You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
22-02-2007
SLIMME WETSTRAAT
Guy Verhofstadt zit bij Jean-Luc
Dehaene een pintje te pakken.
Zegt Guy Verhofstadt;"Toen dat gij premier waart, draaide de regering toch
beter. Hoe deed ge dat?
Wel" zegt Dehaene "ge moet zien dat ge u omringt met slimme
medewerkers."
"Hoe kunt ge weten dat ze wel slim zijn?" vraagt Guy Verhofstadt.
"Door een klein raadseltje" antwoord Dehaene en roept zijn vrouw en
vraagt haar
"Celie, uw vader en uw moeder hebben een kind. Het is niet je broer en ook
niet je zus. Wie is het?"
Zegt Celie "Dat is simpel, dat ben ik."
Terug op zijn kabinet denkt Verhofstadt eventjes zijn
ministers te testen en roept Steve tevaert bij zich en vraagt:
"Kijk Steve, je vader en je moeder hebben een kind. Het is niet je broer
ook niet je zus, wie is het?"
De Steve fronst zijn wenkbrauwen en denkt diep na. "Ik weet het niet zo
direct, ik kom straks even terug."
Steve Stevaert gaat terug naar zijn bureel en komt onderweg Gerolf Annemans
tegen.
"Zeg Gerolf, ken jij het antwoord op dit raadseltje: "Uw vader en uw
moeder hebben een kind. Het is niet je broer en ook niet je zus. Wie is
het?"
"Wel, dat is gemakkelijk" antwoordt Annemans "dat ben ik."
De Steve bedankt hem en fier als een gieter gaat onze Steve Stevaert terug naar
Guy Verhofstadt en zegt hem: "Ik weet het antwoord. Het is Gerolf
Annemans"
Waarop Guy Verhofstadt paars kleurt en brult: "Neen, jij idioot, het is
Celie Dehaene!"
Ik ben helemaal niet tuk op carnavalsgekte. Maar dan had ik beter in Antwerpen gebleven, en niet naar Brunssum gependelt. Hier barste de carnavalsgekte op donderdag al los met het 'Oude Wievenbal", vrouwen aan de macht dus. Zaterdag was er de kinderoptocht, en maandag de grote parade. Heel Brunssum staat dan op zijn kop, en dat duurt tot en met aswoensdag. Ondertussen kan je maar hopen dat je wat snoep kan vangen die ze kwistig rondstrooien vanop de praalwagens, want er is geen winkel open. Maar er wordt die dagen ook niet veel gegeten vermoed ik, de meesten hebben dorst, grote dorst, niet te lessen dorst. Voor de liefhebber van carnaval, enjoy! Sorry lieve bezoeker, ik laat video's hooguit één week op mijn blog staan. Daarna wordt het verwijderd. Het vertraagt het openen van het blog. Spijtig voor hen die te laat komen.
Een man met de looks tussen George
Clooney en Brad Pitt.
Met het macho gehalte van Arnold Zwartzenegger.
De ontroering van Charlie Chaplin.
De humor van Robin Williams.
Een man die net als Kiefer Sutherland in 24 uur twee keer de wereld redt van de
ondergang, en daarna nog een flink potje kan vrijen.
Een man die onze 'NEEN' kan en wil aanvaarden, en er niet rotsvast van overtuigd
is dat we ja bedoelen.
Die wanneer we niets zeggen, onze stille vragen moeiteloos kan beantwoorden.
Een man die we kunnen kneden, en die we kunnen herkneden omdat het resultaat
niet is wat we uiteindelijk voor ogen hadden.
Das wil das weib!
Dat wil die wispelturige vrouw!
Want neem daar akte van lieve mannen, wij zijn wispelturig, maar laat ons aub.
Laat ons dromen van de volmaakt perfecte man.
Ondertussen stellen we ons tevreden met wat we hebben, en zijn we hondstrouw.
We zullen paaldansen tot onze knoken het begeven.
We zullen strippen, ook al zien we daarbij blauw van de kou.
We zullen voor u de heerlijkste maaltijden bereiden, ook al is het 40° in de
keuken.
We zullen uw kinderen baren in pijn en smarten, maar met de glimlach op de
lippen.
Wij zullen u verwarmen of verkoelen naargelang uw wens.
Wij zullen u medelijdend verzorgen bij een banale verkoudheid, terwijl we zelf
met een griepvirus zitten.
Wij zullen uw carrière vooruit duwen en tevreden zijn met het stempelgeld.
Wij zullen u dienen zonder onze eigenheid te verliezen.
Also is das weib!
Vanavond heb ik mij weer sappel
zitten maken. Niet dat het me persoonlijk aanbelangd, maar er zijn zo van die
dingen waar ik absoluut niet mee akkoord kan gaan.
De meeste onder jullie weten al dat ik weinig tv zie. Dat komt omdat tv mijn surrogaat
slaappil is. Telkens vooraleer de superlange en saaie reclame voorbij is slaap
ik al.
Een film die ik graag wil zien, meestal thrillers of waargebeurde verhalen, die
neem ik liever op, dan kan ik de reclame in versneld tempo doordraaien.
