Al surfend door blogland, ontdekte ik een nieuw blog.

Het blog wordt beheerd door HERMA.
Op dat blog beschrijft zij haar wedervaren van haar leven met een alcoholist.
In feite moet ik zeggen ex drankverslaafde.
Want het gaar hier over haar man, die ondertussen al ettelijke jaren droog staat.
Zij beschrijft de leugens, de bedriegerijen die zij moest dulden van haar man.
Maar ook zijn dappere strijd tegen de drankduvel.
En vooral kan je daar lezen hoe liefde, vertrouwen en moed kunnen leiden tot een huwelijk dat al heel wat jaren gelukkig is.

Ik heb bewondering voor die man, maar nog meer heb ik bewondering voor Herma.
Want ik weet wat voor een hel het leven met een drankverslaafde kan zijn.
Bij het lezen van haar blog kwam elk klein detail van mijn desastreuze jaren weer bij mij naar boven.
Ook bracht het veel vragen weer terug, vragen waar ik nooit antwoord zal op krijgen.
Omdat er niemand een antwoord op heeft.
Tenzij de drankzuchtige zelf, in dit geval mijn ex man.
Maar om die antwoorden te kunnen geven moet hij eerst ontnuchteren.
En dat is nu net hetgeen hij niet doet.

Alcoholisme is een ziekte.
Het zit in je genen, het is erfelijk.
Ik hoorde en las het telkens weer.
Maar ik was op de duur zo radeloos dat ik het nog enkel kon zien als blablabla.
Want ik las ook dat je kon genezen van die ziekte.
Mits de zieke er zelf toe bereid was!

Ok, hij had hulp nodig.
Hij had vertouwen nodig, en je moest bereid zijn om hem dat te geven.
Maar vertrouw maar eens een man die je dag in dag uit blijft bedriegen.
Die je telkens met elke drie woorden die hij die spreekt, er twee van liegt.
Elke dag.... jaren lang.
Dagen en jaren waarin je je bewust bent dat hij liegt.
Wat je ook doet, hoe vaak je hem ook confronteert met die leugens, het is allemaal boter aan de galg.
Je kan simpelweg niet winnen van een gepatenteerde leugenaar.
De drankduvel is sterker dan jij.

Alles heb ik geprobeert.
En hij ook.
Meetings bij de AA, ik naar Al-Anon.
Inplanting van Anta-Buse.
Opname in een ontwenningskliniek.
Dat laatste kon enkel uit eigen vrije wil.
Dat hield in dat hij zich ook op eigen vrije wil weer kon ontslaan.
Waarbij zijn eerste stappen in vrijheid, steevast leidden naar de over de kliniek gelegen kroeg.

Ondertussen werk jij je als partner te pletter om de rekeningen te kunnen betalen.
Want op het loon van manlief moet je niet rekenen.
Ten eerste gaat die meer niet dan wel werken, wegens ladderzat.
Of hij wordt ontslagen.
Ten tweede gaat het grootste deel van het loon naar de drank.

Zo werkte mijn man bij GM te Antwerpen.
Driemaal moest men de deur van het toilet openbreken omdat hij in coma lag.
De fles sterke drank leeg naast hem.
Dat de werkgever dit niet blijft pikken is nogal evident.
Dan maar naar de volgende werkgever, maar de fles Wodka ging mee.
Waarom Wodka? Naar het schijnt ruik je dat niet aan je adem.
Maar ik wel.
En wanneer ik er hem dan op aansprak, dan ontkende hij in alle toonaarden.
Liet mij geloven dat ik spoken zag.
Deed dit met zoveel elan dat ik twijfelde aan mezelf.
Verweet mij van paranoïde te zijn.
En met dat laatste had hij een punt.
Je wordt gewoon paranoïde.

Je zoekt achter elk woord, achter elke daad naar de waarheid.
Je controleert elke stap die hij zet.
Je zoekt in elke hoek van je huis, van je auto naar die verstopte fles.
Je slaapt nooit meer vast.
Omdat ik hem betrapte op het plassen in de hoek van de kamer, op het plassen in mijn kleerkast, op het plassen in bed.

