You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
24-07-2007
VAN TRUFFELS EN EIKELS
Ik surf al enkele jaren op sennet,
en toen de blogs zijn intrede deden op dit medium kon ik mijn pret niet meer
op, ik lees namelijk heeeel graag.
Pareltjes van blogs kwam ik tegen, om naar te kijken, om mee te lachen, om
te bewonderen maar ook om door ontroert te worden.
Onlangs nog kwam ik op een blog van een man die als opschrift had: "Ik kan
niet schrijven zoals u leest" en ik dacht, wat een wijze man, want het is
zo waar, de interpretatie van de lezer heb je als schrijver niet in de hand.
Helaas, ik heb zijn url vergeten te noteren en vind het blog niet meer weer. Dus beste man, als je hier toevallig moest langs komen, laat mij dan even uw url weten,
ik smaakte uw blog enorm.
Helaas, driewerf helaas, kom je af
en toe ook een blog tegen dat je het apezuur bezorgt.
Zo was er ooit het "Vuurpeloton", de meeste bloggers zullen zich het
blog en de polemiek er rond nog wel herinneren.
Ik smaakte hun schrijfstijl en de zinsbouw van hun items wel, echter in één
ding gingen ze me te ver, ze kraakten andere bloggers af. Wezen hen op hun
tekortkomingen, hun schrijffouten en hun layout. Niet op een vriendelijke
manier, ze wezen de blogger er niet op waar hij fout zat of wat hij in de
plaats dan beter zou kunnen doen nee, ze boorden sommige bloggers letterlijk de
grond in.
Het was niet hun bedoeling om de mens achter het blog wijzer te maken of om met
hem/haar hun kennis te delen, nee het was hen enkel te doen om zo vlug mogelijk
en zo hoog mogelijk in de rangschikking te komen, door stokslagen toe te dienen
op de rug van onschuldige bloggers. Dat lukte hen nog vrij aardig ook, tot er
zo'n grote aversie kwam tegen dat blog, dat het door de webmaster himself werd
verwijderdt.
En de rust keerde weer.
Als beginnend blogger wil je
natuurlijk aan je medebloggers laten weten dat je bestaat. Je doet dat door een
reactie te geven of door een button te plaatsen in een gastenboek.
Als beginnend blogger hebben we dat allemaal gedaan nadat we uren gezweet
hadden om zo'n button voor elkaar te kunnen krijgen. Gaandeweg leerde we meer
over HTML en de buttons werden groter, mooier geraffineerder, en we waren fier
op onze creaties.
Tot iemand ons diets maakte dat die supergrote buttons veel plaats innamen,
vaak te zwaar waren voor een blog en het uit zijn voegen trok, omdat een blog
geen website is. Je kon het lezen op het forum, je moet natuurlijk wel de
moeite willen nemen om te gaan lezen. En vooral moet je bereid zijn om te
willen luisteren naar goede raad.
De meeste van ons 'oudgediende'
hebben dat al lang begrepen, en we handelen er dan ook naar.
We hebben de html kennis om van alles en nog wat te doen op onze eigen blogs en
op de blogs van anderen, maar we moeten niet meer zo nodig. We streven al lang
niet meer naar een hoge plek in de rangschikking. We hoeven geen punten te
krijgen op onze schrijfsels, we verwijderen de mogelijkheid daartoe, we zitten
tenslotte niet in een kleuterklas.
Wij hebben begrepen waar het echt om draait, om gewoon je ding te doen zoals
jij wilt. Voor de ene zal dat schrijven zijn, voor de andere gedichten of
mopjes neerpoten, of foto's of PPS'jes. Maar één ding hebben we gemeen, we gaan
geen plakaten van buttons plakken in andere blogs en alzo het blog van een
ander verknoeien.
Maar niet iedereen begrijpt het zo.
Onlangs kwam ik weer zo'n blog
tegen, het vuurpeloton in het klein.
Waarom in het klein? Omdat de man qua layout en zinsbouw nog niet tot aan de
enkels komt van het VP.
Het blog van een man, een vrouwonvriendelijke kerel, al brengt hij het heel
subliem en daarom dat de vrouwen die zijn blog bezoeken het niet snappen. Een
povere imitatie van Herman Brusselmans, iets wat hem penisnijd geeft, want hij
beseft wel degelijk de tekortkomingen tegenover Brusselmans, al zal hij liever
doodvallen dan dat openlijk te bekennen.
Je moet al tussen de regels kunnen lezen om te beseffen hoe de man werkelijk
denkt over vrouwen, en tussen de regels lezen kunnen de meeste niet, en daar is
de man zich ook bewust van.
Een 'Hedonist' noemde iemand hem,
en dat is treffend weergegeven.. Voor wie niet weet wat een Hedonist is: "Iemand
die als richtsnoer voor zijn geestelijke handelingen genotzucht als zijn enige
en hoogste goed ziet." M.a.w. de man lapt zijn laars aan wie of wat hij
kwetst, zolang hij maar bezoek op zijn blog krijgt die hem paaien.
Want zo vlug mogelijk hoog in de blograngschikking komen is zijn ultieme doel
en daarom ging hij buttons plaatsen in het wilde weg.
Buttons met de naam 'Kletsmuizeke' en de afbeelding van een bord soep????
Zonder lezen wat er op de blogs geschreven stond, want dat interesseert hem
geen zier.
Het liet mij even terugdenken aan een overleden blogger en alwaar talloze
blogers hun button gingen plaatsen met de vermelding "Mooi blog heb je,
kom je ook eens bij mij op bezoek?"
DE MAN WAS DOOD, VERDORIE! Maar dat interesseerde hen niet, ze lazen niet wat
er op het blog stond, nee, zij wilden omhoog. Niet zo hoog als de overleden
man, enkel omhoog in de blograngschikking. Wekenlang kwamen er van die buttons
binnen. De man zelf moest de onverschilligheid gelukkig niet meer meemaken. Maar
hoe zouden zijn nabestaanden zich daarbij gevoeld hebben, zo vraag ik mij af?
Wel, deze man, deze blogger die ik
recentelijk tegenkwam op sennet zou dat ook worst wezen. Zo een man is hij.
Een man die denkt de wijsheid in pacht te hebben en een krak in HTML te zijn.
Alleen vergeet de man dat er bloggers zijn die surfen met een andere browser
dan Iexplore, en dat die zijn bloglayout kris kras door elkaar zien lopen.
Een man die, wanneer je hem op zijn miskleun wijst, de rollen omkeert en jou de
schuld geeft.
Een rancuneuze man die ten einde raad, omdat hij geen tegenspraak duldt, gaat
manipuleren.
Een man die twee stenen kan laten vechten, althans daartoe doet hij zijn
uiterste best.
Alleen zijn er vriendschappen die standvastiger zijn dan zijn gekonkel, en dat
lijd dan weer tot hevige frustratie bij de man.
Een man die als een tsoektsoek een vrouw gebruikt als een goedkoop tapijt. Ze
regelmatig over de wasdraad hangt om ze uit te kloppen, en ze verder gebruikt
om met zijn vuile voeten over heen te lopen.
Sinds deze middag terug een beetje
bewust van de wereld rondom mij!
Ik ben een vechter, een doorbijter, een pitbull als het nodig is, maar nu moest
ik me toch even gewonnen geven.
Na ons uitstapje naar Amsterdam verleden
week vrijdag, dat ik doorgesparteld ben na een slapeloze nacht, doodmoe de
nacht daarop in bed geduikeld.
Zaterdag een rustdag ingelast, enkel wat boodschappen gedaan.
