Zo af en toe denk ik van mezelf dat ik toch wel raar in mekaar zit, en dan zeker in mijn opvattingen.
Er zijn grootouders en er zijn supergrootouders, ik zit alvast niet in die laatste categorie.
Althans niet wanneer ik ga lezen bij Ludovicus, want die mensen stellen bijna alles in het teken van hun kind en kleinkinderen.
En dan voel ik mij een beetje beschaamd.

Het blog van Ludovicus is één van mijn favoriete blogjes van het eerste uur, en ondertussen heb ik hem en zijn vrouwtje al persoonlijk mogen ontmoeten, en ze zijn wat ze op hun blog laten zien, super!
Het is de moeite waard om het blog van Ludovicus eens te bezoeken, KLIK HIER
Al van zolang ik op hun blogje kom lees ik wat ze allemaal doen voor hun dochter en wat, indien mogelijk, ze nog veel meer doen voor hun kleinkinderen.
Zo las ik gisteren dat hun zeventienjarige kleinzoon samen met zijn vriendinnetje hun tuinhuisje was komen schilderen. En hij werd daar rijkelijk voor betaald.
En laat dit nu voor mij moeilijk liggen.
Niet dat dat manneke die centjes niet heeft verdiend, niet dat ik het hem niet gun, maar het princiepe ligt mij wat moeilijk.
En vooral wil ik hier duidelijk stellen dat hun lieve kleinzoon dit wellicht ook gratis was komen doen, en dat dit schrijfsel helemaal geen persoonlijke aanval is, het zette mij enkel aan het denken over mezelf.

Ik betaal mijn kinderen nooit voor iets dat ze voor mij komen opknappen, nu niet, en vroeger ook niet.
Vroeger hadden ze hun zakgeld en als ze iets extra's wilden dan moesten zij er voor sparen of een bij job voor doen.
Mijn kinderen leerden al vroeg dat je moet werken als je wat wilt.
Nu kwam dat mede door de omstandigheden, ik was een alleenstaande moeder die zelf heel hard en vele uren moest werken om de eindjes ietwat behoorlijk aan elkaar te kunnen knopen.
Mijn kinderen hadden niets tekort, dat zou ik nooit hebben toegelaten, maar voor super de luxe hebbedingen had ik het geld niet.
Vermits ik lange dagen maakte vond ik het niet meer dan normaal dat de huistaken werden verdeeld door ons drie. En voor die huistaken hoefde ik niet betalen, zo was mijn mening.
Ik hanteer nog steeds hetzelfde princiepe, ik help hen gratis, zij helpen mij gratis wanneer nodig.
Geld wordt geleend en moet worden terugbetaald, ook al is het in termijnen die vijftig jaar duren. Die lange termijnen op zich vind ik al een mooie tegemoetkoming want ik ga geen vijftig jaar meer leven, maar het is het princiepe dat telt voor mij.

In Nederland heeft men daar een leuke uitspraak voor; "In familieverband wordt alles gedaan met gesloten knip, maar met een open hart" en dat vind ik een mooi gezegde.
Als ik het geluk mag hebben om mijn kleindochter te mogen ervaren als tiener en jonge vrouw, dan zal ik ook bij haar dat gezegde toepassen.
Klusjes voor geld doe je bij vreemden, bij ma en pa oma en opa doe je het uit liefde, gratis voor niets.
Ik moet daarbij denken aan het liedje van Gerard De Vries:' Gratis, voor niets.'
De lyricks van het liedje kunnen jullie HIER lezen. Jammer dat ik het liedje zelf niet op het blog kan zetten want ik heb het wel op CD staan.

Conclusie van dit alles voor mij is, ik zal wel geen supermamma zijn, en ook geen superoma, en desondanks houden mijn kinderen toch veel van mij, en ik hoop dat mijn kleindochter dit ook gaat blijven doen als ze ouder wordt.
Misschien hanteer ik wel de verkeerde principes, principes zijn er immers om overboord te gooien als ze niet meer voldoen.
Misschien hadden mijn kinderen het liever anders gehad, maar dat hebben ze tot nu toe nog nooit tegen mij gezegd.
Misschien zwijgen ze gewoon uit beleefdheid of uit respect, ik weet het niet.
Want als ik het blogje lees van mijn lieve blogmaat, dan moet ik erkennen dat ik veel minder gul ben.
En dat maakt mij toch een beetje beschaamd, het zet mij aan tot nadenken.
Ben ik verkeerd bezig? Moet ik het anders aanpakken?
Of ligt alles, zoals meestal, ergens in het midden?
Ik hoop dat jullie je mening geven zodat deze dwalende troubadoer wat wijzer kan worden.