|
Via via kwam mij verleden week een
verhaal ter ore, over een radeloze moeder.
Haar nu 24 jarige dochter, had enkele jaren terug kennis gekregen met een
Marokkaanse jongen.
Heel breeddenkend, als zij is, maakte zij zich daar geen zorgen over.
Maar de vriendschap werd liefde, en toen maakte zich toch wel een aantal
zorgen.
Dacht aan het verschil in cultuur, haar studerende dochter en de jonge werkloze
allochtoon.
Stilaan begon ze te hopen dat de relatie zou afspringen.
Echt een opmerking in het nadeel van Achmed maken, kon ze niet.
De jongen was uiterst sympathiek, knap om te zien, en heel westers.
Maar schijn bedriegt!
Naarmate de relatie tussen haar dochter en Achmed vastere vormen begon aan te
nemen, zag zij haar dochter geleidelijk aan veranderen.
Het begon met de kleding.
Geen korte rokjes meer, geen topjes meer, de haren stijf opgestoken.
Toen de chador (hoofddoek), daarna een djellaba (lang kleed/Kaftan) en tot slot
de hijab (sluier).
Maar het was niet enkel het
uiterlijk van haar dochter dat haar zorgen baarde, nee, ook de mentaliteitsverandering
moest zij met lede ogen aanzien.
Zo leefde de moeder al jaren samen met haar vriend.
Een huwelijk wilden ze geen van beide, het ging goed zo.
Maar niet meer voor de dochter, want volgens de Islam was haar moeder een hoer.
Zo ook haar twee jaar jongere zus, die zoals elke jonge vrouw geniet van het
leven, was in haar ogen een hoer.
Moeders kookpot was niet meer aan de orde, zij waren varkens.
Gaandeweg viel alle contact weg.
Verleden jaar is de dochter getrouwd naar Marokkaanse traditie.
Ondertussen is er een kleinkind, maar dat heeft de moeder nog niet mogen zien.
En dan vraag ik mij af, hoe kan
dit!
Hoe bestaat het dat een dochter wegens een geloof, dat in eerste instantie niet
het hare is, zo volledig bewust vervreemd van haar familie.
Liefde zou mensen bij elkaar moeten brengen, niet uiteen drijven.
Al die jonge meisjes die een relatie aanknopen met de nazaten van onze immigranten
van het eerste uur
zijn zij dom
kortzichtig?
Of zijn ze zo verblind door de liefde?
Wat hebben die allochtone jongeren dat onze westerse jongeren niet hebben?
Wat trekt hen aan in de Islam?
Of kennen ze de draagwijdte niet, krijgen ze een ander beeld te zien dan wij?
Is totale onderwerping hun vorm van masochisme?
Beseffen ze niet, of willen ze niet beseffen, dat zij door hun gedrag, de klok
eeuwen terug draaien?
Ik snap die jonge meiden niet.
Alleen brengt het een ietwat egoïstische bedenking bij me naar boven, blij dat
het niet mijn dochter is.
Ik zou radeloos zijn, net als de moeder uit het relaas van hierboven.
Want er niemand die haar kan helpen, of troosten.
Het is net alsof je kind vermist is, dood is, met een rouwproces dat nooit een
einde neemt.
Vroeger zag je in vele huizen de spreuk hangen: Gods oog ziet je
Men zou die spreuk moeten vervangen door de volgende
..
TWEE GELOVEN OP ÉÉN HOOFDKUSSEN,
DAAR SLAAPT DE DUIVEL TUSSEN!!!
|
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