Zondag was het hier in Brunssum 33° en my dutch lover kreeg het lumineuze idee
om een fietstochtje te maken.
En wat doe je dan als gehoorzame liefdevolle, volgzame, nog steeds dood vermoeide vrouw.....juist,
je gaat mee fietsen.
Je moet wel goed gek zijn om bij die tropische temperatuur kilometers lang te fietsen,
maar af en toe ben ik wel zo gek.
Het was heerlijk tot mijn reserve op was, en ik na de zoveelste hoge heuvel van
mijn fiets donderde omdat de versnellingen van mijn fiets plotsklaps blokkeerden.
Zo gracieus mogelijk vloog ik daarbij in de metershoge netels en distels, tot groot jolijt van een bende mieren.
Onvervaard als ik ben stapte ik meteen terug op mijn stalen ros, maar de
terugweg was lang, heeel lang, te lang voor mijn uithoudingsvermogen.
Luister naar je lichaam zei mijn dokter me toen hij de diagnose CVS liet
vallen, maar zo heel af en toe ben ik potdoof.
Enfin, met de nodige pittstops op een terrasje ben ik verder heelhuids terug
ten huize van aangekomen.
Van Brunssum NL naar Gangelt D = 8,5km
Dit was boven op een zoveelste steile heuvel, al merk je er op de foto weinig van.
Van Gangelt naar Sittard = 11km
Dit was pure nostalgie! Als kinderen gingen we appeltjes pikken bij de boer.
Hier hingen ze zo voor het grijpen.
Maandag was wasdag, dinsdag was
boodschappendag, en ik werd met de minuut strammer en vermoeider, mijn spieren
deden me pijn en blokkeerden.
Tot overmaat van ramp werd ik 's nachts wakker door hevige buikkrampen.
Het gevolg was diaree, misselijkheid, hevige hoofdpijn en overgeven.
Nu mensen, als jullie ooit ziek worden, doe het dan best niet in Nederland.
Nadat die hevige buikkrampen en
dat overgeven, en dat is met een lege maag geen pretje, tegen de volgende
middag nog niet over was, belde knuffel naar zijn dokter.
Helaas, zijn dokter was op verlof, dan maar de vervanger gebeld, helaas, die
doet geen huisbezoeken, enkel in heel uitzonderlijke gevallen.
Ik vraag mij af wat die uitzonderlijke gevallen dan wel mogen zijn. Volgens mij
moet je daarvoor dan al enkele uren dood zijn, en dan nog sturen ze eerst een
pompier (brandweerman)langs vermoed ik.
Enfin, die dokter gaf ons de raad
om naar de spoed te gaan als we dachten dat het echt nodig was.
Nu vraag ik je, als je niet tot bij de dokter kan gaan, kan je dan wel op eigen
houtje in een ziekenhuis raken? Nederlanders blijkbaar wel, maar zij zijn
ongetwijfeld gehard door de sociale omstandigheden. Ziekenzorg in Nederland is
geen kattenpis.
De dokter haakte in, weliswaar na mij een vriendelijke groet te hebben
toebedeeld, maar daar was ik vet mee.
Uiteindelijk heb ik mezelf geholpen met pijnstillers die ik voorhanden had,
geen beet meer te eten en een beetje comateus in mijn bed te gaan liggen.
Vandaag was de eerste dag dat ik
wat platte kaas in mijn maag kon houden. We hebben in de telefoongids gezocht
naar een dokter net over de Nederlandse grens. Maasmechelen is het dichtsbij,
en gelukkig vond ik daar een dokter die bereid was mij te ontvangen.
Het zijn kolieken in de darmen, oorzaak onbekend, als het met de medicatie en
dieet niet overgaat binnen enkele dagen, dan moet ik naar huis gaan, want dan
zal een onderzoek in het ziekenhuis wel noodzakelijk worden.
Maar ik voel mij al wat beter, het
misselijke gevoel is weg, het overgeven gestopt. De diaree en de buikkrampen
nemen af, oef.
Ik ben op enkele dagen tijd 2,5 kg verloren, en dat is dan weer mooi
meegenomen.
Je moet er verdorie wel wat voor doen!
Wellicht vragen jullie zich af hoe
mijn dagje Amsterdam s geweest
En voor diegene die het geen barst kan schelen, pech, want hier volgt toch een
klein verslagje.
Wel, ik kan jullie meedelen dat het 'hartstikke leuk' was, om in 'Hollandse'
termen te blijven.
Natuurlijk vertrok ik zonder die nacht ook maar één oog dicht te doen. Hoe goed
ik zo'n uitstap ook probeer voor te bereiden, de laatste nacht helpt het wel om
zeep.
Op zulk moment zou ik wel kunnen janken en heb ik altijd zin om alles maar af
te blazen, maar ik ben niet alleen..... of the things I do for love.
Na twee uur rijden op een
overvolle autosnelweg, onderbroken door wegenwerken, en een T(d)om-T(d)om die
dat maar niet wil snappen, komen we aan bij ons Jetske.
Het was een vrolijk weerzien na een jaar, en we hebben dan ook honderduit bij gekletst.
Hoewel zij het kletsen deed en wij het luisteren, of hoe broer en zus kunnen
verschillen want mijn knuffel is een ingetogen stille man. Of zou dat nu net
komen door zijn zusters, hij heeft er vier, ik ken er maar twee, maar het zijn
beide taterwaters.
Het weer viel reuze mee, zon
afgewisseld met bewolking, maar geen spatje regen, en zwoel, heel zwoel. Je kunt
je dus wel inbeelden dat we talloze terrasjes hebben gedaan. Ik heb het
wijselijk gehouden op vers geperst sinaasappelsap en Ice tea.
Kilometers hebben we gewandeld, nadat we eerst van Noord naar Zuid het IJ
hebben overgestoken met het veerpond.
En voor diegene die de 'Hollanders nog steeds gierig vinden, deze oversteek is
volledig gratis, zowel voor de inwoners als voor de toeristen. Dat is bij ons
op de Schelde met de St Annekesboot wel anders. Misschien moeten we daarvoor
onze Patrick eens op prospectie naar Amsterdam sturen, maar ja, hij zit
natuurlijk met ons uitgesteld vuurwerk van zoveel duizenden euro's, de
sukkelaar.
Het enige minpuntje van die dag
was dat Amsterdam geplaagd zat met duizenden vliegende mieren. Ze zaten overal
op en aan, ik voelde ze na een nachtelijke douche precies nog over mijn lijf
kruipen. Maar dat kon de pret toch niet drukken.
We hebben urenang rondgewandeld langs De dam, het Waterlooplein. Het
Rembrandplein, De herengracht, de walletjes, de Waarmoestraat, want mijn
knuffel is een danige fan van Baantjer, De Cock met Cee OO Cee Kaa, en
natuurlijk moest ik ook even flaneren door de winkelstraten. En met twee gidsen
die hun jeugd in Oud Amsterdam en de Jordaan hebben doorgebracht, heb ik geen
gebrek aan informatie.
Doodmoe viel ik in een diepe slaap
een stuk na middernacht, maar ik heb genoten van mijn dagjeAmsterdam, genoten
met grote G.
Ik had jullie graag laten
meegenieten door een resem kiekjes die ik genomen heb, maar helaas. Mijn
lamentabele lage downloadsnelheid (O,1 Mbps) maakt dat ik na meer dan twee uur
(ja ik ben af en toe een geduldig mens) geen foto's kan oploaden naar een
uploader. Net wanneer ik denk: "oef, het gaat me lukken" zegt mijn verbinding
foert, en is alles weg en kan ik opnieuw beginnen. Heb ik dus ook gedaan (twee
uur lang) maar toen was mijn koek op, mijn geduld is niet oneindig.
