Lieve Paz,

Ik heb er een nachtje over geslapen om te reageren op uw reactie op mijn log “Verkiezingen”.
En misschien had ik er meerdere nachtjes moeten over slapen, wie weet.

Want;

1. Ik respecteer ieders mening.
2. Ik wil je hoegenaamd niet tegenspreken, of je mening afdoen als een kwakkel.
3. Ik wil vooral je vriendschap en je respect niet verliezen.
4. Maar het is mijn vaste overtuiging dat vrienden moeten kunnen, en mogen, verschillen van mening, en dat dit meningsverschil geen afbreuk mag doen aan de vriendschapgevoelens.

Denk niet, lieve Paz, dat omdat ik geen zier geef om politiek, ik er volledig wars van ben.
In tegenstelling tot jou heb ik wel jaren een partijkaart gehad.
Heb ik mij jaren kosteloos ingezet voor die partij, in mijn hoedanigheid als dienster.
Ik heb op hun vele feestjes, receptie’s  en partijtjes opgediend in mijn toch al zo schamele vrije tijd.
Heb er alzo doende mijn oren te luisteren gelegd, en mijn ogen de kost gegeven.
Ik heb een kandidaat gemeenteraadslid gesteund met haar campagne.
En dat brengt mij al bij mijn eerste weerzin van de politiek.

Een dergelijk campagne is niet weggelegd voor de idealist die geen geldelijke middelen tot zijn/haar beschikking heeft, of een achterban met de nodige middelen.
Zo’n campagne is vreselijk duur.
Alleen de drukker al kost meer dan mijn maandelijks inkomen, en dat is nog maar net het begin van de ganse campagne.
Daarom zullen de meeste idealisten enkel knechtjes blijven van diegene die wel de nodige middelen bezitten, en daarom ook de macht hebben.

En met die macht loopt het veelal mis.
Het zit in onze natuur om die macht te gebruiken.
Heel af en toe zonder winstbejag, uit puur idealisme.
Maar veeleer zal die macht gebruikt, en erger nog, misbruikt worden voor eigen gewin.
De modale partijknechtjes zullen altijd modale partijknechtjes blijven.
Zij zullen nooit een kast van een villa bezitten, zijn integendeel al heel blij dat ze hun ‘werkmanshuisje’ gedurende vijfentwintig jaar kunnen afbetalen.
Wat een verschil toch met diegene die wel politieke macht bezitten!
Dat kan je volgens mij toch niet ontkennen.

Ik schrijf bewust kosteloos, en niet belangeloos.
Want ik geloof niet in belangeloos.
Soms doet men het omdat men wat aanzien geniet.
Omdat er wat van de belangrijkheid op hen afstraalt.
In mijn geval deed ik het omdat de schepenen waar ik voor ‘diende’ een vinger in de pap had bij de sociale woningmaatschappij, en er mij een appartement beloofd was.
Iets waar ik, gezien mijn toestand, recht op had.
Maar het is niet wat je kent dat belangrijk is, maar wie je kent.
En zodoende heb ik na jaren het beloofde toegewezen gekregen, maar niet kosteloos van mijn kant.
En ook niet belangeloos van mijn kant.

Ook heb ik mij jaren kosteloos ingezet voor minderbedeelden, en heb daarbij opgediend en gekookt in een gaarkeuken voor de armen.
Iedereen zette zich daar voor de volle 200% gratis in.
Behalve diegene die op de hoogste trede zaten.
En wanneer maakte ze hun opwachting?
Juist, tegen verkiezingstijd!
Voor de rest waren ze niet bereikbaar wanneer er problemen waren.
Als je weet dat wij met een ondermaats budget, elke dag tussen de dertig en vijftig mensen een volledig middagmaal moesten voorzetten, en dat de hoge heren datzelfde budget in één keer oplunchten, dan kan je misschien mijn aversie van de politiek een beetje beter begrijpen.

Lieve Paz, ik weet wat de functie van jouw papa was, doch heb de man nooit persoonlijk gekend, en dus ga ik mij er niet aan wagen om een oordeel te vellen, of zelfs maar een nuance daarvan.
Maar, net zoals elke goede huisvader, zullen de vruchten die hij plukte, naar zijn gezin zijn gegaan.
En ik denk dat die vruchten bij jullie, iets rijper waren dan bij mij.
Jouw geëngageerdheid is een vervolg op die vruchtenoogst, zo meen ik te begrijpen.
Oh, ik ben er stellig van overtuigd dat er van jullie gezin vele opofferingen zijn gevraagd.
Dat je jouw papa steeds hebt moeten delen met zijn idealen, hem vaak hebt moeten missen.
Maar geef toe, lieve Paz, dat er onwaarschijnlijk ook voordelen aan verbonden waren.
Voordelen die jan modaal nooit heeft mogen genieten.

Ik heb persoonlijk een man gekend, een vriend door de jaren heen.
Hij heeft zich zijn ganse leven voor ‘De partij’ ingezet.
Zelfs toen hij in een rolstoel belande, en al halfdood was, dan nog deed hij klusjes voor die partij.
En op zijn begrafenis was er welgeteld één afgevaardigde.
De kopman moest naar een receptie, en meldde zich afwezig.
Zijn politieke belangen gingen voor op het afscheid van een jarenlange vriend.

En dat alles lieve Paz, bevestigt mijn aversie van politiek.
Doet mij de uitspraak doen van “allemaal één pot nat”.
Niet jan modaal met de pet……..
Niet het knechtje van de partij……
Niet de idealist……
Maar de politieke gezagdragers, diegene met de politieke macht.
Diegene die met hun kladden aan de kassa zitten, en de werkmens er laten voor opdraaien.
Dat zijn diegene die ik laak.
Zij zijn de reden dat ik geen hoge dunk heb van de politiek.
Dat ik niet zou gaan kiezen, moest het geen plicht zijn.
Een kiesplicht die ver van alle democratie is verwijderd.
Dat is voor mij één pot nat.

Ik hoop, lieve Paz, dat je mijn standpunt een ietsje beter begrijpt nu.
Dat je er ook respect kan voor opbrengen, net zoal ik respect opbreng voor de jouwe.
En vooral hoop ik…….
Nog steeds vrienden?

{} geschreven door paz