Maar vanavond wou ik toch eens kijken, na het lezen van een artikel in mijn
tv-blad, naar 'De Brekers.'
Het artikel ging over een koppel
dat had meegedaan aan dat programma.
De opzet van het programma gaat als volgt; Een ploeg komt bij je thuis, jij
moet je ganse huis en dito huisraad
slopen, alles in een container smijten die dan vervolgens wordt gewogen en
navenant het gewicht van de container krijgt de ploeg geld om jouw huis weer op
te knappen, en dat doen ze in slechts 48 uur.
En dat slopen mag je letterlijk nemen, want alles wordt afgebroken, deuren,
ramen, schoorstenen en zelfs muren, als regelrechte vandalen gaat het gezin te
werk.
Nu vraag ik je, welk zinnig mens gaat dat doen zonder een architect te
raadplegen, zonder een wel doordacht plan te hebben, zonder te weten wie jouw
huis weer opbouwt?
Het is sowieso al een gok of alles in orde komt wanneer je verbouwd, maar om
dit blindelings aan programmamakers over te laten, daar moet je toch wel goed
gek voor zijn.
En je kan toch in je slaap uitrekenen dat verbouwingswerken van die omvang
nooit goed kunnen gedaan worden in slechts 48 uur?
Enfin, dit gezin waagde de gok met als gevolg dat alles wat mis kon lopen ook
mis liep, en de man pleegde daarop van ellende zelfmoord.
Quote; "Niets was er
afgewerkt" beweerd de vrouw des huizes, ons huis was een puinhoop, plinten
ontbraken, een afgewerkt plafond werd terug opengebroken om kabels in weg te
werken en bleef onafgewerkt achter, en van onze antieke eettafel had men de poten
afgezaagd om er een salontafel van te maken, ik had nochtans duidelijk gezegd
dat men daar moest afblijven!"
De programmamakers in hoofde van VT4 woordvoerder Kristof Demassure reageert
als volgt; "Mevrouw heeft nooit gezegd dat we van die antieke tafel
moesten afblijven, zij was integendeel opgetogen over het resultaat.
Uiteraard kan de ploeg in 48 uur niet alles tot in de puntjes afwerken, dat doen
we achteraf, maar mevrouw heeft ons nooit meer gecontacteerd." Unquote
(Bron: Dag Allemaal)
????
Vervolgens beweren de programmamakers dat op vraag van mevrouw die aflevering
niet wordt uitgezonden, mevrouw zelf ontkent dat. "Integendeel" zegt
zij!
Dus vanavond keek ik naar 'De
Brekers' en ik heb mij doodgeërgerd aan het programma.
Ten eerst ging het huisgezin tekeer als losgeslagen wilden, alles wat onder hun
handen kwam ging eraan.
Wat ik zo ergerlijk vind is dat degelijke meubelen en degelijke huisraad gewoon
vernield werd.
Men had het beter aan arme mensen gegeven die niets hebben, of het naar de
kringloopwinkel gebracht.
Ook een optie was om een garageverkoop te houden, dan had men er ook nog iemand
blij kunnen mee maken, maar nee, het werd allemaal finaal in mekaar geslagen.
Ik moest bijna kotsen toen ik het zoontje van tien vergeefse moeite zag doen om
een degelijke stoel uit mekaar te slaan.
Vervolgens mocht het huisgezin op hotel, ze mochten in niets mee beslissen over
het interieur.
Zo werd een prachtige antieke kast overschilderd in licht turkoois om
vervolgens als keukenkast dienst te doen.
'Een tang op een varken' zeggen wij hier in Antwerpen wel eens, en dat verwoord
exact wat het was.
Gaten die ontstaan waren na het onnadenkend wegslopen van een schoorsteen,
werden met wat camouflage weggemoffeld.
Vraag mij af hoelang dat gaat stand houden.
Je moet echt goed gek zijn om aan
dat programma mee te doen, en ik zou wel goed gek zijn moest ik een volgende
maal weer kijken.
Want ik vind het een ergerlijk programma!!!
Verleden vrijdag was het weer
zover.
Bloggers die elkaar enige tijd terug niet kenden zijn dikke vrienden geworden.
Elke eerste vrijdag van de maand zien zij elkaar, om bij te praten en
blogweetjes uit te wisselen.
En hoe doe je dat het best, juist, bij een lekker hapje en een drankje.
Het was weer reuze gezellig en de tijd vloog voorbij.
Bedankt voor de gezellige namiddag lieve vrienden, en vooral bedankt voor de
vriendschap!
Video werd verwijderd na één week. Sorry voor hen die te laat op bezoek kwamen. Troubadoerke
Alle heiligen, sta me bij!
Nee, er is geen ramp gebeurt, enkel ga ik mij wagen aan een penibel project.
Enkele weken terug besloot ik om
na vele jaren nog een naar de kapper te gaan.
En dan wil ik ook gelijk een ganse metamorfose.
Zo gingen mijn haren van lang naar kort, en van vaag blond naar donkerbruin.