Ik probeer het vannacht nog wel eens, misschien lukt het dan wel, of anders
veel later wanneer ik weer thuis ben en mijn eigen snelle verbinding heb.
02:31u en het is me gelukt om de foto's op te laden. Kijk maar even mee. Ik verwijder ze wel na enkele dagen want ze vertragen het laden van mijn blogje.
Morgen een dagje Amsterdam.
Knuffel, ofte my duth lover, net wat u verkiest, heeft daar een zus wonen, ons
Jetske.
Weliswaar in Noord-Amsterdam, maar daar vandaan is het slechts een kwartuurtje om
met de overzet naar het centrum te raken.
Vanuit Brunssum is het ongeveer twee en een half uur rijden tot daar, en dat
enkel als we geen files tegenkomen onderweg. Het zal dus vroeg opstaan zijn, en
dat betekend dus ook vroeg gaan slapen, anders ben ik geen mens.
Zo'n uitstapje betekend voor mij
minstens drie dagen voorbereiding.
Elke dag twee uurtjes vroeger naar bed, zien dat ik door verveling niet in de
zetel voor tv in slaap val, want anders is mijn plan al van het eerste uur om
zeep.
Normaliter ga ik niet voor O5u naar bed, en kom ik er pas uit rond 11u, maar
dat kan dus nu niet.
Vanavond zal ik dus om tien uur in mijnen tram kruipen, en morgenvroeg om zeven
uur eruit, ai ai ai, en hopen dat ik een oog heb kunnen dichtdoen.
En dan spreek ik nog niet van
"Wat moet ik aantrekken?"
Elke dag belangstellend luisteren naar het weerbericht, elke dag voorspellen ze
wat anders voor morgen.
Dus daar is ook al een hele voorbereiding aan vooraf gegaan. Ik doe een
driekwart lichtbeige broek, een lila T-shirt en een wit katoenen vestje. En
onder dat alles mijn spiksplinternieuwe glitter-bloemmekes-basketterkes.
Nu moet
ik nog wel beslissen of ik de witte of de roze veters ga inrijgen. Maar wat
maak ik mij zorgen, er is geen kat die me kent in Amsterdam, dus worden het de
roze. En ik hoor ze al zingen, de Amsterdammers: "Zie ze gaan, zie ze
gaan, met haar basketsloefkes aan, wat is ze schoon, 't is niet gewoon!"
Tegen de regen neem ik een paraplu mee,
uiteraard,tegen de kou ook nog eens een wollen trui. En natuurlijk, iets dat
wie me kent niet zal verbazen, ook nog eens wat variabel schoeisel tegen de pijnlijke
of natte voeten. En pleisters, hopen pleisters in alle maten.
Toen ik daarstraks aan knuffel
vroeg wat hij ging aantrekken, kreeg ik als doodgemoederd antwoord: "Och,
dat zie ik morgenvroeg wel!"
Dat wordt dus stressen voor mij, want hij trekt het liefst iets
supergemakkelijk aan, en ik wil dat hij toonbaar voor de dag komt, en tussen
die twee zit een hemelsbreed verschil.
Het liefst trok hij zijn superwijde T-shirt aan met zijn superruime camouflage
visbroek, maar over mijn lijk!
Vermits we niet elke week op
bezoek gaan, neem ik ook een boeketje bloemen mee en een taartje. En omdat we
uitgenodigd zijn voor het diner, ook nog een lekker flesje wijn.
"Daar zorg jij wel voor, he schat, ik ga vandaag vissen!"
Natuurlijk!!! Bibi zal wel voor alles zorgen, ga jij maar lekker ontspannen!
Wat zou ik toch graag een man willen zijn op sommige momenten.
Geen verjaardagen moeten onthouden, geen rommel zien liggen, enkel stof zien
liggen op ooghoogte, niet het huishoudgeld in de gaten houden......etc etc.
Enkel lekker gaan vissen met de zekerheid dat alles wel geregeld wordt.
Maar ik ben er klaar voor, ik
neurie al de ganse dag van "Tulpen uit Amsterdam" en "Daarbij
die molen".
Amsterdam, here I come!
Een school in Borgerhout... 1 september... de
directeur roept de namen af van de leerlingen. -Mustapha
El Ekhzeri -Aanwezig
-Achmed
El Cabul -Aanwezig
-Kadir
Sel Ohlmi -Aanwezig
-Mohammed
Endahrha -Aanwezig
-Ala In
Ben Oit Stilte in
de zaal. -Ala In
Ben Oit ? De zaal
blijft stil......
Voor de laatste maal: Ala In Ben Oit ??
Opeens
staat een jongen achteraan in de zaal recht en zegt tegen de directeur: Dat ben
ik, maar je moet het wel anders uitspreken: "Het is Alain Benoit!"
Je hebt zo van die mensen die
iedereen kunnen inpakken. Ze kunnen niets, of toch heel weinig. Het enige waar
ze echt in uitblinken is om jou te laten geloven dat ze capabel zijn in alles.
Ze komen op kousenvoeten zachtjes binnen gewandeld en binnen de kortste keren
hebben ze jou onderuit gehaald. Je hebt het niet eens in de gaten gehad, tot
het te laat is natuurlijk.
Ze praten je naar de mond, geven je complimentjes, intussen werkt hun minieme
brein op volle toeren, zoeken hun ogen jouw achillespees en planten ze daar hun
mes zonder mededogen.
Het is hun gave. Het is een gave als een ander natuurlijk, het is hun enige
gave.
Het is hun gave dat ze dit onopvallend
kunnen doen.
De kuiperijen die ze daarbij hanteren zijn meesterlijk. Je zou hen er haast om
bewonderen, ware het niet dat ze zo laaghartig zijn.
Ware het niet dat ze enkel bloedende slachtoffers achterlaten. Dat eens ze op
die hoogste plaats zijn aanbeland, hun ultieme doel hebben bereikt, ze niets
tot de mensheid bijdragen.
Maar ze doen dit meesterlijk. Ze doen dit met een elan waar je stom van staat.
Ze kletsen uit hun nek, en laten je geloven dat jij het volledig bij het
verkeerde eind hebt.
Het is tenslotte alles wat ze kunnen, uit hun nek kletsen en jouw woorden zo
verdraaien tot je niet meer weet wat links of rechts is.
En de meeste trappen er nog in
ook.
Maar niet ik.
Hoe intelligent ze zich ook willen voordoen, hun masker verbergt hun lelijke
trekken niet.
Ik zie hoe ze krampachtig wat krom is proberen recht te praten. Hoe ze daarbij
keer op keer door de mand vallen, en er zich wel degelijk van bewust zijn ook.
Het verklaart hun capriolen.
En ik zou heel graag lachen met hun belachelijke buitelingen, ware het niet dat
ze zo intriest zijn.
Ik doorzie hen van het eerste uur. En zij weten dat ik het weet. Dat is mijn
gave.
Voor de meeste studenten zal de
examenstress nu wel grotendeels voorbij zijn, behalve dan voor hen die tot de
conclusie komen dat ze een tweede zit nodig hebben.
Tropische hitte als excuus kunnen ze alvast niet aanhalen dit jaar. Verkleumd
van de kou misschien wel, want sommige kotmadammen hebben een sterke neiging om
de verwarming al uit te zetten op 1 april, een kwestie van winstmarge.
