De twee macho’s vallen onder de noemer: katten.
Meer bepaald katers.
En hoewel beide reeds jaren geleden gecastreerd werden, ze hebben (in de spreekwoordelijke zin dan) nog serieuze ballen aan hun lijf.

Macho nr1 is de 7-jarige Chin, kat van Dochterlief. Wegens mijn op til staande knieoperatie en de revalidatie nadien werd besloten dat beide hier een tijdje zouden komen logeren. Geen probleem…dachten we!
Maar dat was buiten macho nr2 gerekend. Die is helemaal niet gediend met de indringer op zijn domein. En zodoende is mijn 14-jarige, eens zo snoezige lieve luie bedaarde Snoezepoes, veranderd in een grommende, blazende, spugende en klauwende tijger. (Wisten jullie trouwens dat katten naar elkaar spugen als ze boos zijn? Ik dus niet.) Natuurlijk laat het jongere exemplaar zich niet zomaar in een hoekje drijven en eist zijn plekje op. En dat gaat als volgt…
Snoezepoes: “Ophoepelen vent, ik ben hier al jaren de baas in huis en dat zal ook zo blijven. Gesnopen!”
Chin: “Dat zullen we nog wel eens zien ouwe!”
Snoezepoes: “Blijft uit mijn badkamer haarbal, je hebt er zelf ook een!”
Chin: “Jawel flapdrol, maar die van u is groter en ik ga , lig en sta waar ik wil!”
Snoezepoes: ”Dat zullen we nog es zien jonkie, wie niet horen wil moet voelen."
Chin: “Kom maar op slome…”

En zodoende is er hier ten huize Mus elke dag een boel leven in de brouwerij.
We spelen scheidsrechter en delen in de klappen. We slepen voortdurend kattenbakken, katteneten, kattenpalen en kattenmanden naar die kamer waar wij op dat moment ook aanwezig zijn. Kwestie van ze niet uit het oog te verliezen.
We sluiten ze op in aparte kamers wanneer we weg moeten of slapen gaan. Dit tot groot jolijt van de buren wanneer het protesterende kattenconcert een aanvang neemt.

Pfffft….en dan te weten dat die twee vechtersbazen elk op zich zulke aimabele en aaibare beestjes zijn! We kunnen enkel maar hopen dat ze mettertijd een beetje verdraagzaamheid tonen naar elkaar toe.

Heb een fijn weekend! Tot de volgende…