Omdat ik hem betrapte op het stelen van mijn bankkaart wanneer zijn rekening nog maar eens leeg was.
Omdat ik ondervond dat hij ’s nachts geniepig naar mijn zaak reed, omdat daar de drank voor het grijpen stond.
Mijn eigen zaak, waar ik jaren had naartoe gewerkt, jaren had voor gespaard.
En dit als alleenstaande moeder met twee kinderen.
Die zaak zoop hij kapot.

De goede relatie die ik had met mijn kinderen.
Zelfs die ging teloor in die jaren dat ik leefde met mijn alcoholist.
Mijn zoon kon het niet langer aanzien dat ik beetje bij beetje kapot ging aan zijn drankzucht.
Gaf zijn studie op en ging alleen wonen.
Mijn dochter waar hij niet met zijn fikken kon afblijven, en die doodsbang was niettegenstaande de grote sloten op haar deur.

Dan moet je kiezen.
Dan zie je die zieke niet meer als een zieke.
Dan brengt die zieke jou op de rand van de dood.
Want zo was het bij mij, ik wilde zo niet verder leven.
En hij?
Hij ging vrolijk door.

Hij dronk omdat ik kanker kreeg, omdat ik genas van de kanker, omdat ik mijn eigen zaak had, omdat die zaak werd onteigend.
Hij dronk bij warm en koud weer, bij zon en regen.
Wanneer er gelachen werd, of gehuild.
Elke minuut van de dag die voorbij ging was een reden om naar de fles te grijpen.

Uiteindelijk heb ik hem een reden gegeven.
Ik heb hem, zoals zijn eerste vrouw voorheen, laten uitdrijven uit de echtelijke woonst.
Mijn woonst, want toen ik hem leerde kennen had hij geen nagel om zijn gat te krabben.
Woonde op een armtierige gemeubelde kamer, dronk om zijn verdriet te verwerken.
Verdriet omdat zijn twee zonen met hun vader niets meer te maken wilden hebben.
En ik geloofde hem toen nog.

Geloofde al zijn leugens die hij vertelde over zijn ex vrouw, en dacht dat wanneer hij een liefhebbende vrouw zou hebben, het drinken wel zou stoppen.
Ik was bereid omdat allemaal te zijn voor hem, en ben het dan ook jaren geweest.
Tot ik niet meer kon.
Tot ik tot over mijn oren in de schulden zat omdat hij dronken een ongeval had veroorzaakt.
De zoveelste keer dat hij onder invloed reed, de zoveelste keer dat zijn rijbewijs in beslag werd genomen.
Schulden die ik op mijn ééntje jarenlang heb moeten afbetalen, omdat hij niet werkt.
Niet kan werken wegens zijn ziekte.
Want alcoholisme is een ziekte!!!

Door het blog van Herma te lezen zit ik met zoveel vragen.
Waarom kon hij niet stoppen met drinken?
Wat heb ik mis gedaan?
Waarom drinkt hij nog steeds?
Waarom zit het mij nog steeds zo hoog?
Nou ja, op dat laatste heb ik wel een antwoord, maar dat is een ander verhaal en voor een volgende keer.

Alcoholisme is een ziekte.
Maar wat als jij er zieker van wordt dan de patiënt?
Wat als het jouw leven, en dat van je kinderen in gevaar brengt?
Wat als blijkt dat de ziekte eeuwigdurend gaat zijn?
Omdat hij zonder drank het leven niets waard vind?
Omdat hij enkel leeft voor die drank?

Ik heb een enorme bewondering voor die alcoholist die stopt met drinken.
Zij verdienen alle lof.
Maar hun partners en kinderen verdienen een standbeeld.
Want als partner of kind mag je de ex drankzuchtige niet opzadelen met schuld gevoelens.
Eens nuchter heeft hij die zelf al genoeg.
Dan pas beseft hij wat hij je al die jaren heeft aangedaan.

Je moet hem terug het vertrouwen geven, je moet de touwtjes die je zolang noodzakelijk in de hand hebt gehouden, weer loslaten.
Ik heb een oprechte immense bewondering voor hen die het kunnen.
Ik kan het niet!
Kan niet vergeten en vergeven wat die dronkelap ons heeft aangedaan.
Veracht hem nog steeds uit de grond van mijn hart!
Ik weet dat het heel lelijk van me is, maar ik wens hem dood!

Zo, dat moest even van mijn hart.
En wees vooral niet bang om jullie mening te geven.
Want uit jullie mening kan ik misschien wat leren.

{} geschreven door betweter

{} geschreven door bojako