Nu was april 2007 toevallig een warme maand, zelfs heet op sommige dagen, dit
in tegenstelling tot de zomermaand juni.
Ik heb medelijden met de
vakantiegangers aan onze Belgische kust.
Juni ligt nog net buiten het hoogseizoen, maar een appartementje huren daar
kost toch al gauw tussen de 600 en héél veel meer per maand. Ik heb zelf
appartementen te huur gevonden waar men 400 per week voor vraagt.
En voor wat vraag ik mij af? Om in de kou en de regen te gaan zitten, verstoken
van je eigen geriefelijke spulletjes. Voeding en drank minstens tweemaal
duurder te betalen dan thuis, want aan de kust moeten handelaren de winter
overleven met wat ze in de zomer kunnen verdienen.
Voor datzelfde geld had je naar
een ver land kunnen trekken, een goedkoop land, Bulgarije bijvoorbeeld of
Egypte, Turkije. Doe je nog de indrukken op van vreemde culturen.
Maar ja, dat is ook al geen optie want momentheel vallen daar de mussen dood
van het dak door de extreme hitte. Mensen ook, helaas. 40° graden in de schaduw,
het iets teveel van het goede voor de neurotypical.
In andere landen heeft men dan weer kans om te verzuipen wegens een
overstroming.
Nee, laat mij maar lekker
thuisblijven.
De verwarming even op wanneer ik door het stilzitten aan de pc koude voeten
krijg, om na amper een kwartier te zitten hijgen en puffen van de warmte, omdat
mijn peeceeke als winteroffensief vlak naast de verwarming staat, hem weer uit
te zetten.
Ik geef daarbij gevolg aan het advies dat 'bewegen' goed voor je is, ik beweeg
mij heen en weer naar de thermostaat.
Tevens bevestig ik de nood van 'Electrabel' om de factuur met 20% te verhogen,
want wat we uitgespaard hebben door onze zachte winter, zullen we mogen
opstoken in de zomer als het zo verder gaat.
Ach het weer, een dankbaar
onderwerp in ons Belgenlandje als je eens niet weet over wat praten.
Over het weer valt altijd wel iets te zeggen. Het is goed of slecht, te droog
of te nat, te koud of te warm. Eén ding staat als een mijlpaal boven een
verzopen akker, het is nooit zoals we het willen.
Neem nou het tennistornooi van Wimbledon, hét tennisevenement van het jaar. Eén
van de weinig courts waar nog op gras wordt gespeeld.
Het is kost enorm veel euro's om dat grascourt te onderhouden, en zie, na amper
twee dagen lopen de organisatoren al met de handen in het haar.
De weergoden houden geen rekening met de hoge onderhoudskosten, na amper twee
dagen ligt het vooropgezette programma al aan diggelen.
Het gras is te nat, te glibberig om op te spelen en alzo ook te gevaarlijk voor
de gespierde snelle benen van de deelnemers. Dus zeil erover, wedstrijd nog
maar eens uitstellen of onderbreken.
En de toeschouwers die hun inkom ticket duur betaald hebben mogen hun eigen
paraplu opentrekken
Het gras kan dan wel groener zijn aan de overkant, het is minstens even nat als
hier.
Iedereen Moet Mooi Zijn,
Dat Maakt Me Ziek..
Van Ieder Mens Is Er Maar 1,
Dus Ik Ben Uniek...
Ik Ben Gewoon Wie Ik Ben,
Het Valt Niet Altijd Mee...
Als Ik Sterf Kan Ik Zeggen:
I Did It My Way!!
Ik Heb Een Grote Mond, Maar Mijn Hart Is Klein...
Ik Voel Jouw Woorden Prikken,
Ja, Ze Doen Pijn...
Maar Ik Geef Niet Op,
Ik Vecht Mijn Eigen Weg...
Schoonheid, Wat Stelt Dat Nou Voor...
Als Je Van Binnen Verrot Bent, Door & Door...
Noem Mij Maar Lelijk, Dom Of Te Klein...
Zo Ben Ik Geboren & Zo ZaL Ik Zijn...
Ik Ben Wie Ik Ben En Daar Kom Ik Eerlijk Voor Uit...
Want Ik Ben Een Mens,
Ik Ben Geen Freak.!!
Ik Leef Want Ik Adem Dus Ik Ben Uniek.!!
Ik weet niet door wie dit gedicht geschreven is, maar ik zou het wel graag weten.
Help, ik zoek een muze!
Eén die me inspiratie geeft om hier wat kunnen neer te poten, want het lijkt
wel of elk onderwerp dat ik wil aansnijden al door een andere blogger is
ingenomen. Je kunt het zo gek niet bedenken of een medeblogger heeft er een
posting van op zijn blog staan. Over katten en honden, ziekte en gezondheid, kinderen
en kleinkinderen, ouders en grootouders,
politiek, moppen, proza en poezie, fauna en flora.....enz. Allerlei onderwerpen vindt je op de blogs van seniorennet, zelfs over
straatstenen vond ik een posting!
Waarover kan ik dan nog schrijven? Waar kan ik de lezers nog mee verbazen?
Ik kan toch niet altijd over mezelf schrijven, ze gaan me nog verdenken van
narcistisch te zijn! Trouwens over mezelf schrijven doe ik al op mijn ander
blogje, en trop is teveel hè.
Toen werd er aan de bovendeur gebeld en geklopt, ik deed open en daar stonden
zij, maar liefst twee muzen! Waar heb ik dat aan verdiend, dacht ik stilletjes
bij mezelf. Twee knappe jonge dames, allebei
hoog blond en super gebruind, al dan niet door de zon. Allebei in een zwart
mantelpakje, de ene met minirok en superlange benen, de ander met net
even lange superbenen, in een lange broek.
"Mevrouw, wij komen even praten over uw laatste factuur van de
kabelmaatschappij!"
Het koude zweet breekt mij meteen uit, iets wat mij naast deze jonge
schoonheden al helemaal doet verbleken, want ik zie er sowieso al niet te florissant
uit in mijn afgedragen huisplunje en mijn weerbarstig kapsel van laat maar waaien want buiten mijn kat ziet niemand het.
"Het zal toch niet waar zijn
zeker dat ik die factuur ben vergeten te betalen!" Met mijn lamentabele hersenpan
van de laatste maanden zou dit niet eens een wonder zijn, langs de andere kant
ben ik altijd heel correct in het uitvoeren van mijn betalingen, ik wacht nooit
tot de uiterste datum.
"Euh.....ik.....euh....." In fracties van seconden gaan er tal van
gedachten door mijn hoofd..... men komt mij van de kabel afsnijden.... dat
brengt extra kosten mee....ik moet mijn map met betalingsbewijzen nemen......ik
ga vanavond geen nieuws kunnen kijken.....ik moet het vuur onder de pan lager
gaan zetten......mijn sigaret ligt op te branden.....de kat gaat seffens aan de
haal met mijn zalmfiletje.....!
De beide dames praten mijn
verwarring vrolijk en handig weg door te zeggen dat ze van Belgacom zijn en dat
ze mij een goedkoper tarief aan de hand kunnen doen. Modem is gratis, decoder
is gratis en dit alles voor slechts 75 per jaar ipv de 150 die ik nu betaal.
Mijn koud zweet gaat over in bloedheet, maar ook dat merken ze niet en ze
ratelen verder. Ik zeg hen vriendelijk dat ik momentheel geen interesse heb en
ook geen tijd, mijn pan staat op het vuur, maar ook dat wuiven ze vastberaden
weg.