Sommigen onder jullie zullen zeggen, ha lekker kort, lekker makkelijk, maar dat
vind ik dus niet.
Mijn lange haren kamde ik rechttoe rechtaan allemaal achteruit, nam het in mijn
nek bij elkaar, elastiekje erin, en klaar was kees.
Op zon en feestdagen opgestoken en gecamoufleerd met een leuke speld Maar nu!
Ok, ik sta een minuut of twee minder lang onder de douche, maar die minuten
verlies ik met het in de plooi leggen van mijn haarsnit.
Nu sta ik een uur voor de spiegel, geflankeerd door een resem potjes gel, wax
en nog wat van die kleverige spullen, want die piekjes coupe komt niet vanzelf.
Zelfs niet als ik pas uit bed kom, want trop is teveel, nee die piekjes moeten
de juiste positie hebben.
Ook het "natuurlijk" bruine kleurtje verdwijnt gestaag en moet
regelmatig worden bijgewerkt.
Nu heb ik, zoals jullie al wel
zullen begrepen hebben, een grondige hekel aan de kapper.
Wanneer ik daar dan ook nog eens uren moet zitten, dan geef ik al helemaal
forfait.
Maar het nieuwe kapsel vraagt onderhoud.
Dus heb ik het volgende besloten, ik ga om de zes weken naar de kapper om het
te laten bijknippen, enkel uit bittere noodzaak, en verven doe ik dan maar
zelf.
Gisteren met dochterlief de stad in, en in het kruidvat alle attributen voor
dit project gekocht.
En dat was al niet simpel!
Ik had geen flauw besef dat er zovele verschillende bruine haarkleuren
bestonden.
Van lichtbruin over middenbruin naar donkerbruin.
En dan nog eens bruin met alle tinten rood die je je maar kan voorstellen.
Gelukkig is dochterlief beter op de hoogte van dit alles en met haar know how
denk ik, hoop ik, dat ik mij het juiste heb aangeschaft.
En 14 is nog altijd goedkoper dan een kappersbeurt.
Maar nu komt het!
Vandaag staat alles klaar om de
klus te klaren.
Ik lees de gebruiksaanwijzing voor de honderdste maal, en ik denk dat ik het
snap, eindelijk!
Ik herhaal de richtlijnen die dochterlief me gaf, zoals daar zijn; "Mams
doe je juwelen uit...gebruik een oude donkere handdoek om je haren af te drogen....knip
drie gaten in een plastiek vuilzak, één voor je hoofd en twee voor je armen en
trek die over je kleding.....smeer in een dikke laag Vaseline of Nivea op je
voorhoofd, oren hals en nek, kwestie van niet te moeten lopen met een 'geverfd
gezicht....als je vlekken maakt in je badkuip of lavabo, direct schoonmaken
anders blijf je met lelijke vlekken zitten.....gebruik niet alle verf want jouw
haren zijn daarvoor te kort en dan loopt het er toch maar af!"
En nu ben ik dus zo ver, klaar om de klus te klaren, evenwel niet helemaal
gerust in de zaak, en met ietwat knikkende knieën, maar ik verzamel moed.
Ik ben benieuwd????
Wordt dus heel waarschijnlijk vervolgd dit relaas.
Drie kleine jongetjes bluffen over de wagen van hun
papa
Jefke : mijne papa heeft ne Porshe 911 turbo, heeft om 16.00u gedaan met werken
in Knokke en is om 16.35u bij ons in Antwerpen.
Pietje : mijne papa heeft ne Lamborghini, heeft om
16.00u gedaan met werken in Brugge en is om 16.25u bij ons in Antwerpen
.Jantje zegt niets waarop de anderen hem vragen met
welke wagen zijne papa rijdt
.Jantje : met ne Lada waarop algemeen gelach van de anderen.
Hé hé, zegt Jantje, mijne papa heeft misschien wel maar ne Lada , maar hij
heeft om 16.00u gedaan met werken op het ministerie in Brussel, en is om 15.00u
al thuis !
Flauwe zonnestralen vallen op haar
mooi gelaat wanneer ze ietwat dromerig door haar raam naar buiten kijkt.
Het is stil op straat op deze vroege wintermorgen.
Enkel in haar oren hoort ze het geraas van haar bloed, veroorzaakt door haar
verlangend kloppend hart, terwijl haar gedachten roepen, de kloothommel, de
vent zonder ballen de lafaard die geen keuze kan maken, geen keuze wil maken.
"We hebben het toch goed" zei hij verleden week nog bij het afscheid
van een gestolen uurtje.
Traag ziet ze destraat tot leven komen.
Bij haar overbuur gaat de voordeur open, Winnie kust haar Klaas en wuift hem na
tot hij om de hoek is.
Het is bijna liederlijk om je geluk zo ten toon te spreiden, denkt ze, en haar
mondhoeken trekken ietwat naar beneden.
Nee, geen afgunst, geen bitterheid, het hoort gewoon niet!
Dat zou ze zelf nooit doen, innigheid is privé, hoort achter gesloten deuren en
ramen. Dat vindt Daniël ook, en zij is het daar volkomen mee eens.
