alles gaat lekker door.
Bijvoorbeeld als deze persoon een idee heeft gaat hij dat snel uitwerken en ten
uitvoer brengen.
Maar wat met mensen met lange
tenen?
Dat zijn mensen die teveel belang hechten aan zichzelf.
Zij zullen eerder jou terecht wijzen dan henzelf te willen corrigeren of
excuseren.
Zij blazen jouw klein foutje op tot grote proporties.
Zij zien de doorn in jouw oog, maar niet de balk in hun eigen ogen.
Maar wat je tenen je ook mogen vertellen....
Laat nooit met je voeten spelen in negatieve zin!!!
Als jullie meer willen weten over tenen lezen, en wat jullie tenen je vertellen over jezelf, klik dan HIER
Eureka!
Eindelijk erkenning door het ziekenfonds!!!
Voor al diegenen die de 50 gepasseerd zijn,
en voor die voorbij de 60 en de 70 uiteraard ook... Heb jij ook A.A.A.D.D.?
Er is
eindelijk een diagnose voor ons probleem. Het heet
A.A.A.D.D. ofwel: Age
Activated Attention Deficit Disorder Dit zijn de
symptomen:
Je beslist om de auto te wassen, je
vertrekt richting auto en ziet de post op tafel liggen. OK, je
gaat de auto wassen, maar eerst toch even de post doorbladeren. Je legt
je autosleutels op je bureau, filtert de reclamefoldertjes uit de hoop post en ziet
dat de vuilnisbak vol zit. Dus leg
je de rest van de post, waaronder enkele rekeningen, op je bureau en zet de
vuilnisbak buiten.
Of nee, toch eerst nog vlug de rekeningen betalen. Waar
liggen die overschrijvingsformulieren alweer? Oeps, je
hebt er nog maar 1. Je hebt
nog reserveformulieren in de kast boven. Ah..,
daar staat je cola nog. Eerst die
extra overschrijvingskaarten zoeken. Maar wel
eerst die cola wat verder van de computer zetten want straks
sla je hem nog omver en dan mors je op je toetsenbord. Weet je
wat, je zet hem gewoon in de koelkast,
dan blijft hij fris.
Je gaat naar de keuken en bemerkt dat je plantjes er
nogal droog bij staan, die
hebben dringend water nodig! Je zet de
cola op het aanrecht en hola, daar ligt je zonnebril! Die zocht
je al de hele morgen. Je legt
die eerst maar even weg voor je het weer vergeet. Je vult
het gietertje met water en vertrekt naar de bloempotten. Aaaargh! Iemand
heeft de afstandsbediening van de TV in de keuken laten liggen! Als we
vanavond TV willen kijken, zullen we
er nooit aan denken om in de keuken te kijken, dus leg
je de afstandsbediening beter direct in de woonkamer. Je giet
wat water in de bloempotten en morst op de vloer, gooit de afstandsbediening
op een kussen in de stoel en je gaat terug naar de hal. Waar was
je nu ook al weer mee bezig?
Aan het einde van de dag: De auto
is niet gewassen, de rekeningen zijn niet betaald, de cola
staat op het aanrecht, de bloemen kregen te weinig water, je hebt
nog steeds 1 overschrijvingsformulier en je
vindt je autosleutels niet meer... Je
probeert te ontdekken hoe het komt dat er vandaag niets is gebeurd. Daar
begrijp je echt niets van, je was de hele dag druk bezig!!! Je bent
je ervan bewust dat je een ernstig probleem hebt en moet
dringend professionele hulp vinden, maar
eerst even de blogs checken...
En dan zie je dit bericht, je slaakt
een zucht van herkenning. Het heeft
dus een naam! Je zou
dit berichtje kunnen versturen naar alle 50-plussers die je kent. Wellicht
herkennen zij zichzelf hierin en dit kan voor jou alweer een troost zijn bij de
volgende ontmoeting!
Groetjes
van een lotgenoot!!! Morgen is
er alweer een nieuwe dag.
DIT KREEG IK TOEGEZONDEN VAN BOJAKO IK VERMOED DAT HET HAAR KERSTGEVOEL WEERGEEFT HET GEEFT ALVAST HET MIJNE WEER EN HOE ZIT DAT BIJ JULLIE? KLIK OP HET PLAATJE EN JE KOMT HET TE WETEN. JE MOET WEL JE OOR GOED TE LUISTEREN LEGGEN, DE MUZIEK IS NOGAL STIL ENJOY!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!