"Wie wil er nu niet goedkoper leven?" vragen ze ietwat gemelijk, en
ik zie hen denken dat, aan mijn voorkomen te zien, ik het alvast niet te breed schijn
te hebben.
Eentje probeert zich zo onopvallend mogelijk langs me heen de hal in te wurmen,
haar collega haalt alvast een bundel papieren boven.
Maar ik heb ondertussen mijn apropos terug gevonden, ik bedank vriendelijk en
sluit vastberaden de deur.
Ik haast mij naar de keuken, mijn
sigaret is opgerookt, mijn boter in de pan is verbrand, de kat vind de keuze
van mijn avondmaal super en zit lekker te smullen in een hoekje van de living,
daarbij een spoor van stukjes vis achter zich latend.
En ik.....ik laat mij op een stoel zakken en begin te lachen.
Omdat ik hen dankbaar ben, mijn twee muzen, want nu heb ik tenminste iets om op
dit blogje te schrijven. Iets dat u nog niet hebt geschreven.
Of zijn ze bij jullie ook langs geweest, mijn muzen van Belgacom?
Ons aller Bojako heeft internet problemen op haar vakantiestekje. Misschien dat dit filmpje een oplossing kan bieden. Tenminste als ze de moed heeft om het uit te kijken. Hebben jullie die moed? Tril en huiver
Is dit een veel te laat aangekomen 1 aprilgrap, of is het waarheid!
Ik kreeg daarnet een mailtje doorgezonden
van een vriendin met als opschrift: "Très très important, code à l'envers" en daarbij de volgende
raadgeving: "Wanneer u gedwongen wordt aan een bankautomaat om geld af te
halen, tik dan uw bankcode in omgekeerde volgorde in. Dus als uw code 1234 is,
dan tikt u bij de automaat 4321 in. U krijgt dan wel het geld, maar de bank waarschuwt
dan automatisch meteen de politie, en als die snel zijn kunnen ze de dief nog
op heterdaad bij de lurven grijpen."
Nog volgens die mail, was deze raadgeving op tv geweest, maar weinig mensen die
ervan weten, wegens niet gezien.
Mijn bedenking daarbij is, hoe
kunnen we nu weten of dat inderdaad ook zo is, toch enkel maar door het uit te
proberen, niet!
En stel dat iedereen nu wel eens wil weten of dat werkelijk zo is, en iedereen
gaat dat uitproberen, en stel dat het waar is, dan gaat de politie nogal werk
hebben met over en weer vliegen van de ene bankautomaat naar de andere.
Volgens mij gaat de politie dat vlug beu worden, en de volgende keer dat het
werkelijk nodig is, zegt de politie, foert, niet meer met ons mannekes, wij
zijn nog moe van al die vorige keren dat we uitrukten. En dan sta je daar met
een lege bankrekening en een in de verte verdwijnende breed lachende dief.
Als dief zou ik dus nog een tijdje wachten, het komt vanzelf wel in de krant
wanneer de kust veilig is voor jullie. Ik gok na 1234 keren overbodige
interventie.
Volgens het mailtje zou ik best deze
waarschuwing aan al mijn vrienden doorzenden, maar ik zet het liever hier op
mijn blog, want hier passeren mijn vrienden toch regelmatig.
Kunnen jullie alvast niet zeggen dat je het niet wist.
Eneuh....laat mij eens weten of het werkt!
"En" vraagt Siegfried Bracke aan zijn collega, welke politieke partij heeft er nu gewonnen? "Wij" antwoorden alle politieke partijen in koor! Om maar te zeggen dat de circustent geopend is, en de voorstelling gaat beginnen. Send in the clowns please!!!
Nee, ik ga Antoon Coolen niet
achterna. Hij schreef de streekroman:"De goede moordenaar." Iets,
waar ik mij vele jaren terug, heb doorgeworsteld. Ten eerste was het verhaal
geschreven in een dialect, Brabants vermoed ik, en ten tweede moest ik steeds
enkele bladzijden herlezen omdat er verschillende verhaallijnen waren.
Nee, mijn verhaal over een lieve moordenaar is veel simpeler, het gaat namelijk
over mijn Snoes, mijn lieve kater.
Jaren geleden kreeg ik van mijn
dochter een kanarievogeltje, het zong prachtig en mijn snoes zat steeds heel gefascineerd
te luisteren, maar vooral te kijken. Je kon zo z'n gedachten aflezen van zijn
lichaamstaal die zei: "Hoe kan ik dat mormel het zwijgen opleggen?"
Op een morgen liep ik door de gang naar de leefkamer toe, en zag tot mijn
ontsteltenis dat die gang bezaaid was met gele pluimpjes. Mijn vermoedens
werden bevestigd toen ik het lege kooitje op de grond zag liggen. Het hing
nochtans hoog tegen het plafond aan een stevige haak. Ik wil mij dat gevecht op
leven en dood liever niet voor de geest halen. Liever troost ik mij met de
gedachten dat ons 'Pietje' is kunnen ontsnappen, want het was zomer en de ramen
stonden open, en ik heb nooit enige stoffelijke resten kunnen ontdekken. Hoewel
dat 'ontsnappen' ook wel geen goede afloop zal hebben gekend.
Snoes lag vredig en zich van geen kwaad bewust, te slapen in de zon, en zoals
hij bij elk ontwaken van mij doet, kwam hij me ook nu lieve kopjes geven. Het
liefst had ik hem eens flink door elkaar geschud, maar ik liet niets blijken,
het was tenslotte zijn natuur. Ik poetste de rotzooi op die Snoes had gemaakt,
bracht het kooitje naar zolder, keek Snoes daarbij met een strenge blik aan en
beet hem toe dat hij nooit nog de kans zou hebben om een vogel op te vreten.
'Pietje' was wijlen, R.I.P. Amen.
En Snoes leefde tevreden verder alsof er niets gebeurd was, al verdenk ik hem
ervan dat hij iets fierder rechtop liep met iets meer zelfvertrouwen.
Nu, zomer 2007. Weliswaar een
vroege zomer, maar de ramen staan weer wijdopen. Zo ook de deur naar mijn
terrasje waar Snoes steeds mijn tuinstoel inpalmt.
Hoog boven de bloembakken hangen nog steeds de voederkastjes voor de vogels en
die vogels (Koolmeesjes) maken nog steeds gretig en dankbaar gebruik van de Meesballen
die ik er in hang.
Mijn terrasje is klein maar het bruist van het leven. Het voortdurend af en
aanvliegen van de Koolmeesjes die met jongen liggen, de bezige bijtjes die mijn
bloemen bestuiven, en mijn snoes die vredig ligt te slapen in de zon, enkel het
puntje van zijn staart gaat langzaam heen en weer.
En dan plots gebeurt het!
My dutch lover en ik zitten gezellig aan tafel een kopje koffie te drinken
wanneer Snoes komt binnengelopen met een vogeltje in zijn bek.
Fier deponeert hij het aan mijn voeten en doet daarbij een ganse uitleg in zijn
kattentaal. Ik snap dat hij bedoeld dat dit een héél speciaal geschenk is, een
bewijs van zijn liefde en genegenheid voor mij.
En met pijn in mijn hart bekijk ik zijn gift. Het vogeltje is ontegensprekelijk
dood, het kleine nekje is gebroken. Het is nog een jonkske en het is misschien
vandaag voor de eerste keer mogen mee uitgaan met zijn mama en papa.
De voederkastjes hangen nu ook weer hoog zodat Snoes er niet bij kan, maar waarschijnlijk
is dit vogeltje de zaadjes komen oppikken die op de grond liggen, zijn
vleugeltjes en pootjes nog niet sterk genoeg om aan het kastje te blijven
hangen om te eten. Het is hem ook meteen fataal geworden, dank zij de natuur en
het jagersinstinct van mijn Snoes.