Ze is elke morgen vroeg wakker,
maakt zich zorgvuldig op, en kiest met zorg haar kleding uit..
Want misschien komt hij wel even langs voor hij naar zijn werk gaat, nadat hij
de kinderen naar school heeft gebracht, nadat zijn vrouw hem op de stoep.......?
Neen!
Want de vrouw van Daniël is een slons, zij heeft een erbarmelijke keuze wat
kleding betreft, en ook haar haren liggen wild om haar hoofd.
Haar huishouden is één grote chaos, komt door de kinderen, zo vertelt ze Daniël,
maar die weet wel beter.
Ok, hier zijn geen kinderen in huis, dat is er nooit van gekomen, er was altijd
die andere.
Twee kinderen is genoeg voor mij, zei Daniël, en zij was het daar helemaal mee
eens, al zoveel jaren.
En nu was het te laat, haar biologische klok tikte niet meer
Doodongelukkig maakt zijn vrouw
hem, maar hij is nu eenmaal een verantwoordelijke man en vader, geen
slappeling, geen sul, geen profiteur, geen lafaard zoals haar vriendinnen
beweren.
Wanneer hij hier is, dan toont hij zijn ware ik, zij weet wat hij nodig heeft,
bij haar vind hij rust.
Nou ja rust, even een borrel en een sigaretje op de glanzende Chesterfield
zetel, na hun liefdesspel, maar zijn vrouw is een controlefreak, zij maakt hem
opgejaagd wild, het is nooit anders geweest.
.Plots gaat de telefoon; "Hallo,
met mij, ik kan de ganse week niet komen, ik heb een werkvergadering, de
jongste is ziek en moet naar de dokter, en daar moet ik wel bij zijn, dat wil
moeder de vrouw zo, en ik hou haar tevreden, dat begrijp je wel hè, we willen
haar geen achterdocht bezorgen, nu nog niet, het is nog te vroeg.
"Zaterdag moeten we naar een bedrijfsfeestje, de babysit is al besteld,
zondag gaan we op familiebezoek, en dan is het al vlug kerst en nieuwjaar, die
moet ik ook thuis doorbrengen, dus ik weet niet wanneer we elkaar zien! Dat
begrijp je toch, niet?"
"Dag schat van me, ik mis je, ik hou van je, jij ook van mij, ga je mij
een beetje missen lieverd.....?"
Haar stem klink schor wanneer ze beaamt,
ja ik mis je, ja ik hou van je, daaaag Daniël.
Schor van opgekropt verdriet, van onmacht, van eenzaamheid.
Even overweegt ze om hem terug te bellen, ze is immers vergeten hem te bedanken
voor het telefoontje, zo attent van hem!
Maar dat is haar strikt verboden, zijn secretaresse luistert immers mee.
Ach de mooie momenten zijn zeldzaam, maar zo hemels.
Zijn hand in haar hand, een vlugge streling langs haar wang, zijn lippen op de
hare.
Ze staat nog met de telefoon in de
hand terwijl ze naar de zorgvuldig gedekte tafel kijkt, de ongebruikte kop en
schotel die uitnodigend op koffie wachtte.
In alle stilte ruimt ze af, kijkt in het rond, alles is brandschoon, geen
stofje valt er te bespeuren, zelfs de kristallen vaas staat afwachtend glanzend
leeg, als nutteloos voorwerp op het antieke dressoir.
Ze loopt weer naar het raam toe, en in het voorbij gaan kijkt ze even in de
spiegel, naar de verbeten trek om haar mond, haar droevige ogen, en haar mooie
gereserveerde lichaam. Nutteloos lichaam, leeg van binnen.
EVEN GEDULD MENSEN,IK BEN AL EEN TIJDJE ONDERWEG, MAAR IK KOM ERAAN!
Geduld is een schone zaak, zoals
het spreekwoord zegt!
En hoe ouder je wordt, hoe meer geduld je krijgt is een statement, zo blijkt.
Doch in mijn geval schijnt dat niet op te gaan.
Trouwe lezers van mijn ander
blogje weten dat ik sinds nieuwjaar met razende tandpijn zit.
Een wortelkanaalontsteking aan mijn verstandskies.
En o ramp, men moet hem chirurgisch verwijderen wegens te broos voor de tandartstang.
En o o dubbele ramp, men kan dit pas doen op 29 januari wegens een overvolle
agenda.
Het is een kleine troost om weten dat er blijkbaar meer mensen zijn met
tandpijn.
Ondertussen moet ik mij behelpen met drugs, alias pijnstillers, en dat lukt min
of meer.
Ik heb nu enkel nog tandpijn wanneer ik lach, hahaha, ai ai .
Ook wanneer ik drink of eet, komt de pijn in al zijn hevigheid opzetten.
Omdat ik graag in alles het positieve wil zien zoals, "Het glas is halfvol en
niet halfleeg" hoopte ik dat er zo makkelijk wel enkele kilo's zouden
verdwijnen van mijn Bourgondisch overgewicht, maar niets is minder waar, want
door de pijnstillers komen die er net bij.
