Vanmorgen, na nog maar eens een slapeloze nacht, schuif ik de gordijnen open en lacht de zon in een helderblauwe hemel mij toe.
Ik gooi ramen en deuren open en gelijk komt het geluid van de straat mij tegemoet.
Goh, daar zal je haar hebben, denk ik wanneer ik een dame hoor hoesten.
Al jaren loopt ze hier in de buurt met een verschrikkelijke hoest, een vette rochelende hoest.
Bij elke hoestbui houd ik mijn hart vast, dit keer blijft ze erin denk ik steevast, dit keer komt ze de winter niet door, maar ze is er weer. Ze loopt al hoestend onder mijn balkon door, de straat uit. Ze is al lang uit mijn gezichtsveld verdwenen wanneer mijn oren haar nog waarnemen.

De buurjongen speelt loeiharde muziek, hardcore vermoed ik.
Het ritme van zijn favoriete muziek kan mij even oppeppen, tot ze enerverend wordt.
Bij de eerste zonnestralen zet hij zijn muziekbox in zijn open raam en speelt zo voor de hele buurt.
Die buurt is daar niet mee opgezet en meermaals is de politie al aan zijn deur geweest.
Verleden jaar heeft men zelfs zijn muziekinstallatie in beslag genomen, maar blijkbaar heeft hij een ganse winter kunnen sparen voor een nieuwe.
Uit een open raam scheldt een man op de hardleerse knaap, of hij dat godverdamse lawaai wat zachter wil zetten, maar de jongen hoort hem niet.
De man brult nog een keer en ditmaal heeft de jongen het gehoord, ik bewonder de man zijn behaalde decibels.
De muziek gaat wat zachter nu, maar we weten allemaal dat dit slechts van korte duur is.

Een moeder roept met schelle stem en langgerekte intonatie op haar zoon, "MahiIIIIIb!" Telkens weer, maar Mahib antwoord niet, Mahib heeft nog minder zin om te komen zoals zijn moeder hem keer op keer vraagt.
Waarschijnlijk moet Mahib een boodschap doen, of misschien moet hij op zijn kleine broertjes en zusjes passen opdat mama boodschappen kan doen, maar daar heeft hij dan duidelijk geen oren naar.
Misschien is Mahib niet eens daar waar hij verondersteld wordt te zijn.
De moeder geeft niet op en ik denk verdomme Mahib, laat weten waar je bent, je moeder is radelooos, ik ben radeloos.

In het speeltuintje net tegenover mijn slaapkamerraam joelen de kinderen.
Fijn denk ik heel tolerant, het is vakantie en het is prachtig weer, kinderen horen te spelen, horen te joelen.
Welk spelletje ze spelen kan ik echter niet uitmaken. Het gejoel gaat regelmatig over in een schrille kreet die mij door merg en been gaat.
Zo ongeveer moet een slachtvarken klinken net voor hij het slachthuis ingaat bedenk ik mij.
Een ijselijk gegil omdat het de dood voor ogen ziet. Hij denkt daarbij niet aan het edele en nuttige consumptie doel. Nee, hij wil ronddollen in de modder, hij wil oud worden, hij wil leven.
Leven, dat willen deze kinderen ook, dat hoor je zo aan hen.

Even overweeg ik om óók de straat op te gaan, om te gaan genieten van de lachende gezichten, de warmte van de zon te laten opslorpen door mijn pijnlijke knoken.
Maar waarom zou ik, de straat komt immers tot bij mij.
In mijnhoofd zingt Neil Diamond; "What a beautiful noise, coming up from the street."
Mooi lied, mijn favoriete zanger, toch dit lied heeft hij waarschijnlijk geschreven nadat hij een betere nacht had gehad dan ik had, afgelopen nacht.