Anja is terug thuis uit het ziekenhuis.
Gisteren waren ze hier bij me thuis, en ze ziet er goed uit, en
wat nog belangrijker is, ze voelt zich goed.
Haar nare gele kleur is verdwenen, nu nog een blos , en we zijn op de goede weg.
De operatie is wonderwel heel goed geslaagd.
Het stuk verstopte galweg was groter dan men op de scan kon zien, zo snel evolueerde het in de slechte richting.
Het was dus hoge nood, die operatie.
Maandag mogen haar draadjes eruit, en dan kan ze weer hoopvol naar de toekomst kijken.

Gisteren was het een drukke bedoening ten huize van troubadoerke.
Mijn boontje (anex protégé) had me weer nodig om wat administratief werk te verrichten.
21 jaar is hij nu, maar nog steeds te nonchalant met zijn papieren.
Tot het water aan zijn lippen staat natuurlijk, en dan is de kreet om hulp oorverdovend.
Dan is het meestal reppen om alles op tijd in orde te maken.
Ik sakker dan wel eens even, geef hem dan wat goede raad mee, maar ik weet dat hij het met de glimlach naast zich neer legt.
Omdat hij weet dat ik hem toch niet kan weigeren om hem uit de rats te helpen.
Tja, wie is hier de slimste he?

Eergisteren telefoon van zoonlief.
”Hoi mams, ik heb een vraagje?”
Als moeder weet ik dan hoe laat het is.
Ditmaal wordt ik gevraagd om hun kat bij te houden, want ze gaan drie dagen naar Disneyland, Parijs.
”Ik breng ze na de middag, als dat goed is voor jou.”
Natuurlijk is dat goed, al is namiddag bij zoonlief een rekbaar begrip, want het was 19 u toen ze verschenen.

De kat van zoonlief is een uit de kluiten gewassen Noorse boskat.
Met een nurks humeur om U tegen te zeggen.
Toch naar vreemden toe, en dat ben ik duidelijk voor hem, ook al kent hij me al negen jaar.
Telkens hij nog maar denkt dat ik in zijn beeld ga verschijnen, gromt hij als een pitbull, met een vervaarlijk geblaas erachteraan.
Het is van angst, zo weet ik, want als ik hem toch onder de bank uithaal, dan miauwt hij klagend als een kitten, en doet verder niets.
Maar zijn reactie naar vreemden toe is voldoende imposant om uit zijn buurt te blijven.
Mijn snoesepoes bekijkt het allemaal van op afstand,en hoewel lief en tolerant naar andere dieren toe, enig macho gedrag is hem ook niet vreemd, zo merk ik nu.
De logè staat op dieet, en krijgt speciale droge voeding.
Snoes prefereert de duurste merken, en dan moet ik er nog een weinig Tonijn vanuit een blik aan toevoegen, anders wil meneer niet eten.
Ja, ik weet het, mijn eigen fout, rot verwend.
Maar nu gaat hij demonstratief voor de etensbak van Tammy zitten, (Ja, het is een gesneden kater met een meisjesnaam, omdat het geslacht in het begin wat abusievelijk was verteld) en smult van de brokken net of hij nooit iets lekkerder heeft gegeten.
Hij wil duidelijk laten zien dat hij de heer des huizes is.

Zoals reeds gezegd was ook dochterlief en Anja op bezoek.
Zij wilde graag nieuwe prijslijsten maken voor de frituur.
Bij gebrek aan plaats voor een printer, kwam ze dit dus hier doen.
Nu heb ik enkele jaren terug een cursus Word gevolgd, maar in vergeten ben ik ook een kei, zo merkte ik gisteren nog maar eens, want het werken met tabellen was ik volledig verleerd.
Het was dus weer even zoeken en proberen, maar uiteindelijk kwam de prijslijst toch mooi klaar, al zou een werkgever stevig pruttelen tegen de gepresteerde werkuren vermoed ik.

Moe, maar tevreden ging ik dan gisteren naar bed, en ik overdenk dan steeds mijn dag nog even.
En wat me met een glimlach deed inslapen was de uitspraak van mijn kleindochter.
Toen ze binnenkwamen zei  ik al gekscherend tegen haar“ha, leuk dat je komt logeren bij bonnie”, wetend natuurlijk dat ze naar Disneyland ging,
voor een kind dus een echte droomreis.
Maar de lieve schat antwoordde: “Ik zou wel graag blijven hoor bonnie, maar ik moet mee met mama en papa”
En dat antwoord deed deze oude ‘sentimental fool’ een krop in de keel krijgen.
Het doet me beseffen hoe gelukkig ik ben.

PS: Hierbij een foto van mijn nurkse loge, Tammy