Een maand heeft voor mij nog nooit zo lang geduurd dan deze januari maand, en
mijn geduld staat op een heel laag pitje.
Langs de andere kant moet ik toch wel
een geduldig mens zijn, want ik kom tot de conclusie dat ik al twaalf jaar lang
naar de soap 'thuis' kijk, en dat ik dat elke weekdag trouw blijf doen, ook al
is het einde nog lang niet in zicht.
Ook las ik dat David Beckham in Los Angeles een contract heeft getekend waarbij
hij maar liefst 775.000 euro per week zal verdienen om achter een bal aan te
lopen.
Stom spel vind ik dat voetballen, ze lopen met tweeëntwintig man als gekken achter
een bal aan, en als ze hem dan hebben schoppen ze hem weg.
Maar voor Beckham brengt het alvast geld in het laadje.
Zijn commentaar; "Ik doe dit niet voor het geld!"????
Ik heb dus sitopresto een mailtje verzonden naar de goede man met mijn
bankrekeningnummer, met als vermelding dat hij zijn gage steeds daarop mag
storten.
En nu wacht ik dus geduldig af tot mijn budget wat ruimere proporties aanneemt. Als je me binnenkort even moet missen, dan ben ik shoppen op 'Rodio Drive'
"We zullen zien" zei de blinde, en hij blies de kaars uit!
Ne gast komt bij de Fortis binnen en gaat naar het
eerste loket en zegt; "Ik wil een kutrekening openen bij dees
kutbaank..."
Pardon? " zegt de dame...
"Zeddegij doewf of wa, ik wil een kutrekening openen bij aa kutbaank..."
Maar allez, Meneer, beleefd blijven alstublieft...
" Miljaaaar trut, wilde gij wa toekken op aa bakkes?"
Luister mijnheer, ik ga nú de directeur erbij halen..
" Awel ja doe da, lilaaik foorwijf, roept da kutdirecteurke erbij..."
Even later komt de directeur van het kantoor erbij: "Is
er een probleem mijnheer?"
Kweitnie, ik wil gewoen een kutrekening openen bij aa
kutbaank, want kem just een kutarfenis ontvangen van fokking één
miljaard."
Lang geleden, maar niet héél lang geleden,
was er eens een dame.
Die dame was geboren in een ver land gelegen over een groot en diep water.
Aan de overkant van dat grote water lag een klein landje.
Een klein landje heeft minder inwoners, dus is er meer werk te doen en krijg ik
meer eten, zo dacht die dame.
En op een dag stak ze die grote grijze plas over om samen met haar familie naar
dat kleine landje te verhuizen, en daar woont ze nu nog.
Onze dame vond er een man, kreeg
kinderen, en vervolgens kleinkinderen.
Niks ongewoons aan, ware het niet dat die dame een raar trekje had!
Ze speelde namelijk heel graag spelletjes.
En die spelletjes speelde ze het liefst met senioren.
Zo speelde ze aanvankelijk met zachte pluizige dingen , maar al gauw ging haar
voorkeur naar glimmend dingen
Ze vertelde aan iedereen die het maar horen wilde over haar leuke
spelletjes die ze meestal speelde in de late uren.
Ze vertelde het ook aan mij.
Ze vertelde het zo enthousiast, zo sappig en met veel smaak, dat ze mij ook in
de ban bracht.
En zo komt het dat ik ook spelletjes ben beginnen spelen.
Ik probeerde haar spelletje met pluisjes, daarna probeerde ik de glimmers uit,
maar ik kwam tot de vaststelling dat die twee niet echt mijn ding zijn.
Dus ging ik op zoek naar iets spannender en ik experimenteerde er op los.
Uiteindelijk vond ik mijn gading in het spelen met balletjes.
De senioren lieten het zich gewillig
welvallen.
Ze gaven mij zelfs hoge punten voor mijn speelkunst, want hoe meer ik speelde
hoe bekwamer ik werd.
En nu hebben de ballen voor mij geen enkel geheim meer.
Ik speel nu als een volleerde en krijg dan ook regelmatig felicitaties van de
senioren.
Ik speel in de vroege uurtjes, of diep in de nacht.
Soms ook als vluggertje, als tussendoortje.
En dat alles heb ik te danken aan
die dame.
Die dame die kwam uit dat verre land aan de overkant van dat grote water.
Als jullie niet weten wat doen in het weekend, speel dan ook eens een
spelletje.
De senioren staan dag en nacht klaar met goede raad en degelijke
gebruiksaanwijzing.
Pluizig, glimmend of ballen, het maakt niet uit met wat je speelt.
Als je er maar plezier aan beleeft.
Ik wens jullie een prettig weekend en veel speelgenot.
Hoe openhartig ik ook kan zijn, en
meestal ook ben, zo hardnekkig kan ik de lippen stijf op mekaar houden wanneer
ik dit nodig acht.
Enige tijd terug kreeg ik van de
post een enquête toegestuurd.
"Select Post" luidde het opschrift.
Mijn deelname scheen uiterst belangrijk te zijn wilde ik de post toegezonden
krijgen die ik werkelijk wou ontvangen.
