|
Dat je jezelf niet altijd ziet, zoals een ander je ziet, heb
ik vandaag maar weer eens ondervonden.
Er zijn van die dagen dat wanneer ik in mijn spiegel kijk,
zo ver mogelijk zou willen vluchten.
Meestal valt die opwelling samen met het pas uit bed komen.
Een licht ontbijt en ettelijke koppen koffie later, waag ik mij dan aan een
tweede poging.
Mooi is het nog steeds niet, maar er is al wat kleur te zien, en de haren doen
een poging om minder weerbarstig te zijn.
Dan over naar de grotere middelen!
Douchen, haren drogen en de shminkkoffer erbij halen.
Het laatste geeft nog het meeste resultaat, al doe ik de moeite niet wanneer ik
niet naar buiten ga.
En jawel dames, het is een heuse koffer,
of beautycase zoals je wilt, het is geen spraakverwarring.
Ik heb talloze kleurtjes oogschaduw, mascara en eyeliner.
Ontelbare kleuren lippenstift en lipgloss is ook in mijn koffer te vinden.
Ik kan nu éénmaal niet weerstaan aan al die dingen die zo uitnodigend staan te
blinken, en die zo mooi staan bij de dames uit de vrouwenmagazines.
Het absurde daarbij is dat ik nooit lippenstift gebruik, en mn ogen vrijwel
steeds in dezelfde kleur opmaak.
Dan is het moment aangebroken om een half uur voor de open
kleerkast te gaan staan, om tot de vaststelling te komen dat ik in feite niets
hebt om aan te trekken!
Ik leg me node neer bij dit feit, en maakt er het beste van.
Na talloze kledingstukken te hebben aangetrokken, en weer uitgetrokken, is er
uiteindelijk toch wat dat nog nipt door de beugel kan.
En met een ietsepietsie meer zelfvertrouwen werp ik voor de derde maal een blik
in de spiegel.
Buig een beetje naderbij en merk op dat ik goed werk heb verricht.
De trui verbergt perfect mijn wespentaille
..
De pantalon accentueert mijn laaghangende kont en dikke billen zoals het
bedoeld was
..
Een nòg wat nadere blik vertelt me dat ook de make-up een knap resultaat geeft,
want mijn van nature gladde huid, ahum, oogt als oud gekrakuleerd leder.
Dus het beoogde resultaat is behaald.
Im looking goooooood!
Als jullie ondertussen niet meer moesten weten waarover dit
alles draait, scroll dan effe met mij naar boven.
Ok, ik ben weer mee en hoop jullie ook.
Dus je ziet jezelf niet zoals een ander je ziet!
Knuffel moest vandaag op controle bij zijn huisdokter, dus
ik moest wel buiten de deur.
Het was een rotweertje, koude wind en regenbuien, afgewisseld met grijze lucht
en een pover zonnetje.
Maar mijn ochtendritueel had al het één en ander toegedragen aan mijn humeur in
mineur.
(Beetje poëtisch zijn mag ook op zon grillige aprildag hé?)
Toen bij de dokter alles in orde bleek, steeg mijn zelfbeeld naar zelfoverschatting,
want·ik besloot gelijk om de pasfotos te laten maken die ik nodig had voor
mijn nieuwe paspoort.
De uitnodiging was mij vriendelijk doch uitdrukkelijk ter kennis gesteld.
Je oude identiteitskaart vervalt weliswaar nog niet, maar de overheid
..blablabla.
Dus wordt je hierbij dringend verzocht
.en blablabla
Gelijk de daad bij het woord voegend, wij naar de fotograaf.
Dat had ik nu beter niet gedaan!
Op slag was mijn goede zelfbeeld veranderd in ongeloof en verbijstering!
Dit ben ik niet! zo schreeuwde alles in mij.
De weelderige krullenbos die ik meen te bezitten, was
veranderd in een pluizenbol, een geplette suikerspin.
Mijn stralende glimlach werd weergegeven als een mislukte grimas.
De, mijn van nature hoge jukbeenderen, waren in enkele minuten verdwenen om plaats
te maken voor uitgezakte bolle wangen.
Het zachte, vriendelijke, moederlijke gezicht, zo perfectionistisch opgemaakt,
was te vergelijken met iemand die net in een citroen had gebeten.
Bij de eerste de beste pascontrole zoekt
men gelijk naar een ontsnapte boef in hun bestand bij het zien van mijn foto.
Van ellende ben ik een groot stuk taart gaan eten.
Naar de duvel met mijn perfecte mannequin lijn!
Naar de duvel met mijn knap geproportioneerd gelaat!
Er is toch niemand die het opmerkt.
Iedereen ziet mij anders dan ik mezelf zie!
Niemand ziet mij immers zoals ik werkelijk ben!
Of zou het aan mijn spiegel liggen?
|
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
