Vandaag beging ik weer een flater van jewelste, of hoe een mens door wat snot in zijn kop helemaal van de kaart kan zijn.

Afgelopen nacht raakte ik weer moeilijk in slaap. Ik hoorde de vogeltjes al fluiten, en hoe harder ik probeerde om mijn ogen dicht te krijgen, hoe verder ze gingen openstaan.
Ik besloot dan maar om op te staan want ondertussen was het de moeite niet meer om nog te gaan slapen.
Ik had nog van alles te doen, tenslotte kwam de poetsvrouw vanmiddag en ik wil niet dat zij een vuil huis moet poetsen.
Dus ging ik aan de slag met de stofzuiger, dan moest zij dit niet meer doen. Daarna ging ik onder de douche, dekte de tafel en zette koffie, want we beginnen de poetsbeurt altijd met een koffie en een koekje.
12h45 ten laatste is zij hier, en ik zat ruim op tijd klaar.
Langzaam schoof de wijzer van de klok naar één uur, daarna verder naar 13h30, maar geen poetsvrouw.
Ik werd al een beetje geïrriteerd, geïrriteerd op de poetsdienst dan want ze mogen mij wel eens verwittigen als de poetsvrouw om een of andere reden niet kan komen!
Maar ik besloot om nog even te wachten, tenslotte heb ik een nieuwe poetsvrouw gekregen en misschien kent zij de weg hiernaartoe nog niet goed, zo dacht ik bij mezelf.
14h00, nu wordt het mij toch te gortig, ik betaal niet graag voor niks, trouwens seffens is het de moeite niet meer dat ze komt, ze stopt al om half vijf, en ik bel naar de poetsdienst met de beleefde vraag waarom de poetsvrouw nog niet hier is.
Ze zijn daar een beetje uit hun lood geslagen door mijn vraag en ze gaan het nakijken, ondertussen krijg ik de sonate voor fluit en viool en basso in bes groot van J.S.Bach.
Even denk ik aan mijn goede vriendin wier naam ik hier niet meer durf te zetten (inside joke), want zij houdt van Bach, ik niet, zij wacht tenslotte niet op een antwoord, ik wel. Waarom moet dit zolang duren?
Uiteindelijk krijg ik weer menselijke klanken in mijn oor "Mevrouw, de poetsvrouw staat voor morgenmiddag op de lijst voor u, net als altijd!"
"Dat kan niet", laat ik haar weten, al jaar en dag komt de poetsvrouw op donderdagnamiddag, trouwens morgen ben ik niet thuis!"
"Mevrouwt morgen is het óók donderdag, vandáág zijn we woensdag!
? ? ? ? ? ?
Ik erken mijn flater, biedt beleefd mijn excuses aan, maar men lacht hartelijk met mijn verwarring, ik leg heel beduusd de hoorn neer.
Nu hoop ik maar dat de rook om mijn hoofd en het snot in mijn kop me niet laat vergeten dat de poetsvrouw morgen voor de deur staat.
Of zou dit het begin van seniliteit zijn?