En daar struikelde ik al over, want ik wil alle post toegezonden krijgen, alle
geadresseerde post dan toch, en liefst nog op tijd ook.
Maar het was hen niet te doen om de post van familie en vrienden van mij, ook
niet om de facturen die ik regelmatig krijg, nee het was hen te doen om de
reclame.
Nu heb ik op mijn brievenbus een sticker kleven "enkel geadresseerde post
, geen ongeadresseerde reclame in deze bus."
Maar die sticker wordt regelmatig vakkundig weggekrast, ik verdenk natuurlijk
de reclame bezorgers, al heb ik geen bewijzen.
Het is een waar kat en muisspel geworden, ik kleef opnieuw, zij krassen
opnieuw.
Resultaat, mijn brievenbus puilt uit van de ongevraagde reclame, reclame die
linea-recta in de vuilnisbak verdwijnt.
De enquête bevat een vragenlijst
om u tegen te zeggen, ze vroegen mij letterlijk het hemd van mijn lijf.
Van kleding en accessoires, over voeding en dierenvoeding, was- en
onderhoudsproducten, tot persoonlijke en intieme hygiëne.
Of ik van plan was om van ziekenfonds te veranderen, of ik kleinkinderen had en
hoeveel, welke studies ik had gedaan, mijn woonsituatie, mijn werksituatie en of
ik in Brussel werkte, welk vervoersmiddel gebruikte ik dan.....?
Enfin, je kan het zo gek niet bedenken of de vraag staat er tussen.
Je merkt dat over deze vragenlijst is nagedacht, hij lijkt wel door de KGB opgesteld
te zijn.
En ik dacht, me hoela, daar doe ik niet aan mee, daar hebben jullie geen zaken
mee, en ik kieperde het bij de andere ongevraagde reclame, namelijk in de
vuilbak.
Wel gescheiden hoor, want ik help graag een beetje mee aan het instant houden
van het milieu.
Dat was dus drie maanden geleden.
Vandaag zat diezelfde enquête met vragenlijst reeds voor de derde maal in mijn
bus.
Met op de enveloppe een grote rode stempel "Herinnering."
In de bijgevoegde brief vraagt men heel beleefd, toch dringend, of ik niet
vergeten ben de vragenlijst op te sturen.
M.a.w, wordt je niet een beetje seniel madammeke?
Ze laten me ook weten dat, hoe meer vragen ik beantwoord, hoe efficiënter zij
mij zullen bedienen.
Ik ervaar dit een beetje als een bedreiging, wat als ik niet antwoord, gaan ze
mijn correspondentie dan boycotten?
Ze geven zelfs flagrant toe dat mijn antwoorden, mijn levensstijl zal worden
doorgezonden aan bedrijven die klant zijn bij hen.
Niks privacy garantie.
En tot slot geven ze zelf nog het antwoord op enkel fictieve
vragen, zoals.....
VRAAG;"Zal deze dienst een einde maken aan alle ongewenste post die ik
ontvang?"
ANTWOORD; "Jammer genoeg niet, maar het is al een stap in de goede
richting, niet?!"
VRAAG;" Zal ik snel verandering zien?"
ANTWOORD; "Uw vragenlijst verwerken en uw informatie meedelen, neemt toch
wat tijd in beslag. De verandering zal slechts gedeeltelijk zichtbaar
zijn."
De vraag die ik mij het meest stel, staat er echter niet bij.
"Wie is de persoon die mijn gegevens verwerkt?
Je zal maar in de lift staan met één van je buurmannen wanneer die spontaan het
liedje 'Always' begint te neuriën, en laat dat nu net het merk zijn van je inlegkruisje!
Die man weet dan meteen ook welke lingerie je draagt, en welke maat je BH heeft.
Voor mij een beetje teveel informatie, meer informatie dan ik aan mijn buurman
wens te geven.
Niettegenstaande ik geen
verkwister ben van overheidsgelden, want dit alles moet toch een aardige duit
kosten, gaat dit exemplaar weer richting 'afval'.
Ik hoop dat de gemeenschap het mij niet kwalijk neemt, maar ik neem het risico.
Mocht er onder jullie nu toch iemand wakker liggen over welke schoenmaat ik
heb, dan mag je mij altijd mailen hoor.
Maar beloof me dan wel dat je niet begint te zingen over de Sint-Annekesboot
als je naast me in de lift staat.
Wanneer ik niets te doen heb, of
niets wil doen, dan ga ik zitten mijmeren.
Of ik lees uit verveling de gratis reclameblaadjes van meer dan weken oud.
En zo kwam ik uit op het volgende, iets waarbij ik weer mensen tegen hun
schenen ga mee schoppen, zo vermoed ik, maar ik verzamel mijn moed.
Koningin Paola is uitgeroepen tot migrant van de dag. Ha!
Ik zou hard willen lachen, ware het niet dat het zo absurd was.
Ten eerste, het komt weer van de V.S.; "De nationale migrantendag."
Zes jaar geleden, op 4 december 2000, werd 18 december door de Verenigde Naties
uitgeroepen tot Internationale Dag van de Migrant. Die dag moeten de VN-lidstaten
informatie verspreiden over de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden
van migranten.
