|
Zaterdagochtend, even na middernacht is de moeder,
schoonmoeder en bobonne van resp.mijn schoondochter, zoon en kleindochter
overleden.
Ik heb haar nooit anders geweten dan in strijd met haar
ziekte.
Toen ik, nu ongeveer acht jaar geleden, kennis maakte met de fam. van zoonlief nieuwe
vriendin, had Marlies net een bestraling en chemokuur achter de rug wegens
borstkanker.
Tevens was mijn schoondochter haar vader in behandeling voor longkanker.
De chemo kuren mochten niet baten.
De vader overleed en werd begraven op de dag van de geboorte van zijn en mijn
kleinkind.
Ondertussen had men bij Marlies de borst moeten amputeren.
En weerom een zoveelste chemokuur.
Maar het mocht niet zijn.
De lymfeklieren waren aangestoken en moest worden verwijderd.
Nog maar eens bestralingen, nog maar eens een chemo kuur.
Toen ik Marlies leerde kennen was zij een energieke vrouw.
Een klein fijn vrouwtje, maar met een grote dosis vechtlust in zich.
De kanker en de dood van haar man kregen haar er in eerste instantie niet
onder.
Zij was lid van een wandelclub, een zwemclub en turnclub.
En ze ging zo vaak mogelijk op reis.
Steeds stond zij klaar om, ondanks haar ziekte, haar drie kinderen te helpen.
Haar kleinkinderen waren altijd welkom.
Maar ook voor vrienden en buren stond ze steeds klaar.
Verleden jaar kwam dan de vernietigende diagnose.
De kanker was andermaal uitgezaaid.
Naar haar longen, naar haar lever, naar haar hart.
En nog gaf zij niet op!
Nog maar eens bestralingen, nog maar eens een chemokuur.
Maar de laatste chemokuur maakte haar nog zieker dan ze al was.
Amper nog 45 kilo wegend, had zij niet genoeg weerstand
meer.
De reserve was op, haar vechtlust echter nog niet.
Verleden zomer hebben we nog met ons allen een dag aan zee bij haar
doorgebracht.
Maar van toen ging het snel bergaf.
Zij kreeg een hartinfarct door de zware medicatie.
Kon bijna geen eten meer binnenkrijgen.
Kon geen trappen meer opkomen wegens te zwak.
Maar voor alles is een oplossing zo hoor ik haar nog zeggen.
Er kwam een verpleegster aan huis, er kwam een poetsvrouw, en de dochters
hielpen waar ze konden.
Buren en vrienden kookten voor haar, want je oogst wat je zaait, en zij had ook
steeds voor hen klaar gestaan.
Ook beide dochters deden wat ze konden.
Beide zijn immers zelf verpleegsters.
En zo vocht Marlies moedig verder.
Tot over veertien dagen.
Nog maar eens moest ze worden opgenomen in het ziekenhuis.
De hartspecialist gaf haar nog 6 maanden tot een jaar.
De oncoloog nog slechts enkele weken.
En die laatste heeft spijtig gelijk gekregen.
Vrijdag had ik nog afgesproken met mn schoondochter om haar zaterdag te gaan
bezoeken.
Maar het was niet meer nodig.
Zelf was ik op uitnodiging van dochterlief op een feestje.
En door het lawaai heb ik mijn gsm niet gehoord.
Maar toen ik er rond een uur of drie s nachts naar keek, las ik het
verpletterende berichtje: Bonnie, ons ma is om 12.45 overleden.
Weinig woorden, maar o zo ingrijpend.
Woorden waar je koud van wordt, ook al hadden we ze al verwacht.
Woensdag is de begrafenis.
Lieve Marlies,
Ik ben blij jou te hebben mogen kennen.
Jouw moed en vechtlust hebben mij de dingen leren relativeren.
Jouw inzet voor anderen, ondanks je ziekte, hebben van mi,j en allen die jou
hebben gekend, een beter mens gemaakt.
Je hebt hard gestreden, je hebt die strijd helaas verloren.
Nu mag je rusten.
Rust in vrede lieve Marlies.
Alles is heimwee
Wolken en water
Alles is heimwee
Naar vroeger, naar later
'Vroeger' is over
'Later' een ster
Gisteren is oud
En morgen nog ver
Toon Hermans
|
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
