You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
03-07-2006
ZOMERGELUIDEN
Als er nou iets is dat mij geweldig stoort hier in Brunssum, dan is het de geluidshinder.
Nee, niet het gekeuvel van de winkelende mensen, niet het jengelende kind, en zelfs niet het onverwacht claxonneren van een toevallige auto.
Dit laatste doet mijn hart al wel eens opspringen omdat ik het niet verwacht wegens een autovrije winkelstraat.
Nee, de geluidshinder waar ik mij sappel over maak komen van een bouwproject.
Een mens is blij dat het zomer is.
Ik heb er maandenlang naar getracht, en de laatste maand zelfs zeer hevig naar verlangt.
En nu is hij daar dan, de zomer!
Dag en nacht de ramen open, een zuchtje wind door het huis, heerlijk.
Maar, het lawaai moet ik er voor lief bijnemen.
Dit is reeds de tweede zomer op rij dat we er mee te maken krijgen.
Verleden jaar begon men met een prestigieus appartementsblok over onze deur te bouwen.
Residentiele koopwoningen, met op de begane grond twee winkelruimten.
Winkelruimten die nota bene, nu nog steeds leegstaan.
De straat werd half opgebroken, kolossale machines werden neergepoot, en het werk kon beginnen.
Een generator die al om zes uur begon te draaien, en die pas ophield om 17u.
Drilboren, graafmachine, zaagmachines, en al wat er zo nog meer nodig is om een gebouw uit de grond te stampen, wedijverden met elkaar om het meeste geluid voort te brengen.
En dan om nog niet te spreken van het verstikkende stof dat ze bij je binnen lieten waaien.
Gedaan open venster in de zomer.
Gedaan met het vakantiegevoel, gedaan met lekker lang uitslapen.
Deze morgen zes uur!
Mijn knuffel die een lichte slaper is, uit bed.
Ik die normaal door alles heenslaap, één oog open.
Zal wel moeten plassen denk ik bij mezelf, en draai mij op de andere zijde met het vaste voornemen nog minsten vier uur verder te dromen.
Maar dan neem ik vanuit de verte, nog half slapend een gebrul waar.
Ik versta het taaltje niet, maar dat het de mannen menens is snap ik wel aan de toon.
En of het hen menens is!
Een generator overstemt het mannelijke gebrul.
De drilboor doet haar duit ook in het zakje.
En ik kan enkel nog zuchten en constateren, we zijn weeral vertrokken voor weken, zoniet maanden.
Achter de nieuwbouw moet een parking komen.
Dit voor de twee op de begane grond gelegen, nog steeds niet verhuurde winkelpanden.
Daarvoor moeten twee prachtige huizen worden afgebroken.
Maar dat zal de projectleider worst wezen.
Dat zijn zorgen voor de huiseigenaars.
Wat hem ook worst zal wezen is onze rust.
Dat we onze venster weer kunnen sluiten, willen we een conversatie kunnen voeren op normale toonhoogte, daar ligt hij niet wakker van!
Dat we met open venster zand moeten vreten tussen onze zomerse salade, daar kan hij zich geen zorgen om maken!
Ik vraag mij bij dit alles af waarom men straten zo nodig moet openbreken net voor het bouwverlof.
Waarbij dan vervolgens alles weken stil ligt.
Putten en vuiligheid alom.
En na een regenbui een stinkende smurrie als toemaatje.
Begrijpe wie het kan!
Maar ja, het zijn zo van die dingen waar je wel kan over zeuren, maar waar je geen zier kan aan veranderen..
Maar het laat mij soms verlangen naar Wagenborgen.
Het groene stille pittoreske dorpje in Groningen, waar mijn knuffel woonde toen ik hem leerde kennen.
In een vrijstaand huis met grote tuin.
En aan de overkant een wei met paarden.
Het enige geluid kwam van de vogels en de krekels.
Voor ons in onze situatie was het niet doenbaar dat huis aan te houden.
Van Antwerpen naar Wagenborgen was vier en een half uur rijden, en dan mocht er nog geen te grote file staan in Den Bosch, ook iets dat een utopie was.
Even over en weer om de planten water te geven was onmogelijk.
Daarom een verhuis, dichter naar de grens van België toe.
En het is praktischer nu moet ik toegeven.
Maar op momenten zoals deze speelt het hemwee mij toch parten.
Reacties op bericht (4)
04-07-2006
Ja..
Ik val hier binnen na het lezen op Chia's blogje dat mannen gelukkiger zijn,mus ik ben het met je eens over dat lawaai en ze bouwen maar op en ze breken maar af wat mooi was maar ja dat zijn dan die gelukkige mannen die ook een hele dag in de smurie zitten. Verder geen commentaar haha Kusje voor musje en amour voor troubadoer Vif
{}
geschreven door vifke
03-07-2006
Parkrust
Oke lipske, 'k heb het vast! Wrijf het er nog maar eens goed in.... Dat van dat rustige park, twee straten verder!! Dezeke zal u straffen om arme weeskindjes uit te lachen,hahahaha! (grapje) En ja he chia, dat laatste woordje van jou, dat zeg ik nu ook zo rond zes uur in de ochtend. En ik moet dan niet gaan werken, dus ik geef morgenvroeg voor jou als troost een dubbele @#$%^&*!! (geen grapje)
{}
geschreven door huismusje/troubadoerke
..
kan ik nu eens goed aannemen ,ik woon 2 straten verwijderd van een park(haha),in een heel rustige straat ,'s nachts is het echt muisstil ,zalig!Als je tijd hebt kom maar eens luisteren ,een heel fijne week Musje ,plakkerige knuffel van lipske en Wisewiske
{}
geschreven door hotlips
Drilboor
Ik leef helemaal met je mee. Een drilboor ... erger kan niet !
Alhoewel een brommer waar de uitlaat van 'bijgewerkt' is ook een ellende is.
Nu ik:
Ik woon naast en tegenover een kantoorgebouw. Onder mijn appartement is een parkeerterrein voor de appartmentbewoners en voor degenen van het kantoorgebouw van hiertegenover als er nog plaats is.
Het kantoorgebouw hiernaast heeft een eigen parkeerterrein met hefboom.
Ik ben dus de maandagen vrij-af en wil dan graag een uurtje of langer uitslapen.
Nou, vergeet dat maar.
In de zomer staat de balkondeur naar mijn slaapkamer open.
Een uur lang hoor ik niets anders dan auto's die aan komen rijden en het metalen geklik van de hefboom die weer neervalt.
Ik ben in staat die hefboom door een van die kantoorramen heen te rammen @#$%^&*!!
{}
geschreven door Chia
Over mijzelf
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