Zij, die hun migranten laten lkreperen in hun eigen drek.
Zij, die vergeten dat ze zelf ooit als migrant de autochtone bewoners hebben
uitgemoord, en in reservaten hebben gestopt.
Zij, die in Afrika op mensenjacht zijn gegaan, om vervolgens hun buit als slaven
te gebruiken, en jaren later nog als minderwaardig te beschouwen, daarbij alle
mensenrechten aan hun laars lappend.
Maar enfin, daar wil ik nu niet over uitwijden.
Ten tweede vind ik de migratie van
Paola iets weg hebben van mensenhandel.
Geld gekoppeld aan geld, en niet te vergeten, de politieke doeleinden.
Legale mensenhandel dus zoals in koninklijke kringen gebruikelijk is.
Wie zegt mij dat het haar vrije keuze was?
Misschien was ze wel liever in haar mooie Italië gebleven, om vervolgens te
huwen met ene Pablo, nazaat van een Pizzagigant?
Of met Adamo die zulke mooie liedjes voor haar kweelde, en nu voor Mathilde
kweelt. Wegens een ietwat verlate midlifecrisis, of de oude bok die een groen blaadje lust?
Enfin, Paola was alvast gecharmeerd, ik hoop voor Adamo, Mathilde eveneens.
Ik zie het AlbertII nog niet zo gauw doen, of het moest: "Drink, drink, bruderlein, drink" zijn.
En nog iets waar ik hard om moet
lachen is dat men Mathilde "de tweede Diana" noemt, weer HA!
Beide dames zijn mooi, blond, slank en goed gekleed, dat wel, maar verder is
elke gelijkenis ver te zoeken.
Tegen de natuurlijke charme van wijlen Lady Di, is onze Mathilde een houten bezemsteel,
en daarmee is meteen alles wel gezegd, meen ik.
En van Adamo gesproken, zoon van italiaanse imigranten, vader een mijnwerker.
Waarom geen op rust gestelde mijnwerker uitroepen tot migrant van de dag?
Die mannen hebben zich tenslotte krom gewerkt om ons Belgen warm te houden.
Hebben trouw hun belastingen betaald, en voor dat alles een stoflong als beloning
gekregen.
Of staat het tot ridder slaan van Adamo symbool voor hen allen.
Ik hoop dat de mijnwerkers daar eveneens door gecharmeerd zijn, en er hard kunnen om lachen.
Paola migrant van de dag, neem mij
niet kwalijk dat ik daar nogmaals hard om moet lachen
Ik ken verscheidene Belgen, u waarschijnlijk ook, die gemigreerd zijn naar
vreemde oorden.
Zij kenden de taal nog voor ze vertrokken, iets dat trouwens in de VS een
voorwaarde is om te mogen immigreren naar daar.
Paola is hier sinds 1959 en nog spreekt zij niet vloeiend Nederlands. Is het
domheid, of moedwil, of allebei?
In haar curriculum vitae staat dat ze haar humaniora Grieks-Latijns heeft
afgemaakt.
Maar wat betekend dat in royaltymiddens?
Ik herinner mij dat onze kroonprins eens een doctoraat kreeg, zomaar, omdat hij
kroonprins is!!!
Last but not least las ik dat Paola een nieuwe kok zoekt!
Quote; Koningin Paola is op zoek naar een nieuwe kok voor haar vakantieverblijf
in Zuid-Frankrijk. De koningin probeerde het al met buitenlandse koks maar die
voldeden niet aan haar wensen. Ze zoekt nu een Belgische keukenpiet die zijn
verantwoordelijkheid kan nemen en ook aardig kan koken.(bron: Nieuwsblad.be)
Unquote.
Maar hij moet wel franstalig zijn, kwestie van een croissant als ontbijt te
krijgen, en geen wassende maan.
Daar liggen ze dan.
Zieltogend langs de baan, de straten.
Achteloos weggeworpen, hun dienst volbracht.
Ze hebben gediend als een goede soldaat, en in die hoedanigheid ook gestorven.
Fier jong en mooi reikten ze naar
de hemel toen ze plots werden onderuit gehaald, opgeeist.
Ze werden onthaald met grote luister, men juichte vrede rondom hen.
Maar zij wisten beter.
En stilaan verloren zij hun fierheid, verbleekten zij van helder naar vaal.
Tot groot ongenoegen van hen die hen eens zo aanbaden.
Ze werden ontkleed, in hun blootje
gezet, met een veel mindere zachte hand dan ze ooit werden aangekleed.
Hun mooie uniformen werden opgeborgen, ergens in een donkere hoek.
Hun pracht en praal diende niet meer, dus werden ze weggeworpen.
Vervloekt omdat ze hun sporen achterlieten.
Zieltogend liggen ze nu op een
koude natte grond.
Achteloos en zonder veel egards verbannen.
Wachtend tot iemand hen begraaft.
Naar aanleiding van mijn tandpijn, en al die kleine en
grote ongemakken die me te beurt vallen wegens het ouder worden, viel mij
volgend liedje te binnen.