Weer voel ik de drang om hem een flinke pandoering te geven, maar in plaats
daarvan prijs ik hem en bedank ik hem voor zijn cadeautje. Ik weet tenslotte
iets van kattenopvoeding.
We wikkelen het vogeltje in keukenrol en begraven hem in de container voor
tuinafval.
Ondertussen eet mijn Snoes tevreden van zijn Tonijn en naderhand gaat hij zichzelf
tevreden zitten wassen. In vrede met zichzelf en de rest van zijn wereld.
Wanneer hij later op de dag op mijn schoot springt, kopjes komt geven en mijn
hand likt, kan ik niets anders doen dan hem vergeven.
Hij, mijn lieve moordenaar.
Nee, ik heb geen stokslagen
gekregen, het is een nieuw fenomeen op de seniorenblogs. Het stokje staat
symbool voor de vraag: Wat zou je nog willen doen voor je sterft?" Mijn
eerste gedacht was: "Nog zolang mogelijk leven!" Verder moest ik
denken aan wat één van mijn vroegere klanten steeds placht te zeggen: "Ik
ben niet bang om dood te gaan, maar het is die stijfheid achteraf die mij niet
zindt!"
Maar alle gekheid op dat doorgeefstokje, wat wil ik nu echt nog voor ik sterf? Aardesmoeilijke
vraag vind ik dat, want willen is één, effectief ook doen is een andere zaak.
1)Ik zou voor een
derde keer willen huwen, maar het huwelijk zolang mogelijk uitstellen zodat er
geen tijd meer rest om het tot een echtscheiding te laten komen.
2) Ik zou nog een baby willen, maar dan enkel de pogingen tot doen, de
zwangerschap en het baren overlaten aan mijn schoondochter.
3) Stoppen met roken, waarbij men mij in mijn stervensuur mijn laatste sigaret
gunt.
4) Ik zou een wereldreis willen maken, maar dan enkel in een langdurige steeds
weerkerende mooie droom, zodat ik de stress van het in en uitpakken niet hoef
te hebben.
5) Ik wil alles kennen qua informatica, maar dan via een chip die men me
inplant.
6) Ik wil nog duizenden boeken leren kennen, maar dan voorgelezen door Robin
Williams zodat ik onbedaarlijk kan lachen.
7) Ik wil nog lang gelukkig blijven, maar.......nee, geen maar, gewoon
simpelweg gelukkig blijven tot aan mijn dood.
Vermits het de
bedoeling is dat ik dit stokje doorgeef aan drie andere bloggers die op hun
beurt zichzelf de vraag stellen van: "Wat zou ik nog willen doen voor ik
sterf?" en het ons dan ook laten weten natuurijk, geef ik het door aan:
HOTLIPS BOJAKO NIDA / PRULLEMIEKE
Ik kijk al gretig
uit naar jullie wensen.
Liefs van Troubadoerke
Vandaag kreeg ik plots weer zin om
een boek te lezen. Twee jaar heb ik geen boek fatsoenlijk opengeslagen. Er
liggen er nochthans drie op mijn nachttafel te wachten op mij. Eén van mijn min
of meer favoriete schrijver Herman Brusselmans. Een boek dat ik kreeg met kerstmis 2005 van mijn schoondochter na
een duidelijke hint van mij, volgens haar,hahaha. De titel van het boek: 'Het
spook van Toetegaai'. Brusselmans wordt al eens als vrouwonvriendelijk
beschreven, maar ik smaak zijn humor wel en kan het relativeren, want ik voel
mij niet persoonlijk aangesproken. Tot aan hoofdstuk 11 bleef ik vlot lezen, in
de hoop dat het verhaal beter ging worden, maar helaas. Ik heb mij er dan maar
verder door gesleurd tot aan blz 292 en toen was mijn interesse echt helemaal
op. Dit verhaal is één van zijn slechtste dat ik ooit heb gelezen. Het boek
wacht nu op mij om op blz 334 de laatste zin te lezen.
Het tweede boek is van Virginia
Andrews. Het is het vierde deel van de 'Dollanganger-serie'.
Het eerste boek heet 'Bloemen op zolder' en dat verhaal greep mij zo danig aan
dat ik prompt alle delen heb gekocht. Ik moet toegeven dat ik heb gewacht tot
het boekenweek was bij 'Vroom & Dreesman'. Dan tik je daar soms boeken op
de kop voor maar 5. Dus voor 25 had ik gelijk vijf boeken.
De eerste drie delen heb ik verslonden, echter het vierde deel ligt nu ook op
mij te wachten op blz.88.
Het derde boek is een thriller van Les Standford en heet: "Over mijn Lijk."Klinkt
heel vastberaden en veelbelovend, niet! Op de achterflap staat als recensie:
"Snel, wreed, spannend". 'Over mijn lijk is nonstop-actie met een
ijzingwekkende spannende en verrassende finale. Ik beveel deze geweldige
thriller van harte aan, dixit Stephen King.
Ik ben echter nog niet verder dan blz.19. En dit dus reeds twee jaar.
Het is de schuld van mijn
onvermogen om geduldig in een zetel te gaan zitten en mij volledig over te
geven aan het verhaal. Het is de schuld van mijn onvermogen om mij te
concentreren, mijn gedachten blijven maar dwalen naar wat ik allemaal nog wil
doen in mijn huishouden.
Het is de schuld van mijn innerlijke onrust, een onrust die ik niet kan
verklaren, maar die altijd aanwezig is.
Het is de schuld van de tv en mijn nieuwsgierigheid naar de gebeurtenissen in de
wereld, want wanneer ik naar bed ga, gaat gelijk ook de tv aan. Dan wil ik
nieuws kijken op Eén en de plaatselijke zender ATV en als het dan nog effe wil
lukken, ook naar CNN.
Maar vooral is het de schuld van de pc! Er is hier op de blogs ook zoveel te
lezen dat mijn ogen te moe zijn om ook nog eens in een boek te gaan liggen
turen. Leuke verhalen, trieste verhalen, dagdagelijkse bedenkingen en eigen
visie op de wereld. Mooie gedichten en plaatjes waarbij ik verwonderd ben over
het kunnen van.
En dan het feit dat ik zelf zo graag schrijf. Dat ik in alle bescheidenheid
meen dat ik een verhaal te vertellen heb. Dat er mensen zijn die mijn verhaal
willen lezen. En je hebt de interactie bij de hand. Men kan reageren op het
eigenste moment zelf en ik kan een tegenreactie geven, en dat is iets dat met
een boek niet kan.
Telkens wanneer ik een boek uit heb gelezen ervaar ik een beetje een triest
gevoel. Het verhaal was mooi, maar nu is het uit, en er blijft een leegte in
mij achter. Allemaal heel heavy zou mijn dochter zeggen.
Maar vandaag was er dus, zoals
gezegd, de lust om een boek te lezen. Doch geen van de drie wachtende draagt
mijn voorkeur weg.
Liever zou ik een humoristisch verhaal willen lezen. Zo één waarvan je plots in
een schaterlach schiet en waarbij de kat mij met een slaperig oog verwonderd aankijkt,
en zich daarbij heel waarschijnlijk afvraagt of zijn dienares gek geworden is.
Zo een verhaal dat bladzijde na bladzijde urenlang puur genieten is. Een
verhaal zonder moord of doodslag, zonder geweld en bloed, zonder schrijnende
toestanden voor het hoofdpersonage.
