Flauwe zonnestralen vallen op haar mooi gelaat wanneer ze ietwat dromerig door haar raam naar buiten kijkt.
Het is stil op straat op deze vroege wintermorgen.
Enkel in haar oren hoort ze het geraas van haar bloed, veroorzaakt door haar verlangend kloppend hart, terwijl haar gedachten roepen, de kloothommel, de vent zonder ballen de lafaard die geen keuze kan maken, geen keuze wil maken.
"We hebben het toch goed" zei hij verleden week nog bij het afscheid van een gestolen uurtje.

Traag ziet ze de  straat tot leven komen.
Bij haar overbuur gaat de voordeur open, Winnie kust haar Klaas en wuift hem na tot hij om de hoek is.
Het is bijna liederlijk om je geluk zo ten toon te spreiden, denkt ze, en haar mondhoeken trekken ietwat naar beneden.
Nee, geen afgunst, geen bitterheid, het hoort gewoon niet!
Dat zou ze zelf nooit doen, innigheid is privé, hoort achter gesloten deuren en ramen. Dat vindt Daniël ook, en zij is het daar volkomen mee eens.

Ze is elke morgen vroeg wakker, maakt zich zorgvuldig op, en kiest met zorg haar kleding uit..
Want misschien komt hij wel even langs voor hij naar zijn werk gaat, nadat hij de kinderen naar school heeft gebracht, nadat zijn vrouw hem op de stoep.......? Neen!
Want de vrouw van Daniël is een slons, zij heeft een erbarmelijke keuze wat kleding betreft, en ook haar haren liggen wild om haar hoofd.
Haar huishouden is één grote chaos, komt door de kinderen, zo vertelt ze Daniël, maar die weet wel beter.
Ok, hier zijn geen kinderen in huis, dat is er nooit van gekomen, er was altijd die andere.
Twee kinderen is genoeg voor mij, zei Daniël, en zij was het daar helemaal mee eens, al zoveel jaren.
En nu was het te laat, haar biologische klok tikte niet meer

Doodongelukkig maakt zijn vrouw hem, maar hij is nu eenmaal een verantwoordelijke man en vader, geen slappeling, geen sul, geen profiteur, geen lafaard zoals haar vriendinnen beweren.
Wanneer hij hier is, dan toont hij zijn ware ik, zij weet wat hij nodig heeft, bij haar vind hij rust.
Nou ja rust, even een borrel en een sigaretje op de glanzende Chesterfield zetel, na hun liefdesspel, maar zijn vrouw is een controlefreak, zij maakt hem opgejaagd wild, het is nooit anders geweest.

.Plots gaat de telefoon; "Hallo, met mij, ik kan de ganse week niet komen, ik heb een werkvergadering, de jongste is ziek en moet naar de dokter, en daar moet ik wel bij zijn, dat wil moeder de vrouw zo, en ik hou haar tevreden, dat begrijp je wel hè, we willen haar geen achterdocht bezorgen, nu nog niet, het is nog te vroeg.
"Zaterdag moeten we naar een bedrijfsfeestje, de babysit is al besteld, zondag gaan we op familiebezoek, en dan is het al vlug kerst en nieuwjaar, die moet ik ook thuis doorbrengen, dus ik weet niet wanneer we elkaar zien! Dat begrijp je toch, niet?"
"Dag schat van me, ik mis je, ik hou van je, jij ook van mij, ga je mij een beetje missen lieverd.....?"

Haar stem klink schor wanneer ze beaamt, ja ik mis je, ja ik hou van je, daaaag Daniël.
Schor van opgekropt verdriet, van onmacht, van eenzaamheid.
Even overweegt ze om hem terug te bellen, ze is immers vergeten hem te bedanken voor het telefoontje, zo attent van hem!
Maar dat is haar strikt verboden, zijn secretaresse luistert immers mee.
Ach de mooie momenten zijn zeldzaam, maar zo hemels.
Zijn hand in haar hand, een vlugge streling langs haar wang, zijn lippen op de hare.

Ze staat nog met de telefoon in de hand terwijl ze naar de zorgvuldig gedekte tafel kijkt, de ongebruikte kop en schotel die uitnodigend op koffie wachtte.
In alle stilte ruimt ze af, kijkt in het rond, alles is brandschoon, geen stofje valt er te bespeuren, zelfs de kristallen vaas staat afwachtend glanzend leeg, als nutteloos voorwerp op het antieke dressoir.
Ze loopt weer naar het raam toe, en in het voorbij gaan kijkt ze even in de spiegel, naar de verbeten trek om haar mond, haar droevige ogen, en haar mooie gereserveerde lichaam. Nutteloos lichaam, leeg van binnen.

Ze haat de lachende kinderen die voorbij haar raam komen, die getuigen van geluk, ze haat Winnie en haar man Klaas.
Ze haat Daniël en zijn gezin, ze haat vooral zichzelf.
Ze schuift de gordijnen dicht, sluit de wereld buiten.
Op het raam vallen regendruppels, of zijn het de tranen in haar ogen die het uitzicht troebel maken.
Langzaam zakt ze in haar zetel, en denkt, morgen misschien, als zijn vrouw maar even haar klauwen uit hem trekt, dan komt hij wel.
En die gedachte stemt haar weer hoopvol, stuwt haar voort, de minnares.
©