Het is van Paul Boey.
Paul Boey was (en is misschien nog,?) een straatzanger.
Hij zong zijn liedjes op de zondagse vougelemart (vogeltjesmarkt voor de
Nederlanders onder ons), en daar kon je ze dan ook kopen.
De tekst wordt gezongen in het Aantwaarps dialect.
As ik rijk zijn zo maokte ik me wijs
Ja, dan koop ekik 'n mermeren paleis
Elke week gaon ik voor 'n heel mund op reis
'k Gao naor de de de schon meskes van Parijs
'k Floot en zong van plezier 'lijk een sais
Maor nou flooit ik een andere wais
Want diej'n drooim stikt allank onder 't ais
D'n doktor gaot in mijn plots op reis
refr.:
'k Heb de mot in me laif
'k Zijn voor niks nie meer goe
Elke vinger stao staif
'k Krijg me broek nie mer toe
'k Heb d'n bibber veur draai
Alles rammelt in mai
'k Zijn verdroeigd en verdurt
Just nog goe vur 't sturt
'k Hem gewerkt en gevruut 'lijk 'ne zot
'k Hem gespaord en vergaord en gepot
'k ette niks dan petaten mee sprot
Nooit kwam d'r eens 'n pintje deur m'n strot
'k Hem gesjacherd en mensen bedot
Mijne spaorpot da was maine God
Mur nah dien ik eenieder tot spot
Zie m'hier, 'k hem gedaan, 'k hem gelot
Wie is Pietje-Bob?
Het zou een titel van een boek kunnen zijn, maar dat is het niet.
Het is een vraag die ik mij al geruime tijd stel.
Trouwe lezers alhier, weten dat ik
een aversie heb van loze buttonplaatsers, zeker van die diegene met die
supergrote buttons.
Ik moet dan steeds denken aan mijn internaatsjaren, waarbij de non het
ochtendgebed steeds afsloot met de volgende woorden; "Holle vaten klinken het hardst, dus als je niets zinnigs
te zeggen hebt, dan kan je beter zwijgen."
En wanneer ik dus zo'n supergrote button zie, heb ik steeds het vermoeden dat
er weinig inhoud achtersteekt
Oh jawel hoor, ik volg steeds één keer hun link, zo nieuwsgierig ben ik wel,
maar meestal bevestigd het mijn opinie, er valt hier voor mij niets zinnigs te
ontdekken.
Begrijp me nu niet verkeerd, je zult me niet horen zeggen dat hun blogjes niet
mooi zijn, integendeel, maar ik ben een lezer, en dus hoe meer tekst, hoe
liever ik het blogje lust.
Maar ik dwaal af.
Pietje_Bob dus.
P.B. heeft geen grote button, hij heeft zelfs helemaal geen button.
En wat meer is, hij heeft zelfs geen blogje!
P.B. geeft hier en daar al eens een reactie.
Een echt gemeende reactie, één die bewijst dat hij leest wat er staat, en dat
hij ook meeleeft met het geschrevene.
Een reactie die tevens bewijst dat hij geïnteresseerd is in de mens achter het
blog.
Ik las zijn reactie's voor de
eerste keer op het blog van mijn maatje 'Hotlips'.
En daar kon ik al merken dat hij niet zomaar uit zijn nek kletste om
interessant te doen.
Nee, hij ging gewoon mee in de trant van haar schrijven.
Was er humor nodig, dan kreeg ze dat van hem, maar ook troost en vriendschap.
En met mondjesmaat sijpelde P.B. ook binnen bij mijn andere maatjes, om
uiteindelijk ook op mijn 'huismusjes' blog te verschijnen.
En weer die opmerkelijke reactie's, die ware interesse voor wat er stond geschreven.
Geen klinkbare onzin zoals "Mooi blog, of "Leuk blog" en nog
zowat van die nietszeggende nonsens, nee P.B. weet waarover hij praat, weet waarover
jij praat!
En dat bracht mij bij mijn vraag;"Wie
is Pietje-Bob?"
Want ik lees vaak in zijn reactie's dat de man het niet makkelijk schijnt te
hebben.
Dat hij te maken krijgt met verdriet, met ziekte.
En dat hij op zijn beurt wel wat troost en steun zou kunnen gebruiken.
Maar hij heeft geen blogje, en dat vind ik spijtig.
Hij wil duidelijk niet in de schijnwerpers staan
Dan denk tja, zulke mensen zijn er ook nog.
Mensen die belang stellen in het verdriet van anderen, en die zelf met hun
eigen zorgen op de achtergrond blijven.
Het maakt dat ik mij ietwat verlegen voel, want ik pak uit met mijn geleden
verdriet, en jullie troostwoorden maakt dat ik mij gesteund voel.
Ik pak onverdroten uit met mijn mening, soms dwars tegen alles in, en jullie
wederwoord maakt mij blij, blij omdat jullie te moeite nemen om het te lezen.
Voel mij vereerd dat P.B. komt lezen.
Wie is Pietje-Bob?
Ik denk dat jullie het antwoord voor jullie zelf wel kunt uitmaken, niet?!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!