Want geef toe, beste lezer, dat zie je toch elke dag in woord en beeld. Lachen
met de dingen des levens, zoals Toon Hermans ooit zei, dat is er vandaag de dag
niet veel meer bij.
Wie mij dus zo een onbekommerd humoristisch boek kan aanbevelen, heel graag.
Het is weer één grote treurnis op
seniorennet, althans toch bij mij.
Zonet wat blogjes gaan lezen, en minutenlang moeten wachten tot ze laden.
"Wachten op seniorennet" lees ik dan telkens. Omdat ik veeleer
nieuwsgieriger ben dan geduldig, wacht ik maar. En wacht.....en wacht.....soms
meer dan tien minuten lang.
Uiteindelijk opent het blog dan toch, maar o wee wanneer ik dan ook nog eens
een reactie wil ingeven, dan krijgt mijn ongeduld het flink te verduren.
De éne keer zegt seniorennet dat ik de code fout heb ingegeven......? Laat nu
op dat blog geen code staan!
Dan weer blijft mijn reactie ergens onderweg hangen tot ik een melding krijg
die gaat als volgt: "Request Timeout !" Vervolgens is mijn reactie in
lucht opgegaan en kan ik opnieuw beginnen.
En net nu had ik de energie en het plan opopgevat om nog eens wat te schrijven
op mijn blogjes. Er zit zoveel in mijn hoofd dat ik kwijt wil, maar ondertussen
is mijn energie echter al opgebruikt.
Het zal dus voor een andere keer zijn, morgen beter zal ik maar denken.....en
hopen.
Wens jullie alvast een fijne week, groetjes van troubadoerke
Sorry aan al wie hier tevergeefs
wacht op een nieuwe posting van mij.
Wie dit blogje leest weet dat ik recentelijk met enkele gezondheidsproblemen
kamp.
Dit noopt mij tot een hele andere aanpak van mijn huishouding. Zo moet ik veel
meer rusten en mijn huishoudelijke taken verdelen over een ganse dag. Dus niet
meer zoals vroeger fullspeed alles achter elkaar, maar alles zachtjesaan,
stoppen wanneer ik moe word om vervolgens wat op bed te gaan liggen. Dit alles wil ik niet geplaagd worden door
hevige spierpijnen.
Die aanpassingen gaan me nog niet gemakkelijk af, het is een heel andere
benadering van mijn dagdagelijkse routine. Maar ze schijnen wel verbetering te
brengen in mijn leven, de medicatie zal er natuurlijk ook wel toe bijdragen.
Er zijn momenten dat ik bergen kan verzetten, om dan plots van het één op het
andere moment als een plumppudding in elkaar te zakken. Heel vreemd allemaal.
Komt bij dat mijn nieuwe poetshulp al enkele keren forfait heeft gegeven wegens
ziekte, tel daarbij de feestdagen en haar vakantiedagen, en ik sta meer zelf te
poetsen dan wat anders de laatste weken. Dan knuffel die met de griep geplaagd
zat, dus van die kant ook geen hulp.
Dit alles om jullie te laten weten
dat er voor mij weinig tijd overbleef om te schrijven op mijn beide blogjes.
Men moet nu éénmaal zijn prioriteiten stellen en ik leef graag in een opgeruimd
huis.
Bedankt dat jullie mij niet vergeten. Ik vergeet jullie ook niet want dagelijks
komen lezen bij jullie laat ik mij niet afnemen.
Dus sorry lieve bezoeker dat ik zo weinig schrijf, maar ik beloof verbetering.
Na een beetje platte rust te
hebben genomen op mijn bed, zoals beloofd dus nu het vervolg.
Nog steeds met maag- en hoofdpijn, maar er is meer voor nodig om mij in bed te
houden. Trouwens de diaree is er ook nog en dan kan je maar beter uit je bed
komen, liefst nog heel snel ook.
Van wat zat ik nu zo perplex op mijn stoel bij de dokter? Wel......
In 1989 krijg ik baarmoederhals kanker
en onderga ik een 'Abdominale hysterectomie' ook 'Laparotomie' genoemd. Dit wil
zeggen dat de baarmoeder via een kleine snede in de buikwand wordt weggenomen.
Het litteken ligt onder de bikinilijn. Mijn eierstokken laat men intact.
Enkele maanden na de operatie voel ik mij ellendig, zweten als een rund,
opvliegers. Mijn gynaecoloog laat me weten dat ik in de menopauze zit. Meer dan
twee jaar heeft dit geduurd, maar ik spartel het moedig door zonder enig
medicament te nemen, al kon je mij soms uitwringen als een natte schotelvod, en
vaak leek ik ook op dat keukenattribuut, de mascara hing vaak tot onder mijn
oksels. Met een eigen zaak is dat geen lachertje.
Na die tropische jaren geen spatje last meer, en ik blij natuurlijk dat ik er
vanaf was, dikke oef.
Maar o wee, gisteren is gebleken dat ik een tweede keer in de menopauze zit want
nu zeggen mijn eierstokken foert!!! Nu had ik wel al enkele weken last van warme
opwellingen, maar ik relateerde dat aan de inspanningen die ik deed wanneer ik
in feite te moe was om verder te doen met wat ik bezig was. Ik ben tevens nogal
een zenuwpees, en dan krijg ik het ook makkelijk warm. Maar nee dus, ik zit
wederom in de menopauze.
Veel in mijn leven is dubbel, vooral mijn twijfels en mijn visie op het leven
algemeen, maar een dubbele menopauze had ik niet verwacht. Ik voel mij dubbel
genaaid.
Dit keer ben ik verplicht om
vrouwelijke hormonen te nemen. De dokter noemt het "dingen elimineren"
vooraleer men verdere onderzoeken kan doen voor mijn lichte graad van CVS.
CVS die ik alvast heb.
Daarvoor moet ik dan weer 'L-Carnitine' nemen, want dat zit te weinig in mijn
bloed.
Wie mij ooit in levendelijve ontmoet heeft, gaat nu heel erg hard beginnen
lachen wanneer ik de dokter zijn volgende uitspraak doe, want ik zit dik 13
kilo boven mijn ideaal gewicht, maar volgens de dokter ben ik ondervoed. Dat
blijkt uit het bloedonderzoek.
In feite klinkt dit absurd, maar het is het niet, want de oorzaak is de
volgende: Ik eet zoveel mogelijk gezond, maar heel kleine porties. Ik eet nooit
rood vlees en laat daar nu juist veel carnitine inzitten. In feite ben ik net
geen vegetariër want ik bijna nooit vlees. Ook fruit eet ik te weinig, het
fruit dat ik lekker vind is niet goed voor mijn dieet, en het andere zoals
appels en sinaasappels lust ik niet graag in zijn originele vorm. Ik eet ook zo
weinig mogelijk vet en dan nog plantaardige vetten.
Omdat ik kleine porties eet en te weinig vlees en fruit heb ik een te trage
darmtransit, dus daarvoor kreeg ik een siroop.
Tel het allemaal maar op, met mijn andere dagelijkse medicatie kom ik op acht (8)
verschillende medicamenten per dag, en daar is niet eens dat sporadisch
pilletje tegen kleine kwaaltjes bij..
Geen wonder dat ik maagpijn, hoofdpijn en diaree heb, een mens zou van minder!
Hoe hard ik ook protesteerde tegen
de dokter, de vrouwelijke hormonen ('Aacifeminin 2mg) moet ik alvast een
volledige maand nemen.
