Ik voel me nog steeds niet goed in mijn vel zitten. Het zijn de vele pillen die me ziek maken. Ook niet verwonderlijk als je weet dat ik een cocktail van 13 pillen per dag moet slikken van 9 verschillende medicamenten. Nu het goede nieuws daarbij is dat ze je honger stillen (je maag zit propvol) en je komt al snel aan de gezonde voorgeschreven 2 l water per dag. (2x Lol)

Meestal lees ik geen bijsluiters. Ten eerste vertrouw ik op de deskundigheid van de dokters (omdat zij weten wat je zoal allemaal slikt), en ten tweede is de lijst van de “Bijwerkingen” meestal langer dan die van de “Eigenschappen”. Maar omdat al die huidige medicatie me niet beter maakt ben ik toch eens gaan lezen. En wat blijkt? Al die diverse medicamenten werken elkaar tegen! En ik ben daar de dupe van, want ik ervaar bijna al hun neveneffecten. Zoals: maagpijn, constipatie, buikkrampen, wisselende gemoedsstemmingen, zwijmelen als een dronken Lot en een wazig zicht. Dat laatste vooral hindert en verontrust mij nog het meest en kan ik missen als kiespijn. Want ook zonder die bijwerking zie ik al bijna geen steek meer. Met nog maar 0,8% zicht heb je niet veel meer over.
Twee van de negen pillendozen slik ik al jaren. Voor mijn allergie (stofmijt en wol) en mijn hoge bloeddruk (had ik als tiener reeds last van en ik weet sinds kort ook waarom). Daarna kwamen daar de ontstekingsremmers en de pijnstillers bij (reumatoïde artritis in mijn gewrichten). Van de cardioloog kreeg ik de rest. Zoals daar zijn: bloedverdunners, cholesterol verlagende medicatie (ter preventie want daar is niets mis mee tot hiertoe), nog meer pillen tegen hypertensie, en diabetes. Deze laatste ook ter preventie want daar lijd ik ook niet aan.Waarom ik ze dan wel moet slikken? De vaatchirurg heeft geconstateerd dat ik lijd aan, “hypertrofische cardiomyopathie”. Dat is een verharde en/of verdikte hartspier. Bij mij blijkt dat genetisch bepaald te zijn, vandaar de reeds jarenlange hoge bloeddruk. Het verklaart ook de moeheid, de kortademigheid en de hartkloppingen bij inspanning die ik de laatste tijd ervaar, dixit de cardioloog.
Kan allemaal wel waar zijn, maar dat neemt niet weg dat ik begin oktober, wanneer hij terug is uit verlof, toch eens een klapke ga doen met diezelfde cardioloog. Want ondanks al die pillen, die me beter zouden moeten maken, voel ik mij zo slap als een schotelvod.

Maar genoeg gezeurd nu. Ik heb mezelf eens flink bij de lurven gevat en me krachtdadig toegesproken.
Want dit ben ik niet! Ik ben niet dat mens dat bij de pakken blijft zitten. Het leven is te kort om de treurwilg te blijven uithangen.
En zodoende tappen we vanaf nu uit een ander vaatje. (Waar zou dat spreekwoord vandaan komen? Even Apeldoorn euh... Natoken bellen.)
Gedaan met klagen en zagen. Gedaan met de geslagen hond te spelen. Volgende keer vertel ik jullie iets om te lachen. Jullie hebben het verdiend na mijn lange klaagzang. Jullie zijn het waard!

Bedankt voor uw aandacht en tot de volgende….