Toen ik gisteren van de apotheek thuiskwam begon ik de bijsluiters te lezen, iets
waar je al moe van wordt door de inspanning die je ogen moeten leveren om de superkleine
tekst te kunnen lezen, en je verstand tilt slaat om te proberen alles te
ontcijferen en te snappen Daarbovenop krijg je een hoop stress wanneer je probeert
om die bijsluiters terug in hun originele gedaante op te vouwen.
Alle bijsluiters beloofden mij verbetering bij mijn ziekte, behalve de
vrouwelijke hormonen.
Hier een kleine greep uit de mogelijke bijwerkingen en risico's bij het gebruik
van 'Aacifemine..... Risico's: Borstkanker???? Trombose, hartaanval (infarct)??? ?Beroerte????Symptomen
van Dementie???? Longembolie????
Mogelijke bijwerkingen: misselijkheid, zwelling en gevoeligheid van de borsten,
vochtretentie,, gezwollen enkels of voeten, vaginale afscheiding, beinvloeding
van goedaardige en kwaadaardige gezwellen, , huiduitslag zoals; geelbruine
pigmentvlekken, knobbeltjes, blaasjes of onderhuidse vochtophoping, pijnlijke
blauw/rode knobbels, puntvormige bloedinkjes in de huid. ????
En we gaan verder!
Stop onmiddellijk als volgende bijwerkingen optreden: Geelzucht, hoge
bloeddruk, migraine of hevige hoofdpijn, u raakt zwanger.????
Nou ja, op dat laatste is weinig
kans in mijn geval. Maar ik dacht dat men mij probeerde beter te maken, en volgens
mij slik ik nu een tijdbom.
Enkele bijwerken zijn er al zoals de hoofdpijn, en ik heb zelden last van
hoofdpijn, de maagpijn en de misselijkheid.
De diaree zal wel voortkomen door de siroop die ik moet nemen om mijn
darmtransit te bevorderen. Het werkt prima meneer doktoor!
Nu nog afwachten wat de 'Carnitine' gaat doen, enwat de gevolgen zijn van de combinatie van al mijn
pillen samen.
Daarom ga ik voor één keer afscheid nemen met de woorden van mijn maatje
'Hotlips':
Iemand zei me ooit "Meisje
blijf zo ver en zolang mogelijk uit de buurt van dokters en ziekenhuizen want
eens zij je in hun greep hebben maken ze je nog zieker dan je al bent!" En
ik moet hem gaan geloven, want vandaag zit ik met hevige maagkrampen, diaree en
schele hoofdpijn, iets dat ik gisteren nog niet had.
Hoe dat komt? Wel ik geef het jullie natuurlijk graag mee, of wat had je
gedacht, ik zou niet willen dat jullie met talloze vragen blijven zitten, en
vooral, het zou anders maar een korte posting worden, en ik ben van nature
graag langdradig, hahaha.
Dus lieve bezoeker, leun rustig achterover in uw bureaustoel, lees en verwonder
u met mij.
Eerst even iets over de medicatie
die ik sinds enkele jaren dagelijks moet nemen;
'Aldactazine ' 1 tablet per dag = tegen mijn ietwat verhoogde bloeddruk.
'Glucopage' 1 tablet per dag = tegen mijn ietwat verhoogde
bloedsuikerspiegel en in feite enkel ter preventie.
'Finistil' 2 tabletten per dag'= tegen mijn allergie voor: wol, katoen, allerlei
zepen ea lekkere geursmeersels, wasmiddelen en wasverzachters en polyester,
iets dat in de meeste kleding zit.
'Celebrex' = Voor mijn lamentabele rug en enkel te gebruiken bij hevige pijnen,
dus gelukkig niet (nog niet) dagelijks nodig.
'Magnesium en B6 vitaminen'= tegen mijn spierkrampen waar ik te pas en te onpas
dag en nacht last van heb.
Dat is dus al een hele boterham niet!
En van boterham gesproken! Als je weet dat ik héél moeilijk pillen kan doorslikken en daarom alles vóór het eten moet
doorspoelen met een groot glas water, dan kan je wel vermoeden dat mijn honger
al half gestild is en ik vervolgens heel kleine porties eet.
Ik geef jullie dit laatste enkel mee omdat het belangrijk is voor het vervolg
van mijn relaas.
Verder terug op dit blog konden
jullie al lezen over mijn vermoedelijke CVS en het daaraan gepaarde onderzoek
in het ziekenhuis.
Gisteren mocht ik het verdict van dit onderzoek gaan aanhoren bij mijn
huisdokter, en ik heb inderdaad een lichte vorm van CVS. Verdere onderzoeken
zullen later op het jaar plaats vinden in een daarvoor gespecialiseerd
ziekenhuis. Maar alvorens die onderzoeken plaats vinden, mag ik eerst wat
proefkonijn spelen: "We gaan eerst eens dit en dat uitproberen, en ik zie
u na een maand graag terug."
Maar er kwam nog wat uit de bus door het bloedonderzoek.
Iets dat ik nog steeds niet kan geloven en waardoor ik danig ondersteboven van
ben. Nee, geen nare ziekte, maak jullie niet ongerust, maar plezant is het ook
niet.
Maar toch iets waardoor ik even perplex op mijn stoel zat bij de dokter.
Maar van stoel gesproken, ik zal
dit relaas even moeten onderbreken. Ik krijg weer een acute aanval van diaree.
Daarna zie ik mij genoodzaakt om even dubbelgevouwen op mijn bed te gaan liggen
wegens maagkrampen.
Ondertussen hebben jullie dan de mogelijkheid om meer opbeurende blogs te gaan
lezen, ik wou dat ik dat ook even kon want een gemoedsoppepper zou ik nu echt wel
kunnen gebruiken.
Gisteravond liet mijn allerliefste weten dat hij dit weekend niet kon komen,
hij heeft namelijk de griep.
En ik kan niet naar hem toe om hem bij te staan, en dat is echt balen. Aan een
LAT relatie zijn voordelen, maar momentheel merk ik enkel de nadelen.
Enfin, straks of morgen, zoals jullie zelf verkiezen, kunnen jullie het vervolg
van dit relaas verder komen lezen.
Voor nu ga ik effe plat, letterlijk en figuurlijk.
Ajuus en tot later.
Wanneer, my dutch lover en ik,
een praatje maken, dan eindigt dit vaak met een discussie over wat we nou
eigenlijk bedoelen. Soms verstaat de één de ander niet, of soms verstaan we
elkaar mis.
Ik heb zo eens wat dialect woorden opgeschreven die tussen ons vaak worden gebruikt.
Je zou toch van minder de draad kwijt raken, niet!bakkie doen - kopje koffie
drinken.-Koemmeke zwarte jelap pakken ajuus, aju, jusies - tot ziens.-Salodder. boeie! - nou en! (van:
'kan me niet boeien')- Trekt oep gien float
daaro daar.-Gingderachter
hiero hier.-Tiesier gaar uitgeput.- Meurg goochem slim.-Knap koppeke gozer jongeman.-Joenk ventje houdoe - tot ziens.- Oudagoe jofel tof.- plesaaint kassiewijle dood.-kevendroager koude kant - aangetrouwde
familie.-schooinma/pa nokken-Ophouden-stoppen.-dimme joenge,outermejoep vutter gepensioneerde.-gepensjoenijrde zoab fluisterasfalt.-makadam sjek - tabak {van shag)-toebak flappentap geldautomaat-'t kaske akkevietje - onenigheid kleinigheid-Lageire-frulleke Leuteren -kletsen en babbelen.-zwetsen
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!